...ο Χριστός ο δικός μας είναι φτωχός, κατατρεγμένος, χτυπάει τις πόρτες και κανένας δεν του ανοίγει. Ο Χριστός ο δικός σας είναι πλούσιος κοτζαμπάσης, τα 'χει φτιαγμένα με τον Αγά, μανταλώνει την πόρτα και τρώει. Ο Χριστός ο δικός σας, ο χορτάτος, διαλαλεί: "Δίκαιος είναι ο κόσμος τούτος, τίμιος, σπλαχνικός, μου αρέσει' αφορεσμένος όποιος σηκώσει το χέρι να τον κουνήσει!" Ο Χριστός ο δικός μας, ο ξυπόλητος, κοιτάζει τα κορμιά που πεινούν, τις ψυχές που πλαντούν, φωνάζει: "Άδικος είναι, άτιμος, άσπλαχνος ο κόσμος τούτος πρέπει να γκρεμιστεί!"

 ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Το Σάββατο του Λαζάρου γιορτάζουμε την Ανάσταση του Λαζάρου, το θαύμα του Ιησού, λίγο πριν από την εβδομάδα των Παθών Του. Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Ιησού και ζούσε στη Βιθυνία της Ιουδαίας. Όταν αρρώστησε, οι αδερφές του Μάρθα και Μαρία ειδοποίησαν τον Κύριο στη Γαλιλαία, αλλά Ιησούς έφτασε τέσσερις μέρες μετά την ταφή του Λαζάρου. Ο Ιησούς, αφού προσευχήθηκε μπροστά στον τάφο του Λαζάρου, διέταξε να σηκώσουν την πλάκα και φώναξε δυνατά: «Λάζαρε, δεύρο έξω». (Λάζαρε, σε διατάσσω να βγεις από τον τάφο).

Ο Λάζαρος τελείωσε την επίγεια ζωή του αρκετά χρόνια αργότερα στην Κύπρο, όπου έγινε επίσκοπος.

Ο θρύλος λέει ότι ο Λάζαρος δε μίλησε για την τετραήμερη παραμονή του στον Κάτω Κόσμο, και σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, μετά την ανάσταση, γέλασε μόνο μία φορά, όταν είδε κάποιον να κλέβει μία πήλινη στάμνα. Όταν τον ρώτησαν γιατί γελά, εκείνος είπε: «Δείτε, ο πηλός κλέβει τον πηλό» (Το ένα χώμα κλέβει το άλλο). Μιλώντας φιλοσοφικά, ο Λάζαρος ήθελε να τονίσει τη σημασία της επουράνιας ζωής.

Σε πολλά μέρη της πατρίδας μας, την παραμονή του Λαζάρου, οι κοπέλες στολίζονται και κρατώντας καλαθάκια γεμάτα ανοιξιάτικα λουλούδια, γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν τον «Λάζαρο».

Στα γραφικά δρομάκια της Κεφαλονιάς οι κοπέλες τραγουδάνε:

-Πού ήσουν, Λάζαρε,

που ήσουν κρυμμένος

και σε κλαίγαμε

οι αδερφές σου;

-Ήμουνα στο μνήμα μου κλεισμένος

και στο χαντάκι χαντακωμένος!

-Σήκω, Λάζαρε

και μην κοιμάσαι,

σήκω, που έρχονται

τ’ Άγια Πάθη,

το Μέγα Σάββατο

κι η Λαμπρή…

ΑΠΡΙΛΙΟΣ (12 μήνες, παραμύθια και ιστορίες για όλο το χρόνο), εκδόσεις Μαλλιάρης-Παιδεία.

…Μια μέρα κάθισε και παίδεψε το κεφάλι του. Το 'βαλε κάτω και το παίδεψε, το 'πλεξε όπως είδε να κάνουν οι γύφτοι με το καλάθι. Στο τέλος το βρήκε: Θα 'πιανε φιλία με τα βιβλία. Θα γύρευε να μάθει αποκεί, αυτά που του 'κρυβαν οι μεγάλοι πίσω απ' τα μουστάκια τους. Θα ‘πιανε αγάπες με τις ζουγραφιές, με τα παραμύθια που λέγανε αυτοί οι μικροί χάρτινοι «παππούδες» που κάθονται στα γόνατα σου και σου λένε τις ιστορίες τους χωρίς καμώματα και παρακάλια.

Μα στο χωριό, που δούλευε παραπαίδι, δεν είχε χαρτοπουλειά. Έπρεπε, λοιπόν, να παρακαλέσει κανένα μπάρμπα απ' αυτούς που κατεβαίνανε στην πολιτεία και πουλούσανε το καλαμπόκι τους να του φέρει ένα. Και μια μέρα αυτό έγινε. Έπιασε έναν τέτοιο γερούλη, του 'βαλε στη χούφτα καναδυό μεταλλίκια και, «σε παρακαλώ», του λέει,  «αν βρεις, εκεί που πας, κανένα βιβλίο που να λέει καλές ιστορίες, πάρτο μου. Ε; Πολύ θα σε περικαλέσω, όμως...».

Έβαλε ο παππούς τα μεταλλίκια στην απαλάμη του, τα πασπάτεψε με το δάχτυλο, αναποδογύρισε ένα, για να δει τι έχει από κάτω... έστρωσε με το δάχτυλο τα μουστάκια του... και του τα 'δωσε πίσω. «Πάρτα, του λέει. Αν τα χαρτιά λένε καλά παραμύθια… μου τα λες και μένα και ξεχρεώνουμε. Αν, πάλι, δε λένε, θα σου πάρω ένα αυτί. Ε;...» Το παιδί τρόμαξε. Ο γέρος τότε έβαλε τα γέλια... «Άιντε, άιντε... Σύχασε... είπε. Δε σου παίρνω αυτί, σου παίρνω ένα μεταλλίκι. Σύμφωνοι;»

Σε τρεις μέρες του 'φερε ένα χαρτί, λίγο πιο χοντρό, απ' το βαγγέλιο, και του το 'δωσε. «Το πασπάτεψα από παντού, λέει στο παιδί. Δε βγαίνει τίποτα. Για πάρτο σύ, μην  πά’ και σε γνωρίζει και συνεννοηθείτε.»

Το παιδί τ’ άνοιξε τρέμοντας. Ήταν σα μικρό σπιτάκι. «Ιστορία Σεβάχ του Θαλασσινού» έλεγε το ξωφυλλό του. Αυτό ήταν! Το παιδί έπεσε πάνου στο βιβλίο με τα μούτρα. Και το διάβαζε, το διάβαζε ολόκληρο το χειμώνα. Το διάβαζε και ξανά το διάβαζε και πάλι το ξαναδιάβαζε, και το ‘μαθε νεράκι. Κείνος ο μπάρμπας, που του το ‘χε φέρει, τ’ άκουε και τρέμανε τα μουστάκια του. Όμορφο βιβλίο. Μόνο που είχε μια παραξενιά. Έλεγε την ιστορία του μονάχα σ’ όποιον ήθελε…»

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα

Όνειρο το ‘χω, βρε παιδί μου

δικιά μου να ‘χω λαϊκή!

Δε θα πουλώ βουνά αυγά,

βιβλία θα ‘χω για παιδιά!

Παγκάκια ξύλινα φτηνά,

βαμμένα χρώματα πολλά

και βλέπω να ‘ναι στη σειρά

βουνά βιβλία παιδικά.

Εκεί για ζώα, δω φυτά,

στην άκρη τα φανταστικά.

Πολλές εικόνες ζωντανές

για τους μικρούς τους μαθητές.

Για τα μικρά μικρά παιδιά

βιβλία, δες, χρωματιστά.

Στα «πρωτάκια» Αλφαβητάρι,

«παίζω-βρίσκω» ποιος θα πάρει;

Στα μεγαλύτερα παιδιά

πειράματα κι ιστορικά.

Βιβλία πάρτε, έχω πολλά,

απ’ όλα πάρτε, είναι φτηνά!

Βιβλία πάρτε, έχω πολλά,

πάρτε για όλα τα παιδιά!

Δες ιστορίες αληθινές

και κωμωδίες θεατρικές!

Θες μύθους του Αισώπου;

Θες έθιμα του τόπου;

Θέλεις για Μαραθώνα;

Σαλαμίνα; Παρθενώνα;

Για τους φίλους του βιβλίου

πιο φτηνά κι απ’ του σχολείου.

Την Κυριακή θα είμ’ εκεί,

έλα κι εσύ στη λαϊκή!

ΕΛΕΝΗ Γ. ΒΑΛΑΒΑΝΗ

Όταν πέφτει το βραδάκι

στη μικρή μου τη γωνιά

πλάι σ’ ένα ροζ φωτάκι

τι μαγεία, τι χαρά.

Αρμενίζω μ’ ένα πλοίο

που ‘χει τ’ όνομα ΒΙΒΛΙΟ.

Ιστορίες, παραμύθια

ή του στίχου ομορφιά,

των παλιών καιρών αλήθεια

και του αύριο μυστικά,

ταξιδάκια ονειρεμένα

και με καρτερούν εμένα.

Ω βιβλίο αγαπημένο,

πώς να πω ευχαριστώ;

Σε ρουφώ και δε χορταίνω

φιλαράκι μου πιστό.

Δύο τρία δεκατρία…

όλα θέλω τα βιβλία!

Όταν πέφτει το βραδάκι

στη μικρή μου τη γωνιά

πλάι σ’ ένα ροζ φωτάκι

τι μαγεία… τι χαρά.

Τη χαρά τη λεν βιβλίο.

Να ‘χα… βιβλιοπωλείο.

ΜΑΡΙΑ ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ

...

Προς τιμήν του Δανού Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ο οποίος γεννήθηκε 2 Απριλίου και υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες όλων των εποχών, καθιερώθηκε η σημερινή μέρα ως Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου.

Περισσότερες πληροφορίες, αλλά και σχετικές δράσεις για θα βρείτε εδώ:

http://enakeimenomiaeikona.blogspot.gr/2015/04/2.html