Ιστορία α :

 Ένας τύπος ρέμπελος  έχει  ρίξει την πετονιά του και περιμένει  ξαπλωμένος και  χαζεύοντας στον ήλιο  να τσιμπήσει το ψαράκι.
Δίπλα του περνά κάνοντας τζόκινγκ για να αποβάλλει το στρες κάποιος επιχειρηματίας .
- Ρε φίλε έτσι που ψαρεύεις , δεν θα πιάσεις ποτέ ψάρια .
- Για ποιο λόγο ;
- Μα αν πιάσεις πολλά ψάρια, θα τα πουλήσεις , θα αγοράσεις  πολλά δίχτυα, και θα πιάσεις περισσότερα ψάρια .
- Για ποιο λόγο ;
-  Μα βρε άνθρωπε  με τα πολλά δίχτυα θα πιάσεις περισσότερα ψάρια , θα τα πουλάς και θα αποκτήσεις βάρκα και μετέπειτα καΐκι και στην συνέχεια πολλά
καΐκια .
- Για ποιο λόγο ;
- Αμάν ρε φίλε , σκας γάιδαρο στην ανηφόρα ! Τα  πολλά  καΐκια θα σου φέρουν
πολλά χρήματα και με τα χρήματα θα αγοράσεις πλοίο .
Το ένα πλοίο φέρνει το άλλο και θα γίνεις εφοπλιστής.
- Για ποιο λόγο ;
- Γκρρρβχμ! Ρε φιλαράκο μου , ταραμοσαλάτα καις ;
Θα είσαι μεγάλος εφοπλιστής, θα μπεις στο χρηματιστήριο, θα δουλεύει ένας  σωρό κόσμος για σένα  κι εσύ θα κααάθεσαι αραχτός στην παραλία και θα απολαμβάνεις τον ήλιο .
- Και τώρα τι νομίζεις ότι κάνω ! Αυτό από πάνω μας τι είναι ; 
Το άστρο της Βηθλεέμ;  Κάνε λίγο πιο κει , γιατί μου τρομάζεις τους σπάρους !
Παρεμπιπτόντως μήπως σου περισσεύει λίγη ταραμοσαλάτα  ;
  Μα τι έχεις ! Λίγο χλωμό σε βρίσκω ...

Ιστορία β :

Είναι ο τζίτζικας πάνω σε μια ελιά και το εχει ρίξει στις μπύρες
και στο τραγούδι : χαλαρά! Η ζωή είναι ωραία χαλαράαα!
Κάτω από το δέντρο το εργατικό μυρμήγκι μαζεύει ψιχουλάκια για την οικογένεια του και καπάκια από μπύρες του τζίτζικα - τροβαδούρου .
-Δούλευε σαν είλωτας κοροϊδάκι ! Βρε συ , κάνε και καμιά ασφάλεια ζωής
να στα φάνε οι γαμπροί σου οι λιμοκοντόροι!
Την είδα και τη γυναίκα σου προχθές που ψώνιζε  απ τον σκαθάρη ... βερεσέ κι επι πιστώσει !
Για τις ... ωραίες της κεραίες τη δάνεισε , νομίζεις ; Αχ ρε μαύρε , μαζί σου θα τα πάρεις ρε εβραίο !
Μια ζωή την έχουμε ! 
- Λέγε ότι θέλεις ντροπή των εντόμων , ακαμάτη -κακοφωνίξ!
Το χειμώνα θα τουρτουρίζεις και θα μου χτυπάς την πόρτα , και έχω βάλει και δορυφορική στο τσαρδί !
- Εμ βέβαια με τις κερατο -κεραίες  της κυρά- μερμηγκίνας , θα πιάνεις
σήμα μέχρι την Ανδρομέδα!
- Καλά καλά , λέγε ότι θέλεις ... πίσω εχει η αχλάδα την ουρά και ...μηδένα προ του τέλους μακάριζε !
- Μπα! Είσαι και μορφωμένος "κερατούκλη" !

Έρχεται  ο βαρύς χειμώνας και ένα κρύο βράδυ ο μέρμηγκας ακούει κορναρίσματα έξω απ την τρύπα της φωλιάς του.
Βγάζει έξω το κεφαλάκι του το "δορυφορικό" και τι να δει ! Ο τεμπελχανάς τζίτζικας με  πούρο και μια δεκάμετρη λιμουζίνα φορτωμένη με 5 γκόμενες !
- Έλα μαζί  ρε κορόιδο να δεις πως είναι η μεγάλη ζωή ! Άσε τις παντοφλίτσες σου στη σήραγγα που έχεις για σπίτι  κι ανέβα να σε πάω βόλτα !
- Σνιίφ! κλάαψ! Δδδε , δδδεν μπορώ είμαι παντρεμένος . Εχει και το καλημέρα ζωή... που να τρέχω !
- Καλά , καλά , άντε γειάχαραντάν μυρμηγκάκι και να πεις του Αισώπου
 να πάει να γ****εί !

Ανέκδοτα ; Χμμμ! Πείτε το κι έτσι .
Ήθελα να δούμε τα πράγματα και κάπως αλλιώς , καλοί μου φίλοι.
Βρε ,  δεν γ*****αι κι ο Αίσωπος!

Σαν νυχτερίδα ματώνεις τη σκέψη μου,
Αλήθεια ... πόσο μου κόστισες .
Το αίμα μου λιγοστό κυλάει από συνήθεια.
Τώρα πιά ... 

Πόνε  σοφέ , ας μπορούσα στα ύστερα
να διαφεντέψω τη δική σου μοίρα. 

Αχέροντα  απάνεμε ποιητή, στέρξε μου λίγη λάσπη
απ τον πηλό σου στο μέτωπο...
για μια στιγμή να ιδώ τον δαίμονα που σε πληρώνει,
με άνυδρα μαβιά ρόδα. 

Ιανέ  με πρόδωσες...σε πρόδωσα!
Λαοκόωντα  αδερφέ μου , δέξου με στις πληγές σου! 

Καλοί μου φίλοι σε ένα προηγούμενο ποστ μου
 με τίτλο ,"Έχε γειά Παναγιά" σας έκανα μια περιγραφή του ταξιδιού μου  στα αξιοσέβαστα μνημεία της Κωνσταντινούπολης.

Τώρα σας παρουσιάζω και την αβάσταχτη ελαφρότητα του ...προφήτη !

Ήταν μια τούρκικη επίδειξη μόδας με δερμάτινα είδη , όπου το γκρουπ μας ήτο καλεσμένο.
Ώσπου... ξαφνικά δεν ψώνισε κανείς μετά από αυτό .
Δεν θα δυσκολευτείτε να με βρείτε .
Ηρθα δια να επιτελέσω σοβαρό σκοπό στην
ζωήν ταύτην !
Γνήσιο παιδί του Remi Gaillard...
Αφιερωμένο στους ακούραστους κυνηγούς του έρωτα sven και dithen !

Εεεχμ!  Οι μπράβοι του οίκου με ψάχνουν ακόμα στα σύνορα!
Για… όσους ενδιαφέρεστε ο εν λόγω οίκος
διαθέτει  κατάστημα (εδώ δεν κάνω πλάκα) και στην Νέα Υόρκη.
Χε!χε! Σπεύσατε !

                            Ελπίζω να σας φανεί  χρήσιμο .

       Πηγές μου είναι τα γάργαρα νερά της Πάνω Κερασούλας ...
       που να θυμάμαι τώρα !

 Δεν μπορεί ... θα βρείτε τον παραλληλισμό .
Τα σχόλια δικά σας.

Κράτα κι ένα ποτηράκι , για το πιο πικρό φαρμάκι
να το πιω κι απ την καρδιά μου , να σου ευχηθώ

Καλή τύχη γειά χαρά σου ,
μην πετάς τα όνειρα σου ,
μην τα βρω ποτέ στο δρόμο
και σε λυπηθώ .

Δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζετε το παρακάτω τραγούδι.
Βέβαια είναι μουσικό  το σάιτ και έχω τις ελπίδες μου.
" Που να χωρέσεις δυόσμε " ... αυτοί οι στίχοι με κάνουν και κλαίω.
Που να χωρέσεις αγνό, καθάριο βλέμμα ;  Που;
Ας ενστερνιστούν τους στίχους του παρακαλώ ,όσοι θα συνεχίσουν ως μουσικοί , αληθινοί μουσικοί και ας κάνουν πράξη το μήνυμα του.
Αν συνεχίσουν...   

Τα τραγούδια μου

Γραμματικού Γεωργία & Βιτάλη Ελένη

Μουσική/Στίχοι: Γραμματικού Γεωργία




" Λέω να κρύψω τα τραγούδια μου

και προπαντός τα πιο φευγάτα

και δεν θα βγουν αν δεν τους πω

σαν πας στην Καλαμάτα, σαν πας στην Καλαμάτα

Λέω να κρύψω και τους στίχους μου
που με κοιτάνε μουδιασμένοι
κι όλο για κάποια συζητούν
ιτιά λουλουδιασμένη, ιτιά λουλουδιασμένη


Πού να χωρέσεις δυόσμε, και εσύ μικρέ μου μενεξέ

που να χωρέσεις κόσμε, στων τραγουδιών μας τα σουξέ

οι φίλοι μου χαθήκανε σε ξέφραγο αμπέλι

κι ότι ρυθμό κι αν τραγουδώ, χορεύουν τσιφτετέλι

Λέω να βάλω τα τραγούδια μου
να ψάξουν σε όλα τα φεγγάρια
και μη γυρίσουν αν δε βρουν
σαράντα παλικάρια, σαράντα παλικάρια

Λέω να βάψω τα τραγούδια μου
με το φιλί πού 'χω στα χείλη
να μου φιλήσουν σταυρωτά
του Γιάννη το μαντήλι, του Γιάννη το μαντήλι. "

• 

Θεωρώ το « πότε θα φύγω για διακοπές ; » ομολογία αποτυχίας.
Είναι σαν να ομολογείς ότι ζεις δυστυχισμένος 11 μήνες το χρόνο και
περιμένεις τον 12ο για να δικαιολογήσεις την ύπαρξη σου.
Εάν ένιωθα έτσι , θα ασχολιόμουνα περισσότερο με το τι έχω κάνει λάθος
για να υποφέρω τους 11 παρά το πως θα κλείσω δωμάτια για τον 12ο .
Τα προαναφερόμενα δεν ήταν παρά η γνώμη του υπογράφοντος ,
που μισό αιώνα βασανίζεται από τις τρεις κατηγορίες των διακοπολάγνων.
Τους κοσμικούς , τους εναλλακτικούς και τις γυναίκες.

• Την περίπτωση των γυναικών μπορώ να την καταλάβω καλύτερα από
όλες.   Έρχεται από τις εποχές που τις κλείνανε στα καφασωτά και τους πύργους
και η τελευταία λέξη του ιππότη Ντιμπουά ήταν : « Αρμάνδη , φέτος δεν εχει διακοπές.  Για την ακρίβεια δεν θα εχει διακοπές μέχρι να απελευθερώσω τα
άγια χώματα από τους μουσουλμάνους  ».
Επειδή λοιπόν οι σταυροφορίες έγιναν μετανάστευση , « Γυναίκα , πάω να βρω την τύχη μας στο Σικάγο .
Κλείσε δωμάτιο για να πάμε διακοπές ύστερα από μια εικοσαετία » , η μετανάστευση έγινε οικογένεια « Γυναίκα με το που θα μεγαλώσει το μικρό , σε 20 χρόνια θα μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε » ,
οι γυναίκες αταβιστικά τρελαίνονται με οτιδήποτε τις βγάζει από το σπίτι .
Δεν είναι συμπτωματικό ότι αν ρωτήσεις γυναίκα τι θα ήθελε να είναι
απαντά «  η Μάγια Τσόκλη  ».

• Τους κοσμικούς τους καταλαβαίνω λιγότερο.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο ζωτικός χώρος του « Da Capo » είναι περιορισμένος,
αλλά το Καλό Λιβάδι της Μυκόνου δεν είναι μεγαλύτερο.
Το να λες κάθε πρωί « Γεια σου , Θανάση . Τι κάνεις Πέτρο ; »
 στον Ορνό είναι κομμάτι pathetic .
Γενικά οι κοσμικές διακοπές είναι τόσο προβλεπόμενες
όσο η στρατιωτική θητεία.

•  « Πήγαμε σε ένα μέρος που δεν το εχει ανακαλύψει άνθρωπος ».
Είναι η τυπική φράση που συνοδεύει το τέλος των διακοπών
κάθε αριστερού εναλλακτικού .
Ακόμα και αν το ντύσιμο τους δεν τους προδίδει , οι εναλλακτικοί
προδίδονται όταν μιλάνε για διακοπες. 
 « Φετος πηραμε τα παιδιά και πηγαμε στη Φλώκο . Είναι κάτω από
τα Κύθηρα .  Πηγαίνεις με το καραβάκι στον Άγιο Μπισμπίκη
και ο βαρκάρης σε περνάει απέναντι...»
Επίσης οι εναλλακτικοί πάντα πηγαίνουν σε νησί , πάντα την αράζουν όλη
τη μέρα στην παραλία και πάντα συναντάνε μια παρέα από Γερμανούς.
Ο μόνος τρόπος να τους αντιμετωπίσεις είναι με αντεπίθεση .
 « Πήγατε και στον Άγιο Χαρμένη  ; »   Στα πολύτιμα δευτερόλεπτα
που σκέφτονται απορημένοι  που βρίσκεται ο άγιος , πατήστε τους στο χώμα.
 « Είναι ανατολικά των Λειψών. Για να πας , περνάς απέναντι στο Βρωμολίμανο
και παίρνεις τη βάρκα για την Αγία Σαρμελιά. Μετά με γαϊδουράκι ανεβαίνεις...»

• Έντεκα μήνες το χρόνο τα περνάω υπέροχα. Γουστάρω αυτό που κάνω ,
τρώω στα εστιατόρια που θέλω , χωρίς να φοβάμαι ότι θα δω το ηλίθιο σκίτσο
με τον τυπά στην σεζλόνγκ και το   «  Κλειστό για διακοπές »  και δεν χρειάζεται
να απαντάω στην ερώτηση « Φέτος που θα πας ; »
Πουθενά . Μα , τον Άγιο Μπισμπίκη .

• Οποιοσδήποτε Αθηναίος λέει τα ονόματα των νησιών
με την τοπική τους προφορά,  δεν μπορεί παρά να ακούγεται παπάρας.
Καταλαβαίνω τον Διαμαντή τον ψαρά να λέει την Αστυπάλαια « Αστροπαλιά »,
την Κέα «Τζιά » και την Ιο « Νιό » , αλλά , αν σε λένε Αλέξανδρο  και είσαι πολιτικός μηχανικός από την Πολιτεία , το να τα λες έτσι σε κάνει απλώς γελοίο.
Εάν δεν προσθέσει ότι « έτσι τα λένε στην ντοπιολαλιά » ξεπερνά το γελοίος και γίνεται επικίνδυνος . 
Εξαιρούνται ο Λίνος Πολίτης και ο Λίνος Μεϊντάνης.
Όχι επειδή λέγονται Λίνοι  αλλά επειδή είναι λαογράφοι και έχουν δικαίωμα
να λένε ό,τι θέλουν .

•  Οι Αθηναίοι παραθεριστές παίρνουν μια διεστραμμένη ικανοποίηση
να χαιρετούν κάθε υπέργηρο κάτοικο νησιού.
Ενώ στην Αθήνα δεν λένε καλημέρα ούτε στο παιδί τους , με το που
πατάνε σε νησί μόλις δουν  γριά ή  γέρο τον χαιρετάνε .
Σε αντιστάθμισμα περιμένουν από τη γριά ή το γέρο να τους απαντήσει ,
« Καλημέρα σου,  παιδί μου ».  Η συνήθεια μπορεί να ήταν χαριτωμένη τη
δεκαετία του `50, όταν το νησί επισκέπτονταν δέκα ξένοι τη σεζόν ,  αλλά σήμερα
με χιλιάδες τουρίστες ,   στο τέλος της σεζόν  οι γέροι και οι γριές
 θέλουν σέρβις στη μασέλα από την πολυλογία .

•  Ποτέ μην πηγαίνετε  σε νησί  που οι δικτατορίες χρησιμοποίησαν
ως τόπο εξορίας . Δεν είναι συμπτωματικό  ότι δεν έχετε διαβάσει
«...και τότε το στρατοδικείο καταδίκασε τον Κολιγιάννη να πάει πέντε
χρόνια εξορία στη Μύκονο ».
Αυτά τα νησιά τα είχαν για τιμωρία και για να τα έχουν , κάτι θα ήξεραν
παραπάνω από  εσάς , που θα το ανακαλύψετε στη μέση των διακοπών σας.

•  Αποφεύγετε τις πλωτές καφετέριες που έχουν βαφτίσει πλοία.
Συμφωνώ ότι δεν θα πήγαινα στο « Flocafe » για να ξαπλώσω στον καναπέ
και να κοιμηθώ και καταλαβαίνω την  σχετική  απαγόρευση. 
Από την άλλη ποτέ δεν μου έτυχε να πάω στο « Flocafe » της Κηφισιάς
και να συναντήσω έναν λιμενικό που να με ενημερώσει ότι καθυστέρησε
και θα έρθει μετά τις 12 τη νύχτα .
Το δικαίωμα του τουρίστα να ξαπλώνει
στον δερμάτινο καναπέ , εχει κατακτηθεί με αγώνες χρόνων και κανένα
« Flocafe » ή  « Everest »  δεν θα αντιστρέψει τον ρουν της ιστορίας.
Καλό θα ήταν όμως , να αποφεύγετε να κοιμάστε στους δερμάτινοι καναπέδες
για τους εξής 2 λόγους.
Τα πόδια του μπροστινού σου μυρίζουν 9 στις 10 φορές . Αν επιλέξεις να κοιμηθείς κεφάλι με κεφάλι , τότε είσαι  ένας γκέουλας  τελειωμένος .

 §    Το μεγαλύτερο κόλλημα των μικροαστικών οικογενειών
είναι η τιμή του ψαριού. 
Οι συζητήσεις γίνονται με τον τόπο σε συνάρτηση
 με την τιμή . « Πήγαμε στην Κύθνο και φάγαμε ένα κιλό τσιπούρα για 20 ευρώ» .
« Εμείς πήγαμε στην Κίμωλο και φάγαμε δυο κιλά μουρμούρες για 25 ευρώ ».
Προσπαθήστε να δείξετε εντυπωσιασμένος , έστω κι αν δεν ξέρετε τις τιμές.
Πείτε : Έλα ρε ! Το ένα κιλό ;

 
§   Το  « room with a nice view »  είναι μια περίεργη ιστορία
στα ελληνικά νησιά .
Στο φινάλε τι σημαίνει  « nice view »  ;
Είναι καθαρά θέμα άποψης . Αν το δείτε καθαρά ως άποψη στην τέχνη ,
δεν μπορείτε παρά να δικαιολογήσετε τη  γιαγιά που τη δεκαετία του `80
καμάκωνε τουρίστες στο λιμάνι της Σκιάθου και με το « nice view »
εννοούσε το αμαξοστάσιο των λεωφορείων .

 §  Η μεγαλύτερη διασκέδαση στις διακοπές είναι να λέτε ψέματα.
Εχω φίλο σαν κεφτέ που στις διακοπές του πάντα λέει ότι είναι χορευτής .
Εχω περάσει ένα απολαυστικό και  σεξουαλικά αποδοτικό  καλοκαίρι
λέγοντας ότι το επάγγελμα μου είναι  « χαρτορίχτης  » .
Αν θέλετε να γίνετε περιζήτητος στον γυναικείο πληθυσμό,
δηλώστε « πλαστικός χειρουργός  » ή « διαιτολόγος   » .

Πηγή μου ήταν ένα παλιό άρθρο του Αντώνη  Πανούτσου .
Ουφ ! Πόνεσε το χέρι μου να πληκτρολογώ , αλλά πιστεύω ότι
άξιζε .
Κλείνω με μια άλλη εναλλακτική πρόταση :
Διακοπές στον Τριτσιμπίρδουλα , αρχοντικό νησί του ανατολικού αιγαίου
κάτω απ την Τσιτσιντέγκου . 

Με ένα jameson να ταξιδεύω
στο κορμάκι σου,  που δεν μπορώ τη μέρα...
νεράκι να το πιω να σε χορεύω
και να φωνάξω δυνατά, είσαι η πιο γλυκεία κοπέλα. 

Πιο φωτεινή κι από διαμάντι του Νείλου
άγιο δάκρυ απ' του Θεού τα μάτια,
χεράκι τρυφερό του πιο καλού μου φίλου
άσε με ν' αποκοιμηθώ, στο στήθος σου τα βράδια. 

Στο

Στο  κορμί σου καθρεφτίζεται
η θάλασσα,
στα χείλη σου η ζωή που
λαχτάρησα,
μα στο φιλί σου ο πιο ωραίος θάνατος
που λάτρεψα.  

Πόσο φοβάμαι και τα μάτια μου να κλείσω
εκεί που γέρνω και σε τραγουδάω,
μήπως σ' ονειρευτώ και δεν ξυπνήσω
ένα καράβι στα βαθειά, που δεν ξανοίγει φάρο. 

Ήθελα νάμαι μια γραμμή από τα χείλη σου
να ταξιδεύω ν' ανασαίνω στο φιλί σου ,
η ζωγραφιά που δραπετεύει απ' το μολύβι σου
το τελευταίο σ' αγαπώ μες στη ζωή σου. 

Στο κορμί σου καθρεφτίζεται η θάλασσα...

Στίχοι ενός ανάξιου εραστή. 

Η επίσκεψη μου στην Κωνσταντινούπολη μου άφησε γλυκόπικρη γεύση , όπως το περίμενα άλλωστε.
Μια υπέροχη πόλη 17 εκατομμυρίων ανθρώπων  εκ των οποίων μόνο 1200 είναι  οι Έλληνες .
Δεν θα σας γράψω πολλά , τα περισσότερα ήδη τα ξέρετε. Θα επισημάνω ορισμένα πραγματάκια που μου έκαναν εντύπωση .

Οι έλληνες της πόλης είναι πια 1200 , οι 800 είναι παπάδες και οι υπόλοιποι είναι μικροέμποροι , ξεναγοί, το παλεύουν το πράγμα. 
Σε λίγα χρόνια όπως καταλαβαίνετε το Πατριαρχείο θα είναι κάτι σαν μνημείο των ΙΝΚΑΣ και των ΜΑΓΙΑΣ.
Ένιωσα μεγάλη πίκρα  στην καρδιά καθώς τρεμοσβήνει το ελληνικό στοιχείο. 
Oι λιγοστοί έλληνες εκεί είναι πραγματικά συγκινητικοί καθώς θυμίζουν τις πολικές αρκούδες που χάνουν σιγά - σιγά τον πάγο κάτω απ τα πόδια τους , και που  σε λίγο δεν θα έχουν φυσικό χώρο να επιβιώσουν. 
Σε πενήντα χρόνια μόνο η Αγιά Σοφιά και τα εγκαταλειμμένα χωριά  στους λόφους γύρω απ το Βόσπορο θα θυμίζει ότι εδω υπήρχε κάτι...
Μην ανησυχείτε βέβαια τα παλιά ελληνικά σπίτια , τα παραθαλάσσια,  τα κατοικούν οι Τούρκοι και οι  Εβραίοι όπου κρατούν πάντα το καλύτερο κομμάτι για αυτούς όπως παντού βέβαια ... σαν φτωχαδάκια που είναι !
Ίσως κάνουν μουσείο και το Πατριαρχείο κάποτε, ποιος ξέρει !

Είναι αβοήθητοι γαμώτο!
Και δυστυχώς το Ελληνικό κράτος πάντα αδιαφορούσε για την τύχη των λιγοστών αδερφών μας. Τι σας λέω τώρα, τέλος πάντων .  

Πάμε παρακάτω...   
 Βύζας ή Βύζαντας ονομαζόταν ο γενάρχης των Μεγαρέων και κατά μια παράδοση γιος του βασιλιά Νίσου και της νύμφης Κερόεσσας, κόρης του Δία. 
Επικεφαλής μιας αποικιακής επιχείρησης που είχε οργανώσει η πόλη των Μεγάρων, οδήγησε τους Μεγαρείς αποίκους στην περιοχή του Βοσπόρου.
Εκεί οι Μεγαρείς ίδρυσαν μια νέα πόλη, στην οποία έδωσαν το όνομα του ιδρυτή της, το Βυζάντιο.
 Σύμφωνα με τον Στράβωνα (64Π.Χ.-23 μ.Χ.), οι Μεγαρείς έφτασαν εκεί υπακούοντας σ' ένα χρησμό, που είχαν λάβει από το μαντείο των Δελφών.
Ο χρησμός αυτός αποκαλούσε «τυφλούς» τους συμπολίτες τους, που λίγα χρόνια πριν, το 685π.Χ., είχαν ιδρύσει στη ασιατική ακτή του Βοσπόρου την Χαλκηδόνα.
Πράγματι, κατά μιαν έννοια ήταν «τυφλοί», καθώς δεν είχαν αντιληφθεί ότι η περιοχή, που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το σημείο, που οι ίδιοι είχαν αποικήσει ήταν ιδανικότερη για τη διεξαγωγή του εμπορίου και την αλιεία. 

Τον 4ο αιώνα μ.Χ. είχε χτιστεί στη θέση της, Αγίας Σοφίας άλλος ναός, ο οποίος καταστράφηκε κατά τη Στάση του Νίκα το 532.
Το κτίσιμο του νέου ναού αποφασίστηκε και δρομολογήθηκε από τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό τον Α' το 532.

Αρχιτέκτονες του ναού ήταν οι γεωμέτρες Ανθέμιος από τις Τράλλεις και ο Ισίδωρος της Μιλήτου.
Ο ιστορικός Θεοφάνης και ο ανώνυμος χρονογράφος περιγράφουν τα εγκαίνια που τελέστηκαν στις 27 Δεκεμβρίου του 537.
Τότε και σύμφωνα με το θρύλο, μόλις ο Ιουστινιανός αντίκρυσε τελειωμένο το ναό προχώρησε μόνος μέχρι τον άμβωνα , εξέτεινε τα χέρια του προς τον ουρανό και ανέκραξε:
"Δόξα τω θεώ τω καταξιώσαντί με τοιούτον έργον επιτελέσαι. Νενίκηκά σε Σολομών!",
θέλοντας έτσι να εκφράσει το θαυμασμό του για το μνημείο το οποίο ήταν πιο θαυμαστό από τον Ναό του Σολομόντα στα Ιεροσόλυμα.
Τριακόσια και πλέον εκατομμύρια χρυσών δραχμών, κατ΄ αντιστοιχία, είχαν δαπανηθεί για την ανέγερση αυτού του Ναού. 

 Εδώ θα σας μιλήσω  

                           για την μοναδική αγιογραφία που σώζεται στον τρούλο , με την εικόνα της Παναγίας της πλατυτέρας όπως λέγεται.

Η υπέροχη ξεναγός κυρία Σοφία μας έδωσε την εξής εξήγηση : 
όσα χρώματα και να την πέρασαν για να την μουτζουρώσουν , η εικόνα δεν έπιανε άλλο χρώμα επάνω της .  
Η άλλη εκδοχή σημαντικότερη κατ εμέ που δεν πιστεύω σε θαύματα,  είναι ότι οι Τούρκοι την φοβούνταν και δεν τόλμησαν να την πειράξουν.
Όταν λειτουργούσαν την εκκλησία  ως τζαμί απλώς την σκέπαζαν με ένα πανί για να μην την βλέπουν και να μην τους βλέπει !  Απίστευτο ! 

 Εδω βλέπετε              την μυθική πύλη του μαρμαρωμένου βασιλιά.         

« Όταν ήλθε η ώρα η πόλη να τουρκέψει και μπήκαν μέσα οι Τούρκοι, έτρεξε ο βασιλιάς μας καβάλα στ’ άλογό του να τους εμποδίσει.
Ήταν πλήθος αρίφνητο η Τουρκιά, χιλιάδες τον έβαλαν στη μέση κι εκείνος χτυπούσε κι έκοβε με το σπαθί του. 
Τότε σκοτώθη τ’ άλογό του κι έπεσε κι αυτός.
Κι εκεί που ένας Αράπης σήκωσε το σπαθί να χτυπήσει το βασιλιά, ήρθε άγγελος Κυρίου και τον άρπαξε και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. 
Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί την ώρα να ’ρθει πάλι ο άγγελος να τον σηκώσει.
Οι Τούρκοι το ξέρουν καλά αυτό, μα δεν μπορούν να βρουν τη σπηλιά που είναι ο βασιλιάς γι’ αυτό έχτισαν την πόρτα που ξέρουν πως απ’ αυτή θα μπει ο βασιλιάς να τους πάρει πίσω την Πόλη. 
Μα, όταν είναι θέλημα Θεού, θα κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά και θα τον ξεμαρμαρώσει και θα του δώσει στο χέρι το σπαθί που είχε στη μάχη.
 Και θα σηκωθεί ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη από τη Χρυσόπορτα και, κυνηγώντας με τα φουσάτα του τους Τούρκους, θα τους διώξει ως την Κόκκινη Μηλιά ». 

 Εντάξει το καταλαβαίνουμε όλοι ότι είναι απλώς ένα παραμύθι.
Παρ` όλα αυτά οι τούρκοι που είναι φοβητσιάρηδες και ευκολόπιστοι ,   καλού κακού έχτισαν την πόρτα ! χε! χε!   

Το Μπλε Τζαμί ή Τζαμί του Σουλτάνου Αχμέτ (στα τούρκικα Sultanahmet Camii)

είναι το ωραιότερο και μεγαλύτερο τζαμί στην Κωνσταντινούπολη, ξακουστό και για την αρμονία του. Θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της Ισλαμικής αρχιτεκτονικής παγκοσμίως και αρχιτέκτονάς του υπήρξε ο Σεντεφχάρ Μεχμέτ Αγά (Sedefhar Mehmet Ağa) μαθητής του Μιμάρ Σινάν. 
Το τζαμί χτίστηκε μεταξύ 1609 και 1616 με διαταγή του σουλτάνου Αχμέτ Α' -από τον οποίο πήρε και το όνομά του- όταν αυτός ήταν σε ηλικία 20 ετών.
Βρίσκεται στο παλαιότερο τμήμα της Κωνσταντινούπολης, κοντά στην τοποθεσία του αρχαίου Ιππόδρομου (Ατ Μεϊντάνι), και απέναντι (δυτικά) από την Αγία Σοφία. 
Για κάποιον που βλέπει την παραλία από τη θάλασσα, οι θόλοι και οι μιναρέδες του Μπλε τζαμιού δίπλα στην Αγιά Σοφιά κυριαρχούν στη θέα της Κωνσταντινούπολης.
 Το τζαμί αυτό χτίστηκε στο κέντρο της νοτιοδυτικής πλευράς του ιπποδρόμου επίτηδες απέναντι από την Αγία Σοφία, έτσι ώστε να δεσπόζει κατά την προσέγγιση των πλοίων.
Η κατασκευή αυτού του οικοδομήματος είχε τόσο ενθουσιάσει τον νεαρό Σουλτάνο που λέγεται ότι και ο ίδιος εργάσθηκε για την ανέγερσή του.
Δυστυχώς όμως για τον ίδιο τον Σουλτάνο δεν πρόλαβε να χαρεί πολύ το περίλαμπρο αυτό οικοδόμημα λόγω του θανάτου του ένα μόλις χρόνο μετά το άνοιγμα των θυρών του. Μάλιστα, έχει ταφεί μέσα στο τζαμί.
Σήμερα, και τα δυο κτίρια συναποτελούν ένα μοναδικό ιστορικό και αρχιτεκτονικό σύνολο. 
Το τζαμί έγινε γνωστό στη Δύση σαν "Μπλε Τζαμί" λόγω της κυριαρχίας του μπλε χρώματος στην εσωτερική του διακόσμηση. 
 Ο αρχιτέκτονας του Αχμέτ του Α΄ είχε λάβει εντολή να μη λυπηθεί κανένα έξοδο, προκειμένου να δημιουργήσει τον πιο εντυπωσιακό και όμορφο τόπο λατρείας του Ισλάμ στον κόσμο.
Μάλιστα ο Σουλτάνος είχε διατάξει, πριν φύγει για τη Μέκκα, να κατασκευαστεί ο τρούλος από ατόφιο χρυσό. Αυτό φυσικά δεν θα μπορούσε να συμβεί λόγω του βάρους του χρυσού.
Ο αρχιτέκτονας τότε κατασκεύασε τον τρούλο με απλά υλικά, ενώ για να σώσει την ζωή του πρόσθεσε και 6 μιναρέδες γύρω από το Τζαμί,
δικαιολογούμενος στον Σουλτάνο πως υπήρξε θύμα παρανόησης, (ο αριθμός "έξι" (αλτί) και η λέξη "χρυσός" (αλτίν) προφέρονται σχεδόν το ίδιο στα Τούρκικα)!
 Θέλω φίλοι μου να σας γνωρίσω οτι μετα την πονηριά του αρχιτέκτονα , η Μέκκα που είχε μέχρι τότε 6 μιναρέδες ,  αναγκάστηκε να φτιάξει και έβδομο γιατί κανένα τζαμί δεν επιτρέπεται να εχει τον ίδιο  ή και μεγαλύτερο αριθμό με αυτήν. χε! χε!
Να κρέμεται η πίστη σου από μια ανθρώπινη γκάφα.
Επίσης να προσθέσω ότι δεν μπόρεσε το μπλε τζαμί να ξεπεράσει σε αρχιτεκτονική αρμονία την Αγιά Σοφιά.
Οι τούρκοι δεν είχαν την τεχνογνωσία και προσπάθησαν να  την αντιγράψουν .
Δεν μπορούσαν όμως να καταλάβουν πως καταφέρνει να στέκεται ο τεράστιος τρούλος της χωρίς στηρίγματα (κολώνες).  σσ. Το μπλε τζαμί τον στηρίζει με 3-4 τεραστίων διαστάσεων αν είδα προσεκτικά.
 Η εξήγηση είναι πως ο τεράστιος τρούλος της Αγίας Σοφίας είναι κατασκευασμένος από ηφαιστειακές πέτρες που είναι ελαφριές και ανθεκτικές!
Έτσι χωρίς τις γνώσεις ο άμοιρος ο Τούρκος αρχιτέκτονας  κατά συνέπεια , υποχρέωσε τη Μέκκα να φτιάξει έβδομο μιναρέ !

 Όσοι φτάσατε ως εδώ,   θέλω να σας ευχαριστήσω και να σας πω ότι δεν κάνω τον πατριώτη ούτε τον εθνικιστή.
Δεν δίνω δεκάρα για τις εθνικοπατριωτικές κορώνες  !   Απλά αναφέρομαι με σεβασμό στον ανθρώπινο πόνο , δεν θέλω να ξεχάσω. 

Τα λέει όλα το παρακάτω τραγούδι με την

συγκλονιστική   Χάρις  Αλεξίου
Μουσική -Στίχοι: Καλδάρας Απόστολος - Πυθαγόρας

 Δείτε και το παρακάτω βίντεο που κολλάει πιο πολύ στον …   « συνωστισμό »  της Σμύρνης , πιστεύω ότι τα λέει καλύτερα από μένα. 
Ε, κύρια Ρεπουση ;   Aει σιχτίρ επιτέλους! 

Σας επιτρέπω να κλάψετε ...

σας απαγορεύω να ξεχάσετε. 

Δημοτικό Μικράς Ασίας

Εχε γειά Παναγιά

  '' Στο Γαλατά ψιλή βροχή και στα Tαταύλα μπόρα
βασίλισσα των κοριτσιών είναι η Mαυροφόρα.
 Έχε γεια Παναγιά τα μιλήσαμε,
όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε.

 Στο Γαλατά θα πιω κρασί, στο Πέρα θα μεθύσω,
και μες απ' το Γεντί Kουλέ κοπέλα θ' αγαπήσω. 
Έχε γειά...

 Γεντί Kουλέ και Θαραπειά, Ταταύλα και Nιχώρι,
αυτά τα τέσσερα χωριά 'μορφαίνουνε την Πόλη.
 Έχε γειά..."  

Καλοί μου φίλοι δεν μπορώ να σας περιγράψω
με τι πόνο στο βλέμμα,  μας το τραγουδούσε
η κυρία Σοφία,  καθώς διασχίζαμε το Βόσπορο.
Ειναι Κωνσταντινοπολίτισσα βλέπετε. Αν δεν τα ζεις...

 Έχε γειά  Παναγιά... σου γράφει ένας άπιστος Θωμάς που δεν μπορεί όμως να μην σεβαστεί την πίστη και των αγώνα τόσων ανθρώπων που πόνεσαν και αγάπησαν την Πόλη σου όσο τίποτε άλλο.  

YΓ: Μου αρέσει που θα έγραφα …λίγα! Κι όμως είναι πολύ λίγα.

Αφιερωμένο στην κυρία Σοφία που δεν θα το διαβάσει ποτέ.
Ε , και !!!