Το διάβασα πριν λίγη ώρα και δεν κρύβω ότι συγκινήθηκα. Δάκρυσα. Έκλαψα. Αυτή τη στιγμή είμαι πολύ φορτισμένη συναισθηματικά.  Για μένα δεν μετράει τίποτα. Καμία αξία να είναι κανείς άψογος επιστήμονας και όχι Άνθρωπος. Γι΄ αυτό διπλά συγχαρητήρια στον άξιο αυτόν εκπαιδευτικό που εξυψώνει τον κλάδο μας και μας κάνει περήφανους….

 Εστιάζω εδώ:

 «Ξέρετε, οι άνθρωποι έχουν και άλλα χαρακτηριστικά εκτός από το έθνος ή τη θρησκεία. Ένα από αυτά είναι και η ηλικία. Οι άνθρωποι λοιπόν στα 17 ή 18 τους χρόνια, οι νέοι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία ή το φύλο, ελπίζουν.

Ελπίζουν να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή, να απολαύσουν τις όμορφες στιγμές της, ίσως να ταξιδέψουν, ίσως να ερωτευτούν, να κάνουν νέους φίλους, ίσως να βρουν ένα επάγγελμα που θα το αγαπάνε, ίσως ακόμα και να αλλάξουν τον κόσμο. Όπως όλοι οι νέοι, χριστιανοί, εβραίοι, βουδιστές ή μουσουλμάνοι.»

και εδώ:

«Ούτε εμείς, οι χριστιανοί της Θράκης, ούτε φυσικά οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι. Όλοι μαζί, θα βάλουμε τα δυνατά μας και θα στείλουμε τις φασιστικές σας ιδεούλες εκεί που τους αξίζουν: στα μουσεία. Για να θυμούνται όλοι, πως κάποτε υπήρξαν κάποιοι που θέλησαν να μισούμε ο ένας τον άλλον και να γαμάμε ο ένας τα όνειρα του άλλου.

Και πως εμείς δεν τους αφήσαμε.»

Εδώ ολόκληρη η επιστολή:

Η επιστολή που ακολουθεί αναφέρεται στην Υπουργική Απόφαση 152.11/Β3/790/1996 που θεσπίστηκε πριν από 16 χρόνια και η οποία δίνει στους μουσουλμάνους μαθητές της Θράκης δικαίωμα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε ποσοστό 0,5% επί του συνόλου των διαθέσιμων θέσεων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, ως μέτρο που θα βοηθούσε την ενσωμάτωση αυτών των μαθητών στην ελληνική κοινωνία.

Ανοικτή επιστολή προς Ηλία Κασιδιάρη

κύριε Κασιδιάρη,

(Θα ακολουθήσει σε αρκετά σημεία αυτής της επιστολής, όμως μη νομίζετε ότι τη βρίσκω και πολύ με αυτόν τον πληθυντικό ευγενείας που χρησιμοποιώ προς εσάς, κύριε Κασιδιάρη. Το κάνω μόνο και μόνο επειδή προσωπικά ο ήχος που μου θυμίζει αυτή η φράση είναι ο ήχος μιας βρισιάς, “κύριε ΚασιΔΙΑΡΗ”! )

Καταρχήν, εννοείται πώς δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω το όνομα μου, αλλά μόνο τη δουλειά που κάνωείμαι εκπαιδευτικός στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, δουλεύω σε ένα από τα σχολεία της Θράκης που πηγαίνουν μουσουλμάνοι μαθητές. Αν σας ενδιαφέρει και το θρήσκευμά μου, είμαι χριστιανός ορθόδοξος και αν σας ενδιαφέρει και η εθνικότητά μου αυτή είναι ελληνική.

Ο λόγος κύριε Κασιδιάρη για την επιλογή μου να παραμείνω ανώνυμος είστε εσείς και οι πρακτικές σας – βλέπετε πρόσφατα έμαθα ότι μέλη της Χρυσής Αυγής ξεκίνησαν να επιτίθενται και σε συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς, επειδή κολλούσαν αφίσες, με περιεχόμενο με το οποίο διαφωνεί η Χρυσή Αυγή. Υποθέτω πως τώρα που αυτή η επιστολή θα σας κάνει τελείως σαφές ότι διαφωνούμε σε διάφορα (πολλά!) ζητήματα, η συνήθης σας τακτική να επιτίθεστε με ρόπαλα και στιλιάρια σε όποιον έχει διαφορετική άποψη από τη δική σας, θα μπορούσε να με βάλει στο “στόχαστρο”. Και ξέρετε, έχω και δυο παιδιά να μεγαλώσω, δεν θα σας κάνω το χατήρι να γίνω στόχος 10 τραμπούκων που ανάθεμα

κι αν ξέρουν τι σημαίνει “άποψη”.

Τέλος πάντων, ας στραφούμε στο “ζουμί”.

Σας παρακολούθησα κύριε Κασιδιάρη, σε δηλώσεις σας μετά την ανακοίνωση των βάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια της χώρας, να χρησιμοποιείτε τα παρακάτω λόγια:

"Η Χρυσή Αυγή έθεσε ήδη το ζήτημα στη Βουλή και θα αγωνιστούμε μέχρι να καταργηθεί αυτή η διάταξη, η οποία αποτελεί ξεκάθαρο ρατσισμό εις βάρος των ελλήνων"

Ακολουθούν τα σχόλια μου πάνω σε αυτή τη δήλωση σας.

Καταρχήν, μιλάτε για μία διάταξη που αφορά κάποιους “μουσουλμάνους” και θεωρείτε ότι είναι μια διάταξη ρατσιστική εις βάρος κάποιων άλλων, των “ελλήνων”. Ότι δηλαδή κάποιος είναι είτε από τη μία “πλευρά” (μουσουλμάνος), είτε από την “άλλη” (έλληνας). Λυπάμαι που θα σας στενοχωρήσω, αλλά δεν έχετε ιδέα για τί μιλάτε: όλη η Θράκη, εδώ και πάρα πολύ καιρό γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα.

Στη Θράκη υπάρχουν άνθρωποι με μητρική γλώσσα τα πομάκικα, που είναι έλληνες πολίτες. Υπάρχουν άνθρωποι με μητρική γλώσσα τα τούρκικα, που είναι επίσης έλληνες πολίτες. Άλλοι με μητρική γλώσσα τα ρώσικα, έλληνες πολίτες και αυτοί. Υπάρχουν και πολλοί τσιγγάνοι, έλληνες πολίτες. Στη Θράκη υπάρχουν άνθρωποι με μουσουλμανικό θρήσκευμα, που είναι επίσης έλληνες πολίτες. Άνθρωποι με εβραϊκό θρήσκευμα (δεν εννοώ τους χριστιανούς), επίσης έλληνες πολίτες.

Το να αναφέρεστε σε μουσουλμάνους που είναι διαφορετικοί από τους έλληνες, κύριε Κασιδιάρη, όταν το ένα τρίτο των κατοίκων της περιοχής έχουν μουσουλμανικό θρήσκευμα, σας έχει κάνει ανέκδοτο εδώ στη Θράκη: υπάρχουν άνθρωποι που γελάνε με τα λόγια σας. Λόγια που αποκαλύπτουν ότι δεν έχετε καμία σχέση με την πραγματικότητα της Θράκης, τουλάχιστον όπως τη ζούμε εμείς οι κάτοικοί της και όχι όπως ίσως θέλουν να τη διατυπώνουν έντυπα εθνικιστικού περιεχομένου.

Η εθνικότητα των μουσουλμάνων της Θράκης, κύριε Κασιδιάρη, είναι ελληνική: οι μουσουλμάνοι της Θράκης πηγαίνουν στο ελληνικό σχολείο, ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές, πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές στο ελληνικό κράτος και (φυσικά) υπηρετούν τη στρατιωτική τους θητεία στον ελληνικό στρατό. Θα μας κάνετε τη χάρη, κύριε Κασιδιάρη, να σταματήσετε αυτό το αθηναϊκό ανεκδοτάκι που μιλά για μουσουλμάνους που δεν είναι έλληνες και το οποίο υποδηλώνει πλήρη άγνοια;

Ελπίζω πως ναι. Προχωράω.

Στις δηλώσεις σας, μιλάτε επίσης για "ρατσισμό". Για μία ρατσιστική διάταξη εις βάρος των υπολοίπων ελλήνων μαθητών. Έχοντας ως δεδομένη την παντελή έλλειψη επαφής σας με την πραγματικότητα της Θράκης, θα μου επιτρέψετε να σας κάνω μερικά “μαθήματα πραγματικότητας”.

Έχουμε και λέμε.

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο ένα.

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90, κύριε Κασιδιάρη, η πρόσβαση στα χωριά των μουσουλμάνων της ορεινής ροδόπης δεν ήταν ελεύθερη: για να τα επισκεφτεί κάποιος, έπρεπε να περάσει πρώτα από την Αστυνομική Διεύθυνση, να ζητήσει άδεια επίσκεψης και αν αυτή του δινόταν, έπρεπε να περάσει την περιβόητη «μπάρα» (φυλάκιο στο δρόμο για τα χωριά των μουσουλμάνων, στο οποίο γινόταν έλεγχος χαρτιών και άδειας επίσκεψης). Και το σημαντικότερο, αν ήσουν κάτοικος αυτών των χωριών, ήταν ιδιαίτερο δύσκολο να φύγεις από αυτά: η διανυκτέρευση αυτών των μουσουλμάνων στις πόλεις της Ξάνθης ή της Κομοτηνής γινόταν μόνο μετά από ειδική άδεια. Μιλάμε δηλαδή, κύριε Κασιδιάρη, για συνοριακό έλεγχο σε έλληνες, μέσα στην Ελλάδα…

Και τολμάτε εσείς κύριε Κασιδιάρη, να μιλάτε για ρατσισμό;

Τολμάτε να μιλάτε για ρατσισμό, όταν γενιές ολόκληρες ελλήνων μουσουλμάνων μεγάλωσαν σε αυτά τα χωριά υπό στρατιωτικό έλεγχο; Αλήθεια, έχετε ζήσει ποτέ σε φυλακή;

Σας το εύχομαι.

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο δύο.

Σε οποιοδήποτε μουσουλμανικό χωριό της ορεινής Θράκης, κύριε Κασιδιάρη, ένα παιδί μεγαλώνει μαθαίνοντας από το σπίτι του είτε τα πομάκικα (σλαβογενής γλώσσα), είτε τα τούρκικα. Στο Δημοτικό σχολείο, αν δεν τα γνωρίζει ήδη, μαθαίνει και τα τούρκικα, σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάνης (που αντίστοιχα επιβάλλει τη διδασκαλία ελληνικών στους έλληνες της Κωνσταντινούπολης). Επίσης, αναγκάζεται να μάθει και αραβικά, προκειμενου να διδαχθεί το Κοράνι. Και όταν φτάνει στο Γυμνάσιο, ακολουθεί το πρόγραμμα μαθημάτων του ελληνικού σχολείου, το οποίο ορίζει ότι πρεπει να μάθει και αγγλικά και γερμανικά.

Τις μετρήσατε, κύριε Κασιδιάρη, τις γλώσσες που με το ζόρι πρέπει να γνωρίζουν αυτά τα παιδιά στην ηλικία των 13 ετών;

Είναι έξι(!) : πομάκικα, τούρκικα, αραβικά, ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά. Έξι γλώσσες κύριε Κασιδιάρη, από ένα παιδί 13 (!) χρονών. Αντιληφθείτε λίγο τις απαιτήσεις που έχει η κοινωνία από αυτούς τους μαθητές, κύριε Κασιδιάρη: Έξι δεν είναι οι γλώσσες που ξέρουν όλα μαζί τα μέλη της Χρυσής Αυγής!

Και τολμάτε εσείς κύριε Κασιδιάρη, να μιλάτε για ρατσισμό;

Τολμάτε να χαρακτηρίζετε ρατσιστική τη διάταξη που αναγνωρίζει το αυτονόητο; Που αναγνωρίζει ότι ένας άνθρωπος που έχει αναγκαστεί να μάθει έξι γλώσσες, δεν γίνεται να έχει καταφέρει να μάθει τα ελληνικά (τη γλώσσα στην οποία διατυπώνονται τα βιβλία και τα θέματα των πανελληνίων εξετάσεων), όσο καλά τα γνωρίζουν οι υπόλοιποι έλληνες μαθητές και ως εκ τούτου βρίσκεται -χωρίς να είναι επιλογή του- σε μειονεκτική θέση;

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο τρία.

Θα έπρεπε να γνωρίζετε κύριε Κασιδιάρη, τις ευρέως διαδεδομένες φήμες που λένε ότι τα μεγαλύτερα ποσοστά πώλησης ψυχοφαρμάκων στην Ελλάδα εμφανίζονται στο νομό Κομοτηνής. Επίσης ότι αυτό οφείλεται στην υπερκατανάλωση τέτοιων φαρμάκων από το γυναικείο πληθυσμό των μουσουλμανικών χωριών. Βλέπετε, είναι πολύ σκληρό ψυχολογικά, κύριε Κασιδιάρη, να είσαι γυναίκα σε αυτά τα χωριά: είσαι ένας δούλος.

Και εσείς, κύριε Κασιδιάρη, αντί να διευκολύνετε τις νεαρές μουσουλμάνες να γλιτώσουν από αυτό το μονόδρομο προς τα φαρμακεία, να ξεφύγουν από τον οπισθοδρομισμό και τις προσταγές του γνωστού Προξενείου και του κάθε μουφτή, κάνετε το αντίθετο. Αντί να τις βοηθήσετε να σπουδάσουν σε κάποια πόλη της Ελλάδας, γνωρίζοντας στην πράξη τα δικαιώματα που έχει κάθε γυναίκα, εσείς θέλετε να τις εμποδίσετε.

Τέλος πάντων υπάρχουν πολλά παραδείγματα, κύριε Κασιδιάρη, που δείχνουν ότι οι κάτοικοι αυτών των χωριών (που είναι αναγνωρισμένοι ως έχοντες την ελληνική εθνικότητα, έλληνες και μάλιστα αυτόχθονες) δέχονται εδώ και χρόνια έναν ανελέητο ρατσισμό από την πλευρά του ελληνικού κράτους.

Υπάρχουν πολλά μαθήματα πραγματικότητας που θα έπρεπε να πάρετε, κύριε Κασιδιάρη…

Κλείνοντας, θα μου επιτρέψετε να θίξω ακόμα μία πτυχή των δηλώσεών σας, κατά την άποψή μου τη σημαντικότερη: Κύριε Κασιδιάρη, στην επίμαχη διάταξη δεν μιλάμε γενικώς για μουσουλμάνους.

Μιλάμε για μουσουλμάνους που είναι άνθρωποι στην ηλικία των 17 και των 18 ετών. Ξέρετε, οι άνθρωποι έχουν και άλλα χαρακτηριστικά εκτός από το έθνος ή τη θρησκεία. Ένα από αυτά είναι και η ηλικία. Οι άνθρωποι λοιπόν στα 17 ή 18 τους χρόνια, οι νέοι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία ή το φύλο, ελπίζουν.

Ελπίζουν να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή, να απολαύσουν τις όμορφες στιγμές της, ίσως να ταξιδέψουν, ίσως να ερωτευτούν, να κάνουν νέους φίλους, ίσως να βρουν ένα επάγγελμα που θα το αγαπάνε, ίσως ακόμα και να αλλάξουν τον κόσμο. Όπως όλοι οι νέοι, χριστιανοί, εβραίοι, βουδιστές ή μουσουλμάνοι.

Όμως στην περίπτωση των νέων που είναι έλληνες μουσουλμάνοι, αναφερόμαστε στα παιδιά ενός πληθυσμού που έχει δεχθεί πάμπολλες δεκαετίες καταπίεσης και ρατσισμού. Και μετά από αυτές τις δεκαετίες, έρχεστε και εσείς κύριε Κασιδιάρη. Και πατάτε με τις γυαλισμένες σας αρβύλες όλες αυτές τις ελπίδες και τα όνειρα νέων ανθρώπων. Και τους βροντοφωνάζετε για “ρατσιστικές διατάξεις”. Στους έλληνες νέους που ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλο έλληνα μαθητή τί πάει να πει ρατσισμός και παρόλ’αυτά συνεχίζουν να ελπίζουν ότι θα τα καταφέρουν…

Έ, όχι κύριε Κασιδιάρη, δεν θα σας το επιτρέψουμε.

Ούτε εμείς, οι χριστιανοί της Θράκης, ούτε φυσικά οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι. Όλοι μαζί, θα βάλουμε τα δυνατά μας και θα στείλουμε τις φασιστικές σας ιδεούλες εκεί που τους αξίζουν: στα μουσεία. Για να θυμούνται όλοι, πως κάποτε υπήρξαν κάποιοι που θέλησαν να μισούμε ο ένας τον άλλον και να γαμάμε ο ένας τα όνειρα του άλλου.

Και πως εμείς δεν τους αφήσαμε.

http://www.lifo.gr/now/greece/16670

 .......................................................................................................

Μια φορά ένας γάιδαρος βρήκε το τομάρι ενός λιονταριού, το φόρεσε και πήγε στο δάσος. Κατατρομαγμένα τα ζώα τρέχανε να κρυφτούνε. Μόνο μια αλεπού ξεπρόβαλε από την τρύπα της και του είπε:

«Θα σε φοβόμουνα κι εγώ αν δεν σ΄ είχα ακούσει να γκαρίζεις!»

Αισώπου μύθοι, εκδόσεις Πεχλιβανίδης (διασκευή Γεωργίας Ταρσούλη)

Χορεύουνε τα δάχτυλα

στις τρύπες της φλογέρας

μπαίνει και βγαίνει αέρας.

Φρούλου, φρούλου, φρέλα!

Να ‘ταν ψωμί η τρέλα!

Γέλιο, τραγούδι, σφύριγμα

ηχώ, πουλιά ως πέρα

άνθρωποι, καλημέρα!

Φρούλου, φρούλου, φρέλα!

Να ‘ταν χαλβάς η τρέλα!

Η αυγή με γέλιο ρόδινο

καρφίτσωσε στη μερα

τον ήλιο μπουτονιέρα!

Φρούλου, φρούλου, φρέλα!

Γλυκός χαλβάς η τρέλα!

Θέτη Χορτιάτη-Τασούλα Τσιλιμένη, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα

Καλή εβδομάδα :)

Αντιγράφω από το facebook, από τις εκδόσεις Ωκεανίδα

 «Στο τέλος σκέφτηκα: μήπως το σκυλί έμεινε κοντά στις νερόκοτες;

Είναι η παγκόσμια εβδομάδα βιβλίου και παίζουμε ένα παιχνίδι. Άρπαξε το πρώτο βιβλίο που θα βρείς μπροστά σου, πήγαινε στη σελίδα 52, και αντίγραψε την πέμπτη ολοκληρωμένη φράση, μαζί και με τους κανόνες αυτούς εδώ, στο στάτους σου. Μην αναφέρεις τον τίτλο του βιβλίου...»

Τι κάθεστε; Δε θέλω τεμπελιές…Βιβλία και πληκτρολόγια να βλέπω να παίρνουνε φωτιά... :)

 Να και το δικό μου: από ένα που υπάρχει στη βιβλιοθήκη, αλλά δεν το έχω διαβάσει.

 "Γέλασε τ΄ αφεντικό κι είπε μια λέξη όπως τις συνηθούσε -έτσι τα διηγήθηκε ο χαντζής."

Δυο κατσίκες ανταμώθηκαν μια φορά επάνω σ΄ ένα στενό γεφύρι.

Η μία είπε:

-Κάμε τόπο να περάσω εγώ!

-Εσύ να πας πίσω και ν΄ αφήσεις να περάσω εγώ πρώτα! αποκρίθηκε η άλλη θυμωμένη.

-Πως είπες; φώναξε η πρώτη. Εγώ να κάμω τόπο να περάσεις εσύ; Είσαι στα σωστά σου;

-Έτσι; φώναξε τότε η άλλη. Δοκίμασε λοιπόν να περάσεις!

Το μάλωμα βάσταξε αρκετή ώρα με πολύ πείσμα.

Τέλος χύθηκαν η μία επάνω στην άλλη με μεγάλη ορμή. Χτυπούσαν τα κέρατά τους άγρια και θυμωμένα. Αλλά το γεφύρι ήταν στενό και γκρεμίστηκαν κι οι δυο τους.

Κάτω ήταν ποτάμι με βαθιά νερά. Οι δυο κατσίκες θα πνίγονταν το δίχως άλλο. Για καλή τους τύχη όμως, τις είδε ο βοσκός, έτρεξε, και με πολλά βάσανα κατόρθωσε να τις γλιτώσει.

ΑΡ.Π.ΚΟΥΡΤΙΔΗ

Αφιερωμένο...

Απόψε να ρθεις κι εσύ. Ετοιμάζω μυστικό δείπνο.

Έστρωσα το τραπέζι της γης κι άνοιξα τα παράθυρα

να δούνε το φως να πλησιάσουνε όλα,

ν΄ αχτιδίζουν τ΄ αστέρια στα πρόσωπα και τα χέρια

των καλεσμένων μου, να πηδούν στα ποτήρια.

Έβαλα την ψυχή μου σε σταμνιά πήλινα, σε κανάτια.

Μυρίζει κέδρο το κρασί κι είναι σαν πασχαλιά το χρώμα του.

Στην υγειά μας, αδέρφια!

Έχω καλέσει τα παιδιά των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ.

Έστειλα στον Παντίτ Νεχρού μιαν αμαξοστοιχία λουλούδια

να μου τα στείλει στολισμένα. Κι έστειλα μήνυμα

στο Μάο Τσε Τουνγκ, να τους δώσει,

να φέρουν μαζί τους σα νιφάδες χιονιού

δυο χιλιάδες κινέζικα τραγουδάκια.

Στον Πικάσσο να μετρήσει πόσες χιλιάδες

περιστέρια περίπου έχει αζωγράφιστα μες στην ψυχή του.

Να μου τα στείλει όπως είναι να στολίσω τους ώμους

και τα χέρια των καλεσμένων μου.

Βγήκε τρέχοντας, φεύγει ο Χριστός΄ πάει να φέρει

μια αγκαλιά λεμονάνθια να βάλει στα βάζα μου.

Η μητέρα μου ζύμωσε στη μεγάλη μας σκάφη

μαύρο ψωμί με γλυκάνισο και σουσάμι.

Τα παιδιά ξεκινήσανε. Σχηματίσανε κιόλας

πάνω στη γη

τον ποταμό

γαλαξία.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ- Μυστικός δείπνος

Καλή εβδομάδα :)

Μετά την ευχάριστη ένταση των προηγούμενων ημερών, είπα σήμερα να ξενυχτήσω χωρίς τύψεις… Αποφάσισα λοιπόν να μην κάνω τίποτ΄ άλλο, να μείνω μόνη με τις Ηλιαχτίδες μου. Άλλωστε αυτές τις μέρες είναι και τα «γενέθλιά» μας. Διάβασα αρκετά από τα ποστ μου, επέστρεψα πίσω, πόσα άλλαξαν από τότε Θεέ μου…

 Ναι, 6 χρόνια Ηλιαχτίδες, με διαλείμματα άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε λιγάκι πιο επώδυνα, αλλά όπως λέει και το άσμα «κι όμως είμαι ακόμα εδώ…» και έχω σκοπό να είμαι για πολύ ακόμα…

 Ευχαριστώ το MH για τη δυνατότητα που μου έδωσε να γνωρίσω και γω ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου και ευχαριστώ πολύ και όλους τους φίλους, για τα σχόλια, για την αγάπη και για την πολύτιμη φιλία τους… για την ανοιχτή αγκαλιά τους …

 Είναι αρκετά πράγματα που κάνουν έναν άνθρωπο περήφανο. Εγώ περισσότερο από το καθετί είμαι περήφανη για την οικογένεια που δημιούργησα. Όσοι διαβάζουν αυτό το μπλοκ ξέρουν πότε, πως, γιατί, τόσες στιγμές μοιραστήκαμε άλλωστε… Οι Ηλιαχτίδες είναι «μέλος» αυτής της οικογένειας, είναι το τρίτο μου παιδί… Είναι η αγάπη και το μεράκι μου. Είναι η διέξοδος και το πάθος μου.

 Είναι ένα μέρος της ζωής μου…

 (Και σε όσους πιστεύουν ότι το ίντερνετ είναι κάτι απρόσωπο και ψεύτικο, τους διαβεβαιώνω πως οι Ηλιαχτίδες είναι )

 Το πιο αληθινό…

Τάκου τάκου!

-Ποιος είναι, παρακαλώ;

-Με συγχωρείτε… μπορώ να μπω; είμαι ο Βοριάς. Πέρασα πάνω από θάλασσες, σήκωσα κύματα βουνό, πέρασα πάνω από κάμπους και ξερίζωσα δέντρα. Είμαι πολύ κουρασμένος, να μπω λίγο να ξεκουραστώ;

-Θα μας παγώσεις… μα αφού είσαι κουρασμένος, μπες απ΄ όπου μπορείς.

Κα μπήκε ο κρύος Βοριάς απ΄ τις χαραμάδες, τρύπωσε κάτω απ΄ την πόρτα και πάγωσε το σπίτι. Η μητέρα άναψε τη θερμάστρα κι έριξε  μάλλινες κουβέρτες στα κρεβάτια των παιδιών.

-Τάκου τάκου.

-Ποιος είναι, παρακαλώ;

-Με συγχωρείτε… μπορώ να μπω; είμαι η Βροχή. Έρχομαι από πολύ ψηλά. Με κατάπιαν οι θάλασσες και τα ποτάμια, χώθηκα βαθιά μες στη γη, χτυπήθηκα πάνω στις πέτρες, ξέπλυνα τους δρόμους σας και τις αυλές. Είμαι πολύ κουρασμένη… μπορώ λίγο να ξεκουραστώ;

-Θα μας κάνεις κακό, μα αφού είσαι κουρασμένη, μπες απ΄ όπου μπορείς.

Κι όρμησε η Βροχή απ΄ τις γρίλιες των παραθυριών κι απ΄ το σπασμένο τζάμι, έβρεξε τις κουρτίνες και τους τοίχους και μούσκεψε το πάτωμα και το χαλάκι. Η μητέρα μάζεψε μ΄ ένα σφουγγάρι τα νερά και φώναξε έναν άνθρωπο να περάσει καινούριο τζάμι.

-Τάκου τάκου.

-Ποιος είναι, παρακαλώ;

-Με συγχωρείτε… μπορώ να μπω; Είμαι ο Ήλιος. Έρχομαι από πολύ ψηλά. Έριξα χρυσά παπλώματα στις σκεπές, ζέστανα όλα τα νερά και τα ποτάμια, έβαλα φύλλα στα δέντρα και χρυσά καπέλα στα λουλούδια, είμαι πολύ κουρασμένος. Μπορώ να μπω λίγο, να ξεκουραστώ;

-Έλα, έλα! είπαν όλοι, κι άνοιξαν πόρτες και παράθυρα.

Και μπήκε ο Ήλιος κι έδιωξε τη θερμάστρα, κάθισε πάνω στις καρέκλες και τις πολυθρόνες, κι έστρωσε χρυσά χαλάκια στα πατώματα.

Και τώρα λάμπει όλο το σπίτι, λάμπουν κι οι καρδιές.

ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΙΟΥ

Ο Αέρας θύμωσε,

με τον Ήλιο μάλωσε.

Ο Αέρας έλεγε:

«Είμαι δυνατότερος!»

Και ο Ήλιος έλεγε:

«Σε περνώ στη δύναμη!»

Ένας γέρος άνθρωπος

με τη μαύρη κάπα του

στο χωράφι πήγαινε.

Ο Αέρας λάλησε:

«Όποιος έχει δύναμη

παίρνει από το γέροντα

τη χονδρή την κάπα του!»

Φύσηξε, ξεφύσηξε,

έσκασε στο φύσημα’

άδικος ο κόπος του.

Κρύωσεν ο γέροντας

και διπλά τυλίχθηκε

στη χονδρή την κάπα του!

Και ο Ήλιος λάλησε:

«Όποιος έχει δύναμη

παίρνει από το γέροντα

τη χονδρή την κάπα του!»

Έφεξεν ολόλαμπρος’

καλοσύνη σκόρπισεν,

έβγαλεν ο γέροντας

τη χονδρή την κάπα του.

Πάλι ξαναλάλησε:

«Άκουσε και μάθε το’

σε περνώ σε δύναμη,

γιατί πας με το κακό

κι εγώ πάω με το καλό!»

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Καλή εβδομάδα :)

Σύμφωνα με το Λεξικό αναπτυγμένων εννοιών των Χατζηθωμά και Αλέφαντου (εκδόσεις Φίλιππος), παροιμία «είναι η σύντομη λαϊκή φράση, που εκφράζει αλληγορικά, μεταφορικά ή και ειρωνικά μιαν αλήθεια για τη ζωή, που αποκτήθηκε από την πολύχρονη πείρα».

 «Κύριο χαρακτηριστικό της παροιμίας είναι η αλληγορία, η μεταφορά, η συντομία, η εξυπνάδα, η δηκτικότητα και η ειρωνική διάθεση. Την παροιμία την διακρίνει ακόμα το θυμοσοφικό, το ευτράπελο πνεύμα (χιούμορ), η φαντασία, η σαφήνεια και η αλήθεια που περιέχει και η οποία είναι αποτέλεσμα της πείρας του λαού μέσα στην καθημερινή ζωή».

 Σύμφωνα με το ίδιο βιβλίο «Ο Αριστοτέλης πρώτος άρχισε τη συστηματική επιλογή των αρχαίων ελληνικών παροιμιών, τις οποίες ερμήνευσε»

 Είμαι λάτρης των παροιμιών. Τρελαίνομαι να ανακαλύπτω κάποια που δεν ήξερα. Τις χρησιμοποιώ συχνά στον λόγο μου, και λυπάμαι όταν νεότερα άτομα τις αγνοούν ή τις σνομπάρουν…

 Για όσους τις αγαπούν, όπως εγώ, ενδεικτικά παραθέτω κάποιες από τον πίνακα που υπάρχει στο παραπάνω βιβλίο. Και περιμένω να προσθέσουμε κι άλλες…

 -Αγάλια αγάλια γίνεται η αγουρίδα μέλι

-Αργυρό το μίλημα και χρυσό το σιώπα

-Βρόντα αν θέλεις να σ΄ ανοίξουνε

-Βάστα με να σε βαστώ ν΄ ανεβούμε στο βουνό

-Η ομόνοια σπίτια χτίζει κι η διχόνοια τα γκρεμίζει

-Άσκεπος νους διπλός κόπος

-Αν γειτονέψεις με κουτσό θα μάθεις να κουτσαίνεις

-Δούλευε στα νιάτα σου να χεις στα γηρατειά σου

-Όποιος κυνηγά πολλούς λαγούς δεν πιάνει κανένα

-Όποιος βιάζεται σκοντάφτει

-Άναβε το λυχνάρι σου προτού σε βρει η νύχτα

-Κόπο θέλει το πριόνι κι όποιος το κρατεί ιδρώνει

-Μάζευε κι ας είν’ και ρόγες

-Σταλαματιά σταλαματιά γεμίζ΄ η στάμνα η πλατιά

-Το να χέρι νίβει τ΄ άλλο και τα δυο το πρόσωπο

-Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι

Μιαν φορά ήταν ένας τεμπέλης, από τους πιο μεγάλους τεμπέληδες του κόσμου. Ο αθεόφοβος εφοβούντον τη δουλειά όσο δεν εφοβούντον το διάολο. Αν τον έδινες ψωμί, έτρωε, αν δεν τον έδινες εμπορούσε να ψοφιάσει από την πείνα. Μιαν ημέραν, ήταν βασιλεμένος ο ήλιος κι αυτός δεν είχε βάλει τίποτα στο στόμα του. Την άλλη μέρα για να μην τόνε βιάσει η πείνα να δουλέψει, εσκέφτηκε να κάμει τον πεθαμένο στα ψέματα. «Πιο καλά να με θάψουνε», είπε μέσα του, «παρά να με δώκουν δουλειά». Τον είδαν οι γειτόνοι ξαπλωμένο στη στρώση του και σκεβρωμένο, τον εθάρρεψαν για νεκρόν κι εφώναζαν τους παπάδες να τον πάρουνε. Στο δρόμο που πήγαινεν το λείψανον του τεμπέλη, μια γυναίκα είδεν τον πεθαμένον, τον ελυπήθηκε κι είπεν από το παναθύρι της: «Ο κακόμοιρος! Από την πείναν του θα πέθανεν! Που να το ‘ξερα εχτές να τόνε στείλω κάμποσα παξουμάδια που ‘χω». Ο τεμπέλης από το σεντούκι του από μέσα, σαν άκουσεν τα λόγια της καλόκαρδης γυναίκας, άνοιξεν τα μάτια του κι ερώτηξεν: «Βρεμένα ‘ναι τα παξουμάδια για ξερά;» «Ξερά», τον λέει η γυναίκα. «Ε, τότες ψάλλετε παπάδες, ψάλλετε», λέει ο τεμπέλης και σφαλά τα μάτια του. Ο γουρσούζης επροτίμησεν να θαφτεί ζωντανός, παρά να κάμει τον κόπο να μουσκέψει τα παξουμάδια.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗΣ-Ελληνικά λαικά παραμύθια (βιβλίο πρώτο), Εκδόσεις Ποταμός

Είναι απίστευτο τι μπορεί να βρει κανείς όταν τακτοποιεί τους φακέλους του…

Είναι ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 6-7 Μαΐου το 2006.

Αντιπαρέρχομαι την αγάπη της Παναγιώτας για τον Μπομπ Σφουγγαράκη και μπαίνω στον πειρασμό να δακτυλογραφήσω  ένα μικρό τμήμα του και να το μοιραστώ μαζί σας…

…………………………………………………………………………………………………………………

Πονοκέφαλο προκαλεί στους γονείς η υποψία και μόνο ότι μπορεί τα κινούμενα σχέδια να «περνάνε» στα παιδιά ιδέες αντισυμβατικές ή επικίνδυνες όπως η βία, η αδικία και η εγκληματικότητα

Καρτούν στο… απόσπασμα

 Κατηγορούνται ότι προβάλλουν βίαια και αντικοινωνικά πρότυπα!

 Ο Τεν Τεν είναι μισογύνης, ακραίος αντικομμουνιστής και διακατέχεται από φασιστικές ιδέες. Ο Ντόναλτ είναι απατεώνας και τεμπέλης. Ο Ποπάι χρησιμοποιεί υπέρμετρα βία. Τώρα ήλθε η σειρά του Μπομπ του… Σφουγγαράκη να κατηγορηθεί –όπως έχει γίνει στο παρελθόν και με τον Μπάτμαν- ότι έχει ομοφυλοφιλικές τάσεις.

 ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

 Ο Μπομπ είναι ένα από τα δέκα πιο δημοφιλή κινούμενα σχέδια όλων των εποχών. Κάθε φορά που μεταδίδεται ένα επεισόδιο,  τα μονοψήφια ποσοστά θεαματικότητας του σταθμού που το προβάλλει υπερδιπλασιάζονται. Κι όμως, ο Μπομπ κατηγορείται ότι προβάλλει ομοφυλοφιλικά πρότυπα. Οι πολέμιοί του ισχυρίζονται ότι είναι γκέι, καθώς συγκατοικεί με τον φίλο του Πάτρικ με τον οποίο εμφανίζεται συνήθως πιασμένος χεράκι χεράκι και του συμπεριφέρεται σα να διατηρούν σχέση, ενώ απουσιάζουν οι θηλυκές φιγούρες.

 ΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΤΑ ΕΒΑΛΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΟΜΠ ΣΦΟΥΓΓΑΡΑΚΗ

 Πρωτοπόροι της σταυροφορίας εναντίον του Σφουγγαράκη είναι ο Αμερικανοί συντηρητικοί θρησκευτικοί κύκλοι και κυρίως οι Ευαγγελιστές. Υπάρχουν μάλιστα και ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο με τίτλους όπως «Ο Μπομπ Σφουγγαράκης και η ομοφυλοφιλία». Σε αυτές υπάρχουν –λίγα- μηνύματα ακόμα και από Έλληνες τηλεθεατές. Σύμφωνα με τους εγχώριους επικριτές του, ο Μπομπ έχει «μαλακό» χαρακτήρα –«απαράδεκτο πρότυπο σε μια τόσο σκληρή κοινωνία όπως είναι η δική μας», λένε- ενώ ο κόσμος του είναι υπερβολικά φανταχτερός. «Ο Μπομπ μπορεί να είναι ιδιαίτερος, όμως δεν σχεδιάστηκε ως γκέι χαρακτήρας», απαντά ο δημιουργός του.

……………………………………………………………………………………………………..

Όπως πάντα, η απάντησή μου είναι υπερβολές, υπερβολές, υπερβολές….

Δεν τρελαίνομαι για Μπομπ Σφουγγαράκη, το παιδί δεν αποκομίζει κάτι ιδιαίτερο, είναι όμως πολύ ευχάριστο και αστείο και ίσως γι΄ αυτό να αρέσει στους μπόμπιρες! Η Παναγιώτα πάντως τρελαίνεται, το ευχαριστιέται πάρα πολύ και γελάει με την ψυχή της (η Αναστασία προτιμάει την Ντόρα την εξερευνήτρια και το κλαμπ του Μίκυ Μάους).

Αν με ρωτάτε, ένας από τους πιο αντιπαθητικούς παιδικούς ήρωες κατά τη γνώμη μου είναι ο Μπαγκς Μπάνυ. Πάντα κινείται με μοχθηρία και σχεδόν ποτέ δεν τον έχω δει να κάνει μια καλή πράξη. Χρησιμοποιεί δε την εξυπνάδα του μόνο όταν είναι να κάνει κάτι άσχημο. Επίσης, ο Τουίτι, ο Τζέρι και το Μπιπ Μπιπ δεν είναι και τα πιο γλυκά πλάσματα… Αυτό όμως δε σημαίνει τίποτα για μένα.

Ας μην τα υπεραναλύουμε πια όλα... Υπάρχει και κάτι που λέγεται διασκέδαση σ΄ αυτή τη ζωή...

:)))

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας φτωχός γεωργός. Είχε ένα μικρό χωραφάκι, και μέρα νύχτα δούλευε σ΄ αυτό, για να μπορέσει να ζήσει.

 Μια ανοιξιάτικη μέρα, καθώς όργωνε τη γη, βλέπει να πετάει ίσια καταπάνω του ένα κάτασπρο λελέκι. Πετούσε, όμως, κάπως περίεργα, θαρρείς και τρέμαν τα φτερά του. Ο γεωργός παραξενεύτηκε, παράτησε τη δουλειά του και το κοίταζε. Ξαφνικά το πουλί δίπλωσε τις φτερούγες του κι έπεσε δίπλα του σαν πέτρα.

 Ο φτωχός γεωργός πλησίασε προσεκτικά το λελέκι και είδε πως η μια φτερούγα του ήταν σπασμένη. Λυπήθηκε το δύστυχο πουλί, το πήγε στο σπίτι του, άλειψε την πληγή με αλοιφή και έδεσε τη φτερούγα.

 Το λελέκι άρχισε να συνέρχεται. Κάποια μέρα, ένιωσε τις δυνάμεις του να ξαναγυρνούν κι άρχισε να φτερουγίζει. Τότε ο φτωχός γεωργός το πήγε στο χωράφι, το άφησε και είπε:

 «Πέτα, άσπρο λελέκι, ας είσαι ελεύθερο και ευτυχισμένο!»

 Πέρασε ένας χρόνος. Ο γεωργός και πάλι δούλευε στο χωράφι του. Σε μια στιγμή είδε ξανά το άσπρο λελέκι. Εκείνο τον πλησίασε πετώντας και του έριξε τρία σπόρια από καρπούζι.

 Ο φτωχός γεωργός φύτεψε τους σπόρους και γρήγορα φύτρωσαν οι καρπουζιές. Αυτό είναι το δώρο του άσπρου λελεκιού, σκεφτόταν καθώς καμάρωνε τα όμορφα φυντάνια.

 Το καλοκαίρι πέρασε μέσα σε δουλειές. Ωρίμασαν και τα καρπούζια. Τρία ήταν όλα κι όλα, όμως έγιναν τόσο πελώρια που δεν μπορούσες να τ΄ αγκαλιάσεις και με τα δυο χέρια. Προσπάθησε ο γεωργός να σηκώσει ένα καρπούζι, μα ήταν ασήκωτο, δεν μπορούσε να το ξεκολλήσει  απ΄ τη γη.

 Τότε πήρε ένα καροτσάκι, φόρτωσε σ΄ αυτό και τα τρία καρπούζια και τα πήγε στο σπίτι. Με τέτοια καρπούζια, σκέφτηκε, πρέπει να καλέσω τους γείτονες, να τους κεράσω. Μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι γείτονες, συγγενείς και παιδιά από τους γύρω δρόμους. Ο νοικοκύρης άρχισε να κόβει το καρπούζι. Δεν κοβόταν όμως. Δοκίμασε να κόψει το δεύτερο καρπούζι, ύστερα το τρίτο, μα δεν κόβονταν με κανέναν τρόπο.

 Σήκωσε τότε το χέρι του και μ΄ όλη του τη δύναμη έδωσε μια με το μαχαίρι. Το καρπούζι έτριξε, άνοιξε στα δύο, κοιτάνε μέσα και τι να δουν: γεμάτο χρυσά νομίσματα! Μείναν όλοι με μ΄ ανοιχτό το στόμα. Ο νοικοκύρης άνοιξε και τ΄ άλλα δυο καρπούζια’  και σ΄ αυτά υπήρχε χρυσάφι. Γεμάτος χαρά, το μοίρασε σχεδόν όλο στους καλεσμένους του. Εκείνοι, ικανοποιημένοι, γύρισαν  στα σπίτια τους.

 Δίπλα στο γεωργό ζούσε ένας πλούσιος που ήταν μεγάλος πλεονέκτης. Σκέφτηκε λοιπόν: ο γείτονάς μου ήταν όλη του τη ζωή φτωχός και ξαφνικά πλούτισε σε μια μέρα. Πρέπει να μάθω πιο είναι το μυστικό των καρπουζιών του.

 Έτσι, μια και δυο, ο άπληστος πλούσιος πηγαίνει επίσκεψη στο γείτονα.

 «Πες μου, καλέ μου φίλε», του λέει, «πως πλούτισες, ποιο είναι το μυστικό των καρπουζιών σου; Πες μου, μη μου το κρύβεις, βλέπεις εμείς οι δυο είμαστε γείτονες, κι από δω και στο εξής θα γίνουμε και καλοί φίλοι.»

 Ο γεωργός δεν έκρυψε τίποτα. Του τα διηγήθηκε όλα, όπως ακριβώς έγιναν.

 Ο πλούσιος γύρισε τρέχοντας στο σπίτι του. Εγώ πρέπει να ‘χα τέτοιες καρπουζιές, σκεφτόταν. Εγώ θα ΄ξερα καλά τι να τις κάνω, και με κανέναν δε θα μοιραζόμουν το χρυσάφι!

 Νωρίς το άλλο πρωί πήγε στο χωράφι του και είδε το άσπρο λελέκι. Στεκόταν στο ένα του πόδι και λαγοκοιμόταν ήσυχα.

 Πρέπει να το γιατρέψω, σκέφτηκε ο πλούσιος. Δεν είναι όμως πληγωμένο… Τι να κάνω; … Θα του σπάσω το πόδι κι ύστερα θα το κάνω καλά!

 Πήρε ο πλούσιος ένα μακρύ ραβδί, κρυφοζύγωσε προσεκτικά το λελέκι και το χτύπησε με το ξύλο στο πόδι. Το λελέκι έπεσε κάτω.  Το άρπαξε ο πλούσιος στην αγκαλιά του και το πήγε στο σπίτι του. Εκεί, άλειψε με αλοιφή το τραύμα του κι έδεσε το σπασμένο του πόδι.

 Πέρασε καιρός. Το λελέκι έγινε καλά, άρχισε να περπατάει, όμως κούτσαινε.

 Ο πλούσιος το πήγε στο χωράφι, το άφησε, κι εκείνο πέταξε ψηλά. Ο πλούσιος του φώναξε:

 «Γύρνα την άνοιξη και φέρε τρεις σπόρους καρπουζιού, μην τον ξεχνάς: εγώ σ΄ έκανα καλά!».

 Όταν μπήκε η άνοιξη ο πλούσιος πήγαινε κάθε μέρα στο χωράφι και περίμενε το άσπρο λελέκι. Όμως αυτό δε φαινόταν πουθενά. Ο πλούσιος άρχισε να θυμώνει:

 «Άδικα το ‘κανα καλά αυτό το ανόητο πουλί! Και ξόδεψα και τόση τροφή!»

 Να, όμως που ένα πρωινό φάνηκε το άσπρο λελέκι. Πετώντας πλησίασε τον πλούσιο και του έριξε τρεις σπόρους καρπουζιού. Η καρδιά του πλούσιου πήγε να σπάσει από τη χαρά του: τώρα θα γίνω ο πιο πλούσιος απ΄ όλους στα μέρη μας, σκέφτηκε.

 Φύτεψε τους σπόρους στη γη. Μετά από λίγο ξεπρόβαλαν τα βλαστάρια, βγήκαν τα κοτσάνια, άνθισαν τα λουλούδια… Κι ήρθε ο καιρός που τα καρπούζια ωρίμασαν. Τρία ήταν όλα κι όλα, όμως ήταν τόσο πελώρια που και με τα δυο χέρια δεν μπορούσες να τ΄ αγκαλιάσεις. Φόρτωσε ο πλούσιος και τα τρία καρπούζια σ΄ ένα καροτσάκι και τα πήγε στο σπίτι του.

 Όμως όχι, εγώ δεν θα καλέσω κόσμο είπε στον εαυτό του. Κανείς δε θα δει πόσο χρυσάφι έχω!...

 Στο σπίτι έκλεισε τις πόρτες, πήρε ένα τεράστιο μαχαίρι και το έμπηξε με ορμή στο πιο μεγάλο καρπούζι. Έτριξε το καρπούζι, άνοιξε στα δύο κι από μέσα ξεχύθηκε ένα σμάρι σφήγκες που βούιζαν αγριεμένες.  Όρμηξαν στον πλούσιο, τον κύκλωσαν από παντού κι άρχισαν να τον τσιμπάνε! Ο πλούσιος άρχισε να χτυπιέται, φώναζε, βρήκε με δυσκολία την πόρτα, μόλις και μετά βίας τράβηξε τον σύρτη, πετάχτηκε στο δρόμο και, τρέχοντας σαν τρελός, πήρε των ομματιών του.

Για πολύ καιρό μετά απ΄ αυτό θυμόταν το κουτσό λελέκι.

 Όσο για το γείτονά του, εκείνος ζούσε με άνεση, όμως δεν ξεχνούσε την περασμένη του ζωή και πάντα βοηθούσε τους φτωχούς.

Απόδοση: Μ. Βατάγκιν

Λαικά παραμύθια των Ουζμπέκων, Το κουτσό λελέκι, Εκδόσεις Μάλις και Σύγχρονη Εποχή, 1989.

Έρχομαι μαζί με τα κιτρινισμένα φύλλα.

Έλα, έλα, κοριτσάκι,

μυρίζω νοτισμένο χώμα, μελάνι και γομολάστιχα.

Έλα, έλα αγοράκι,

κάτσε σ΄ ένα ιπτάμενο φύλλο να φύγουμε μαζί,

φτιάξε χάρτινες βαρκούλες να τις πάρει η βροχή.

Σ΄ αρέσει η καινούρια σου τσάντα;

Για κοίτα πόσο ψήλωσε η Βάνα!

Έρχομαι μαζί με τα πρωτοβρόχια.

Τρέξε, τρέξε να ψήσουμε κάστανα

γέμισαν πάλι τ΄ ανθοπωλεία πολύχρωμα

χρυσάνθεμα.

Πως οργώνουν τα χωράφια τα τρακτέρ!

Πάτα, πάτα το μούστο καλά,

βάλε και μπόλικο σουσάμι στη μουσταλευριά.

Έρχομαι μαζί με τη βαριά μυρουδιά των σταφυλιών

του τρύγου.

Έλα, έλα, αγοράκι,

έλα, έλα, κοριτσάκι.

Δε μ΄ ακούς;

Είμαι το Φθινόπωρο.

ΜΑΡΩ ΛΟΙΖΟΥ

Καλό φθινόπωρο και αυτή τη φορά...μόνο...επιτυχίες ; )))