Κάποτε ο Χρόνος είχε 13 μήνες. Θα μου πείτε, πώς γίνεται αυτό. Κι όμως γίνεται. Αντί για 12, οι μήνες ήταν 13. Τον 13ο μήνα τον ‘λέγαν Ιάκωβο. Και ήταν ο πιο χαϊδεμένος και ονειροπόλος γιός του Χρόνου. Μόνο που ήταν πολύ αφηρημένος και αδέξιος. Με τα χίλια ζόρια και τα χίλια παρακάλια του πατέρα τους, τον έπαιρναν πότε η μία και πότε η άλλη εποχή και άρον άρον τον έστελναν πίσω. Κι ο Ιάκωβος κάθε φορά έβαζε τα κλάματα. Τον λυπόταν ο Χρόνος και παρακαλούσε πάλι τις εποχές να τον πάρουν μαζί τους να τις βοηθάει.

Μια φορά αρρώστησε ο Γενάρης.

-Άντε, Ιάκωβε, του είπε ο Χειμώνας. Πήγαινε εσύ στη θέση του. Μόνο πρόσεχε, να ‘χεις το μυαλό σου στη δουλειά, κι όχι στα όνειρα και στις φαντασίες. Πρέπει να φυλάξεις τον ήλιο μέσα στις καταχνιές, για να μη βγει και ζεστάνει τον καιρό και λιώσουν οι πάγοι.

Ο Ιάκωβος, όμως, όπως συνήθως, είχε αλλού το νου του και ξέχασε τι του είπε ο Χειμώνας. Έτσι αντί να φυλάει τον ήλιο, πήγε και φύλαγε την παγωνιά στη σπηλιά της.

-Χριστιανέ μου, άφησέ με να βγω, του φώναξε εκείνη. Έχω να γυαλίσω τα κρύσταλλα των πάγων στις στέγες των σπιτιών και στα κλαδιά. Έχω τα χιονοσέντονά μου  απλωμένα στα λαγκάδια και στις ρεματιές, έχω τα ζώα μου σε χειμερία νάρκη. Θα ξυπνήσουν και θα ψοφήσουν από την πείνα. Μπα, σε καλό σου!

-Όχι, δεν μπορώ να σ’ αφήσω, απάντησε ο Ιάκωβος. Μου είπε να σε φυλάω ο Χειμώνας.

Και κλείδωσε την παγωνιά στη σπηλιά της.

Έτσι αντί να βγει η παγωνιά, βγήκε ο ήλιος και τρύπησε τα χιονοσέντονα, ξέσκισε τα άσπρα βελούδα στις πλαγιές των βουνών, ράγισε τα κρύσταλλα στις λίμνες. Ο κόσμος σάστισε, πέταξε τα παλτά, έβγαλε τις ζακέτες, έσβησε τις σόμπες, το ‘ριξε στις εκδρομές. Φύτρωσαν καρποί στα δέντρα, βγήκαν τα κεράσια, βγήκαν τα καρπούζια, βγήκανε τα παγωτά. Πού μυαλό για μαθήματα!

-Πατέρα, είπε ο Χειμώνας στον Χρόνο. Πάρε πίσω τον Ιάκωβο. Δεν τον θέλω. Είναι εντελώς ανίκανος!

-Γιατί παιδί μου δε μαζεύεις τα μυαλά σου στη δουλειά; Τί θα σε κάνω τώρα; Δε σε θέλει πια κανείς!

Ο Ιάκωβος έβαλε τότε τα κλάματα. Ο Χρόνος τον λυπήθηκε γιατί του είχε αδυναμία.

-Καλά, μην κλαις. Θα παρακαλέσω το Καλοκαίρι να σε πάρει μαζί του, τον παρηγόρησε και του σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια.

-Τί να τον κάνω, πατέρα, φώναξε το Καλοκαίρι, όταν το άκουσε. Αυτός είναι μόνο για ζημιές. Είναι πολύ αφηρημένος και ανίκανος.

Όμως ο Χρόνος επέμενε τόσο πολύ που στο τέλος το Καλοκαίρι υποχώρησε.

-Καλά, του είπε. Για χάρη σου θα τον πάρω. Αν όμως κάνει πάλι καμιά ζημιά, θα στον στείλω πίσω αμέσως!

Μετά φώναξε τον Ιούλη:

-Ιούλη, πάρε μαζί σου τον Ιάκωβο. Βάλτον στις αποθήκες του ουρανού, να φυλάει τις συννεφιές.

Πραγματικά ο Ιούλης πήρε μαζί του τον Ιάκωβο και τον έβαλε να φυλάει τα σύννεφα, για να μη βγουν και χαλάσουν τις καλοκαιριάτικες λιακάδες.

Στην αρχή ο Ιάκωβος ήταν πολύ προσεκτικός. Μετά από λίγες μέρες όμως άρχισε πάλι να ξεχνιέται. Άφησε τις αποθήκες ξεκλείδωτες και τα σύννεφα γλίστρησαν αθόρυβα στον ουρανό. Μέσα σε λίγα λεπτά, ο ουρανός σκοτείνιασε. Ξέσπασε μπόρα, έπιασε βροχή, σηκώθηκε τρικυμία στη θάλασσα. Βούλιαξαν οι βάρκες, τρόμαξαν οι κολυμβητές, μάζεψαν τα πράγματά τους, φόρεσαν αδιάβροχα, φόρεσαν κασκόλ, άνοιξαν τις ομπρέλες τους. Η ομίχλη τύλιξε τα καλοκαιρινά τοπία.

-Βρήκα τον μπελά μου με σένα, φώναξε θυμωμένο το Καλοκαίρι κι έδιωξε τον Ιάκωβο. Άντε να πας πίσω στον πατέρα μας, γιατί είσαι ανίκανος κι ονειροπαρμένος.

Για να μη σας τα πολυλογώ, ο Ιάκωβος έκανε τα ίδια με όλες τις εποχές. Με την αφηρημάδα του χάλασε την ισορροπία της φύσης. Την Άνοιξη ξεχνούσε τις παγωνιές και το Φθινόπωρο ξεχνούσε τις λιακάδες. Ο κόσμος άρχισε πια να χάνει τη σειρά του. Είδε κι απόειδε ο Χρόνος και δεν ξανάστειλε τον μικρό του γιο στον κόσμο.

-Κάτσε, παιδί μου, εδώ στο σπίτι, τον συμβούλεψε. Εσύ δεν κάνεις για τούτες τις δουλειές. Καλύτερα να μείνεις κοντά μου, να φροντίζεις τον κήπο και να μου κρατάς συντροφιά.

Ο Ιάκωβος έσκυψε το κεφάλι του και δεν μίλησε. Βγήκε στον κήπο και κάθισε σε μια πέτρα λυπημένος. Τον πήρε το παράπονο κι άρχισε να κλαίει. Τον είδε το φεγγάρι που έβγαινε εκείνη τη στιγμή και τον λυπήθηκε.

-Γιατί κλαις, Ιάκωβε;, τον ρώτησε.

-Γιατί είμαι άχρηστος και ανίκανος, είπε εκείνος με παράπονο.

-Μην το ξαναπείς αυτό, του φώναξε τότε το φεγγάρι με μια παράξενη κραυγή.

-Άκου, θα σου κάνω ένα δώρο. Εδώ που κύλησαν τα δάκρυά σου θα φυτρώσει το πιο θαυμαστό λουλούδι του κόσμου. Από τη γύρη αυτού του λουλουδιού θα γεννιέται η ποίηση. Κοιμήσου απόψε και αύριο το πρωί, όταν ξυπνήσεις, θα το δεις!

Πραγματικά, εκείνη τη νύχτα ο Ιάκωβος κοιμήθηκε ανάλαφρα και το πρωί ξυπνώντας είδε ένα καινούριο λουλούδι στην αυλή του. Είχε τεράστια ασημένια πέταλα που έλαμπαν στον ήλιο και ήταν φορτωμένο με μια μαύρη γύρη. Ο αέρας φυσούσε και έπαιρνε από τη γύρη και τη σκόρπιζε πάνω απ’ τον κόσμο. Κι όσοι ανέπνεαν τη μαγική γύρη, έγραφαν στίχους και ποιήματα και γίνονταν ποιητές.

Το λουλούδι αυτό το ονόμασαν λουλούδι της ποίησης. Ο Ιάκωβος το πότιζε και το φρόντιζε κάθε μέρα. Και εκείνο δεν μαραινόταν ποτέ, αλλά ήταν πάντα γεμάτο από τη μαγική του γύρη.

Έτσι ο Ιάκωβος έγινε φύλακας του θαυμαστού λουλουδιού της ποίησης κι έζησε έξω από τον κύκλο του χρόνου.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ, 18 ιστορίες που ξεχωρίζουν-Εκδόσεις Γνώση

…

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε ο Χαράλαμπος Μαργαρίτης.

Ονομάζομαι Χαράλαμπος Μαργαρίτης. Με φωνάζουν Χάρη, Μπάμπη, Χαραλάμπη.

Μόνο η γιαγιά μου με φώναζε «Λαμπερό», μάλλον επειδή ήμουν από όλα της τα εγγόνια το πιο μελαχρινό…

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο της Κρήτης, ωρίμασα στην Αθήνα & φοιτώ(ζω) στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας της Φλώρινας. Αντιμετωπίζω τη ζωή όπως της πρέπει και αυτή το ίδιο. Αγαπώ τα χρώματα και θα ήθελα μία μέρα όλος ο κόσμος να καταλάβει ότι είμαστε πολύχρωμοι και όχι μονόχρωμοι.

Μου λείπει η θάλασσα και για αυτό έχω συνέχεια δίπλα μου ένα ποτήρι μισογεμάτο με νερό (κατά διαστήματα το πίνω αλλά το ξαναγεμίζω!)…

Συμμετοχές: Βραδιά Ερωτικής ποίησης (Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών Αμυνταίου) 2013, RemBrand2013 (Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Τεχνοχώρος), RemBrand2014 (ArtAthens), Εικαστική Μπουγάδα (Θεσσαλονίκη), Μικροφόρμα (Γκαλερί Παπατζίκου - Βέροια), Συνομιλία 23 – Cafe Goose (Φλώρινα),  Έκθεση Ενάντια στη Βία Κατά των Γυναικών – Αριστοτέλης (Φλώρινα)

Εικονογραφήσεις:   «ΓΕΩ» ένθετο περιοδικό της Ελευθεροτυπίας, «Ερπετά και αμφίβια» Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών,  «Άγρια Θηλαστικά» Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, “The Amphibians and Reptiles of Greece”  Edition Chimaira Frankfurt am Main , “Conservation Biology” εκδόσεις «αει», «Το Βυζάντιο και η Ελλάδα» εκδόσεις Πατάκη, «Ο Σπυράκος κ το Κατάστημα Παιχνιδιών» εκδόσεις Μέλει, «Ο Σπυράκος στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο» εκδόσεις Μέλει, «Ερπετά και αμφίβια της Κύπρου», «Η Μπαρή Σεβνταβά» εξώφυλλο (του Θ. Αλεξανδρή από εκδόσεις Περίπλους).

Mail:  margasgr@yahoo.com

Facebook Profile: Harris Margas

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα της στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό της Φλώρινας, ζούσε ένα κοριτσάκι που πήγαινε στο δημοτικό. Παρόλο που οι επιδόσεις του στο σχολείο ήταν σχεδόν άριστες, είχε φίλους και συμμαθητές που το αγαπούσαν πολύ, ήταν μονίμως ντροπαλό και φοβισμένο. Οι μοναδικές στιγμές που ένιωθε ήρεμο, σίγουρο για τον εαυτό του, ήταν όταν διάβαζε. Επειδή όμως, εκείνη την εποχή, ούτε στο σπίτι του, ούτε στο υπόλοιπο χωριό υπήρχαν πολλά βιβλία, έπρεπε να τα ξετρυπώνει το ίδιο με μεγάλη προσπάθεια. Αφού διάβασε και ξαναδιάβασε πολλές φορές τα λεπτά παραμυθάκια που είχε, τα βιβλία που ζήτησε για δώρο γενεθλίων, τα σχολικά ανθολόγια, ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στη βιβλιοθήκη του σχολείου και της εκκλησίας, άρχισε να σκαρώνει ιστορίες μόνο του! Αυτό όμως ήταν ένα μυστικό που δεν γνώριζε κανείς…

Ώσπου… μια μέρα… ένα μαγικό φορτηγάκι έφτασε στην αυλή του δημοτικού! Ήταν άσπρο και μία πορτοκαλοκίτρινη λωρίδα το τύλιγε γύρω γύρω. «ΚΙΝΗΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ» έγραφε απ’ έξω και όλοι οι μαθητές έτρεξαν αμέσως να το περιεργαστούν. Οι δάσκαλοι τους εξήγησαν τους κανόνες και το κάθε παιδί δανείστηκε από ένα βιβλίο.

Το κοριτσάκι μπήκε μέσα με συγκίνηση και λαχτάρα. Ποτέ δεν είχε ξαναδεί τόσα πολλά και τόσα υπέροχα βιβλία…

Από τότε η καθημερινότητά του άλλαξε ριζικά. Κάθε μήνα, πιστό στο ραντεβού του, ακόμα και τα καλοκαίρια, ήταν το πρώτο παιδί που επισκεπτόταν την ιδιαίτερη αυτή βιβλιοθήκη. Κάθε φορά έφευγε και με περισσότερους τόμους. Έτρεχε βιαστικά στο σπίτι του και βυθιζόταν με τις ώρες μέσα στις μαγικές σελίδες. Ο Ροβινσώνας Κρούσος, οι μικρές κυρίες, ο μπαρμπα-Θωμάς, η Πίπη Φακιδομύτη, ο Μάγκας, η Περίνα, ο Τρελαντώνης, η Τζέην Έυρ, ο Ντέιβιντ Κόπερφηλντ, ο Όλιβερ Τουίστ, τόσοι και τόσοι λογοτεχνικοί ήρωες, έγιναν οι καλύτεροι φίλοι του: μια μεγάλη πολυαγαπημένη συντροφιά.

Το κοριτσάκι άρχισε σιγά σιγά να μην φοβάται, ούτε να ντρέπεται τόσο πολύ, όπως παλιότερα. Συμμετείχε με περισσότερο θάρρος στα ομαδικά παιχνίδια. Απέκτησε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και σιγουριά -ένιωθε πιο δυνατό από ποτέ!

…

…Και μετά τι;

Θα αναρωτιέστε ίσως τι απέγινε το κοριτσάκι της ιστορίας μου, που, όπως θα καταλάβατε, είναι αληθινή! Ε, λοιπόν, θα σας… αποκαλύψω πως σήμερα είναι 33 χρονών, σπούδασε παιδαγωγικά και έχει δύο κόρες. Συνεχίζει διαβάζει με πάθος, αλλά και να γράφει ασταμάτητα ιστορίες. Με τη μόνη διαφορά πως δεν τις κρατάει πια μυστικές, αλλά τις μοιράζεται με πολλούς μικρούς και μεγάλους φίλους…

Εξακολουθεί να πιστεύει πάντα πως δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό στον κόσμο από ένα κλειστό βιβλίο, που περιμένει κάποιον να το ανοίξει!

…

Συγχαρητήρια στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων για τις όμορφες δράσεις του! Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση και τη φιλοξενία.

Γιώτα Κοτσαύτη, Φλώρινα, Μάρτιος 2015.

…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Γιώτα Κοτσαύτη γεννήθηκε το 1981 και μεγάλωσε στη Λεβαία Φλώρινας. Το 2003 πήρε το πτυχίο της από το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών. Παρόλο που παραμένει “νηπιαγωγός εν ανεργία”, είναι “εν ενεργεία” μαμά της Παναγιώτας Χρυσοβαλάντου και της Αναστασίας Ιουστίνης.

Φανατική βιβλιόφιλη, θεωρεί ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν, υπάρχει ελπίδα για έναν ομορφότερο κόσμο.

Τα δύο πρώτα της βιβλία κυκλοφορούν σε ηλεκτρονική μορφή (free e-book):

-Ένα λιοντάρι με πυρετό μαθαίνει να μην είναι κακό, εκδόσεις Σαΐτα (2013)

http://www.saitapublications.gr/2013/12/ebook.68.html

-Γραννέτα, η πρωταγωνίστρια μαριονέτα, εκδόσεις τοβιβλίο (2014)

http://issuu.com/68224/docs/grannetta

Είναι υπό έκδοση τα δύο επόμενα:

-Η νευρική Βιολέτα και ο μαγικός καθρέφτης

-Μπουκέτα Ανθισμένα-Χαϊκού και άλλα τρίστιχα για παιδιά (έπαινος από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά 2014)

Παράλληλα, κατά διαστήματα, συμμετέχει σε συλλογικά ανθολόγια και δράσεις, με ποιήματα, παραμύθια και διηγήματά της. Μία από τις ιστορίες της μπορείτε να διαβάσετε εδώ:

http://25thhourproject.tumblr.com/post/97675089090/25

Η αγάπη της για την παιδική λογοτεχνία την οδήγησε στη δημιουργία του ιστολογίου «Ένα κείμενο, μία εικόνα».

http://enakeimenomiaeikona.blogspot.gr/

Θα τη συναντήσετε επίσης στο προσωπικό της ιστολόγιο, τις Ηλιαχτίδες, αλλά και στο ηλεκτρονικό περιοδικό Book Tour.

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=yokor

http://book-tour.webnode.gr/

Κατοικεί στην πόλη της Φλώρινας μαζί με την οικογένειά της.

Στοιχεία επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Το σκίτσο της Γιώτας έχει σχεδιάσει εικονογράφος Μαρία Φλωριάν.

https://www.facebook.com/illustrations.of.dreams?fref=ts

...

http://sg21dsvolou.blogspot.gr/2015/03/blog-post_79.html

Φεγγαράκι μου ωραίο, φέγγε μου να περπατώ,

και στο σπίτι να πηγαίνω και να μην παραπατώ.

Φύλαγέ με από κλέφτες, υπονόμους και στενά,

από το Α ε ρ ι ό φ ω ς και φανάρια σκοτεινά,

φύλαγέ με από ξύλο ξαφνικό και μαχαιριές,

φύλαγέ με από σκύλους και ηρώων κουμπουριές.

Και συ, Έσπερε, σαν λείπει το φεγγάρι τ’ αργυρό,

 συ οδήγει με σε τούτον τον αλλόκοτο καιρό.

Διπλασίασε το φως σου, γίνε πλέον ζωηρός,

και οδήγει με να βρίσκω το σπιτάκι μου γερός,

δίχως κόκκαλα σπασμένα και χωρίς καμία πληγή,

αφού άλλο φως κανένα τους Ρωμηούς δεν οδηγεί.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ

…

Καλή εβδομάδα.

Αν θέλεις να γίνεις πραγματική συγγραφέας, έλεγα μέσα μου, να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου και ποτέ να μην εφησυχάζεις· να τους ακούς όλους, αλλά να μην τους υπακούς. Να παρατηρείς γύρω σου. Να ακυρώνεις μ’ ευγνωμοσύνη τους επαίνους και τις φιλοφρονήσεις. Αυτούς που σε συκοφαντούν να τους αγνοείς. Όσους σε κρίνουν αυστηρά να τους σέβεσαι. Να λυπάσαι τους εθελοτυφλούντες, κι εσύ, σαν έρθει η ώρα, θα εθελοτυφλήσεις. Να περιφρονείς τους χαμαιλέοντες. Αργότερα, αν σ’ το φυλάει  η τύχη σου, θα προσπαθήσουν να σ’ εντάξουν· άλλοι, οι πιο ειδήμονες, θα σου θολώσουν τη μορφή. Θα σε καλούν σε δεξιώσεις και εκδηλώσεις, θα σου ζητούν δηλώσεις κι υπογραφές. Όμως εσύ μην παραλείπεις να ελέγχεις καθημερινά τον βηματισμό σου.

ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ, Τα μαύρα λουστρίνια, εκδόσεις Πατάκη.

…Σε λίγο άνοιξε η βασιλοπούλα τα μάτια και τον αναγνώρισε.

-Πώς βρέθηκες εδώ, γιατρέ; ρώτησε.

-Δεν πειράζει τώρα το πώς βρέθηκε εδώ, αποκρίθηκε ο γιατρός· σου το λέγω άλλη ώρα. Συ πες μου, πού θέλεις να πας; Το μουλάρι μου είναι εδώ, θα σε πάω όπου θέλεις.

-Ευλογημένος να είσαι! είπε με χαρά η βασιλοπούλα, πήγαινέ με στη χώρα, κάτω στο λιμάνι, εκεί που έφθασαν τα καράβια του ξένου βασιλιά!

-Πιες αυτό, της είπε ο γιατρός, και σου υπόσχομαι να σε πάγω εκεί όπου θέλεις.

Και αφού την τύλιξε στο ζεστό επανωφόρι που είχε φέρει, την έβαλε στο μουλάρι και κατέβηκαν κάτω στον κάμπο.

Τα ξημερώματα έφθασαν στο λιμάνι και είδαν όλο τον ξενικό στόλο αραγμένο.

Στη χώρα, ο κόσμος όλος ήταν στο πόδι, πολύ λίγον ύπνο είχαν βρει οι άνθρωποι εκείνη τη νύχτα. Ήξεραν πως η βασιλοπούλα δεν είχε βρεθεί, και πως ο βασιλιάς ποτέ δε θα παράδινε την μονάκριβή του κόρη, έστω και αν την είχε βρει, και ήξεραν πως το βασιλόπουλο ήταν πολύ άρρωστο και πως ο κύρης του ήταν πολύ αγριεμένος, και όλοι περίμεναν  την καταστροφή που ήταν να πλακώσει.

Η βασιλοπούλα παρακάλεσε τον γιατρό να την πάγει στο καράβι του ξένου βασιλιά.

Οι στρατιώτες, όταν την είδαν κουρελιασμένη και ξυπόλητη, τυλιγμένη σ’ ένα βαρύ αντρίκειο επανωφόρι, δε θέλησαν να την αφήσουν να περάσει, μα ο βασιλιάς, που έπινε τον καφέ του εκείνη την ώρα, άκουσε τις ομιλίες και πρόσταξε να τη φέρουν μπροστά του.

Όταν την είδε έμεινε άφωνος, σαστισμένος από την ομορφιά της.

-Ποια είσαι συ, τη ρώτησε, που γυρίζεις με κουρέλια και γυμνά ποδάρια, και που έχεις μέτωπο άξιο να φορέσει το λαμπρότερο στέμμα της Ανατολής;

-Είμαι η κόρη του βασιλιά του νησιού, αποκρίθηκε η βασιλοπούλα, και ήλθα να παραδοθώ στα χέρια σου για να τιμωρήσεις μόνο εμένα και να λυπηθείς την άτυχη πατρίδα μου.

Ο βασιλιάς νόμισε πως ζητούσε να τον γελάσει· της είπε με θυμό:

-Κόρη του βασιλιά αν ήσουν, δε θα παρουσιαζόσουν μπροστά μου κουρελού και ξυπόλητη! Πες μου την αλήθεια, ποιος σ’ έστειλε να πεις αυτές τις ψευτιές;

-Ψέματα δε σου λέω, είπε η βασιλοπούλα, και κανένας δε μ’ έστειλε. Είμαι η κόρη του βασιλιά και ήλθα να παραδοθώ, για να σώσω το νησί μου από το θυμό σου.

Ο ήσυχος και αξόπρεπος τρόπος της κόρης κλόνισε κάπου το βασιλιά.

-Είναι παράξενα τα λόγια σου, της είπε, και περίεργο το ντύσιμό σου. Γιατί τάχα να πιστέψω πως αυτά που μου λες είναι αλήθεια;

-Γιατί σου τα λέω, είπε η βασιλοπούλα.

Τόση αρχοντιά είχε η στάση της, τόση υπερηφάνεια το βλέμμα της, που πείστηκε ο βασιλιάς.

-Πες μου την ιστορία σου όλη, είπε δαμασμένος και παίρνοντάς την από το χέρι, θέλησε να τη βάλει να καθίσει κοντά του· αυτή όμως αρνήθηκε.

-Άκουσε πρώτα, είπε.

Και όρθια μπροστά του, του διηγήθηκε όλη της τη ζωή, χωρίς ν’ αφήσει τίποτα, τη βάφτισή της, την αδιαφορία της, τη σκληρότητά της, τον αρραβώνα της, τα λόγια που είπε, και που παρακίνησαν το βασιλόπουλο να πέσει στη λίμνη, το ταξίδι που έκαμνε για να βρει την καρδιά της, την αλλαγή και την επιστροφή της με όλες τις δυσκολίες που απάντησε.

Αφού τέλειωσε, την κοίταξε λίγη ώρα σιωπηλά ο βασιλιάς, εκεί που στέκουνταν μπροστά του, με το κεφάλι τόσο ψηλά, τόσο υπερήφανη και όμως τόσο ταπεινωμένη. Ύστερα σηκώθηκε και με συγκίνηση την πήρε στην αγκαλιά του, τη φίλησε και της είπε:

-Πήγαινέ με συ στο παλάτι του πατέρα σου. Θέλω να του πω πως το θεωρώ τιμή να σε κάνω νύφη μου.

Φώναξε αμέσως να κατεβάσουν στη στεριά το μαύρο του άλογο, και άλλο ένα άσπρο για τη βασιλοπούλα.

Βγήκαν από το καράβι και είδαν το γιατρό που περίμενε έξω.

-Πρόσταξε, βασιλιά μου, ο άνθρωπος αυτός να έλθει μαζί μας, είπε η βασιλοπούλα· του χρεωστώ τη ζωή μου, και πολύ περισσότερο από τη ζωή μου.

Αμέσως ο βασιλιάς έδωσε διαταγή να φέρουν και τρίτο άλογο, και όλοι μαζί καβαλίκεψαν και πήραν το δρόμο του παλατιού.

Στο δρόμο, ο τρομαγμένος κόσμος στέκουνταν με απορία, κοιτάζοντας την περίεργη αυτή συνοδεία, τον ξένο βασιλιά με τον πορφυρένιο μανδύα, την κουρελιασμένη και ξυπόλητη κόρη, τυλιγμένη σ’ ένα αντρίκειο επανωφόρι, και το χωριανό γιατρό, όλους σε λαμπρά άλογα καβαλικεμένους, και πίσω τους ο χρυσοστόλιστος στρατός, με τα μακριά γυαλιστά κοντάρια και τα χρυσοκέντητα φλάμπουρα.

Ο λαός, που περίμενε καταστροφές, παραξενεύουνταν να βλέπει τόσο στρατό να περνά ήσυχα, χωρίς να πειράζει κανένα.

Μερικοί αναγνώρισαν την βασιλοπούλα τους και, καταλαβαίνοντας πως σ’ αυτήν ίσως χρωστούσαν τη σωτηρία του τόπου, έπεσαν στα γόνατα και την προσκύνησαν. Άλλοι που δεν την γνώρισαν, έλεγαν πως ήταν νεράιδα και πως μάγεψε τον ξένο βασιλιά για να σώσει το νησί. Οι περισσότεροι δεν καταλάβαιναν τίποτε και φαντάζουνταν χίλια μύρια μελλούμενα κακά.

Στο παλάτι ο βασιλιάς στέκουνταν ανήσυχα στο παράθυρο κοιτάζοντας με το τηλεσκόπιο τη θάλασσα και τα καράβια· η βασίλισσα, καθισμένη δίπλα στο σοφά όπου ήταν πλαγιασμένο το βασιλόπουλο, έκλαιγε για το χαμό της βασιλοπούλας, όταν έφθασε η συνοδεία εμπρός στο παλάτι.

Καθώς είδε ο βασιλιάς τον ξένο άρχοντα και γνώρισε τη βασιλοπούλα ντυμένη στα κουρέλια κοντά του, κόντεψε να πέσει ανάσκελα.

Σ’ ένα λεπτό όλο το σπίτι βρέθηκε στο δρόμο· η βασίλισσα με κλάματα έσφιξε την κόρη της στην αγκαλιά της και σύντομα έγιναν οι εξηγήσεις.

Ύστερα όλοι μαζί ανέβηκαν στο δωμάτιο όπου το βασιλόπουλο ήταν πλαγιασμένο, με κλειστά μάτια και λιγνεμένο πρόσωπο. Η βασιλοπούλα έπεσε στα γόνατα κι έπιασε το χέρι του.

-Συγχώρεσέ με! είπε.

Το βασιλόπουλο άνοιξε τα μάτια, την είδε και, από το φως που έλαμπε στο πρόσωπό της, κατάλαβε όλη την ιστορία.

Πέταξε τα σκεπάσματά του, σηκώθηκε μεμιάς και, παίρνοντας τη βασιλοπούλα από το χέρι, την πήγε στον πατέρα του.

-Βασιλιά μου και πατέρα μου, είπε γονατίζοντας μπροστά του·  δώσε μας την ευχή σου· αυτή είναι η γυναίκα μου.

Κι έγινε ο γάμος με χαρές μεγάλες και ξεφαντώματα που βάσταξαν τρεις μήνες.

Αν θέλετε να ξέρετε και για τους άλλους τι έγιναν, τους ληστές όλους τους έπιασαν οι χωροφύλακες και τους πήγαν στο κάτεργο. Ο γιατρός έγινε ιδιαίτερος γιατρός του βασιλιά.

Αλλά εκεί δε σταμάτησε η ευγνωμοσύνη της βασιλοπούλας· επειδή γνώριζε την ευγενική του ψυχή, και δεν ξέχασε ποτέ τις δυστυχίες που είχε απαντήσει στο δρόμο της, όταν πήγαινε να βρει την καρδιά της, αυτόν τον έστελνε σε κάθε γωνιά του νησιού για να βλέπει ποιοι είχαν ανάγκη από βοήθεια. Γρήγορα έμαθαν οι φτωχοί και οι λυπημένοι ποιος υουε φρόντιζε· και όταν κανένας χωρικός έβλεπε το γιατρό να περνά με το μουλάρι του από κανέναν παράμερο δρόμο, καταλάβαινε πως σε κάποια φτωχική καλύβα θα ξανάμπαινε πάλι το φως και η χαρά, μαζί με τη βοήθεια που έστελνε η λατρεμένη του βασιλοπούλα.

ΤΕΛΟΣ

(…περισσότερες λεπτομέρειες για το παραμύθι και τη συγγραφέα του σε επόμενη ανάρτηση…)

…μυθιστοριογράφος δεν είναι μόνο ο παραμυθάς διασκεδαστής των αναγνωστών του, ούτε μόνο ο διανοητής στην τρύπα του, ούτε μόνο ο λεπτουργός στο εργαστήρι του, αλλά αυτός που αντιστέκεται στον εφησυχασμό, αναζητώντας την ουσία κάτω από το γεγονός και πίσω από την εικόνα. Ο μυθιστοριογράφος, όποια και αν είναι η σχέση του με τη γραφή, αναμετριέται καθημερινά με την εκτός εξουσίας γλώσσα του, με τη συναίσθησή του της συλλογικής ευθύνης και με την απόφασή του να υπάρξει συνειδητά, παρηγορητής και απαρηγόρητος, παρατηρητής και παρατηρούμενος, πομπός και δέκτης της δυναμικής και των αντιθέσεων της εποχής του.

ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ

Συγγραφικές εμμονές, εκδόσεις Καστανιώτη.

Χελιδονάκι, κόψε μου

που ‘χεις ουρά ψαλίδι

αχτίδες του ήλιου για κλωστή

να δέσω παπαρούνες

κρινάκια, μαγιολούλουδα

η άνοιξη γιορτάζει.

ΘΕΤΗ ΧΟΡΤΙΑΤΗ

…

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Όλγα Μάντζου.

Η Όλγα έχει σπουδάσει αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (2007).

Εργάζεται ως αρχιτέκτονας από το 2005 μέχρι και σήμερα.

Με την τέχνη ασχολείται από τα σχολικά της χρόνια, καθώς είχε παρακολουθήσει μαθήματα ζωγραφικής και έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής.

Το στυλ ζωγραφικής της προκαλεί μια αίσθηση νοσταλγίας και διαχρονικής ομορφιάς. Ζει στην όμορφη πόλη της Θεσσαλονίκης. Ζωγραφίζει σε ένα μικρό στούντιο στο σπίτι όπου ζει με τον σύζυγό της.

Η σελίδας της Όλγας στο facebook: 

https://www.facebook.com/DesignStudio33

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα της στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks

Η ειρήνη είναι ζεστή φωλιά

γεμάτη ολόχαρα πουλιά,

 είν’ ήλιος και λουλούδια

 και γέλια και τραγούδια.

Η ειρήνη πόρτα είν’ ανοιχτή

 κι είναι χαρά και είναι γιορτή

είναι φλουριά κι αστέρια

στα κουρασμένα χέρια.

Έχει η μανούλα τα παιδιά

κόκκινα μήλα στην ποδιά

 κι έχει η γιαγιά τ’ αγγόνια

 σαν λούλουδα στα κλώνια.

Τραγούδια ακούς μες στα σχολειά,

στις φάμπρικες και στα χωριά

κι είν’ το ζεστό καρβέλι

μοσκοβολιά και μέλι.

ΧΑΡΗΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ

…

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Αθηνά Πετούλη.

Γεννήθηκα στην Κόρινθο, μεγάλωσα και σπούδασα στην Αθήνα, όπου παρακολούθησα μαθήματα σχεδίου (γραμμικό-ελεύθερο) και ζωγραφικής. Διαμένω μόνιμα στο νησί της Σάμου με τον σύζυγο και τα τρία παιδιά μας. Σε εικαστικό εργαστήρι στο νησί συνέχισα τη σπουδή στο χρώμα, σε υλικά και μικτές τεχνικές . Ασχολούμαι με τη ζωγραφική (ελαιογραφίες, ακουαρέλες, ακρυλικά, έργα για παιδικά δωμάτια, τοιχογραφίες), τη φωτογραφία, την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων και την εκμάθηση ζωγραφικής σε παιδιά. Έχω λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας κι έχω εικονογραφήσει παραμύθια για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας, με πιο πρόσφατα το «Καλημέρα ήλιε» της νηπιαγωγού Ευφροσύνης Σπυροπούλου, «Ο Κόα και το μεγάλο του δώρο» της Αθηνάς Βουδούρη, καθώς επίσης και μια συλλογή ποιημάτων για παιδιά Δημοτικού της νηπιαγωγού Γιώτας Κοτσαύτη, η οποία τιμήθηκε τον Δεκέμβριο του 2014 με την μοναδική διάκριση στην κατηγορία της ποίησης στον 59ο διαγωνισμό της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Η εικαστική προσέγγιση ενός παραμυθιού, κειμένου ή ποιήματος με γοητεύει. Η ζωγραφική είναι για μένα ένα παιχνίδι με τα χρώματα και το φως κι έχω φυλάξει μέσα μου ένα κομμάτι παιδικότητας που με οδηγεί δημιουργικά.

Η σελίδα της Αθηνάς στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/Athina-Petouli-illustration-paintings-for-kids/629966553779944?pnref=story

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα της στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks

Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.

Ο όρος «εκφοβισμός και βία στο σχολείο» (school bullying) χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια κατάσταση, κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά, με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου.

Σύμφωνα με έρευνα που έγινε σε σχολεία της χώρας, την οποία επικαλείται ο υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, σε έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή (26/1/2014), το 10% του συνόλου των μαθητών πέφτουν θύματα ενδοσχολικής βίας από συνομηλίκους τους ή παιδιά διαφορετικών ηλικιών. Το ποσοστό των θυτών ανέρχεται στο 5% του μαθητικού πληθυσμού και η αναλογία των εμπλεκομένων σε περιστατικά βίας, αγοριών-κοριτσιών, είναι 3 προς 1, με τα αγόρια να υπερτερούν σε περιστατικά σωματικής βίας και τα κορίτσια σε περιστατικά λεκτικής.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/worldays/345#ixzz3TbT0XEqw

…-Για εισιτήριο μη φοβάσαι. Έγινε κολάι. Μου ‘χωσε στην τσέπη μου ο Παναγής κάτι λιανώματα.

Είδα τα «λιανώματα» και αλληθώρισα! Ήταν δυο κατοστάρικα!

-Μα είναι πλούσιος; ρώτησα.

-Χαζός.

Ξεμάκρυνα, για να μην ακούσω κι άλλες βρισιές σε βάρος του φίλου μου κι αναγκαστώ να τις ανταποδώσω. Έτσι είναι, όμως, δυστυχώς. Άμα έχεις πλούσια τσέπη, είσαι πλούσιος. Άμα έχεις πλούσια καρδιά, είσαι «χαζός».

Γνωστά καταντήματα ενός κόσμου, που σάπισε απ’ την πολλή γνωστικάδα…

…

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Ο Εξάγγελος, εκδόσεις Δωρικός.

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια μικρή κι όμορφη χώρα. Οι κάτοικοί της είχανε όλα όσα επιθυμούσανε και ζούσανε ευτυχισμένοι. Μόνο ένα παιδί σε όλη τη χώρα δεν ήταν χαρούμενο. Η μικρή βασιλοπούλα που καθόταν στο λαμπρό βασιλικό παλάτι.

Ο πατέρας της ο βασιλιάς ήταν πολύ στεναχωρημένος, γιατί δεν είχε άλλο παιδί και την αγαπούσε πολύ.

Όταν η βασιλοπούλα δεν ήθελε να φάει τη σούπα της, ο σερβιτόρος έπαιρνε αμέσως το πιάτο χωρίς να μιλήσει. Κι όταν δεν ήθελε να διαβάσει και να γράψει, ο δάσκαλος έπαιρνε αμέσως τα βιβλία κι έφευγε. Όλα τα χατίρια της τα έκαναν. Όλα, εκτός από ένα:

-Δεν μπορώ να υποφέρω τη βροχή! Δε θέλω να βρέχει, φώναζε η βασιλοπούλα. Όμως ο βασιλιάς δεν μπορούσε να σταματήσει τη βροχή όταν ερχόταν. Και η μικρή βασιλοπούλα στεναχωριόταν σαν να τη χτυπούσαν αυτήν την ίδια με δύναμη οι σταγόνες της βροχής. Και κατσούφιαζε και δε μιλούσε.

Ο βασιλιάς κάλεσε όλους τους σοφούς κι εφευρέτες της χώρας του στο παλάτι, μα κανένας τους δεν μπορούσε να σταματήσει τη βροχή. Και η μικρή βασιλοπούλα έλιωνε απ’ το κακό της. Ώσπου μια μέρα παρουσιάστηκε στο παλάτι ένας ξακουστός σοφός, που ερχόταν από την άλλη άκρη του κόσμου. Αυτός ήξερε πάρα πολλά πράγματα και μπορούσε ακόμα να διώχνει και τη βροχή.

Ο βασιλιάς, αφού τον άκουσε, του είπε:

-Σε διορίζω ανώτερο αντιβροχικό αρχηγό. Θα παίρνεις μισθό πέντε λίρες περισσότερο από τον πρωθυπουργό. Θα κυνηγάς όμως αδιάκοπα τη βροχή και δε θ’ αφήσεις ούτε σταλαγματιά να πέσει στη χώρα μας. Θέλω να βλέπω την κόρη μου να ‘ναι πάντα χαρούμενη.

Όπως είπε ο βασιλιάς έτσι κι έγινε: Και απ’ την ημέρα εκείνη δεν έπεσε ούτε σταλαγματιά βροχή στη μικρή και όμορφη χώρα. Η βασιλοπούλα φυσικά ήταν τώρα χαρούμενη, οι γεωργοί όμως είχαν μεγάλες έγνοιες. Γιατί τα λιβάδια και τα δάση μαραίνονταν, στα χωράφια δε φύτρωνε πια ο σπόρος, τα ρυάκια στέρεψαν και τα ζώα ξεφώνιζαν απ’ τη δίψα.

Κι όταν πια το κακό παράγινε, ξεσηκώθηκαν κι αυτοί και πήγαν να παρακαλέσουν το βασιλιά ν’ αφήσει πάλι τη βροχή να πέσει στη γη.

Ο βασιλιάς όμως τους είπε:

-Όχι, αυτό δε γίνεται. Η κορούλα μου δε μπορεί να υποφέρει τη βροχή.

Έτσι τα σύννεφα χάθηκαν για πάντα, ο ήλιος έλαμπε συνέχεια στον ουρανό, η μικρή βασιλοπούλα έπαιζε και γελούσε και οι γεωργοί έκλαιγαν. Όλοι οι κόποι τους πήγαν χαμένοι, γιατί χωρίς βροχή τίποτα δε μπορεί να καρποφορήσει. Στο τέλος πήραν κι αυτοί τα φτωχικά τους κι έφυγαν μακριά.

Η βασιλοπούλα εξακολουθούσε να παίζει κάτω απ’ το λαμπερό ήλιο και της φαινόταν παράξενο που τα λουλούδια στον κήπο είχαν κρεμάσει τα κεφαλάκια τους.

-Θέλουμε νερό, αναστέναζαν τα λουλουδάκια.

Και τα δέντρα και τα δάση και τα χόρτα του λιβαδιού, οι λαγοί και τα ζαρκάδια κλαίγονταν:

-Καήκαμε, καήκαμε πια, έλεος, φώναζαν.

Όμως η βασιλοπούλα έλεγε με πείσμα:

-Δεν μπορώ να υποφέρω τη βροχή!

Τότε έφυγαν και τα ζώα μακριά και σε λίγο κανένα τραγούδι πουλιού δεν ακουγόταν πια στη μικρή χώρα.

Σιγά-σιγά όμως η δίψα έφτασε και στη βασιλοπούλα. Γιατί  όλες οι πηγές σταμάτησαν πια να κελαρύζουν. Όχι όμως μόνο η δίψα, αλλά και η πείνα έφτασε ως το παλάτι. Ψωμί δε βρισκόταν πια, ούτε γάλα, ούτε λαχανικά.

Τότε η βασιλοπούλα άρχισε να κλαίει και ο βασιλιάς σοβαρεύτηκα και είπε:

-Πρέπει ν’ αφήσουμε τη βροχή να ξαναπέσει στη γη. Ίσως τότε ξαναγυρίσουν και οι γεωργοί στον τόπο τους.

Και χωρίς να χάσει καιρό έδωσε διαταγή να απολύσουν απ’ την υπηρεσία του τον ανώτερο βασιλικό αντιβροχικό αρχηγό.

Αμέσως τα σύννεφα πύκνωσαν στον ουρανό και σε λίγο άρχισε να βρέχει όπως στις παλιές μέρες. Τα ρυάκια άρχισαν να κελαρύζουν, τα δάση και τα χωράφια σκεπάστηκαν με πρασινάδα, οι γεωργοί γύρισαν πίσω στον αγαπημένο τόπο τους και όλα ήταν όπως πριν. Μόνο ένα άλλαξε:

Η μικρή βασιλοπούλα χαιρόταν πια με κάθε καιρό και δεν είχε παράλογες επιθυμίες.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΓΟΣ και άλλα 16 παραμύθια, εκδόσεις Αστήρ.

…

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Κατερίνα Αθανασιάδου.

Γεννήθηκα στις 16 Μαΐου του 1980 και μεγάλωσα στην Αθήνα. Από μικρή ηλικία έδειξα ιδιαίτερη αγάπη στο σχέδιο, το οποίο και σπούδασα. Αποφοίτησα από τη Σχολή Ορνεράκη το 2005. Κατόπιν μετακομίσα στην Σκύρο, όπου μένω μόνιμα, μαζί με την οικογένειά μου. 

Στον ελεύθερο χρόνο μου ασχολούμαι με τα τρία σκυλιά μου: την Ίρμα, τον Μορφέα και τον Ζορρό. Μου αρέσει επίσης να βλέπω ταινίες και να σερφάρω στο διαδίκτυο.                                      

Στοιχεία επικοινωνίας:

Facebook:

Κατερίνα Αθανασιάδου

Aikaterinh Athanasiadou

Loren Kmeteko

E-mails: 

katathan@yahoo.gr

selena-rene@hotmail.com

ekaterini.athanasiadou@gmail.com

Το μπλογκ της Κατερίνας:

http://eikonografos-aikaterini.blogspot.gr/

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα της στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks

-Γύρισες πάλι στη γη μας,

ακριβό μας χελιδόνι,

για να διώξεις του χειμώνα

τη μαυρίλα και το χιόνι;

-Γύρισα, μικρέ μου φίλε,

με το κάλεσμα του γκιώνη.

Δες! κρεμώ αχτίδες κι άνθια

στην παιδιάστική σου ζώνη.

-Έφερες ξανά το Μάρτη,

τη χαρά και το παιχνίδι,

γλυκέ σύντροφε του ήλιου

απ’ το μακρινό ταξίδι;

-Σου ‘φερα τραγούδια, γέλια,

ευωδιές απ’ το ταξίδι.

 Ναι! και τ’ άστρο της αγάπης,

τ’ ακριβότερο στολίδι.

ΝΑΣΟΣ ΦΛΟΓΑΣ

...

Καλή εβδομάδα :)