…εμείς γι’  αυτά τα λίγα κι απλά πράματα πολεμάμε

για να μπορούμε να ‘χουμε μια πόρτα, έν’  άστρο, ένα σκαμνί

ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί

ένα ήρεμο ήσυχο όνειρο το βράδυ.

Για να ‘χουμε έναν έρωτα να μη μας τον λερώνουν

ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε.

 Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας

πατάνε πάνω στον έρωτά μας.

Πριν πούμε το τραγούδι μας

μας σκοτώνουν.

 Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε

φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε

φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι

του παιδιού μας.

Φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά

και να μοχτούνε τόσο αντρίκεια

φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη

φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί

μας φοβούνται, αγάπη μου, και όταν  μας σκοτώνουν

νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ...

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

…

Καλή εβδομάδα.

Τα παράθυρα

είναι σα μάτια.

Παίρνουνε φως.

Αντιστέκονται στον ήλιο.

Ανατριχιάζουν στις εποχές.

Κλείνουν την ώρα

της φαντασίας ή του έρωτα.

Διατηρούνε τη σιωπή τους νωπή.

Δακρύζουν.

ΧΑΡΗΣ ΧΡΟΝΗΣ

…

Καλή εβδομάδα.

Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι

στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπή.

Ξέρω μιὰ πράσινη ραχούλα...

Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη

τὸν πλούσιο δρόμο τὸν πλατύ,

μὲ τὰ παλάτια καὶ τοὺς κήπους...

Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω τὸ πρόσχαρο ἀκρογιάλι,

ὅλο τὸ κῦμα τὸ φιλεῖ,

κρινόσπαρτη εἶναι ἡ ἀμμουδιά του...

Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ἀτέλειωτη τραβάει μιὰ στράτα,

σκίζει μιὰ χέρσα ἁπλοχωριά,

σκληρὰ τὴ δέρνει τὸ ἀγριοκαίρι

κι ὁ λίβας τὴ χτυπᾶ.

Μιὰ στράτα χιλιοπατημένη,

τὸν καβαλλάρη νηστικό,

τὸν πεζοδρόμο διψασμένο

θάφτει στὸν κουρνιαχτό.

Ἐκεῖ τὸ σπίτι μου θὰ χτίσω

μὲ μιὰ βρυσούλα στὴν αὐλή,

πάντα ἡ γωνιά του θὰ καπνίζει

κι ἡ θύρα του θἆναι ἀνοιχτή.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

…

Καλή εβδομάδα

…Κατέβαινε, κατέβαινε η βασιλοπούλα, κι έλαμπε πάλι ο ήλιος, και όλη η φύση γελούσε γύρω της. Για πρώτη φορά θέλησε και αυτή να τραγουδήσει τη χαρά της’ και για πρώτη φορά ένιωσε τη γλύκα του τραγουδιού και την ομορφιά του κόσμου.

Εκεί πηγαίνοντας, απάντησε πάλι τη βρώμικη και κουρελιασμένη γριά, με τα πονηρά μάτια και την κίτρινη όψη, που πάλι της άπλωσε το χέρι και της έκαμνε την ίδια παράκληση:

-Δώσε μου, χρυσή μου κοπέλα, μια πεντάρα, ν’ αγοράσω λίγο ψωμί!

Η βασιλοπούλα σταμάτησε.

-Δεν έχω πια πεντάρες, μάνα, μα, αν θέλεις να πας στη χώρα να το πουλήσεις, πάρε αυτό το βραχιόλι μου, αξίζει κάμποσα φλουριά.

Τα πονηρά μάτια της γριάς έλαμψαν’ με ψεύτικη γλύκα στη φωνή είπε:

-Ευχαριστώ, χρυσή μου κοπέλα’ η Μοίρα και οι νεράιδες να σε φυλάνε, και όλα τα καλά του κόσμου να τα χαρεί η σπλαχνική σου καρδιά.

Αυτή τη φορά δε χάρηκε η βασιλοπούλα’ κάτι στη φωνή της γριάς της φάνηκε ψεύτικο, και συλλογίστηκε πως ίσως δεν είναι πάντα σωστό να δίνει κανείς χωρίς να ξέρει σε ποιον δίνει, και αν θα πιάσει τόπο η ελεημοσύνη.

Βιαστικά έριξε πίσω της μια ματιά, και είδε πως η γριά είχε φύγει από το μεγάλο δρόμο, και μ’ ένα κακό χαμόγελο, που άνοιγε σαν πηγάδι το άσχημο κουτσοδόντικο στόμα της, κατέβαινε κατρακυλιστά την πλαγιά του βουνού, σαν να βιάζουνταν να προφθάσει κάτι…

(συνεχίζεται…)

1.

-Μου ‘ρχεται να μπήξω ένα «κατηγορώ» και δεν ξέρω τι να κατηγορήσω; Το χρήμα που αγοράζει ή τη ζωή που αγοράζεται; Μια φορά κι έναν καιρό, κ. Ραματά, υπήρχε και η τύχη,  κι ήταν καλόβολη η καημένη τότε. Άμα δεν είχαμε χρήματα για να θρέψουμε τον εαυτό μας, τον θρέφαμε με όνειρα. Και τα όνειρα ήταν χορταστικά. Τώρα όμως οι καιροί κείνοι πέρασαν, η τύχη μας γύρισε την πλάτη, και τα όνειρα δεν έχουν πια βιταμίνες…

[…]

-Αγαπητέ μου φίλε, αλίμονο στον άνθρωπο που δεν απότυχε ποτέ. Κλάψ’ τον! Πάρε όλα τα έργα. Δίπλα στα πολύ μεγάλα υπάρχουν τα μικρά. Μια μεγάλη αποτυχία φέρνει μια μεγαλύτερη επιτυχία. Ποτέ όμως η μεγάλη επιτυχία δε φέρνει μια μεγαλύτερη. Άμα πετύχαινε ο άνθρωπος στην πρώτη εξόρμηση, δε θα ‘κανε δεύτερη. Η δόξα είναι μια κορυφή, που για να την ανεβείς πρέπει πρώτα να κατεβείς.

2.

-Τι να πω; Η συφορά μου είναι ότι εγώ δεν είμαι πια μουσκάρι. Έχω μάτια. Και βλέπω. Και  καίγουμαι γιατί δεν μπορώ τίποτα να κάνω. Βλέπω και τους άλλους ν’ αφανίζονται’ και καίγομαι και γι’ αυτούς, γιατί και γι’ αυτούς τίποτα δεν μπορώ να κάνω. Κι ούτε να κλωτσήσω μπορώ. Μα ούτε ξέρω ποιον… Ένα πράμα δε θέλει συζήτηση’ πως η ζωή είναι ξηλωμένη και πρέπει να τη βάλουμε σε καινούργια αχνάρια, πάλιωσε η μόδα της, πώς το λένε; Θέλει άλλαγμα. Αυτό το βλέπουνε και τα κοτόπουλα. Πρέπει να τη φέρουμε καπάκι, δε θέλει ρώτημα, να την αναποδογυρίσουμε, να βγει απάνω το καινούργιο φύτρο.

[…]

Γέρασα, τα μάτια μου βλέπουνε θαμπά. Τη ζωή τη ζαλικώθηκα στην πλάτη μου πια όλη και δεν μπορώ να τη δω. Ποιος μπόρεσε να δει τη ραχοκοκαλιά του; Η ζωή που έχω να ζήσω ακόμα είναι μια πιθαμή. Πώς ν’ αλλάξω τους  άλλους; Εγώ δεν προκάνω ν’ αλλάξω ούτε πουκάμισο. Εσείς όμως παιδιά μου δε φτάσατε ούτε στα μισά του δρόμου. Ύστερα είναι και τίμια η καρδιά σας. Μοιράστε τη σαν μεταλαβιά σ’ όλους. Κι έναν άνθρωπο ακόμα να βάλεις στον τίμιο δρόμο είναι σα να βαδίζεις στο δρόμο αυτό ο ίδιος. Κέρδισε έναν και δεν θα χαθείς γιατί και να φύγεις εσύ, οι τίμιοι δε θα λιγοστέψουνε…

3.

-Αν θέλετε το έργο σας να ζήσει μαζί με σας και πέρα από σας, πρέπει να το χτίσετε με γνήσια υλικά και μέσα στο χώρο των ανθρώπων.  Ο αληθινός συγγραφέας δε δίνει απλώς τα προϊόντα της πένας του (προϊόν της πένας είναι και το σκέτο μελάνι), αλλά βοηθάει τη ζωή να γίνει πιο φιλόστοργη με τους ανθρώπους. Κυνηγά την κακία και την αμάθεια. Στιγματίζει τη σκληρότητα και την αδικία. Και ρίχνει φως στο δρόμο των ανθρώπων. Φως, και λουλούδια, και μάθηση. Μα όλα αυτά πρέπει να τα κάνει πρώτα δικά του. Τα βιβλία είναι τόμοι από φωτεινές δέσμες, τόμοι από παράπονα, από θυμούς και γέλια. Δηλαδή τόμοι από αληθινές εξομολογήσεις… Όποιος συγγραφέας δεν εξομολογείται, ψεύδεται.

4.

-Μήπως πρόκειται να λιγοστέψετε τον πόνο τους αν κλαίτε για λογαριασμό τους;

-Τότε λοιπόν;

-Να χτυπήσετε τις ρίζες του ανθρώπινου πόνου. Να στρέψετε τ’ αυτί σας στις αιτίες του. Και να θυμάστε πάντα πως άνθρωπος δεν είναι αυτός που πονά μόνος του (μόνα τους πονούν και τα σκαθάρια), αλλά εκείνος που πονά πρώτα για τους άλλους. Που πονά και μάχεται να τους λυτρώσει απ’ τα δεσμά, την πείνα και τη λύπη.

5.

Κατά τη δική μου γνώμη ο δημιουργός πρέπει να είναι υπηρέτης της ζωής που του το ‘δωσε. Το τάλαντο πρέπει να έχει την κάθε ώρα και την κάθε εποχή την ανταλλακτική σου αξία με τη ζωή. Αν το ‘χεις για να υπηρετείς μόνο τον εαυτό σου τότε δεν υπηρετείς ούτε αυτόν….

6.

Είναι κάτι μοναδικές στιγμές, που η γλώσσα είναι φτωχή, τα λόγια άχρηστα… κι ίσα ίσα τότε που θέλεις να πεις τα πιο πολλά. Τότε ο άνθρωπος τραγουδάει ή παραμιλά… Μα ούτε κι αυτό είναι αρκετό. Στο τέλος  λύνεται στο κλάμα… Και τότε μπορεί να μην τα λέει όλα… λέει όμως αρκετά…

…

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

(Όποιος επιθυμεί να αντιγράψει το περιεχόμενο της ανάρτησης, καλό θα ήταν να αναφέρει και την πηγή του βιβλίου).

Μέσα στη Δευτέρα χωράνε

όλες οι μέρες μαζί.

Που λάμπει και σφυρίζει,

κόβοντας τον καιρό με

κούπες, μπαστούνια και σπαθιά.

Η Τρίτη, ολέθρια, φιγούρα

της κακότυχης αγάπης,

φτάνει χορεύοντας

με

την κόψη του σπαθιού.

Αμέτοχη, ντυμένη

μακρινός βασιλιάς, η Τετάρτη

βγαίνει απ’ τη βδομάδα

με την κυρία Πέμπτη.

Κρύβονται, ανάβουν

ανάμεσα στην άμμο και στο νερό,

παράνομοι, συναντιώνται

πάντα, πιασμένοι απ’ το μπράτσο, απάνω,

πάντα μαζί, κάτω,

πάντα πλαγιασμένοι μαζί.

Η Παρασκευή με την κούπα της

 καλπάζει μέσα στη βδομάδα

όπως μέσα σ’ ένα στεφάνι,

στενό, γαλάζιο, αιώνιο.

Το Σάββατο, μαύρη κυρία,

 νυχτερινή, στεφανωμένη

με κόκκινες καρδιές,

χορεύει πεντάμορφη στο θρόνο

των ζυθοπωλείων,

μουσκεύει τα πόδια του τραπουλόχαρτου

τραγουδώντας στις γωνιές:

σκεπάζει με ομπρέλα

 τα άλυκα κοσμήματά σου

και τραγουδάει ως να πέσεις

μέσα στην άσπρη Κυριακή

σαν δώρο χρυσό,

σαν αυγό μες στο πιάτο.

Φεύγουν, φεύγουν, φύγανε.

Ανακατεύτηκαν ως

α μείνουνε χαρτονάκια

ίνες φωτός, σκίτσα.

Και η Δευτέρα ξεπροβάλλει.

Φεύγουν, φεύγουν, ξανάρθαν.

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΝΤΑ, Εστραβαγάριο

…

Καλή εβδομάδα.