Καλoί μου φίλοι ,
πάω να πάρω το χρίσμα από το περιστέρι
που κουτσούλησε τον τρισμέγιστο Καρατζαφέρη, βοήθεια μας !!!

 Θα λείψω καμιά εβδομάδα  στην αγαπητή γειτόνισσα Τουρκία

δια να συνωστιστώ με την γυναίκα- πρότυπο για τον άντρα

 Φίλοι μου,
ειλικρινά έχω κουραστεί να ακούω τη φράση:
το δικό μας το χωριό έχει τους καλύτερους μαθητες,
το παραδίπλα χωριό έχει τις πιο όμορφες γυναίκες, η τάδε πόλη έχει τους εξυπνότερους άντρες.
Ε, δεν μπορεί , από κάποιο χωριό πρέπει να βγαίνουν και οι βλάκες!
Δεν είδα ποτέ, ούτε άκουσα κάποιον τόπο να διαφημίζει τη βλακεία του! Πόλεμος μεταξύ βορείων και νοτίων!

 Θα μου πείτε βέβαια, ποιό είναι το πρόβλημα μου;  Εξηγούμαι λοιπόν.
Έχουμε σηκώσει ως άνθρωποι μια τεράστια σημαία εγωισμού κι έχουμε μετατρέψει τις πόλεις μας σε πόλεις-κράτη.
Δεν αγαπάμε την Ελλάδα, αγαπάμε μόνο το σπίτι μας και τον εαυτούλη μας. Στην χώρα μας δεν κατοικούν άνθρωποι της ιδιας εθνότητας, αλλά ομάδες συγγενών, που δεν τους καίγεται καρφί για  το διπλανό τους.

Η Αθήνα και τα άλλα αστικά κέντρα είναι γεμάτα από τοπικιστικούς συλλόγους.  
Ακόμα και καφενεία δικά τους έχουν οι ΄΄συμπατριώτες΄΄, που δυσκολεύονται να νοιώσουν τους εαυτούς τους σαν πατριώτες, γιατί αδυνατούν να αφομοιωθούν στην πόλη στην οποία ζουν.
Και είκοσι χρόνια να ζει στην αθήνα ή στην πάτρα, ας πούμε ο καλαματιανός, θα κάνει μόνο παρέα με άλλους καλαματιανούς,  «πατριωτάκια» .
Νοιώθει λιγότερο εχθρικά ανάμεσα τους ( κι ας καυγάδιζε με τους ίδιους στο χωριό όταν έμπαινε η κατσίκα τους, στο χωράφι του!)
Όλοι οι άλλοι έλληνες λοιπόν είναι ξένοι και κατά συνέπεια εχθροί!

Γι αυτό καλοί μου   φίλοι καλό θα ήταν να νιώθουμε Έλληνες κι όχι βολιώτες  , χανιώτες, πειραιώτες , εκαλιώτες κλπ.
Αν θέλουμε  να λεγόμαστε …ανεκτοί Έλληνες , με ομοιογένεια κι αδερφοσύνη, ας μην περιχαρακωνόμαστε στον μικρόκοσμο μας και τις φοβίες του.  

 Κάποτε σε ένα χωριό της Ηλείας με πλησιάζει ένας κύριος με καχύποπτο βλέμμα και με ρώτησε :
- από πού είσαι εσύ;  
 – Aπό εδώ είμαι κι εγώ ρε παιδιά, Έλληνας! 

YΓ:  Και για να το πάω ακόμα παραπέρα...
πολίτης του κόσμου.
Δεν μου πάνε  τα σύνορα. Μου στενεύουν την ψυχή.

Οι ηρωίδες της ιστορίας που θα διαβάσετε είναι η κυρά- Καλλιόπη νοικοκυρά, μητέρα πρώην φίλου μου, σε φυσιογνωμία ίδια με την Κατερίνα Γιουλάκη ,και η Ντίνα πρώην υπάλληλος σε κυλικείο νοσοκομείου. Αυτή μοιάζει με τον εαυτό της.
Το κοινό τους σημείο είναι το "μαργαριταρένιο" τους κολιέ , με την διαφορά πως δεν το φοράνε στο λαιμό, αλλά στο... στοματάκι τους!
Ναι, ναι, σωστά καταλάβατε,  πρόκειται για δυο κυρίες που χειρίζονται την ελληνική γλώσσα, όπως ο Πάγκαλος την υπόθεση Οτσαλάν, η αν προτιμάτε καλύτερα , σαν τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου στις ταινίες της.

Περιπεράστε περικαλώ!

Τα περιστατικά που σας παραθέτω είναι αποσπασματικά:
Ένα απογευματάκι ήμουν στο σπίτι της κυρά- Καλλιόπης και οργανώναμε το σχέδιο "βραδινής πτήσης" με το φίλο μου και υιό της, Δημητράκη.
Η κυρία Καλλιόπη στέγνωνε τα μαλλιά της με το σεσουάρ και κάποια στιγμή παίρνει τη λακ να τα περιποιηθεί...
- Δημήτρης: μάνα! μήηη!!
-κυρά- Καλλιόπη: τι έπαθες βρε αφηρημένε!
- Δημήτρης: κοίτα με τι πας να ψεκάσεις τα μαλλιά σου!(ήταν το γνωστό σε όλους μας κατσαριδοκτόνο ΤΕΖΑ!)
-κυρά- Καλλιόπη: ωχ! τι πήγα να πάθω η συφοριασμένη!Δημήτρη μου πως και  δεν παίζετε με το Γιώργο ... τρίλεη! (trivial pursuit) ...όλοι θυμόμαστε πιστεύω το υπέροχο αυτό παιχνίδι γνώσεων.
- Δημήτρης: Καλλιοπίτσα άστο να πάει καλύτερα!
-κυρά- Καλλιόπη: Καλά, εγώ θα πάω με τον μπαμπά σου (κυρ- Παναγιώτης)  στο πίτσι- κόρνετ! (busy corner) μια παλιά καφετέρια στην πλατεία των υψηλών αλωνίων για όσους ξέρουν από πάτρα. 

  
Ένα βράδυ είχαμε βγει για φαγητό με την υπέροχη οικογένεια του Δημήτρη ,και ο μπαμπάς του ο κύριος Παναγιώτης όπως προείπα, είναι αριστερών πεποιθήσεων, ένας παραδοσιακότατος αριστερός.
Άρχισε να μας μιλά για τον Λένιν με καμάρι και θαυμασμό, για τους μπολσεβίκους και τις ανατροπές. 
Η Καλλιόπη άσχετη με αυτά, τον κοιτούσε όπως η Φαίη Σκορδά, τον Ζουράρι !
-κυρά-Καλλιόπη: Δηλαδή Παναγιώτη μου ήταν μεγάλη προσωπικότητα αυτός ο...Λένης!
Περιττό να σας πω ότι ο άντρας της άρχισε να ξεστομίζει, όλες τις εκφράσεις των καραγωγέων και των λαχαναγοριτών.

Η Ντινούλα μας τώρα!
Σας υπενθυμίζω ότι ήταν υπάλληλος σε κυλικείο νοσοκομείου και αρκετά καλή καφετζού. 
Γύρω στα 29-30 λιγάκι στρουμπουλή  με ροδοκόκκινα μάγουλα, μάτια σαν κουμπότρυπες , και πλούσια καστανά μαλλιά.
Η Βάσω είναι συνάδελφος της και οσιομάρτυρας !

Πάω να αυτοπυρποληθώ κι εγώ καλοί μου φίλοι!Αντενδείξεις: Σε περίπτωση έντονης τριχόπτωσης και πιτυρίδας...λούσου με ULTREX και θα δεις!
Στην χειρότερη εκδοχή... ένα φσσστ με ΟVERLAY προσφέρει γυαλάδα και φροντίδα. 
Μεταξύ μας... τους λατρεύω αυτούς τους ανθρώπους!
Είναι μέσα  στα "μπαχάρια" της ζωής κι αυτοί, να` ναι καλά! Χαιρετώ σας!

Είναι ένα τραγουδάκι , που είχα γράψει κάποτε τους στίχους και το ερμήνευσε ο μεγάλος , ο εκπληκτικός, ο ένας και μοναδικός  τα-ταν-τα -ταν! Giorgos arazei!!!   (Εννοείται ότι του σύνθετη- τραγουδιστή δεν του έχω καμία εκτίμηση! Ωχ τι βρισίδι έχει να μου ρίξει.)
Επειδή εμένα μου αρέσει , αλλά επειδή η κουκουβάγια βρίσκει πάντα τα παιδιά της όμορφα, θα ήθελα την ειλικρινή σας γνώμη όσο στενάχωρη κι αν είναι... και επιτέλους ας το κλέψει κάποιος και να το βγάλει στη δισκογραφία (αν το αξίζει) .
θέλω να πάρω την κρυφή ικανοποίηση ότι κάτι δικό μας υπάρχει στο μουσικό στερέωμα. Ούτε χρήματα ούτε τίποτα... λίγη κρυφή ικανοποίηση ζητάω. 
 Είχαμε την εμμονή να το στείλουμε  3 φορές  σε ένα συγκεκριμένο καλλιτέχνη αλλά δεν λάβαμε ούτε απάντηση (θα του άρεσε πολύ... χε!χε!) Όχι, δεν είναι ο Ρέμος και οι φίλοι του.
Κανείς για υιοθεσία ; Αφήνω το παιδί στην πόρτα του ορφανοτροφείου. Πατέρας να σου πετύχει! 
Καλή ακρόαση. 

Άνοιξε τα πέταλα σου
για να μπω μες στην καρδιά σου
δως μου άγιο καλοκαίρι,
πριν χλωμιάσουμε τ' αστέρι


Ειν` τ` αστέρι το δικό μας
που μαυλίζει τ' όνειρο μας
κλείσε με στα δάχτυλα σου
να λουστώ με τ' άρωμα σου.

R
Μάτια μου υπερούσια
με μια αχνάδα πόνου,
ενέδρες στα χρόνια τ` ανούσια
ραγισματιές του δρόμου...

Μάτια εκκλησάκια απόμερα
φωτίζετε στα βράχια
στήθη φραγγέλια ολόλευκα
βλογήστε μου τα μάγια.



Μη μ` αφήνεις με τα λόγια
να σαπίζω στα υπόγεια
άσε μου μια χαραμάδα
να αναπνεύσω σοροκάδα


Κόψε αν θες και την πνοή μου
τι να το κάνω και που ζω
σύνθημα να` μαι της ερήμου
χωρίς νεράκι να καώ.


Κι ασ` τον κόσμο να "διαλέει"
και το Σοφοκλή να κλαίει...
πόνταρε πάνω μου χρονάκια
μύρια πλούτη σε φιλάκια. 2-2-2000


Δύο μικρές επεξηγήσεις: α) Κι ασ` τον κόσμο να "διαλέει"=
(ήταν τότε 1997- 2000 , η παράνοια του κόσμου να τζογάρει
στο χρηματιστήριο... ταξιτζήδες , καλόγριες, πεταλωτές γαϊδουριών!)
β) Σοφοκλής= (παιχνίδι με τη λέξη Σοφοκλής - Σοφοκλέους -χρηματιστήριο αξιών)

(Να το ανεβάσω, να μην το ανεβάσω,
 να το ανεβάσω να μην το ανεβάσω
Πολύ αργά...  Κλίκ! ) 

 Η μισή και πλέον Ελλάδα , ως γνωστόν για να μην πω οι περισσότεροι έχουν κλιματιστικό στα σπίτια τους.

Είσαι π.x ,  κάτοικος παγκρατίου, έρχεσαι στο σπίτι ψόφιος στην κούραση, ο ιδρώτας κυλάει ποτάμι στο μέτωπο σου και ετοιμάζεσαι να πατήσεις το κουμπί του κλιματιστικού για λίγη δροσιά.
Εκείνη τη στιγμή ακούς μια φωνή που σου λέει : μη!  αν πατήσεις το κουμπί, θα ρίξεις τον υποσταθμό της ΔΕΗ στην πάνω Κουτσούφλιανη, και θα βυθιστεί ολόκληρο χωριό στο σκοτάδι!
Τι θα έκανες ;
Πριν βιαστείς να νιώσεις ενοχές για αυτό που θα απαντήσεις, θα σου πω ότι και ο Κουτσουφλιανιώτης στην ίδια ερώτηση, δεν θα είχε τον παραμικρό ενδοιασμό  να βυθίσει όλο το Παγκράτι στο μαύρο σκότος!
Μην βιαστεί κάποιος να μου πει ότι εγώ στο σπίτι
δεν θα βάλω κλιματιστικό , από άποψη, γιατί υπάρχουν  πολλά παραδείγματα, όπως : 
Εν όψει της απεργίας των βενζινοπωλών , έτρεξαν άνθρωποι και έβαλαν βενζίνη και στα 3 αυτοκίνητα τους , μέχρι  και στο βενζινοπρίονο, αφήνοντας άλλους συνανθρώπους τους  χωρίς σταγόνα, θυμάστε ;
Την περίοδο του ΣΙΣΜΙΚ το 1988 με το φόβο του πολέμου Ελλάδας -Τουρκίας, οι νοικοκυρές " όσες πρόλαβαν" , άδειασαν δεκάδες κούτες γάλα απ τα ράφια, αφήνοντας άλλες μητέρες χωρίς σταγόνα γάλα για τα παιδιά τους.

Το πρόβλημα φίλε λέγεται κοινωνική ευαισθησία, και πιστεύω ότι ήταν πάντα ανύπαρκτη. Σε αυτά τα παραπάνω περιστατικά και πολύ απλά παραδείγματα , καμία κοινωνική τάξη, ομάδα, δράση-αντίδραση δεν στάθηκε στο ύψος της.

Ο θάνατος σου - η ζωή μου ήταν και θα είναι η μεγάλη "πανανθρώπινη αξία".
Ένας φίλος μου κάποτε το ονόμαζε ουτοπία,  ο Καζαντζάκης το έλεγε... δεν ελπίζω τίποτα,
το ίδιο πράγμα δηλαδή.
Ίσως η γνώση και η αυτοκριτική σοφία   να μας υποχρεώσουν να "κλέβουμε"  λιγότερες "κούτες γάλα".  Λέω ίσως, δεν βάζω και το χέρι μου στην φωτιά.

 Εδώ είμαι  φίλοι μου, εδώ... τα λέω με τον καθρέφτη μου!
Να τον σπάσω ;    Μπά ... μου τα χώνει μια χαρά! 

Μια φίλη μου πριν ένα χρόνο περίπου είχε παρακολουθήσει

τη συμφωνική ορχήστρα της Αργεντινής στο αρχαίο ωδείο των Πατρών.

 Το μέρος ιδανικό, το τοπίο ειδυλλιακό  , το φεγγάρι ολόγιομο να παίρνει στην χλωμή του αγκαλιά , τους μύστες του ονείρου και 140 όργανα  να σου  χαρίζουν πτήσεις, ανομολόγητα μαγικές.

Εκείνη τη στιγμή που η φίλη μου η Άννα φτερούγιζε στον 17ο ουρανό νιώθει ένα σκούντημα-προσγείωση   από την διπλανή φίλη της Ελένη:

-Άννα, πρέπει να έχω ξεχάσει το φούρνο ανοιχτό, θα μου καούν τα τυροπιτάκια...

- Ελένη! Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!

(Νομίζω δεν χρειάζεται να σας πω ότι η Άννα αναλογιζόταν έπειτα, πόσο ανιαρά κι αργόσχολα θα κυλούσε η ζωή της στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού!) 

Πριν πολλά , πολλά χρόνια σε ένα δωματιάκι, στου παππού μου το εκατοχρονίτικο  σπιτάκι , έπαιζα δειλά-δειλά κάποια τραγουδάκια στην κιθάρα με φιλαράκια και κάποιους συγγενείς μου.

Εκεί που τα πίναμε με αγνό κρασάκι του Θεού (παππού) , και βγάζαμε την ψυχούλα μας απ το στενάχωρο καβούκι της , ξάφνου στην υστάτη στιγμή,  πετιέται ως ζορό της βλακείας , ποιος άλλος;

Ο συγγενής !

- Γιώργο να βάλουμε μια ταμπλέτα γιατί θα μας φάνε τα κουνούπια!    (Περιττό να σας πω ότι θυμήθηκα απ` έξω κι ανακατωτά,  όλους τους βίους και τα απολυτίκια στα...γαλλικά! Τρόμαξα κι εγώ με την γαλλομάθεια μου!)

Ήθελα πολύ να λέγομαι Φρέντυ Κρούγκερ και να στέλνω στον ύπνο του γιγάντια  κουνούπια , να του τραγουδούν: "της αγάπης αίματααα, με πορφύρωσαν"...σλούουρπ!

Δεν ξέρω καλοί μου, έχω βαρεθεί τους ανθρώπους που "τρώνε μόνο ότι ζουλιέται!"

Αυτούς τους καθημερινούληδες που φοβούνται να βουτήξουν στα βάθη της ψυχής τους.

Βαρέθηκα αυτούς που ζουν μόνο για να τρώνε.

 Ακάθαρτος σωλήνας με δυο τρύπες κατάντησε ο άνθρωπος, στην πλειοψηφία του δυστυχώς! 

"Έρημα κορμιά, του  χρόνου παιχνιδάκια

Στον ύπνο σταυραϊτοί, στο  ξύπνιο στρατιωτάκια.. 

  Έρημα κορμιά, του φεγγαριού κρατήρες

αθώα στο σταυρό, Πιλάτοι στους νιπτήρες ".  

          Το έχω αναρτήσει εδώ και κάτι μήνες στο youtube. Είναι ενα υπέροχο

         τραγούδι σε στίχους Μιχάλη Γκανά. Τον τραγουδιστή τον ξέρετε. 

       Το βιντεοκλίπ μου ειναι λίγο άτεχνο , αλλά πιστεύω ότι αντικατοπτρίζει

          τις ημέρες που ζούμε. Ετσι... ήθελα να το δείτε.

         Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Φιλιά.

Καλοί μου φίλοι,

  σας παρουσιάζω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη  "ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟN  ΓΚΡΕΚΟ".

 Είναι μέρος απ το  διάλογο του συγγραφέα με έναν γέρο μοναχό του όρους Σινά που είχε επισκεφθεί κάποτε. Αρκετά διδακτικός διάλογος θα λεγα:

 - Ξέρεις , είπε υπάρχει μια αίρεση που λέγεται : <<Πάντοτε όρθιος!>>

Ανήκω στην αίρεση αυτή χρόνια τώρα, από μικρός.

-Εγώ, γέροντα, αποκρίθηκα , ανήκω σε μια άλλη αίρεση:  <<Πάντοτε ανήσυχος!>>  Από μικρός παλεύω.

- Παλεύεις με ποιον;

Δίστασα , ξάφνου με κυρίεψε φόβος.

- Με ποιον; ξαναρώτησε ο καλόγερος. Χαμήλωσε τη φωνή, έσκυψε:

-Με το Θεό;

- Ναι.

Ο γέρος κάρφωσε απάνω μου τα μάτια , δε μίλησε.

- Μπας κι είναι αυτό αρρώστια γέροντα; Πως να γιάνω;

-Ποτέ να μη γιάνεις!

Σήκωσε ψηλά το χέρι του , σαν να με βλογούσε , σαν να με καταριόταν.

- Αλίμονο σου αν είχες να παλεύεις με ίσο σου ή με κατώτερο σου, αλίμονο σου αν γιατρευτείς από την αρρώστια αυτή! Σώπασε, και σε λίγο:

- Εδώ στην έρημο , είπε , μας έρχονται συχνά πειρασμοί, ένας αλλόκοτος πειρασμός ήρθε μια νύχτα στον ύπνο μου. Σαν να` μουν, λέει, μεγάλος σοφός στην Ιερουσαλήμ, γιάτρευα πολλές αρρώστιες , μα προπάντων έβγαζα τα δαιμόνια από τους δαιμονιζόμενους, κι έρχονταν από όλα τα μέρη της Παλαιστίνης και μου` φερναν αρρώστους.

Όπου μια μέρα κατέφθασε από τη Ναζαρέτ η Μαρία του Ιωσήφ κι έφερε μαζί της το δωδεκαετή Ιησού. Έπεσε στα πόδια μου:

>>- Λυπήσου με, ξακουστέ σοφέ, φώναζε κι έκλαιγε, θεράπευσε το γιο μου, εχει μέσα του πολλά δαιμόνια.

>> Έβγαλα έξω τους γονείς , απόμεινα με τον Ιησού.

>>- Τι έχεις παιδί μου; τον ρώτησα και του χάιδευα το χέρι, που πονάς;

>>-  Εδώ, εδώ... αποκρίθηκε και μου `δειξε την καρδιά του.

>>- Τι έχεις;

>>-  Δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν μπορώ να φάω, μήτε να δουλέψω,  γυρίζω στους δρόμους και παλεύω.

>>- Με ποιον παλεύεις;

>>- Με ποιον άλλο θες να παλεύω; Με το Θεό.

>>  Τον κράτησα ένα μήνα κοντά μου, του μιλούσα ήσυχα ήσυχα, του `δινα βοτάνια να κοιμηθεί, τον έβαλα δίπλα σε έναν μαραγκό να μάθει την τέχνη, βγαίναμε μαζί περίπατο και του μιλούσα για το Θεό, σαν να `ταν φίλος μας, γείτονας κι έρχεται  το δειλινό και καθίζει μαζί μας στο κατώφλι και κουβεντιάζουμε.

 Όχι μεγάλες και δύσκολες κουβέντες, για τον καιρό μιλούσαμε, για τα σπαρτά , για τ` αμπέλια, για τις κοπέλες που πάνε στη βρύση...

>> Μετά ένα μήνα, ο Ιησούς θεραπεύτηκε ολότελα, δεν πάλευε πια με τον Θεό, έγινε άνθρωπος  σαν όλους τους ανθρώπους, έφυγε για τη Γαλιλαία , κι έμαθα αργότερα πως έγινε καλός μαραγκός , ο καλύτερος μαραγκός της Ναζαρέτ.

 Ο καλόγερος με κοίταζε:

-Κατάλαβες;  μου `πε , "θεραπεύτηκε" ο Ιησούς , δεν έσωσε τον κόσμο,  έγινε ο καλύτερος μαραγκός της Ναζαρέτ!  Τι θα πει λοιπόν αρρώστια; τι θα πει υγεία;  Παράτα τα! Ας αλλάξουμε κουβέντα! 

 Καταλάβατε καλοί μου φιλοι ;  Ας ζήσουμε τις μικροχαρές μας  στον μικρόκοσμο μας και ας γίνουμε...οι καλύτεροι ''μαραγκοί" της πόλης (ειρωνικό)!!!

"Ζήσε τη (μικρο)στιγμή σου, VODAFONE!" (ειρωνεία και πικρία).

Αφιερωμένο στην εφήμερη χαρά μας,  την ούτως  η άλλως... ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη.                                                                                               

Kαλοί μου φιλοι σας παρουσιάζω έναν σκωπτικό ποιητή με βιτριολικό χιούμορ όχι και ιδιαίτερα γνωστό. 

 Με ξετρελαίνει η γραφή του .

Δικό σας!

Κωνσταντίνος Σκόκος (1854-1929) 

 Ειδύλλιον Ανδρογύνου.

Σαν πρωτογνωριστήκανε,

τι ερωτικό καμίνι!

Μιλούσε κείνος τρυφερά

κι άκουγεν εκείνη.

 Και σαν αρραβωνιάστηκαν,

τι γλύκα η κάθε φράση!

Μιλούσε κείνη κι άκουγε

εκείνος εν εκστάσει.

Μ' αφότου παντρευτήκανε,

ω βάσανα κι ω πόνοι!

Μιλούνε και οι δυο μαζίκι ακούνε οι γειτόνοι...  

Σε Γιατρό Θρησκόληπτο.

Πιστεύεις εις ανάσταση νεκρών;

 Αλίμονό σου, αν σηκωθούνε όλοι αυτοί

που πήρες στο λαιμό σου!

ΕΙΣ ΦΡΙΚΑΛΕΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑΝ.

Τους νεκρούς ο Ορφέας τραβούσε

απ' του Άδου το σκοτάδι,

το δικό σου το τραγούδι

ζωντανούς μας πάει στον Αδη! 

ΕΙΣ ΠΡΟΓΑΣΤΟΡΑ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑ.

Ωραία τα λες! Μας συγκινεί

βαθειά η ομιλία σου,

αλλά μας βάζει εις πειρασμόν

η στρογγυλή κοιλία σου... 

ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΙΔΕΩΔΕΣ.

Κατά δυο μόνον τρόπους πας ρωμιός ζητεί να δράσει:

η να φτιάξει αυτός το κράτος

η... να το αποχαλάσει!!! 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

Στην Ελλάδα ήταν γραμμένο να'ναι ελεύθερος ο τύπος

και το θαύμα αυτό να γένει

 με τη γλώσσα του δεμένη. 

Εις Ποιητήν Οφθαλμολόγον

Μάτια και μάτια εξύμνησες

ως ποιητής με λάβρα.

Μα ως γιατρός εστράβωσες

και γαλανά και μαύρα. 

Σε Αδέξια Πιανίστρια.

Τόσο πολύ χριστιανικά

κινείς τα δάχτυλά σου,

που δε γνωρίζει η δεξιά

τι ποιεί η αριστερά σου. 

Εις Ρήτορα Επικήδειον.

Τον άμοιρο! δε του 'φτανε

του χάρου το δρεπάνι.

Του 'ταν γραφτό ο λόγος σου

να τον ξαναπεθάνει. 

Επιτύμβιο Παντρεμένου.

Εξήντα χρόνια έζησε

το όλον ο καημένος!

Τα είκοσι σαν άνθρωπος,

σαράντα παντρεμένος.   

Εις Γεύμα Λογίων.

Έλα Χριστέ και Παναγιά,

τι μέγα θαύμα που 'ναι!

Να τρων' μαζί οι λόγιοι,

χωρίς να φαγωθούνε! 

Σε Θεατρικό Συγγραφέα

Τι κοινόν αλλόκοτον!

Μήπως ξέρουν τι λένε;

Γράφεις δράματα, γελούν,

γράφεις κωμωδίες, κλαίνε. 

Σε Φτωχή Κηδεία Γιατρού

Σα πέθανε δε βρέθηκαν

να τον ξεβγάλουν φίλοι.

Όλους ο αθεοφόβος

τους είχε ξαποστείλει.         

 Αίνιγμα

Όταν βγαίνει η Βιβή,

ντύνεται ή γδύνεται;

Να ένα αίνιγμα σφιχτό!

Λύνεται ή δε λύνεται;    

 Η Ακαδημία

Τι ησυχία ιερά!

Τι σιωπή, τι λήθη!

Θαρρείς κι υπό τους θόλους της

το πνεύμα απεκοιμήθη.        

Ελευθερία

Ελευθεριά για τον ρωμηό

θα πει, εάν δε σφάλλω,

να μην ανέχεται ποτέ

κανένα πιο μεγάλο. 

Στο 'Αγαλμα Του Πατριάρχου

Πως μας θωρείς ακίνητος;

Για δες τη καταντιά μας

κι ευλόγησέ μας μ' ανοιχτάς

τας δυο σου τας παλάμας!

 Σε Βαθύπλουτο Φιλάργυρο

Τι άσχημα παίζει με τα σε

η τύχη η αστεία!

Σε φόρτωσεν ειρωνικά

ξένη περιουσία.

Την κουβαλείς για να τη πας

σε άλλο νοικοκύρη

κι ούτε το χαμαλίκι σου

δεν βγάζεις κακομοίρη!

Μια φορά κι έναν καιρό, βγήκαν δυο πουλολόγοι (κυνηγοί πουλιών που τα πωλούσαν έπειτα ζωντανά στις αγορές) σε ένα βουνό και έστησαν τα δίχτυα τους,
τ' άπλωσαν, και την άλλη μέρα πήγαν , και τι να δουν;
Τα δίχτυα ήταν γεμάτα αγριοπερίστερα. Χιμούσαν τα κακόμοιρα απελπισμένα να ξεφύγουν, μα οι τρύπες απ το δίχτυ ήταν πολύ στενές για να περάσουν!
Σωριάστηκαν το λοιπόν όλα μαζί τρεμάμενα και περίμεναν.
<<Πετσί και κόκαλο είναι τα άτιμα, είπε ο ένας κυνηγός , πως θα τα πουλήσουμε
στο παζάρι ; - Ας τα ταΐσουμε καλά μερικές μέρες , να παχύνουν>> είπε ο άλλος.
Τους έριξαν μπόλικο φαγητό στο τάιστρο , τους έβαλαν και νερό, ρίχτηκαν τα περιστέρια να τρων και να πίνουν. Ένα μονάχα δεν θέλησε να φάει , έμεινε νηστικό. Τις άλλες μέρες , καινούργιο τάιστρο, τα περιστέρια άρχιζαν κάθε μέρα και πάχαιναν , και μονάχα το ένα λίγνευε και αδυνάτιζε κι έδινε μάχη να περάσει από το δίχτυ.
Ώσπου μια μέρα ήρθαν οι κυνηγοί να τα μαζέψουν και να τα πάνε στο παζάρι.
Το περιστέρι που είχε μείνει νηστικό, τόσο είχε στενέψει , που έδωσε μια , ξέφυγε απ το δίχτυ και φτερούγισε ελεύθερο στον αέρα.
Αυτό ήταν το παραμυθάκι καλοί μου. Ποιος μπορεί να μου το εξηγήσει;  Πέρασαν και οι εκλογες...
Ας στριφογυρίσουμε λίγο το μυαλό μας.
Με αγάπη , θειος Γιώργος.