Ξαναγυρίζεις

Στους καθρέπτες της μνήμης

Σαν καταιγίδα

………………………….

Οι μάσκες πέφτουν

Και το καρναβάλι, να!

Πάλι αρχίζει

……………………………

Αχ, ηλιαχτίδα

Έφερες την άνοιξη

Εγώ που ήμουν;

……………………………

Σαν λυχναράκι

Τρεμοσβήνεις ζωή μου

Κι εγώ θεατής

……………………………

Ζητούν το λόγο

Πικρές στο στόμα γεύσεις

Τ΄ απωθημένα

……………………………

Ένα αστέρι

Στο δάκρυ σου κυλάει

Σαν παραμύθι

……………………………

ΑΘΗΝΑ ΞΑΝΘΙΔΟΥ, Μια μέρα, Εκδόσεις Πλανόδιον

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν σ΄ έναν τόπο ένας αρχηγός. Λένε πως ήταν πολύ γενναίος. Ακούγονταν σ΄ όλη τη φυλή ιστορίες για την παλικαριά που έδειξε σαν τον κύκλωσαν μια μέρα σε τόπο ανοιχτό δυο λιοντάρια και ύστερα από ώρες βρέθηκαν και τα δυο με τις κοιλιές τους ξεσκισμένες από το κοντάρι του. Ήτανε, λέει, ακόμα δίκαιος κι αγαπούσε τους ανθρώπους της φυλής του. Ένα ελάττωμα είχε μόνο. Δεν μπορούσε, λένε, να κρατήσει το θυμό του κι όταν θύμωνε ποιος δε φοβόταν τις κουβέντες που ξεστόμιζε.

 Μια μέρα έστειλε τον πιστό του υπηρέτη να φέρει κρέας από την αγορά. «Θέλω να μου φέρεις το καλύτερο κρέας που θα βρεις» του είπε. Ο υπηρέτης κίνησε και πήγε, όπως τον πρόσταξε ο αρχηγός. Μπήκε στην αγορά και περπάτησε. Είδε εμπόρους-κυνηγούς να πουλάνε για πραμάτεια τους δόντια ελεφάντων και δέρματα από ζέβρες. Είδε μπαχάρια και βοτάνια απλωμένα σε πάγκους, αλάτι από πέτρα και φίδια κρεμασμένα από το σχοινί. Στο τέλος, βρήκε πού πουλάνε κρέας και διάλεξε το καλύτερο, γλώσσα μοσχαρίσια. Όταν ο υπηρέτης γύρισε, έφερε τη γλώσσα στον αφέντη του. «Σου έφερα το καλύτερο κρέας όπως μου ζήτησες, αφέντη μου. Ορίστε, γλώσσα μοσχαρίσια». Ο αρχηγός ευχαριστήθηκε πολύ.

 Την επόμενη μέρα, ο αρχηγός φώναξε ξανά τον υπηρέτη του. «Θέλω σήμερα να μου φέρεις το χειρότερο κρέας που θα βρεις στην αγορά» του είπε. Ο υπηρέτης πήγε κι έψαξε να βρει αυτό που του ζήτησε ο αρχηγός. Γύρισε όλο τον τόπο που είχαν απλωμένες τις πραμάτειες τους οι έμποροι και στο τέλος πήρε ένα κομμάτι κρέας γλώσσας που βρωμούσε. Το πήγε στον αρχηγό και του το έδωσε. Ο αρχηγός παραξενεύτηκε. «Τι; Με κοροϊδεύεις; Χτες σου ζήτησα να μου φέρεις το καλύτερο κρέας και μου έφερες γλώσσα. Σήμερα σου είπα να μου φέρεις το χειρότερο κρέας και μου έφερες ξανά γλώσσα. Θέλω να μου δώσεις μια εξήγηση τώρα, αλλιώτικα θα σε τιμωρήσω σκληρά!». Ο υπηρέτης αποκρίθηκε και είπε: «Αφέντη μου, πολλές φορές ένας άνθρωπος δυστυχεί και κακοπερνάει εξαιτίας της γλώσσα του και άλλες φορές πάλι η ίδια η γλώσσα του του φέρνει μεγάλη ευτυχία…»

 Ο αρχηγός σκέφτηκε για λίγο και μετά είπε: «Θαρρώ πως έχεις δίκιο. Και τα δυο μπορείς να τα πάθεις από την ίδια γλώσσα. Ας μάθουμε λοιπόν να κυβερνάμε όπως πρέπει τη γλώσσα που κουβαλάμε στο στόμα μας από σήμερα και πέρα».

 (Γκάνα)

 Από το εξαιρετικό βιβλίο του Δημήτρη Β. Προύσαλη  «Τα παραμύθια των παραμυθάδων», εκδόσεις Απόπειρα.

Ο ποιητής έχει να διανύσει

δυό διαδρομές: αυτή της ποίησης

κι εκείνη της άμετρης απογοήτευσης απ΄ τη ζωή.

Πρέπει να τις διανύσει και τις δύο μέχρι τέλους.

Του το λένε τα πεσμένα φύλλα το φθινόπωρο

που επιστρέφουν στα δέντρα με την άνοιξη.

ΣΠΥΡΟΣ ΘΕΡΙΑΝΟΣ, Ντυμένος  επίσημα, εκδόσεις Πλανόδιον

(Ένα παραμύθι για τον αγαπητό μας Sven.Μπορεί είναι πιο σύγχρονο και όχι από τα λαϊκά που προτιμάς, πιστεύω όμως ότι θα σου αρέσει :) )

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα που ήταν πολύ λυπημένοι επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά. Όλοι οι γιατροί και οι σοφοί του βασιλείου τους είχαν προτείνει, ο ένας μετά τον άλλο, ένα σωρό γιατροσόφια και θαυματουργές συνταγές. Χωρίς αποτέλεσμα.

Έτσι λοιπόν υποχρέωσαν τον βασιλιά να κάνει μια δίαιτα όπου επιτρεπόταν να τρώει μόνο αλατισμένα φαγητά και στη βασίλισσα είπαν να καταβροχθίζει τόνους γλυκά και ζαχαρωτά. Όμως το θαύμα που περίμεναν δεν έγινε.

Η δίαιτα με το όνομα «Τραγανό λαχανάκι», που τους επέτρεπε να τρώνε μόνο γεμιστά λάχανα, λάχανα με λαρδί και λαχανόσουπα, είχε ως αποτέλεσμα να χοντρύνει απλά η βασίλισσα και να γουργουρίζει ασταμάτητα η κοιλιά του βασιλιά.

Όταν μάλιστα η βασίλισσα δοκίμασε την τελευταία δίαιτα, έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη, επειδή την υποχρέωναν ν΄ ακούει συνεχώς νανουρίσματα και να κάνει εισπνοές με ταλκ.

Τότε, ο βασιλιάς έδιωξε όλον τον κόσμο από το παλάτι κι αποφάσισε να μην κάνουν πια τίποτα. Να περιμένουν απλώς να τους βοηθήσει η ίδια η φύση.

Ωστόσο, στον πιο ψηλό πύργο του παλατιού ζούσε μια καλή μάγισσα.

Μια μέρα, καθώς ο βασιλιάς κι η βασίλισσα έκαναν τον περίπατό τους, τη συνάντησαν.

-Είστε σίγουροι πως θέλετε να αποχτήσετε ένα παιδάκι;, τους ρώτησε η μάγισσα.

-Απόλυτα σίγουροι, απάντησαν αυτοί.

-Γιατί όμως το θέλετε τόσο πολύ;

-Για να μην είμαστε πια μόνοι!

-Γιατί δεν παίρνετε μια γατούλα;

-Μα δε θέλουμε ζώο!, φώναξε η βασίλισσα. Θέλουμε να κρατάμε στην αγκαλιά μας ένα παιδάκι!

-Τότε, μπορείτε να κρατήσετε στην αγκαλιά σας ένα από τα ανίψια σας!

Ο βασιλιά θύμωσε και της είπε:

-Θέλουμε ένα παιδί… ένα δικό μας παιδί. Ξανθό, μελαχρινό, καστανό ή κοκκινομάλλικο. Αγόρι ή κορίτσι, δε μας νοιάζει, όπως και να είναι, εμείς θα το αγαπάμε.

-Τότε λοιπόν δεν έχετε παρά ν΄ ανοίξετε την αγκαλιά σας! Η γη είναι γεμάτη ορφανά!

Τι σοφή ιδέα! Πως και δεν την είχαν σκεφτεί νωρίτερα;

Ο βασιλιάς άρχισε αμέσως να παλεύει με τη γραφειοκρατία και τα χαρτιά κι η βασίλισσα άρχισε να στολίζει το παιδικό δωμάτιο και να αδειάζει τα παιχνιδομάγαζα!

Το πρώτο παιδί που έκανε επίσημα το βασιλιά και τη βασίλισσα μπαμπά και μαμά ήταν ένα κοριτσάκι από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.

Και οι δυο γονείς ερωτεύτηκαν τα απαλά, ολόισια μαλλιά του και τα μαύρα, σχιστά του μάτια.

Το δεύτερο παιδί τους ήταν ένα αγοράκι από την Αφρική. Η Μεγαλειότητά τους έλιωνε από ευτυχία μπροστά στο σοκολατένιο προσωπάκι του.

Έπειτα, όταν απόχτησαν ένα άλλο αγοράκι από το βασίλειο της Αραβίας, με όμορφα καστανά μαλλιά και μελαχρινό δέρμα, η Μεγαλειότητά τους ενθουσιάστηκε που η οικογένειά τους θα μεγάλωνε ακόμα πιο πολύ.

Έτσι λοιπόν το τεράστιο και άδειο παλάτι γέμισε παιδιά.

Ένα βράδυ, που τα μικρά είχαν πλαγιάσει και η Μεγαλειότητά τους ξεκουραζόταν στη δροσιά της νύχτας, το ζευγάρι είδε ξαφνικά ένα δυνατό φως να σχίζει τον ουρανό.

Έκλεισαν τα μάτια θαμπωμένοι και, όταν τα ξανάνοιξαν, πάνω στο γρασίδι, μπροστά τους, είχε προσγειωθεί ένας ιπτάμενος δίσκος. Μ΄ένα μικρό «ζιπ!» άνοιξε μια πόρτα, κατέβηκε ένας εξωγήινος και τους είπε:

-Η αγάπη σας και ο πόθος σας για παιδί ήταν τόσο δυνατά, που διαπέρασαν το γαλαξία. Ορίστε λοιπόν, σας φέραμε ένα δώρο.

Και ο εξωγήινος άφησε απαλά στην αγκαλιά της βασίλισσα δυο φωτεινά πλασματάκια. Εκείνη έχασε τη μιλιά της βλέποντας το όμορφο γαλαζωπό δέρμα αυτών των δύο μωρών, με τα μεγάλα βιολετί μάτια και τα εφτά μακριά δάχτυλα σε κάθε χέρι. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα αγάπησαν παράφορα αυτά τα μικρά.

Τώρα λοιπόν, όταν ο κόσμος τους βλέπει να περνάνε την Κυριακή στον περίπατό τους, όλοι λένε μαγεμένοι:

-Τι υπέροχη οικογένεια! Σαν ένα μπουκέτο λουλούδια.

Είναι το γαιτανάκι των παιδιών του κόσμου!

Της Κορίν Μασό

(Το παραμύθι συμπεριλαμβάνεται στην συλλογή Το νησί των παραμυθιών και κυκλοφορεί εικονογραφημένο από τις εκδόσεις Πατάκη)

Εδώ και αρκετούς μήνες έχω σταματήσει να διαβάζω οποιοδήποτε άλλο είδος λόγου πλην ενός. Έχω περιοριστεί αποκλειστικά και μόνο στα παραμύθια. Πρώτη φορά στη ζωή μου έχω αγοράσει και διαβάσει τόσα πολλά παραμύθια. Τόμους ολόκληρους. Από την Ελλάδα, αλλά και απ΄ όλο τον κόσμο. Σύγχρονα και παλιότερα. « Επώνυμων» δημιουργών, αλλά και «ανώνυμων» λαϊκών ανθρώπων που έχουν διασωθεί από στόμα σε στόμα στο πέρασμα των χρόνων. Έχω εκπλαγεί από τον πλούτο και τη δύναμή τους. Έχω μάθει πράγματα για το συγκεκριμένο είδος λόγου που στο παρελθόν αγνοούσα. Έχω κυριολεκτικά μαγευτεί…

Αυτές τις μέρες φυλλομετρώ τον πρώτο τόμο του βιβλίου «Τα παραμύθια των αδελφών Γκριμμ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα. Το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι η δουλειά που κάνανε τα δύο αδέλφια είναι ε-ν-τ-υ-π-ω-σ-ι-α-κ-ή! Στο μυαλό και στη συνείδηση πολλών ανθρώπων(και μέχρι πρόσφατα και στο δικό μου) οι Γκριμμ ήταν απλά δύο πολλοί καλοί παραμυθάδες, με ένα πλήθος όμορφων ιστοριών στο ενεργητικό τους. Κι όμως. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Οι αδελφοί Γκριμμ παρουσίασαν μία δουλειά επιστημονική, καταγράφοντας, διασώζοντας και διατηρώντας στον χρόνο εκατοντάδες λαϊκά γερμανικά παραμύθια…

Οι εκδόσεις Άγρα, με την ποιότητα που πάντα τις διακρίνει, προσφέρουν στο αναγνωστικό κοινό ένα βιβλίο-θησαυρό, που πέρα από τα παραμύθια, έχει μία εισαγωγή-δοκίμιο, χρονολόγιο των δύο αδελφών, καθώς και τον πρόλογό των ίδιων στην πρώτη έκδοση του βιβλίου τους.

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί πολλοί άνθρωποι θεωρούν το παραμύθι «ευτελές» και το υποτιμούν. Γιατί αν κάνεις δώρο σε έναν ενήλικα ένα τόμο με παραμύθια ή –γιατί όχι- και ένα εικονογραφημένο παραμύθι δεν το βλέπει πάντα με καλό μάτι, χαμογελάει και δεν το θεωρεί «σοβαρό»; Ε, για ένα τέτοιο κοινό, που ακόμα δεν έχει αντιληφθεί ότι τα παραμύθια είναι για όλους, νομίζω ότι η καταλληλότερη απάντηση είναι Τα Παραμύθια των αδελφών Γκριμμ, από τις εκδόσεις Άγρα. Πολύ σοβαρότερο και πολύ πιο προσεγμένο, ασφαλώς πιο ενδιαφέρον και πιο ουσιαστικό από πολλά μυθιστορήματα της πλάκας που κυκλοφορούν…ελεύθερα!