Μ΄έβαλαν να ορκιστώ

με το χέρι στην καρδιά.

"Ορκίσου!μου είπαν. Ορκίσου στην Αγάπη!"

Και ορκίστηκα στην αγάπη.

Και μου ξανάβαλαν το χέρι στην καρδιά

"Ορκίσου! μου ξανάπαν. Ορκίσου στον Άνθρωπο"

και ορκίστηκα στον άνθρωπο.

Μα είχα για τόσα πολλά να ορκιστώ

τόσους πολλούς όρκους να δώσω

στη Φιλία, στο Κάλλος, στην Τιμή...

σε ποιό να πρωτοορκιστώ;

"Ορκίσου σ΄ όλα!" μου είπαν.

"Τότε, είπα κι έσκυψα,

τότε ορκίζομαι σ΄ όλα."

Και γονάτισα μπρος στην Α γ ά π η.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Καλή εβδομάδα!

Κάποτε η Φωτιά, το Νερό και η Αξιοπρέπεια αποφάσισαν να ζήσουν μαζί.Όμως η Φωτιά και το Νερό, που ήταν ανήσυχοι από τη φύση τους, δεν μπορούσαν να μείνουν για πολύ καιρό στο ίδιο μέρος και ζήτησαν από την Αξιοπρέπεια να τους συντροφεύει στα ταξίδια τους. Λίγο πριν ξεκινήσουν είπαν:"Και αν κάποιος από μας  χαθεί;Πώς θα μπορέσει να βρει τους άλλους; Πρέπει να συμφωνήσουμε ένα σημείο για να ξανασυναντηθούμε.". "Πολύ σωστά!", είπε η Φωτιά."Εμένα θα με βρείτε όπου δείτε καπνό". "Εμένα θα με βρείτε όπου δείτε ιτιές, καλαμιές και ψηλά χόρτα", είπε το Νερό. "Όσο για μένα", είπε η Αξιοπρέπεια, "μη με χάσετε απ΄τα μάτια σας. Αν απομακρυνθείτε από κοντά μου, δε θα με ξαναβρείτε ποτέ πια!".

Κάρλο Γκότσι

(Κάθε μέρα κι ένα παραμύθι, Εκδόσεις Π. Τραυλος)

Όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο
λουλούδι, όμοια κ' εγώ. Τριγυρίζω
διαρκώς γύρω απ' τη λέξη. Ευχαριστώ τις μακριές σειρές
των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή,
την τεμαχίσαν σε κρίκους, την κάμαν
νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως
το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κ' έγινε
Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια
κι άλλα κοσμήματα. Με το νήμα
των λέξεων, αυτόν το χρυσό
του χρυσού, που βγαίνει απ' τα βάθη
της καρδιάς μου, συνδέομαι· συμμετέχω
στον κόσμο.
Σκεφτείτε:
Είπα και έγραψα, «Αγαπώ».

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Τον Απρίλιο του 1955 ο Γιάννης Ρίτσος δημοσίευσε στην «ΑΥΓΗ» ένα ποίημα-αφιέρωμα στο Μενέλαο Λουντέμη. Επειδή είναι πάνω από 5 σελίδες, μεταφέρω μερικούς μόνο από τους όμορφους στίχους του…(Πηγή:Ο δικός μας Μενέλαος Λουντέμης- Φ. ΣΙΟΥΜΠΟΥΡΑΣ)

…Εδώ είναι το σπίτι του Μενέλαου.

Όχι οδός Αβύσσου, αριθμός Μηδέν.

Οδός ανθρώπου, Αριθμός Ένα.

Δε χρειάζεται να χτυπήσεις.

Η πόρτα ανοιχτή. Μπορείς να μπεις.

Μ΄ αναμμένο τα φανάρι της καρδιάς μου μες στη νύχτα

φωτίζω την πόρτα σου, Μενέλαε. Σε βρήκα.

Περάστε, αδέλφια. Το σπίτι του όλους μας χωράει.

Εδώ μένει ένας άνθρωπος που καίγεται απ΄ τον ήλιο

της καρδιάς του και φωτίζει.

Μην αργείς.Τούτο μόνο σου λέω.Μην αργείς
Γιατί, σε λίγο,σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά,
πως είν' ο χειμώνας,πως είν' ο θάνατος.
Μην αργείς.

Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια,
κι απ' τους δρόμους που περνάς.
Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.
Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.
Ολα ξέρουν τ'ονομά σου.
Μην αργείς.

Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ' το να'ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάιδισμα,σαν γέλιο πρωινό.

Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχομαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,
είναι γιομάτοι πλάνεμα, οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν,χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.

Μην αργείς. Γιατί ώσπου να'ρθεις,
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια, κι όλους τος γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω ,είναι σα να πεθαίνω.
Γι' αυτό. Μην αργείς.

(ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ-Από τη συλλογή "Κραυγή στα πέρατα")

Κόκκινη κλωστή δεμένη

στην ανέμη τυλιγμένη.

Δως της κλότσο να γυρίσει,

παραμύθι ν΄ αρχινήσει….

Ο ΧΑΖΟΣ ΛΑΤΟΜΟΣ

(Παραμύθι από τη Γαλλία)

Ένας λατόμος, κουρασμένος από τη σκληρή δουλειά του, έλεγε: «Τι κουραστική που είναι η δουλειά μου! Κάθε άλλος άνθρωπος είναι πιο τυχερός από μένα!». Ένα καλό τζίνι τον άκουσε και τον ρώτησε: «Τι θα επιθυμούσες; Πες μου. Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου και θέλω να σε ευχαριστήσω!»

Ο λατόμος ζήτησε χαρούμενος πλούτη και το τζίνι του τα έδωσε. Έπειτα σκέφτηκε ότι ήταν πιο σπουδαίο να γίνει αυτοκράτορας και το τζίνι εκπλήρωσε κι αυτή την επιθυμία του.

Ο άνθρωπος, όμως, που ακόμα ήταν ανικανοποίητος, είπε: «Ο ήλιος είναι δυνατός και με βασανίζει. Θέλω να πάρω τη θέση του». Και πραγματοποιήθηκε κι αυτό. Τότε, όμως, σκέφτηκε ότι τα σύννεφα σκοτείνιαζαν τον ουρανό και ζήτησε να γίνει σύννεφο. Ικανοποιημένος, έριξε καταιγίδα πάνω σ΄ ένα βράχο, αλλά αυτός ούτε που γρατσουνίστηκε.

Έτσι θέλησε να γίνει βουνό. Στη βάση όμως του βουνού είδε ένα λατόμο που έσπαγε σιγά σιγά το βράχο του.

«Αυτός ο άνθρωπος είναι στ΄ αλήθεια πολύ δυνατός αχ, πόσο τον ζηλεύω!», είπε ο ανόητος άνθρωπος-βουνό.

Το τζίνι αγανάκτησε που ήταν τόσο ανικανοποίητος και τον έκανε όπως ήταν πριν: λατόμο και μάλιστα χαζό!

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ, Εκδοτικός οίκος Π. Τραυλος