Αρχίζοντας το περιπλανητικό τούτο τετράδιο σκέφτηκα να κάνω μια μικρή «στάση» στην Ιστορία. Να κάνω δηλαδή, μαζί με τον αναγνώστη, μια σύντομη γνωριμία με το λαό και με τον τόπο. Ο λαός δεν είναι πάντα ο τόπος. Στην περίπτωση όμως του Βιετνάμ, λαός και τόπος είναι πάντα ζυμωμένα. Εκεί κάτω -ρύζια, σπίτια, άνθρωποι- είναι σαν να βλάστησαν μαζί. Γιατί ο άνθρωπος δεν απομονώθηκε ποτέ απ’ τη φύση, δεν την έκλεισε ποτέ έξω απ’ την πόρτα του. Κοιμάται και ξυπνά μαζί της. Τα «νιά-λά», (τα καλαμόσπιτά τους) έχουν δυό τοίχους ανοιχτούς, απ’ όπου περνούν οι αχτίνες, οι αύρες, τα πουλιά.

Αυτού του λαού, αυτού του τόπου το παραμύθι θέλω να σας πω έτσι όπως το περπάτησα και το ανάσανα….

…

Ο τόπος αυτός πραγματικά έχει ανάγκη από πολλή ευτυχία, γιατί δυστύχησε πολύ μες στους αιώνες. Έχει ανάγκη από πολύ ψωμί, γιατί πολύ πείνασε. Από πολλή ανεξαρτησία, γιατί πολύ τη στερήθηκε. Κάτω απ’ τον τίτλο του καθεστωτικού πολιτεύματος («Λαοκρατική Δημοκρατία του Βιετνάμ») γράφουν: «Ανεξαρτησία-Ελευθερία-Ευτυχία».

…

Τρεις είναι οι πόλοι της ζωής ενός Βιετναμέζου, που είναι μαζί και οι ακρογωνιαίοι λίθοι της ζωής του, τα πάθη, κι οι θρησκείες του: η φιλοπατρία, το ρύζι και το ποδήλατο. Βγάλτον απ’ αυτά τα τρία να μαραζώσει. Θα χάσει τον εθνικό του χαρακτήρα. Ο Βιετναμέζος είναι μικρόσωμος, λιγνός, θαμπόχρωμος, ήμερος, φιλότιμος, εργατικός. Τον κοιτάζει ο αποικιστής και τούρχεται η όρεξη να τον «απελευθερώσει». Τον βρίσκει πολύ του χεριού του, ένα κι ένα για ανθρώπινο εργαλείο. Μα ας τολμήσει! Κείνο το μικρόσωμο πλάσμα, που περπατά με τα καουτσουκένια του πέδιλα, γίνεται ένα φοβερό πολεμικό θηρίο. Ο Βιετναμέζος το κεφάλι του μπορεί να το κόψει και να στο δώσει, την ανεξαρτησία του όχι, ποτέ. Μπορεί να σου δώσει και την τελευταία κούπα του ρυζιού του, να βγάλει το κωνικό καπέλο του και να στο χαρίσει και να καθίσει κάτω απ’ το λιοπύρι να πάθει ηλίαση. Μπορεί να σου δώσει το καλαμόσπιτό του και να κάτσει κάτω απ’ τον καταρράχτη των μεγάλων βράχων και να γίνει παπί. Μπορεί να βάλει το λαιμό του πλάι στο βουβάλι και να σύρει μαζί του τ’ αλέτρι. Μην του πεις όμως να σου δώσει μια κλωστίτσα απ’ την ανεξαρτησία του. Θα γίνει αναμμένο σίδερο, λιοντάρι που πήγαν να του ξεριζώσουν τα νύχια. Είναι αποκοτιάρης, ατίθασος, ανίκητος.

…

Μπάτ Τάι

Τι σημαίνει; Τι θα πει; Μήπως είναι η πρωτεύουσα κάποιας μακρινής επαρχίας ή μην είναι το όνομα κανενός απ’ τους χίλιους και δύο ποταμούς που βρέχουν αυτή τη χώρα; Το είπαμε. Αλλά ας το πούμε άλλη μια φορά. Το Μπάτ-Τάι είναι το απόσταγμα της λαϊκής ψυχής του Βιετναμέζου. Κάτι σαν το σημείο του σταυρού του χριστιανού, μα ακόμη πιο βαθύ. Είναι το σύμβολο μιας θρησκείας που την καταλαβαίνουν και τα παιδιά. Κάτι απλό, ταπεινό και ανθρώπινο. Θα πει: «Δος μου  να σου σφίξω το χέρι σου». Γιατί; Γιατί έτσι. Να… γιατί θέλω να σου δείξω την αγάπη μου και δεν ξέρω πώς. Γιατί θέλω να σου πω πάρα πολλά… μα δεν ξέρω τίποτα απ’ τη γλώσσα σου… Γι’ αυτό… δος μου να σου σφίξω το χέρι. Μπάτ-τάι. Έλα καημένε Χι-λάπ (σ.σ Έλληνα). Μην είσαι μίζερος. Το χέρι θέλει να σου σφίξει ο άνθρωπος. Δεν θα σε φάει. Μπάτ-Τάι.

…

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Μπάτ-Τάι (Δος μου να σου σφίξω το χέρι)-Οδοιπορικό στο Βιτνάμ, εκδόσεις Δωρικός.

…

Στην παρούσα ανάρτηση ακολουθήθηκε η ορθογραφία του βιβλίου.

Σβήσε τα μάτια μου΄ μπορώ να σε κοιτάζω,

τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.

Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σε σένα,

και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ.

 Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,

σα να ήταν χέρια όμοια καλά με την καρδιά.

 Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ

                                                       με το κεφάλι.

Κι αν κάμεις το κεφάλι μου συντρίμμια, στάχτη, εγώ

μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι.

Ρ.Μ.ΡΙΛΚΕ

…

Καλή εβδομάδα

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,

σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,

σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του.

Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.

O δρόμος χάνεται στο φως

κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ (απόσπασμα από τη «Ρωμιοσύνη»)
...

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας παιδικών βιβλίων Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση αυτό.
Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
...

Τη σημερινή εικόνα έκανε ο Αργύρης Ρήμος.

Ο Αργύρης Ρήμος γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1980 και μεγάλωσε στην πόλη της Καστοριάς.
Όχι ιδιαίτερα επιμελής μαθητής κατά την εφηβεία, αλλά κρυφά ερωτευμένος με την ιστορία, τα αρχαία ελληνικά, την Ελληνιστική περίοδο και τη γεωμετρία, έδειχνε και δείχνει ιδιαίτερο θαυμασμό, στον Όμηρο, τον Αίσωπο, τον Πυθαγόρα και την «Ελληνιστική περίοδο».
Ώσπου γνώρισε τη φιλοσοφία και ερωτεύτηκε τον Σωκράτη.
Ο Πλάτων, έγινε ο συνδετικός κρίκος με το "Alter ego" του.
Τα σπιρουνιάσματα όπως ο ίδιος αναφέρει για την ενασχόλησή του με την ζωγραφική, τα έλαβε από τον πατέρα του Κωνσταντίνο Ρήμο, αυτοδίδακτο και αυτοδημιούργητο Καστοριανό ζωγράφο και λάτρη των χρωμάτων. Ό,τι δεν μπορείς να αποφύγεις, τουλάχιστον απόλαυσέ το μας λέει χαρακτηριστικά. Ενδοοικογενειακοί θρύλοι, που περιπλέκουν σε ακόμα μια στροφή την σπείρα του μύθου περί DNA, τον θέλουν μακρινό απόγονο ενός Papamarkov, βοηθού - αγιογράφου του καθεδρικού ναού του Αγίου Αλεξάντερ Νέφσκι στη Σόφια, κατά την περίοδο 1904 – 1912.
Με σπουδές στη ζωγραφική, στη σχολή καλών τεχνών Φλώρινας, στο 3ο εργαστήριο του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας, με αρωγό, καθηγητή και καθοδηγητή τον Χάρη Κοντοσφύρη.
Με καθηγητές τους Γιάννη Ζιώγα, Γιάννη Καστρίτση, Χρήστο Τσώτσο, Δήμητρα Σιατερλή, Μαργαρίτα Ρόμπου, Φωτεινή Καρυωτάκη, Ingo Dunnebier, Ανδρέα Ανδρέου, Αγγελική Αυγητίδου κ.α. Έχει παρακολουθήσει διάφορα μαθήματα, όπως γλυπτική, χαρακτική, ψηφιδωτό, , αρχιτεκτονικό και γραμμικό σχέδιο, φωτογραφία, τρισδιάστατες εφαρμογές, κ.α. Έχει λάβει κατά καιρούς μέρος σε σεμινάρια τεχνικών χύτευσης αλουμινίου μικρής φόρμας, με τον γλύπτη Φίλιππο Καλαμάρα και σε σεμινάρια ξηράς δόμησης και ειδικών κατασκευών στην KNAUF A.E. στον Στάνο Αμφιλοχίας.
Έχει εργαστεί σαν τεχνικός ξηράς δόμησης και ειδικών κατασκευών από το 1997 έως και το 2010, σε διακοσμήσεις εσωτερικών και εξωτερικών επαγγελματικών χώρων, κατοικίας, γραφείου όπως και σε σκηνικά θεάτρου και τηλεόρασης.
Θαυμαστής του Salvador Dali, του Michelangelo Buonarroti, του Conor Harrington, του Piero Cattaneo, του Αχιλλέα Δρούγκα, του Πραξιτέλη, του Jackson Pollock, του Σάββα Πουρσανίδη, του Φειδία, του Roberto Ferri, του Antonio Lupatelli (Tony Wolf), του Λύσιππου του Σικυώνιου, του Γιαννούλη Χαλεπά κ.α.
Για τον Αργύρη Ρήμο, η τέχνη δεν είναι σύγχρονη. Μη θέλοντας να σχολιάζει τον όρο «σύγχρονη τέχνη» μας παραπέμπει απλά σε ένα οποιοδήποτε ετυμολογικό λεξικό . Όσο για την "αφηρημένη τέχνη" και τη «αφαίρεση» θα τον δούμε να επιμένει πως για να αφαιρέσουμε κάποια στοιχεία από ένα έργο πρέπει πρώτα να τα κατέχουμε.
Το αντικείμενο του, συγκαταλέγεται μεταξύ παραστατικού και αφηρημένου εξπρεσιονισμού, με φανερές επιρροές απο τον σουρεαλισμό, με έντονους χρωματισμούς, υδάτινες, σχεδόν άυλες μορφές και αντικείμενα, με κλειστά περιγράμματα παραστατικού χαρακτήρα.
Συμμετέχει κυρίως σε ομαδικές εκθέσεις, επειδή θεωρεί την ομαδικότητα και την συνεργατικότητα ως εργαλεία διάχυσης της προόδου και της ευγενούς άμιλλας, αλλά και ως αντίδοτα στον εγωισμό, το μονοπώλιο και την άναρχη ιδιωτικοποίηση της τέχνης και της ιδέας.
Έχει εργαστεί σαν τεχνικός ξηράς δόμησης και ειδικών κατασκευών από το 1997 έως και το 2010, σε διακοσμήσεις εσωτερικών και εξωτερικών επαγγελματικών χώρων, κατοικίας, γραφείου όπως και σε σκηνικά θεάτρου και τηλεόρασης
Έκανε τα πρώτα βήματά του στη φωτογραφία στο "2ο Golden Apple Music Festival" το 2009, στην plusArt graphics το 2010 και ως συνεργάτης του technodochion.gr το 2012.
Έργα του βρίσκονται στην Ελληνική πρεσβεία της Αιθιοπίας στην Αντίς Αμπέμπα, σε διάφορα Cafe και ξενοδοχεία σε Φλώρινα, Καστοριά, Θεσσαλονίκη, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα, Αιθιοπία, Η.Π.Α. και Καναδά.
Ενώ από το 2004 φλερτάρει με δείγματα ανέκδοτης βιωματικής ποίησης.

Rimos Argirios on web:
http://rimosargiriosartgallery.blogspot.gr/
http://rimosargiriosartgallery.wordpress.com
https://www.facebook.com/rimos.argirios
http://twitter.com/Argirios_Rimos
Σπουδές:
Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας
Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών.
http://www.eetf.uowm.gr/
3ικαστικό 3ργαστήριο
http://floroieikastikoi.blogspot.gr/

Σεμινάρια:
Συστήματα ξηράς δόμησης (1997)
Συστήματα ξηράς δόμησης Ειδικές κατασκευές (1998)

Φωτογραφία:
PLUSART γραφιστική (2010)
2o Golden Apple Festival (2009)

Θέατρο:
Γιατρός με το στανιό του Μολιέρου (2009)
Η πινακοθήκη των ηλιθίων του Νίκου Τσιφόρου (2006)
Αριστοφάνους ανάλεκτα (2005)
Λυσιστράτη
Εκκλησιάζουσες
βάτραχοι

Ραδιόφωνο:
ASTRA 99, 2 (1996)

Κινηματογράφος:
ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ του Παντελή Βούλγαρη (2009)

Ερασιτεχνικός κινηματογράφος μικρού μήκους:
ΦΛΩΡΙΝΑ – ΠΑΡΟΥΣΙΑ – ΔΙΑΔΡΟΜΗ. (2010) Παραγωγή: Ρήμος Αργύριος
ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΟΝΕΙΡΟ. (2010) Παραγωγή: Ρήμος Αργύριος
ΔΙΚΤΥΟ. (2011) Παραγωγή: Ρήμος Αργύριος
THE PRICE OF LOVE. (2012) Παραγωγή: Καλλίνικος Κεραμαρίδης
ONCE AGAIN SURE YOU CAN. (2013) Παραγωγή: Καλλίνικος Κεραμαρίδης

Δραστηριότητες:
1997 έως σήμερα
Τεχνικός συστημάτων ξηράς δόμησης & ειδικών κατασκευών
Διακόσμηση εσωτερικών & εξωτερικών χώρων, σκηνικών θεάτρου, επαγγελματικών χώρων και κατοικίας.

Εικαστικά - εκθέσεις – δράσεις - συμμετοχές:
 WE ART WHAT? ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΤΕΧΝΗ ΕΊΜΑΣΤΕ;
Ξινό Νερό – Φλώρινα 2012
 ΔΑΝΕΙΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΤΕΕΤ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
Νεστόριο – Καστοριά 2012
 "Η ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΕΚΘΕΤΕΙ"
Βίλα Στέλλα / Ηράκλειο – Αττική 2012
 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΔΗΜΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
ΠΟΤΑΜΟΣ ΣΑΚΟΥΛΕΒΑΣ 2012
 ΜΙΚΡΕΣ ΦΟΡΜΕΣ
gallery512 – Πτολεμαΐδα 2012
 Αφιέρωμα στον Θεόδωρο Αγγελόπουλο
Αντιπεριφέρεια Φλώρινας 2012
 Εικαστικές δράσεις «2ο RIVER pARTy»
Νεστόριο Καστοριάς 2013.
Συντονισμός της πρότασης συνεργασίας του Δήμου Νεστορίου και του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας για την δημιουργία Πινακοθήκης και σταθμών φιλοξενίας φοιτητών εικαστικών στο Νεστόριο Καστοριάς
 «Πολιτιστικά Δρώμενα» του Δήμου Φλώρινας, 2013
Κατά μήκος του ποταμού Σακουλέβα και στη Στοά Σπυράκη
17 με 25 Αυγούστου 2013

"Πόλη-Μητρόπολη Μοναχικά Γιορτάζει"
ομαδική έκθεση, στο Ash in Art, Αθήνα 2013
 Νέο Ερείπιο - Δρώντας στον Χαμένο Χώρο.
Συμμετοχή στην εικαστική εγκατάσταση του Χάρη Κοντοσφύρη,Με την συμμετοχή των γλυπτών Μανόλη Ρωμαντζή, Χρήστου Τσώτσου και των εικαστικών Γιώργου Πανταζή και Νικόλα Καρναμπατίδη.
Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη,20 Φεβρουαρίου - 15 Μαρτίου 2014.
 "Εικαστικές δημιουργίες"
Νεστόριο. Κέντρο Ενημέρωσης Γράμμου
2 – 9 Μαρτίου 2014
 "Φανταστικοί φίλοι".
29 Μαρτίου μέχρι 29 Απριλίου 2014
χώρος πολιτιστικών δράσεων "Κλέφτες"
Γ' Σεπτεμβρίου 174 Βικτώρια
 "Ερείπιο - Η Μεγάλη Πρόκληση. Η Σκόνη του Χρόνου"
Μια Συνεργατική Εικαστική Εγκατάσταση των Χάρη Κοντοσφύρη, Μανόλη Ρωμαντζή, Αργύρη Ρήμου και Νικόλα Καρναμπατίδη στην ηχητική εγκατάσταση. Οδός Καρόλου Ντηλ 33 Βιτρίνα ΟΤΕ
 "Έρωτες και άλλα φτερωτά"
Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας.
Συνεργασία του Τ.Ε.Ε.Τ. Φλώρινας με την ΚΘ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.
Διεθνής Ημέρα Μουσείων 18 Μαΐου 2014
 «Κυκλαδίτικο Φώς #1»
3η Εικαστική Συνάντηση Τεχνών της Πάρου
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΡΟΙΚΙΑΣ ΚΤΗΡΙΟ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 1-10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2014
 REM – Brand Name Project
Η Γνησιότητα του Καλλιτέχνη 27.06 – 22.08.2014
ΓΚΑΛΕΡΙ ΛΟΛΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Τσιμισκή 52, Θεσσαλονίκη
 «Κυκλαδίτικο Φώς #2»
POSEIDON OF PAROS ΧΡΥΣΗ ΑΚΤΗ
18-28ΙΟΥΛΙΟΥ 2014
 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΠΑΡ-ΑΛΟΓΑ
18 – 19 – 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014
ΠΡΩΗΝ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
 «Κυκλαδίτικο Φώς #3»
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΑΟΥΣΑΣ ΠΑΡΟΥ ΑΓ.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
27-IOYΛΙΟΥ-10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2014
 3ο RiveR pARTy
Νεστόριο 31 Ιουλίου – 3 Αυγούστου 2014
Συντονισμός της πρότασης συνεργασίας του Δήμου Νεστορίου και του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας για την δημιουργία Πινακοθήκης και σταθμών φιλοξενίας φοιτητών εικαστικών στο Νεστόριο Καστοριάς
 «Αύγουστος καλλιτεχνών»
Πολιτιστικά δρώμενα Δήμου Φλώρινας
18 - 24 Αυγούστου 2014
 Έκθεση εικαστικών για τα παιδιά της Κόμπανι υπό την αιγίδα της UNESCO
αίθουσα Δ7, Τεχνόπολις, Γκάζι
3 με 10 Σεπτεμβρίου 2014

Αναφορές σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο:
 fouit.gr 17/09/2013
https://fouit.gr/2013/09/%CF%81%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%83%CF%85%CF%87%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C/
 istorikakastorias.blogspot.gr 31/10/2013
http://istorikakastorias.blogspot.gr/2013/10/2.html
 xronos.gr 04/01/2014 ΣΕ ΕΝΕΣΤΩΤΑ ΧΡΟΝΟ
Πρόταση επιμέλεια: Χρήστος Ν. Θεοφίλης
http://www.xronos.gr/detail.php?ID=91311
 Fouit.gr / Tag Archive:
http://fouit.gr/tag/%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82-%CF%81%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82/
...

Για το Sugar Mama,
με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
...

Η σελίδα της στήλης Ένα κείμενο, μία εικόνα στο facebook:
https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks

-Είναι ανάγκη στις εκατό στροφές στεναχώριας να παράγουμε και μία χαράς. Δικαιοσύνη.

-Αν το θαύμα έγινε απρόσιτο στις μέρες μας, δε σημαίνει ότι τα στοιχεία που το συνιστούν έπαψαν να υπάρχουν. Απλώς, χτυπιούνται μέσα μας με απελπισία χωρίς να βρίσκουν διέξοδο.

-Το διαμάντι δεν είναι παρά το προιόν της μακρόχρονης και πεισματικής προσπάθειας ορισμένων ανθρώπων ν’ απαλείψουν το μαύρο μέρος της μοίρας τους. Εξού και είναι τόσο σπάνιο.

-Δεν μπορεί, έλεγα, δεν μπορεί. Για να υπάρχει εδώ μια τέτοια φωτεινή κηλίδα, κάπου θα υπάρχει ο ήλιος. Τον έπλαθα όπως ο πεινασμένος το ψωμί στον ύπνο του.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

…Τόσο ύπουλο και κακό της φάνηκε το βλέμμα της, που έσφιξε η καρδιά της βασιλοπούλας, και συλλογίστηκε με λύπη πως ίσως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί, ακόμα και όταν η Μοίρα δεν τους έχει πάει την καρδιά, όπως είχε πάρει τη δική της.

Κι έξαφνα, αισθάνθηκε όλη την κούραση του δρόμου, και κάθησε σε μια πέτρα να ξεκουραστεί.

Είχε βραδιάσει, και ο ήλιος βασίλευε πίσω από τα σύννεφα που μαζεύουνταν πάλι στον ορίζοντα. Έβγαλε το κουρουπάκι της και το ψωμί, για να φάγει, μα δεν είχε όρεξη. Τ’ ακούμπησε στην πέτρα κοντά της και έπεσε σε συλλογή.

Μπροστά της έβλεπε τη θάλασσα, όπου άπειρα καραβάκια αρμένιζαν, και θυμήθηκε το στόλο του βασιλιά και το παλάτι και τον πατέρα της και τη μητέρα της, και το βασιλόπουλο που είχε ριχθεί στη λίμνη απελπισμένο από την κακία της.

Κι έξαφνα της ήλθε φοβερή λαχτάρα να τους ξαναδεί όλους, να τους ζητήσει συγχώρεση, να τους πει πόσο λυπούνταν για την περασμένη της ζωή, και πόσο θα ήθελε να ξαγοράσει τις περασμένες της αμαρτίες, τώρα που αισθάνουνταν και αυτή τι της έλεγε η νεόβρετη καρδιά της!

Κοιτάζοντας τα καραβάκια, που ολοένα πλησίαζαν, της φάνηκε πως δεν τ’ αναγνώριζε. Δεν ήταν ο στόλος του βασιλιά με τα γνωστά της σκάφη και τα πορφυρένια φλάμπουρα, και όμως ήταν τόσα πολλά, που δεν μπορούσαν να είναι ξένα εμπορικά, όπως συνήθιζαν να έρχονται ένα ή δυό τη φορά στο λιμένα του νησιού τους.

Εκεί που συλλογίζουνταν τι να είναι τα καράβια αυτά, έξαφνα άκουσε κοντά της χτυπήματα, σαν να έσκαφταν το χώμα. Σηκώθηκε με περιέργεια και, πίσω από το βράχο, είδε ένα γέρο γονατιστό, που βιαστικά άνοιγε ένα λάκκο. Κοντά του είχε ακουμπήσει δυο μεγάλους σάκους κι ένα πανέρι γεμάτο από διάφορα χρυσαφικά και ασημικά.

Καθώς άκουσε βήματα, ο γέρος σταμάτησε τρομαγμένος και άπλωσε το χέρι απάνω στο πανέρι, για να προστατεύσει τα χρυσαφικά του.

-Μη φοβάσαι, η βασιλοπούλα’ δε θα σε πειράξω. Μα γιατί σκάβεις λάκκους εδώ;

Όταν ο γέρος είδε πως ήταν γυναίκα, και πως ήταν μόνη, ξανάρχισε τη δουλειά του βιαστικότερα από πριν.

-Θέλω να κρύψω εδώ τα λίγα πράγματα που έχω, της είπε’ αύριο δεν ξέρομε τι γίνεται.

-Γιατί; Ποιος θα σου πάρει τα χρυσαφικά σου, αν τα κρατήσεις σπίτι σου;

Γύρισε ο γέρος και την κοίταξε με απορία.

-Δεν ξέρεις τα νέα; τη ρώτησε. Δε βλέπεις τα καράβια που έζωσαν το νησί; Αύριο, αν αποβιβαστούν οι στρατιώτες, ποιος θα σώσει τα λεφτά μας, που με τόσον κόπο, πεντάρα-πεντάρα, τα οικονομήσαμε;

Αηδιασμένη κοίταξε η βασιλοπούλα το γερο-φιλάργυρο, που με λαίμαργα μάτια έτρωγε τους σάκους του. Έτοιμος πια να κατεβεί στον τάφο, το χρυσάφι του γύρευε να θάψει.

-Δεν καταλαβαίνω, είπε. Για ποιους στρατιώτες μιλάς;

-Μα από πού έρχεσαι και δεν ξέρεις τίποτε; φώναξε νευριασμένος ο γέρος. Να ένα βασιλόπουλο τρανό ζήτησε την κόρη του βασιλιά, και ήλθε και έγιναν οι αρραβώνες’ άλλ’ αυτή, σαν άκαρδη που είναι, τον έριξε στη λίμνη, και μόλις πρόφθασαν να τον βγάλουν ζωντανό. Μα αρρώστησε βαριά, και όλοι οι γιατροί στο βασίλειο δεν μπορούν να τον γιάνουν. Και  θύμωσε ο κύρης τους κι έστειλε στόλο και στρατό, και λένε πως είναι και ο ίδιος μέσα σ’ ένα από τα καράβια, και πως αν δεν του παραδώσουν αμέσως τη βασιλοπούλα, θα κατέβει με στρατό στη χώρα να πάρει το γιό του, και ύστερα θα κάψει το βασίλειο, θα τα ρημάξει όλα, θα πάρει σκλάβους το βασιλιά και τη βασίλισσα, και θα κόψει το κεφάλι της βασιλοπούλας.

-Και τι απάντησε ο βασιλιάς μας; ρώτησε η βασιλοπούλα.

-Ο βασιλιάς αποκρίθηκε πως την κόρη του δεν την παραδίνει. Μα και να ήθελε να την παραδώσει, πού να τη βρει! Σαν είδε αυτή τα στενά, έφυγε και χάθηκε, και τόσον καιρό τη γυρεύουν, μα πού να τη βρουν! Αλίμονό μας, τους δυστυχισμένους! Με τόσους κόπους μαζέψαμε μερικά λεφτά, και τώρα θα έλθουν ξένοι να μας τα πάρουν και τα χαρούν!

Και ξανάρχισε να σκάβει με βία.

Η βασιλοπούλα έμεινε άφωνη. Τόσες καταστροφές δεν είχε φανταστεί ποτέ πως μπορούσαν να φέρουν στον τόπο και στους γονείς της μερικά άκαρδα λόγια που ξεστόμισε σαν ασυλλόγιστη. Κοίταξε το γέρο που εξακολουθούσε να σκάβει, και τον περιφρόνησε με όλη της την καρδιά, που συλλογίζουνταν τα φλουριά του και τ’ ασημικά του, την ώρα που τέτοια μεγάλη καταστροφή ξέσπασε στον τόπο.

-Και όμως, συλλογίστηκε, το ίδιο δεν έκανα άραγε κι εγώ, που γύρευα δόξα δική μου, προσωπική, μάταιη και μικρή δόξα, όταν είπα εκείνα τα λόγια στο βασιλόπουλο, λόγια που έφεραν τέτοια συμφορά στην πατρίδα μου!

Η πατρίδα της… Κοίταξε γύρω της τα γυμνά βουνά, τους κάμπους, τ’ αριά δάση’ όλα αυτά, όσο φτωχά και αν ήταν, ήταν όμως πατρίδα της, δική της γη…

Και μέσα της ξύπνησε, ξαφνικά, ακράτητη η αγάπη για το χώμα αυτό, που ως τότε το έβλεπε με αδιαφορία’ της φάνηκε τόσο όμορφο το φτωχό νησί, με τις πέτρες και τους βράχους του, με τα χωράφια που πρασίνιζαν εδώ κι εκεί, με τις σταχτιές ελιές του, και την απέραντη θάλασσα τριγύρω…

Θυμήθηκε με πόνο σουβλερό, πως αυτή στέκονταν καταστροφή του τόπου της και αναστατώθηκε η ψυχή της όλη.

-Μην κρύβεις το χρυσάφι σου, γέρο του είπε’ δε θα έλθει η συμφορά που φοβάσαι, γιατί θα παραδοθεί η βασιλοπούλα και θα σβήσει ο θυμός του ξένου βασιλιά.

Και αφήνοντας το φιλάργυρο σαστισμένο, με το φτυάρι στο χέρι, πήρε πάλι τον κατήφορο τρέχοντας με όλη της τη δύναμη, για να προφθάσει να παραδοθεί στον ξένο βασιλιά, πριν ακόμα κατέβει με το στρατό του.

Η νύχτα απλώνουνταν παντού, και τα μαύρα σύννεφα ολοένα κατέβαιναν χαμηλότερα, φοβερίζοντας τη φύση με την αγριάδα τους.

Βιάζουνταν η βασιλοπούλα να φθάσει στη ρίζα του βουνού πριν ξεσπάσει η κακοκαιρία, όχι από φόβο μη βραχεί, αλλά για να μην αργοπορήσει και προφθάσουν να βγουν έξω τα στρατεύματα.

Έξαφνα άκουσε κλάματα και σταμάτησε. Παραμέρισε κάτι χαμόκλαδα, και είδε ένα αγόρι ως δέκα χρονών καθισμένο καταγής, που έκλαιγε…

(… συνεχίζεται…)

Το κανάλι τρέχει, τρέχει σαν ποταμός. Κατεβάζει φρόκαλα, βαπόρια, όνειρα. Χαϊδεύει τα παρόχθια σπιτάκια. Λέει ιστορίες στους μοναχικούς βράχους. Άμα αγριεύει όμως τα χαλάει όλα. Καμτσικώνει τα δέντρα, φτύνει τους βράχους, κάνει ένα σωρό ασκήμιες. Δουλειά δεν είχα. Πήρα το δρόμο για πέρα, πέρα. Ψωμί δεν είχα μα είχα τσιγάρο. Ξάπλωσα κάτω.  Να τώρα ένα βαπόρι περνά κατσουφιασμένο απ’ τ’ ανοιχτά. Δεν έχει καθόλου λόγο γι’ αυτό, μα είναι. Η θάλασσα σκάει στο πλάι του πεταχτά χαμόγελα. Γιατί να είναι κατσουφιασμένο; Μα είναι…

Να ‘χεις μιαν ανυπόμονη καρδιά, να περιμένεις τόσα πολλά και τόσα μεγάλα πράματα, η μέρα να είναι φρεσκολουσμένη κόρη, και το βαπόρι που περνά να είναι κατσουφιασμένο! Γιατί;…

Θέλω να κοιμηθώ. Ο ύπνος σε τέτοια νιότη είναι ντροπή, μα εγώ νυστάζω. Είναι γιατί δεν αντέχω στα όνειρα. Δεν αντέχω στην ορφάνια, δεν αντέχω όλα τα πικρά και τ’ άδικα…

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Καληνύχτα ζωή, εκδόσεις Δωρικός.

…

Άφησέ με νάρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!

Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται

που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι

θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.

Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

[…]

Άφησε με νάρθω μαζί σου

λίγο πιο κάτου, ως την μάντρα του τουβλάδικου,

ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται

η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,

τόσο αδιάφορη κι άυλη

τόσο θετική σαν μεταφυσική

που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις

πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις

πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του.

Άφησε με νάρθω μαζί σου.

[…]

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,

μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.

Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.

Άφησε με νάρθω μαζί σου.

[…]

Α, φεύγεις; Καληνύχτα. Όχι, δε θα έρθω. Καληνύχτα.

Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί, επιτέλους, πρέπει

να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.

Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, - όχι, όχι το φεγγάρι -

την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία

του μεροκάματου,

την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της

την πολιτεία που μας αντέχει στη ράχη της

με τις μικρότητες μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,

με τις φιλοδοξίες, την άγνοιά μας και τα γερατειά μας, -

ν' ακούσω τα μεγάλα βήματά της πολιτείας,

να μην ακούω πια τα βήματα σου

μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα.

Καληνύχτα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, Η σονάτα του σεληνόφωτος, εκδόσεις Κέδρος.

...

Έφυγε σαν σήμερα. Ένας σπουδαίος, τεράστιος ποιητής, αγωνιστής, Άνθρωπος...

Οι καλλιτέχνες είναι νεκροί

πλαστικές τουλίπες

πυροβολισμοί αρωματισμένοι.

Υπερβολικά καθαροί

υπερβολικά καλοντυμένοι

αντίκες στα παλιατζίδικα

“έμπνευση” και Fred Perry.

Τόση ευτυχία και λαμπερά πρόσωπα

κι ύστερα

πίσω από τις πόρτες

σε σκοτεινά δωμάτια

σε άδεια ή γεμάτα κρεβάτια

δάκρυα

και κόμποι στο λαιμό.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ, Κίβδηλος καιρός, εκδόσεις Πλανόδιον.

…

Καλή εβδομάδα.

-Κλείνομαι μες στο σώμα μου τις νύχτες

κυοφορώντας το δικό σου σώμα.

Μα πώς να πλάσω μέλη που ποθώ

που βλέπω μα δεν άγγιξα ποτέ μου.

Τυφλός κι από τα δυο μου χέρια.

 -Σε πλάθω λίγο λίγο κάθε νύχτα.

Έρχεται η μέρα και γκρεμίζομαι μαζί σου.

Ολόκληρη δεν θα σε δω ποτέ.

Ούτε θα σ’ έχω. Κάθε φορά

πρωτόπλαστα τα μέλη σου και σκόρπια.

Έγινα παντοδύναμος για χάρη σου

δεν έγινα θεός.

Τι να την κάνω τόση παντοδυναμία

όταν απαγορεύεται το θαύμα.

 ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ, Παραλογή, Εκδόσεις Καστανιώτη

…

Καλή εβδομάδα.