Τους εαυτούς τους!

 Σου στήνω μια καλύβα
Σου στήνω μια καλύβα, στους αιώνες των αιώνων,
ένα κήπο να περπατάς,ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,
μια πλούσια πράσινη φραγή να μην σε βρίσκει ο άνεμος
που βασανίζει τους γυμνούς - στους αιώνες των αιώνων!
Σου στήνω τ' οραμά σου πάνω σ' όλους τους λόφους,
να σου φυσάει το φόρεμα η δύση με δυο τριαντάφυλλα,
να γέρνει ο ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει,
να κατεβαίνουν τα πουλιά να πίνουνε στις φούχτες σου
των παιδικών ματιών μου το νερό - στους αιώνες των αιώνων!

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ :)

Η τελευταία μου σκέψη

πριν χαθώ ολότελα

είναι πως ποτέ μου

δεν ανακάλυψα ποια είμαι.

Συνεχώς, μ΄ ανακάλυπταν οι άλλοι.

ΠΟΠΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ-ΣΦΑΛΑΓΚΑΚΟΥ

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ :)

Γι΄ αυτή την εβδομάδα ένα από τα αγαπημένα ποιήματα του μωρού μου :**

Κατοικίδιος σκορπιός (αποσπάσματα)

Έγινε βράδυ πάλι.

Ποιήμα του δωματίου

Κατοικίδιος σκορπιός κατεβαίνει απ΄ το ταβάνι

Και πρέπει να μείνουν λίγες ώρες μαζί

Αυτός και το βράδυ

Σ΄ αυτό το τοπίο μόνο κι επιληπτικό

Απ΄ τη λυπημένη σπατάλη μιας σκέψης

                      Μια σαχάρα από καθρέφτες

                       Όπου εγώ και ο θάνατος

                       Συναντιόμαστε κάθε μέρα σχεδόν

                       Με τις ίδιες συνηθισμένες κινήσεις

                       Τις ίδιες νύχτες

                       Βλέποντας κι απόψε

                      Αυτό το ζαχαρί ζευγάρι

                      Με μια σκόρπια διάθεση

                      Απ΄ το καπνισμένο μάτι

                      Λέξεων μόνο καθώς επιπλέουνε στο ποιήμα

                      Ή με τη σίγουρη σημασία ενός σκορπιού

                      Να πλέει μέσα σ΄ αυτό το κουβαριασμένο

                      Στο πάτωμα ζευγάρι κάλτσες.

                                   ****

Γιατί τέλειωσα.

Αυτή ναι η Σαχάρα μου

Με τους σκορπιούς της επάνω μου

Πάνω στην πλάτη μου

Στην πλάτη της πλάνης

Σ΄ όλα τα πλάτη

                 Η γεωγραφία μ΄ άρεζε κάποτε

                 Όμως τώρα τόσο χαμένες

                 Οι πρωτεύουσες της οδύνης μου

                  Σε μια δίνη.

ΤΡΑΪΑΝΟΣ ΑΛΕΞΗΣ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω.

Κοσκίνησα μες στην καρδιά μου την έρημο΄ήξερα

πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες

του ήλιου το φως.Ενώ, τώρα, κοιτάζοντας

μες από τόση διαύγεια τον κόσμο,

μες από σένα-πλησιάζουν τα πράγματα,

γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα-

τώρα

                   μπορώ

ν΄αρθρώσω την τάξη του σ΄ ένα μου ποιήμα.

Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλω

σ΄ ευθείες το φως.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ