Μερικές φορές δεν τυχαίνει να γυρίσετε σπίτι βράδυ μετά απο μια κουραστική μέρα στη δουλειά και να θέλετε να εκτόνωθείτε?

Ε, παραπανω σας δίνω μια απο τις λύσεις που εχετε! ΄ΠΑιχνίδι πραγματικά γρηγορο για να μην βαριεσαι, και να μπορέσεις σαν ανθρωπος να κατσεις 10 λεπτά και να "γαζωσεις" μερικους "κακους", μεχρι να ηρεμήσεις! Αποδίδει! :-)))

Προσωπικά, αρπάζω το Bullpup (η καπως ετσι) και αρχιζω τα headshots ή να γαζωνω! (Αναλογα με την διάθεση!!)

Εσείς?

;-)))))))))))))))))))))))))))

Καλή μας συνέχεια!

Καλημερα! Σήμερα στο γραμματοκιβωτιο με περιμενε μια ωραια εκπληξη! Γραμματακι απο την εφορεία....

Το ανοιγω.... και βρισκω μεσα την επιστροφη φορου! Μιλάμε για μεγάλο ποσό! Πολύ μου αρέσει το φορολογικό συστημα για τους μηχανικούς...

Υπολογιζω πως μπορώ να αγοράσω περίπου 1.000-1500 μπυρες με αυτά τα χρήματα...(οχι για να μην λετε πως δεν ασχολουμαι και με σοβαρές επενδύσεις!)

Οπότε... κερνάω μπυρίτσες!!!

Καλημέρα μας!

Λοιπον!

Ειναι σχεδόν οριστικό! Τέλος Ιουλίου φεύγω για Αμοργό!

Επιτελους διακοπές! Σε 1 μηνα απο τωρα, θα με βρειτε να μουλιάζω μέσα στο απέραντο γαλάζιο της!

Παω να οργανωσω τις λεπτομέρειες!

(Κλεισιμο δωματίων, εισιτηρίων, αμαξι, κτλ κτλ!)

Οπως καταλαβαίνετε, σημερα δεν θα δουλεψουμε! ΧΑ-χα-χα-χα

Υ.Γ.: Χαμογελάμε! Ειναι μεταδοτικό!

Καλημερα σας!

Βαριομαστε ταμαλα! Που να δουλεψουμε? Δεν γινεται! Θελω διακοπές εδώ και τωρα!

Πάλι γκρινιαζω μεσημεριατικα!

Αυτή η τουρτα δεν ειναι απιστευτη??? Καταπληκτική? Ανεπανάληπτη?

Μπορεί να εκλεισα τα 28, αλλά επειδη ως γνωστόν το μυαλό μου ειναι κολλημένο στα 12, νομίζω πως μου ταιριάζει μια χαρά!! :-)))))

Αντε καλό μας απογευμα!

Υ.Γ. Σε ευχαριστώ!

Οταν εγω λέω κάτι, το εννοώ και το κάνω!!!

 Μπορεί να αργώ λίγο...αλλά τελικά το κάνω!!!

Οποτε φιλτατε unick, οριστε τα παστελια που σου ειχα ταξει! Μολις εφτασαν απο το ζαχαροπλαστείο του Λάμπου!!

Να σε δω τωρα πως θα τα τσακίσεις,.... :-))))

Καλό απόγευμα!

Καλημέρα σας!

Τρελλή ζέστη σημερα! Τα εχω παίξει!

Το σημερινό τραγούδι της εβδομάδας...

Happy birthday to me!

Happy birthday to me!

Happy birthday dear Zefuros!

Happy birthday to me!!!!!!!

Χρονια μου πολλά!!!!!!!!!

 :-))))))))))))))))))))))))))))))))

Επιτελους!

Βρισκομαι στην ηρεμία του σπιτιού μου, και μόλις τσάκισα και ενα οικογενειακο παγωτο Nirvana Cream and cookies! (Koλαση!)

Και για να μην ξεχνιόμαστε, επιτέλους ενας υπολογιστής με τα ευλογημένα XP!!!!

Μόλις συνειδητοποίησα πως εχει ερθει καλοκαίρι και θα πρέπει να απλώσω σιγά σιγά την Απολλώνια κορμάρα μου στις παραλίες... υπάρχει ομως ενα μικρό τεχνικό πρόβλημα:

Έχω κάνει μπάκα! Εμφανή μπάκα! (Με υπολογίζω να ειμαι μεταξύ τριών και τεσσάρων μηνών!)

Πρέπει να ξεκινησουμε λίγη γυμναστική πριν τα πράγματα εκτροχιαστούν τελείως!!!

Ουφ! Αγχώθηκα! Πάω να τσακίσω 2-3 παστούλες για να ηρεμήσω! :-)))))

Καληνύχτα σας!

Υ.Γ. Ατιμα Vista!

Kalimera sas!

Katarxin siggnwmi gia ta greeklish!

Alla ti na kanw.... mia mera perase me Windows Vista.... kai krasarane!!!

Mono me safe-mode kanoun ekkinisi shmera! E re Unick, kati ikseres esu poy eleges Vista-Svista!!!

(Twra poy to ksanaskeftomai, re mpas kai eisai esu o gkantemis kai ftais esu gia ola???)

En anamoni ths texnikis uposthrikshs loipon....

Ftou! KAi eixa oreksi na doylepsw shmera!

:-))))))

Θα μου επιτρέψετε μια μικρή παρένθεση στην θεματολογία του μπλογκ.

(

Σε εσένα, που με κοίταξες μέσα στα μάτια, μου χαμογέλασες και μου ειπες πως με αγαπάς...

Σε ευχαριστώ...

Και να ξέρεις πως και εγώ σε αγαπ(α)ω

(Το α εαν θέλουμε!)

:-)

)

Καλό μας απογευμα!

Καλημερα σας!

Σημερα ηρθα στο γραφείο... ανοιγω τον υπολογιστή μου για πρώτη φορά μετά την αναβάθμιση... και παθαίνω πλάκα...

Τα windows Vista ειναι εγκατεστημένα στον υπολογιστή πλέον...

Θα χρειαστώ μου φαινεται μερικές μέρες να τα συνηθίσω οπτικά, καθώς εχουν τα κουμπάκια τους οπου να'ναι!!! Φτου!

Ευκαιρία για να παίξουμε και λιγάκι... Χασιμο χρόνου!

Υ.Γ. Θελω τα XP μου πίσω εδώ και τώρα!!!

Καλησπέρα σας!

Α, ολα και ολα! Μπορεί να ειναι ακομα ψιλοαρρωστος, μπορει να εχω κανει κοπανα απο την δουλεια και να ειναι ξαπλωτός στο σπίτι, αλλά ε όχι να χαλασουμε και ολες τις παραδόσεις!!!!

Με βροχές, χιονια, λοιμους και καταποντισμούς, το τραγουδι της εβδομάδας θα ανεβαίνει πάντα!!!!

Εξαλλου, μου το εγραψε και ο γιατρός στα φαρμακα.... αντιβίωση, αναλγητικά, αντιπυρετικα και MusicHeaven!

Το σημερινό τραγούδι της εβδομάδας... αφιερωμένο... σε όσους νομίζουν πως μπορούν να ξεφυγουν απο το πεπρωμένο τους! Γιατί μερικές φορές, κάποιοι ανθρωποι οτι και να κανουνε, θα καταλήξουν να ειναι μαζί! Ας το παρουν λοιπόν μια ωρα αρχυτερα χαμπαρι!!! ;-)

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
Που θυμάσαι και θυμάμαι
Τίποτα δε χάθηκε ακόμα
Όσο ζούμε και πονάμε

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
Μόνο τρόπο να κοιτάμε

Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι
Αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας
Χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
Αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
Που θυμάσαι και θυμάμαι
Τίποτα δε χάθηκε ακόμα
Όσο ζούμε και πονάμε

ΚΑλό σας απόγευμα! Πάω να την πέσω στο κρεββατάκι μου!

Αψού!

 Κυριακή μεσημεράκι...

Οι περισσότεροι - εαν οχι όλοι -  εχουν αποδράσει για καμιά παράλία!

Μόνο ο γκαντεμόσαυρος βρίσκεται κλεισμένος στο σπίτι παρέα με την αντιβίωση του και τα λοιπά μαντζούνια!

Ευτυχώς για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν την περνάω και πολύ βαριά, και ετσι ειμαι σε σχετικά καλή διαθεση! Ουτε τα μικρόβια δεν με αντέχουν ώρες ωρες!

Τουλάχιστον αυτές τις μέρες εχω λύωσει στην ξάπλα.. κατι ειναι και αυτό! Ουδέν κακό αμιγές καλού! Μια ξεκούραση την χρειαζομασταν! Οχι βεβαια με αυτό τον τρόπο, αλλα τι να κανουμε, ας βολευτούμε και ετσι!!!!

Αντε, σας αφηνω... παω να παρω τα χαπακια μου!

Ουγκ!

Υ.Γ. Ρε Unick, μην το φωνάζεις παντού πως ειμαι γκαντέμης!!!! ;-))))))

Σιγά να μην αφήσω μια αμυγδαλίτιδα να μας χαλάσει την διαθεση!

Σε λίγο τελειωνω απο  εδώ, και θα την κάνω για σπίτι,καθώς εχω αρχίσει να νιώθω πως λυώνω....

Πάρτε και ενα ανεκδοτάκι....

Δύο φίλοι δουλεύουν για πολλά χρόνια στο ίδιο γραφείο.
Ξαφνικά ο ένας άρχισε να παρουσιάζει συμπτώματα κόπωσης.
Το παρατηρεί ο άλλος ύστερα από μέρες και τον ρωτάει τι έχει.

- Άσε, του λέει, θα σου πω και δεν θα με πιστεύεις.
Φεύγω από εδώ στις 4 και πάω σπίτι, τρώω, κοιμάμαι και πάω καμία βόλτα. Ύστερα γυρίζω σπίτι, βλέπω λίγο τηλεόραση και πέφτω για ύπνο.
Εκεί που κοιμάμαι ξαφνικά βλέπω το ίδιο όνειρο. Είμαι, λέει, μέσα σε μια νταλίκα και την οδηγώ όλο το βράδυ από Αθήνα μέχρι Αλεξανδρούπολη και είναι τόσο αληθινό το όνειρο που γίνομαι πτώμα στην κούραση.

- Τι λες, ρε φίλε, του λέει ο άλλος, και γιατί δες πας σε κανένα γιατρό μήπως και σε βοηθήσει.

Ψάχνουν μαζί και βρίσκουν γιατρό ειδικό για τα όνειρα και πάει.
Ύστερα από μερικές ημέρες ο φίλος ήταν μια χαρά.
- Τι έγινε, του λέει ο άλλος, σε βλέπω καλά.

- Είμαι πολύ καλά, χάρη στο γιατρό, γιατί φεύγω από εδώ και αφού πάω σπίτι και κάνω τα συνηθισμένα πέφτω για ύπνο και βλέπω το ίδιο όνειρο με την νταλίκα και εκεί που αρχίζω να κουράζομαι, κάπου κοντά στα Καμένα Βούρλα παρουσιάζεται ο γιατρός μέσα στο δρόμο και μου λέει:
'Κατέβα κάτω και ξεκουράσου, θα συνεχίσω εγώ από εδώ και πάνω.' και έτσι παίρνει την νταλίκα αυτός και εγώ κοιμάμαι.

Περνούσαν οι μέρες και ξαφνικά άρχισε να παρουσιάζει συμπτώματα κόπωσης ο άλλος φίλος.
Τον βλέπει ο πρώτος χάλια και τον ρωτάει τι έχει.

- Άσε, του λέει, έχω κάτι παρόμοιο με το δικό σου. Πάω σπίτι και κάνω ότι και εσύ και μετά πέφτω για ύπνο και εκεί που κοιμάμαι βλέπω το ίδιο όνειρο κάθε βράδυ. Μου έρχονται κάτι θεογκόμενες και μέχρι το πρωί πηδάω συνέχεια και είναι τόσο αληθινό που κοντεύω να τα παίξω.

- Να πας στο γιατρό, του λέει ο άλλος..

Περνούν οι μέρες αλλά ο άλλος καμία βελτίωση.
Τον ρωτάει λοιπόν ο φίλος του αν πήγε στον γιατρό.

- Πήγα, του απαντά .
- Και τι έγινε; τον ρωτάει.
- Να, του λέει, φεύγω από την δουλειά, πάω σπίτι, κάνω τα συνηθισμένα και πέφτω για ύπνο. Εκεί που κοιμάμαι, έρχονται οι θεογκόμενες και αρχίζω να πηδάω μια, δυο, τρεις και πάνω που ξεκινάω για την τέταρτη ξαφνικά παρουσιάζετε ο γιατρός και μου λέει:
'Σταμάτα εσύ, θα συνεχίσω εγώ από δω και πέρα.'

- Μπράβο, του λέει ο άλλος, αλλά γιατί είσαι τόσο χάλια;

.....

....

- Γιατί μου δίνει την γαμημένη την νταλίκα σου και την οδηγώ από Καμένα Βούρλα μέχρι Αλεξανδρούπολη!!!!

Ωρες ωρες νιώθω πως ειμαι πολύ γκαντέμης! Και πως να μην νιωθω, οταν συμβαινουν τετοιες συμπτωσεις?

Χτες εγραψα πως τωρα που εφτιαξε ο καιρός ειναι ωρα να ξεκινησουμε και τα μπανακια μας... ε, τι ηθελα να το γραψω αυτο????

 Σημερα το πρωί ξυπνάω με φοβερο πονολαιμο! Πριν παω για δουλειά, περνάω μια βόλτα απο τον γιατρό (ε, Παρασκευή ειναι, ελεγα να προλαβω μην τρεχω για τα χειροτερα μεσα στο Σ/Κ)

Να μην τα πολυλογω, με εξετάζει κι μου λέει:

-Οξεια εμπυρετος αμυγδαλίτιδα!

- Μα γιατρέ, δεν εχω κανει πυρετό!

- Το βράδυ ή το πολύ αυριο θα δεις που θα σου ανεβει στο 39!

- Ειναι μικροβιο?

-Ναι,στρεπτοκοκκος

-Κολλητικο?

-Ω ναι!

-Και τι κανουμε?

-Αντιβιωση για 10-12 μερες και τα λοιπα ψιλολόγια!

Ναι, καλάακουσατε! Και αντί να λιάζομαι το Σ/Κ στιςπαραλίες, μεβλέπω να την βγαζω στοκρεββατι μου! Ηδη ο πονος εχει γινει σχεδόν ανυποφορος και δεν νιωθω ιδιαιτερα καλα! Απλα αναγκάστηκα ν ανεβω οσο αντεχω στο γραφειο για να κανω backup τα αρχεια μου (αυριο θα γινει γενική αναβαθμιση λογισμικου) και μετα θα την κανω!

Οποτε εαν εχετε καποιον εχθρο, καποιον που σας ταλαιπωρεί, να μην ανησυχειτε... δωστε μου διευθυνση και θα παω 1η του μηνός να του κανω ποδαρικο!!!

Το φελέκι μου μέσα!

Καλημέρα σας!

Σημερα ειχε ζέστη.

Πολύ ζέστη! Εκαιγε ο τοπος!

Μου φαίνεται πως αυτό το Σ/Κ ήρθε η ωρα για το πρώτο μπανάκι της χρονιάς!

Ειμαι βλέπετε κρυουλιάρης, και δεν μπαινω στην θάλασσα εαν η θερμοκρασία ειναι κάτω απο 45 βαθμούς!

Στην φωτογραφία μπορείτε να με δείτε να επιδίδομαι ηδη σε απολαυστική ηλιοθεραπεία!

Καλό μας απογευμα!

Ζημιές!

Και ποιος δεν εχει κάνει ζημιές στη ζωή του!

Δεν το συζητάω για τα παιδικά μας χρόνια! Εκει η κατάσταση ειναι απελπιστική! Αφησε ελευθερη μια ταξη του δημοτικου, και ειναι ικανή να προκαλέσει μεγαλύτερες υλικές απώλειες και απο τον πιο εκπαιδευμενο λόχο πεζοναυτών!

Θα περάσουμε ομως τωρα στις ζημιες που κανουμε σαν ενηλικες... στις περισσότερες περιπτώσεις αθελα μας! Ειναι βεβαια μερικοι ανθρωποι που εχουν εμφυτο τάλέντο σε διαφορα ηδη ζημιών - πχ εγω ειμαι μια διασταυρωση Σκουντούφλη και Παρκινσον,και συνεχώς μπουρδουκλωνομαι ή ριχνω πράγματα κάτω! Αλλά αυτό ειναι μια άλλη ιστορία.

Σημερα θα ηθελα να μιλήσω για εναν διαφορετικό, αλλιωτικο τύπο ζημιών.

Μερικες ζημιές που τις κανουμε και δεν το καταλαβαίνουμε... και που μερικές φορές ειναι πολύ χειρότερες και απο το να σπάσουμε ολα τα γυαλικά ενός σπιτιού! Ειναι κάποιες ζημιές που συμβαίνουν αθελα μας, και που μπορεί να καταντησουν να εχουν σημαντικές επιπτώσεις... ή και οχι! Εξαρταται απο την περιπτωση... και απο το εαν το προλάβει κανείς στο τσακ πριν εξελιχτει! Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, ελάχιστες μεν,υπαρκτές δε, οι ζημιές αυτές μπορεί να έχουν και θετικές επιπτώσεις! 

Θα σας διηγηθω μια ιστορία που συνέβη πολύ παλιά για μια εξαιρετικα θετική ζημιά. Σε ενα παλικαρι που θα το ονομάσουμε Γ. (οπως το παω, σε λιγο θα μας τελείωσει η αλφαβητα!).

Ο Γ λοιπόν βρισκόταν εκείνη την περίοδο σε μια σχετικά στάσιμη φάση της ζωής του. Σε γενικές γραμμές, ειχε μπλέξει με την καθημερινότητα του, και ειχε ξεχάσει ολα τα άλλα... Αυτό ομως που τον προβλημάτιζε περισσότερο, είναι οτι ειχε πολύ καιρό να νιώσει εστω και ενα απλόν ενθουσιασμο, να εχει ορεξη να ασχοληθεί με κατι αλλο... ωρες ωρες πιστευε πως η καρδιά του ειχε μεταλλαχτεί σε αγκινάρα (κατα την γνωστή εκφραση) και πως πλεόν το να ξανανιώσει ερωτευμένος ειχε τις ιδιες πιθανότητες με το να χτυπήσει τριπλό τζακ-ποτ στο τζοκερ!

Δεν ειχε ομως και πολύ αδικο να νιωθει ετσι. Με ολες τις καταστάσεις που ειχε μπλέξει τον τελευταιο καιρό, και με την γενικοτερη υλιστική καταπτωση της συγχρονης κοινωνιας (Ου ΟΥ ΟΥ, Δεν τα γραφω εγω αυτά, με κατέλαβε τωρα το πνευμα της Ελενης Λουκα!) ειχε σχεδόν απηυδήσει! Ειχε φτάσει στο σημείο να εχει γίνει σχεδόν κυνικός, και να θεωρεί πως πλέον ο ρομαντισμός αποτελεί ειδος προς εξαφάνιση. Το χειρότερο ομως ειναι πως πλεόν κοντευε να φτάσει να πιστευει πως ετσι θα ηταν καλύτερα!

"Δεν ειναι καλύτερα που δεν ερωτευόμαστε?", σκεφτότανε. "Με αυτό το τρόπο γλυτώνουμε και τις μετέπειτα αρνητικές συνέπειες!"

Μεχρι που γνωρισε εκείνη! Για ευκολία, ας την ονομάσουμε Δ!

Ο τρόπος γνωριμίας τους σχετικά περίεργος... ή μάλλον οχι περίεργος... ισως περισσότερο εξω απο τα συνηθισμένα! Ισως και τυχερός, ισως και σημαδιακός... όπως ενα κλικ του ποντικιού του υπολογιστή, όπου τελευταία στιγμή γλυστράει το χέρι σου πάνω στο mousepad, και χτυπάει ενα άσχετο λινκ 2 εκατοστά πιο κατω, το οποίο σου φανερώνει ξαφνικά εναν νεο κοσμο!

Ε λοιπόν, προς μεγάλη του ανακουφιση αρχικά, όταν γνωρισε αυτή τη κοπέλα ενιωσε πάλι κατι να χτυπά εκεί στα αριστερά απο το στηθος του. Αποδειξη πως υπήρχε καρδιά, και οχι αγκινάρα! Και παράλληλα, ενιωσε ενα πράγμα σαν να εβγαζε φτερά! Πλέον, ειχε εναν σημαντικο λόγο να διαβάζει κάθε μέρα την εφημερίδα του, να ανοιγει τακτικά το κουτακι του γραμματοκιβωτίου του,γιατί ολο και κατι ομορφο θα εβρισκε εκει μέσα!

Γενικότερα ενιωθε άλλος ανθρωπος! Και πλέον μπορούσε να καταλάβει το γιατί!

Τι εγινε μετα?

Οσοι απο τους ρομαντικούς αναγνώστες περιμένουν να διαβάζουν για ειδύλλια, ερωτες, ρομαντζα κτλ κτλ θα απογοητευτούν! Βλέπετε, στα μάτια του φίλου μας του Γ, η Δ είχε ενα μεγάλο μειονέκτημα! Ποιο ηταν αυτό το μειονέκτημα?

Μα φυσικά το γεγονός πως η Δ ήταν τέλεια! Γιατί πόσο συχνά συναντά κανείς μια κοπέλα η οποία να συνδυάζει να είναι και πανέμορφη, και πανέξυπνη και να έχει καρδιά μάλαμα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο? Νομίζω πως πρόκειται για εξαιρέσεις της φύσης!

Έτσι λοιπόν και ο φίλος μας ο Γ άμεσα συνειδητοποίησε πως έτσι και κάτσει και πέσει στην λούμπα να ερωτευτεί αυτόν τον άγγελο, θα το είχε χάσει το παιχνίδι! Και δεν τον ενοιαζε το γεγονός να λάβει την απόρριψη - αυτό λίγο πολύ το ειχε δεδομένο και δεν τον πολυένοιαζε. 2 ήταν οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους δεν θα εμπλεκε σε μια τέτοια διαδικασία:

1. Το γεγονός πως σε μια τέτοια περίπτωση θα υπήρχε περίπτωση να χάσει τελείως αυτόν τον ανθρωπο, και αυτό ηταν ένα ρίσκο το οποίο δεν ηταν διατιθεμένος να πάρει (βλέπε παραπανω περί καρδιάς μάλαμα και πανεξυπνου ανθρώπου). Ποσες τέτοιες περιπτώσεις συναντάμε στην ζωή μας? Οχι πολλές!

2. Το γεγονός πως και ο ιδιος έβλεπε πως μεταξύ τους δεν θα ταιριάζαν σαν ζευγάρι, καθώς ηξερε πως δεν θα μπορούσε να της προσφέρει ολα οσα θα έπρεπε να της προσφέρει (βλέπε παραπάνω περί πανέμορφης και φέρτε στο μυαλό σας μια εικονα της Αντζελίνα Τζολί να είναι ζευγάρι με τον Ντανι ντε Βιτο! Δεν κολλάει! ;-)) ) Αν και σε αυτό το σημείο δεν εμπαινε μέσα μονο το κομμάτι της εμφάνισης, αλλα ας μείνουμε προς το παρόν εδώ!

Έτσι, ευτυχώς ο φίλος μας ο Γ πρόλαβε και τράβηξε τα χαλινάρια του και πρόλαβε τα χειρότερα! Δηλαδή να πέσει στο ατόπημα και να αρχίσει να το βλέπει το ολο θέμα ερωτικά! Και κατάφερε να μην ερωτευτει! (Τωρα πως το κατάφερε, μην με ρωτάτε, και εγώ απορία το έχω με όσα διαβάζω!) :-) Οριακά μεν, αλλά το πρόλαβε!

Η Δ όμως με την εισοδο της στη ζωή του κατάφερε να κάνει και κάτι ακομα! Κατά κάποιον τρόπο, να τον κάνει να ξυπνήσει! Ειδικότερα, να μετατρέψει την αγκινάρα πάλι σε καρδιά! Και να κάνει τον φίλο μας τον Γ να αρχίσει να βλέπει πάλι τα πράγματα διαφορετικά! Να συνειδητοποιησει πως υπάρχουν ακομα ανθρωποι... να ανέβει ψυχολογικά... να μπει σε μια άλλη διαδικασία στη ζωή του! Μονάχα αυτή την ζημιά επαθε απο ολη αυτή τη ιστορία! Δηλαδή - μεταξύ μας - μια εξαιρετικά θετική ζημια!

Τον ειχα δει πρόσφατα τον φίλο μας τον Γ... Ειχε και να μου πει καλά νέα! Σε συνέχεια των οσων αναφέραμε παραπάνω, τον τελευταίο καιρό εχει γνωρίσει και κάποια η οποία κατάφερε επίσης να κάνει την καρδιά του να χτυπά δυνατότερα... βέβαια την Δ δεν την φτάνει... αλλά καλύτερα ετσι, να ειναι και πιο κοντά στα κυβικά του! ;-))) Και γενικότερα, ειχε να μου πει πως απο τότε που γνωρισε την Δ και μετά, η ζωή του σε γενικές γραμμές τα παέι πολύ καλύτερα! Γιατί - ανάμεσα στα άλλα - με τον καιρό απέκτησε και μια φίλη εξαιρετική, πράγμα σπανιο στις μέρες μας!

Άλλωστε, για αυτό καμιά φορά συνηθίζει να αποκαλεί χαμογελώντας την Δ ζημιαρικο! Γιατι του εκανε τελικά τοσο μεγάλο καλό!

Και εάν κάθομαι και τα γραφω εγω ολα αυτά, ειναι επειδή με παρακάλεσε να τα γράψω, γιατι δεν ειχε προλάβει μέχρι τοτε να της πει ενα μεγάλο ευχαριστώ! Και να της υπενθυμίσει επισης ποσο υπέροχος ανθρωπος είναι... γιατί η Δ, ακομα και μέσα στην τελειότητα της, εχει ένα μικρό μειονέκτημα: Σε κάποιες περιπτώσεις το ξεχνάει!

Χρησιμοποιώντας λοιπόν τις λέξεις του φίλου μας του Γ, και εγώ με ενα στομα,μια ψυχή θα αναφωνίσω:

Ζημιάρικο Δ!

;-))))))

Καλό μας απογευμα!

Ελα, παρε κοσμε... λιγα μεινανε...

;-)))))))))

Υ.Γ. Που  να δουλέψει κανείς χωρίς υπνο....

:-)

Ναι!

 Καλά καταλάβατε! Ειμαι γνήσιο πρεζάκι!

Το CD με τα πρώτα 19 τραγουδια της εβδομάδας προκειται να κυκλοφορήσει λιαν συντομως!

Εχετε την αποκλειστικοτητα να δείτε εδω το πρωτότυπο!

Οσοι εκ των φανατικών αναγνωστών επιθυμούν να το αποκτήσουν, να το δηλώσουν τωρα! Υπάρχει ήδη λίστα αναμονής, και πρόκειται να κυκλοφορήσουν μονάχα 1.000 κομμάτια! :-)))))

Αντε και καλό μας απογευμα!!!!

Καλημέρα σας!

Για αυτή τη εβδομάδα... ενα πολύ ομορφο τραγούδι από τον Λαυρεντη Μαχαιρίτσα. Ε, σας επρηξα την προηγουμενη βδομαδα με την ιστορια για τα καστανοπρασινα ματια, ας βαλω και την αναλογη μουσική υποκρουση! ;-)

Ετοιμοι? Φυγαμε!

Καλή μας εβδομάδα!

Κ: Εεεε... μάλλον θα ελεγα το Νο3...

Όμως - σαν από εκπληξη - η κοπέλα συνεχίζει να μιλά...

Στο μυαλό του Β επικρατεί μια κωμική στιγμή. Το αχνιστό πιάτο με τις χυλοπιτες απογειώνεται σαν ανορθόδοξος ιπτάμενος δίσκος και αρχίζει να απομακρύνεται.. "Συγκεντρώσου", σκέφτεται. Γυρίζει ξανά και την κοιτάζει μέσα στα μάτια...αυτή τη φορά δεν βλέπει αυτό που ειχε δει 5 λεπτά πριν. Βλέπει μια πάλη ανάμεσα στην λογική και το συναίσθημα, στο Ναι και το Οχι, στο μαυρο και το άσπρο. Δεν καθεται ομως να το σκεφτεί πολύ. Μερικές φορές, τα λόγια λένε άλλα πράγματα από αυτά που θέλει να πει κανείς...

Β: Θα διατυπωσω αυτο που ειπα πριν με διαφορετικό τρόπο.

Δεν απάντησε... δεν χρειαστηκε να απαντήσει... υπάρχουν φορές που ξεκινάει ένα ντόμινο καταστάσεων, που κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει... που σαν ορμητικό ποτάμι κυλάει μπρος τα μπρος, παρασέρνοντας τα πάντα στο διάβα του... Γιατί ανεξάρτητα από οσα είχε ακούσει πριν, ανεξάρτητα από τα ψέμματα που προσπάθησαν να πουν οι φτωχές λέξεις που βγαίνουν απο το στόμα των κοινών θνητών, υπάρχει κατι πολύ δυνατότερο. Το κάλεσμα των ματιών, το ζωγραφισμένο "Ελα" με φόντο τις αποχρώσεις του καφε και του πράσινου. Οι αόρατοι δεσμοί μεταξύ 2 ανθρωπων που νομίζουν πως μόλις εχουν γνωριστεί... αλλά γνωρίζονται ήδη... ισως από κάποια αλλη διάσταση... ισως από κάποια άλλη εποχή...

Οταν τελικά σηκώθηκαν από το τοιχακι, το θέαμα που αντίκρισαν ήταν αρκετα κωμικό. Όλοι να τους περιμένουν γύρω στα 30 μέτρα πιο πίσω, οι περισσότεροι βαριεστημένοι, με μοναδική εξαίρεση τον Α, ο οποίος οταν εφτασαν κοντά, του ειπε χαμογελώντας:

Δεν το ειπε ομως με κακία... Γελούσε ολόκληρος!

 Η παρέα αρχίζει να κατεβαίνει προς τα κάτω για να φτάσει στον Περιφερειακό του Λυκαβηττού για να φυγουν... υπάρχει ομως μια διαφορά σε σχέση με το πως ανέβηκαν... Τον Β και την Κοπέλα με τα καστανοπράσινα μάτια που περπατούν στον δρόμο αγκαλιά.

.. ..................................

.........................................

 ................................................... 

(Μερος 6ο) 

Ένα αυτοκίνητο προχωράει μέσα στη νύχτα. Η ανηφόρα έχει γίνει πιο έντονη, και ο κινητήρας ζορίζεται... κατέβασμα σε 2α, το γκάζι στο πάτωμα και ίσα που κατορθώνει να επιταχύνει... Το ραδιόφωνο παίζει απαλά...

Φτάνει στο χώρο του θεάτρου, παρκάρει σε ένα σημείο με θέα και κλείνει την μηχανή. Αριστερά του βλέπει ψηλά το εκκλησάκι να τον χαιρετά... "Δεν θα ανέβω σήμερα εκεί", σκέφτεται. Γιατί σήμερα το τοιχακι θα είναι άδειο... όπως άδειο είναι το κάθισμα του συνοδηγού δίπλα μου...

Στο μυαλό του κολλάει η τελευταία φορά που είδε εκείνα τα καστανοπράσινα μάτια...περίπου 3 μήνες πριν... και τα δάκρυα που κυλούσαν πάνω τους όταν του έδωσε το τελευταίο φιλί λέγοντας του αντίο... αντίο για πάντα. Λέγοντας του πως τον αγαπά ακόμα, αλλά δεν μπορεί άλλο να συνεχίσει έτσι και πως θέλει να προχωρήσει στην ζωή της... Τότε δεν είχε καταλάβει πως αυτό ήταν δυνατόν... τώρα όμως μπορούσε να καταλάβει...

Μερικές φορές το να αγαπάς τον άλλον ακόμα και με όλη την ψυχή σου δεν είναι αρκετό... χρειάζεται κάτι παραπάνω... κάτι που ίσως να μην μπορείς να το δώσεις.

Στο βάθος ο ουρανός έχει αρχίσει να κοκκινίζει... ένα κόκκινο χρώμα, σαν αίμα που απλώνεται από μια ανοιχτή πληγή... σαν και ο ουρανός να πονάει μαζί του...

Το κλειδί γυρίζει στην μηχανή, το αμαξάκι αρχίζει να κυλά προς την κατηφόρα, με αναμμένα τα φώτα, ενώ έχει ήδη αρχίσει να ξημερώνει...

Γιατί στις μεγάλες αγάπες, οι άνθρωποι μπορεί να χωρίζουνε... αλλά δεν χωρίζουν όμως ποτέ οι ψυχές τους...

(Μερος 4ο)

...

Η κοπελια με τα καστανοπράσινα μάτια γυρνά και τον κοιτάζει με απορημένο βλέμμα. Φαίνεται πως την ξαφνιασε... Ο Β, αντικρύζοντας την πάλι, χάνει με μιάς όλο το θάρρος που ειχε μαζεψει! Είναι στιγμές που δεν μπορεί κανείς να αποκωδικοποιήσει τι σκέφτεται ο άλλος... και σε μια τέτοια στιγμή έπεσε και αυτός. Δεν μπορεί ομως να κάνει πίσω, πρέπει να μιλήσει. Η καρδια του χτυπαει σαν ταμπούρλο με 200χτυπους/λεπτό! Παίρνει βαθιά ανάσα και προσπαθεί να μαζέψει τις λέξεις... αυτές όμως, σαν παιδάκια νηπιαγωγίου στην πρωτη τους εκδρομή, έχουν σκορπισει τριγύρω και δεν λένε να επιστρέψουν...

"Ουφ! Την πατήσαμε! Τι΄λέμε τώρα?" σκέφτεται... με ποιο τρόπο να μπορέσει να εκφράσει αυτά που νιώθει εκείνη τη στιγμή χωρίς να ακουστεί γελοίο? Το μυαλό του εχει κολλήσει... αλλά τι να κάνει...ας προσπαθήσει να το πει απλα!

Β: Δεν ειμαι ιδιαίτερα καλός στα λόγια... Νιωθω πολύ ομορφα που ειμαι εδώ  μαζί σου αυτή τη στιγμή και μου αρέσεις πολύ...και...

Μικρή σιγή... ο Β περιμένει κάποια αντιδραση... θετική ή αρνητική.. αλλά παρατηρώντας το πρόσωπο της κοπέλας (Κ) δεν μπορεί να καταλάβει τιποτε! Επιτελους, η κοπέλα μιλά...

Κ: Και εγώ τι λέω τωρα?

Η απάντηση εντελώς απρόσμενη! Τα χάνει ελαφρώς... περίμενε οτιδήποτε άλλο, εκτός απο μια τέτοια σαστισμένη απάντηση. Τα φίδια αρχίζουν να τον ζώνουν, ενώ σαν αμυνα του βγαίνει αυθόρμητα σε αμηχανο χιούμορ (Σαν το Τσαντλερ στα φιλαρακια ενα πραγμα)!

Β: Να σου πω,εχεις διαφορες επιλογές στο τι θα πεις. Θα σου δωσω μερικές

1. Μου ριχνεις ενα χαστουκι

2. Μου λες ευχαριστώ δεν θα πάρω

3. Μου λες το κλασσικό "ας μεινουμε καλυτερα 2 φίλοι"

4. Μου λες πως νιωθεις ισως κατι αναλογο οποτε το συζηταμε

Ο Β τα παραπάνω τα λέει χαμογελώντας, όμως ηδη νιώθει ενα σφιξιμο στο στομάχι του, και εξακολουθεί να την κοιτάζει... περιμενει την αντίδραση της, για την οποία ομως δεν ειναι πλέον καθόλου αισιοδοξος, καθώς την βλέπει να εχει χαμηλώσει το βλέμμα της και να φαίνεται σαν να ψαχνει να βρει τι θα πει... καθολου καλό σημάδι! Εν τέλει, και μετά απο 3-4 δευετρολεπτα τα οποία του φάνηκαν σαν αιώνες, η σιωπή σπάει...

Κ:....

(Συνεχίζεται...) 

(Μέρος 3ο)

...

"Που να πέφτει αραγε το σπίτι μου"...?

Η φωνή της κοπέλας με τα καστανοπράσινα μάτια ακούγεται σαν μελωδία στα αυτιά του...χωρίς να το έχει καταλάβει καλά καλά, στέκονται δίπλα δίπλα... Τα τσιμπηματα στο στομάχι του Β εχουν πολλαπλασιαστεί... δεν προκειται ομως να χάσει την ευκαιρία!

Β: Έλα να κάτσουμε στο τοιχακι να σου δειξω".

Η αλήθεια είναι βέβαια οτι δεν εχει ιδέα κατά που πέφτει η περιοχή που του είπε, αλλά εχει πολύ περισσότερο σημαντικά πράγματα για να αγχωθεί εκεινή τη στιγμη!

Βρισκονται λοιπόν καθισμένοι πάνω στο πετρινο τοιχακι, με τα ποδια τους να βρισκονται στο κενό και την Αθήνα να τρεμοπαίζει με τα φωτάκια της, σαν να τους κλείνει το ματι. Το πέτρινο κάθισμα τους υπερβολικά παγωμένο - "θα παγώσει ο πισινός μας" σκέφτεται ο Β και του ερχεται να βάλει τα γέλια!.

Μιλανε για διαφορα, και ο χρονος κυλά. Δεν εχει ιδέα πόσος χρόνος έχει περάσει, θα μπορούσε να ειναι 20 δευτερολεπτα ή 10 αιώνες. Ο γλωσσοδέτης παέι να κανει εκ νέου την εμφανιση του. "Κριμα που δεν καθισα να μαθω νοηματική",σκέφτεται,και ενα νέο κύμα γέλιου του ερχεται εσωτερικά του, με τις βλακείες που του περνάν από το μυαλό εκείνη τη στιγμή!

Οι ματιές τους διασταυρώνονται ξανά... και μένουν εκεί. Τα βλέμματα, αρχίζουν παλι τα αυτόνομα παιχνιδίσματα τους - φαίνεται πως βαρέθηκαν να περιμένουν τόση ωρα χωρίς να γίνεται τίποτα! Είναι μια απο εκείνες οι στιγμές σιωπής, κατά τις οποίες ειπωνονται τα πιο ομορφα λόγια δίχως λέξεις, στιγμές που απλά θέλει κανείς να θυθιστεί στο χρώμα των ματιών του άλλου... Τα βλέμματα πλησιαζουν ξανά... αγγίζονται... σφιχταγκαλιάζονται... ξεκινούν το δικό τους ταξίδι στα αόρατα πελάγη της ευτυχίας...και περιμένουν τα σώματα να κάνουν το ιδιο. Το μισό μέτρο που τους χωρίζει φαντάζει ταυτόχρονα απόσταση τεράστια και μηδενική... Ο Β ετοιμάζεται να την διανύσει και ξαφνικά... νιωθει ενα χέρι να τον σκουντά στην πλάτη! Γυρνά απότομα το κεφάλι και τι να δει? Τον Α!

Α: Ρε συ, μου τελείωσαν τα τσιγάρα,έχεις να μου δώσεις κανένα?

Β: (Στα προθυρα τριπλού εγκεφαλικού) Πάρε ολο το πακέτο!

Α: Ευχαριστώ.

Β: Τίποτα

Α: Τα παιδιά βαρέθηκαν και θέλουν να φυγουμε. Πάμε?

Β: Σε 5 λεπτά...

Ο Α απομακρύνεται... ομως ταυτόχρονα εχει απομακρυνθεί και η μαγική στιγμή... "5 λεπτά απομείνανε" σκεφτεται... τι μπορεί να κάνεις σε 5 λεπτά? Προς στιγμή σκέφτεται να τα παρατήσει ολα, να σηκωθεί πανω και να φυγουνε... και βλέπουμε την επόμενη φορά... Θα υπάρξει ομως επόμενη φορά?

Ξαφνικά, τα πράγματα καθαρίζουν μέσα του, και ολα φαίνονται πολύ απλά. Γυρνάει προς το μέρος της κοπέλας και της λέει:

"Θέλω να σου πω κατι"...

(Συνεχίζεται)...

Βαριέμαι να δουλέψω!

Ναι το ξέρω, δεν σας λέω και τίποτε καινούργιο... απλά είπα να το υπενθυμίσω λιγάκι!

Οπως δείχνει και η φωτογραφία...

(Από το ταξιδάκι στην Μεσσηνία... θυμηθειτε...)

Καλή μας μέρα!

Ένας αστυφύλακας σταματάει μια ξανθιά σε έναν ερημικό δρόμο και της λέει:

- Κυρία μου, υπάρχει κανένας λόγος που κάνετε ζιγκ-ζαγκ στη μέση του δρόμου;

Η ξανθιά του απαντάει:

- κ. Αστυφύλακα, ευτυχώς σας βρήκα! Παραλίγο να πάθω ατύχημα. Κοιτάζω μπροστά μου και βλέπω ένα δέντρο. Κάνω αριστερά να το αποφύγω και ξαφνικά, άλλο δέντρο εκεί. Κόβω δεξιά, να κι άλλο δέντρο μπροστά μου..

Αντε και καλο μας βράδυ!

(Μέρος 2ο)

...

Η ωρα έχει πάει 9.30. Με συνοπτικές διαδικασίες, η παρέα αποφασίζει να πάει για ποτάκι σε ενα μπαρακι στα Εξαρχεια... ξεκινάει το περπατημα...

Ο Α με την κοπελιά του προπορευονται, και ακολουθούν οι υπόλοιποι. Ο Β κατά το συνηθειο του βρίσκεται προς το τέλος της πομπής... νιωθει ενα ανεξηγητο ελαφρύ σφίξιμο στο στομάχι του... και ταυτόχρονα παρατηρεί τις κινήσεις εμπρός του... τα ματια του ειναι καρφωμένα στην κοπελιά μπροστά του, ενώ παράλληλα νιώθει και μια ξαφνική παρόρμηση να πιάσει καμια κοτρώνα και να σπάσει το κεφάλι ενός εκ των 3 αγοριών που βαδίζει δίπλα της και της εχει πιάσει κουβεντα.... "δεν παμε καλά",σκεφτεται.

Συντομα,φτάνουν στο μαγαζί... αν και σχεδόν γεμάτο,για καλή τους τύχη υπάρχει ενα μοναδικό τραπέζι που να τους χωρά. Ο Β κάθεται πρώτος, και χωρίς να εχει ακομα συνειδητοποιήσει το γιατί,ελπίζει στο διπλανό του κάθισμα να καθίσει το σωστό ατομο... και για πρώτη φορά εκείνη τη μέρα, η τυχη του χαμογελά! Δίπλα του εχει καθίσει η κοπελιά... η κοπελιά με τα καστανοπράσινα μάτια!

Ανταλλάσουν τι πρώτες κουβέντες. Δυσκολο βεβαια, τόσο λόγω της σχετικά δυνατής μουσικής, όσο και λόγω ενός γλωσσοδέτη που εχει παρουσιαστεί απο το πουθενά. Σαν αντίδραση, ανάβει το ενα τσιγαρο μετά το άλλο. Κλασσική αντιδραση αμηχανίας.

Ξαφνικά,νιωθει μια κλωτσιά κατω από το τραπέζι! Γυρίζει, προς τα μπρος, και βλέπει τον Α απο την απέναντι καρέκλα να τον κοιταει χαμογελώντας;

Β: Παρακαλώ?

Α: Μηπως βαρέθηκες να κρατάς το φανάρι και θέλεις να φύγεις?

Β:(Με εντονη επιθυμία να του σκάσει 2 φάσκελα στην μουρη) Μπα, την παλευω ακομα

Α: Οχι, μην σε κραταμε κιολας... και μας λες αυριο πως μας εχεις κανει και χαρη!

Β: Θα σου έλεγα καμια κουβέντα τώρα...

Α: Ασε, θα σου πω εγώ. Εγκρίνω. Θα κάνεις καμία κίνηση?

Β: θα δούμε...

Η ωρα περνάει γρήγορα... εξαιρετικά γρηγορα... λες και οι δεικτες του ρολογιού να βρίσκονται σε αγωνα δρόμου... στο ενδιαμεσο διάστημα, και δεδομένου οτι οι Α και Β μιλάνε μεταξύ τους, ο τύπος για τον οποίο προοριζόταν η κοτρώνα στον δρόμο, εχει και αυτός πιάσει πάλι κουβεντα με την κοπελιά... ο Β σκέφτεται πως ευτυχώς που παρήγγειλε μπύρα, για να μπορέσει εαν χρειαστεί να του σπάσει το κεφάλι με το αδειο μπουκάλι!

Η παρέα πληρώνει και βγαίνει εξω από το μαγαζί... επιτέλους! Ο Α πλησιάζει τον Β.

Α: Λοιπόν, θα κάνουμε τιποτα?

Β: Τι να κάνω τωρα, που αυτός ο παπάρας εκεί εχει γίνει κολιτσίδα δίπλα της?

Α: Πάρε κανένα τηλέφωνο, κάνε κάτι γιατί δεν σε βλέπω καλά..

Β: Θα δούμε... περιμένω την ευκαιρία

Α: Ναι, περίμενε εσύ και θα ξημερώσουμε! Βλάκα!

Β: (Ανυψωσις μεσαίου δαχτύλου δεξιού χεριού) :-)

Για μια ακομα φορά, η θεά Τυχη έχει κέφια. Αντί να φύγουνε, αποφασίζουν  να ανέβουν στο Λυκαβηττό. Ποτέ δεν θα μπορέσει να θυμηθεί ποιος εριξε την ιδεα, αλλά δεν εχει σημασία. Επιτασσουν 2 ταξί, και σε λίγα λεπτά βρισκονται ολοι στο χώρο του θεάτρου. Και για καλύτερη θέα, πιανουν τις σκάλες και αρχιζουν να ανεβαίνουν προς το εκκλησάκι.

Το κρύο τσουχτερό. Η θέα ομως της Αθήνας από εκεί ψηλά μαγευτική! Πόσο διαφορετική μοιάζει η πόλη από ψηλά... πόσο διαφορετική ειναι την νύχτα σε σχέση με την ασχήμια της ημέρας... για 2-3 λεπτά,όλοι χαζευουν τα φωτάκια και οι περισσότερο προσανατολισμένοι ψάχνουν να δουν κατά που πέφτουν τα σπίτια τους! Ο καθένας με τον πόνο του και την τρέλλα του! Και εκείνη τη στιγμή, ο τροχός αρχισε να γυρίζει...

(Συνεχίζεται)

Ωρα ενάτη βραδυνή... ημέρα Πέμπτη? Θα σας γελάσω... δεν εχει σημασία...

Το σκηνικό της ιστορίας μας τοποθετείται στον παράδρομο της οδού Ακαδημίας, λίγα μέτρα πιο πέρα από την αφετηρία του περιφημου 222...

Ακουμπισμένοι δίπλα από το παγκάκι, περιμένουν υπομονετικά... ο ένας δηλαδή περιμένει και δεν τον χωράει ο τόπος, καθώς ο δεύτερος έχει έρθει μέχρι εκεί για το περίφημο support... για ευκολία, θα ονομάσουμε τον πρώτο Α και τον δευτερο Β.

(Ε, μην τους πω πάλι Μπόμπο και Τοτό! Θα ειναι εντελώς γελοίο!) :-)

Ας γυρίσουμε ομως λιγο τον χρόνο πιο πισω... πιο συγκεκριμένα, 24 ωρες πριν.

Οι Α και Β (οχι Βασιλόπουλος!) βρίσκονται για καφεδάκι για να πουν τα νέα τους. Πρωτοετείς στις σχολές τους, κολλητοί απο απομνημονεύτων χρόνων, είχαν καιρό να τα πουν, καθώς ο Α είχε περάσει στηνν επαρχία. Οι εξετάσεις του πρώτου εξαμήνου εχουν μόλις τελειώσει, και ο Α ανέβηκε Αθήνα... ευκαιρία για τα εξιστορήσει τα συγκλονιστικά νέα!

Α: Μεγάλε άστα, στο καρναβάλι της Πατρας ερωτεύτηκα!

Β: Ελα ρε, τι εγινε? Πες τα ολα! (Σε αυτό το σημείο ο Β νιώθει μια μικρή ζήλια,καθώς εκείνος έχασε το καρναβάλι λόγω εξεταστικής! Ας οψεται η Φυσική Ι!)

Α:.........

(Για να μην τα πολυλογούμε...καταλαβαίνετε τι εννοώ: Γνωρισε μια κοπέλα και βγήκε από το συμπαθές κλαμπ των ελευθερων-εργένηδων!)

Α: Και θα βρεθούμε και αυριο εδω στην Αθηνα,μονο που αρχικά θα βγούμε και με καποια ατομα με την παρεα της και δεν γνωρίζω κανένα! Δεν ερχεσαι και εσύ για συμπαράσταση?

Β: Ρε παπάρα,εγώ τι να κάνω να έρθω? Να σας κρατάω το φανάρι????

Α: Ελά ρε, σιγα, τι φανάρι, ελα να με σώσεις γιατί θα κοψω φλέβες απο την βαρεμάρα!

Για να μην τα πολυλογούμε, ο Β πείθεται... στο κατω κατω της γραφής, για κατι τετοια ειναι οι φίλοι... δεν βαριέσαι, σκέφτεται, μια βραδιά ειναι και θα περάσει!

Επιστρέφουμε στο σκηνικό της οδού Ακαδημίας... έχει πέσει στησιμο 20 λεπτών, και ο Β εχει αρχίσει να πειράζει τον Α:

Β: Ρε συ, μπας και το μετανιωσε η κοπέλα?

Α: Τι εννοείς?

Β: Ε λέω, μήπως σε ειδε στο φως και άλλαξε γνώμη.... (χα-χα-χα)

Α: %&^%&$*^()(&*)((*)^()*%^

(Δεν μεταφέρουμε αυτολεξί την απάντηση, γιατί θα μας φάει η λογοκρισία!)

Εκείνη τη στιγμή ο Α την βλέπει να ερχεται από μακριά,μαζί με κάμποσα ατομα... 3 κοπέλες και 3 αγορια συνολικά...

Α: Να την! Αυτη ειναι (περιγραφει)

Β: Χμ... καλή φαίνεται... εγκρινω!

Α: Αντε που παραπονιουσουν κιόλας! Αλλες 2 ερχονται!

Ο Β κάθεται και παρατηρεί τις 2 αλλες 2 κοπέλες που πλησιαζουν σιγά σιγά. Δεν εχει και πολύ φως, και δυσκολεύεται να διακρίνει λεπτομέρειες... πάντως με μια πρωτη ματιά, η μια εχει ηδη απορριφθεί, ενώ και η δεύτερη δεν νομίζει πως ειναι κατι το συγκλονιστικό... "Δεν βαριεσαι", σκέφτεται, "οϋτως η άλλως υπάρχουν και αλλοι 3 εδώ, μπορεί να ειναι και ολοι ζευγάρια, σιγά μην κατσουμε να σκάσουμε"...

Επιτέλους έφτασαν. Συστύνεται πρώτος ο Α (έ,ειχε και προτεραιότητα!) και εν συνεχεία αρχίζουν οι συστάσεις μεταξύ των υπολοίπων... ο Β χαιρετιέται πρώτα με τα αγόρια,μετά  με την πρώτη κοπέλα και μετα....

Μετά τι? Ουτε ο ιδιος μπορεσε να το καταλάβει εκείνη τη στιγμη! Την στιγμή που τα μάτια του συναντησαν τα μάτια της δευτερης κοπέλας, ξαφνικά σαν ο χρόνος να σταμάτησε! Τα βλέμματα τους, σαν να αποχτησαν ξαφνικά δική τους βούληση, ξεπετάχτηκαν σαν φλόγες, ζύγωσαν μεταξύ τους, παρατήρησαν το ενα το αλλο και αποφάσισαν αυτομάτως να πιαστούν χέρι χερι και να προχωρησουν μπροστά, αδιαφορώντας για το τι έκαναν οι υπόλοιποι... ουτε ο Β,ουτε η κοπελα βέβαια καταλαβαν τίποτα... θα το μαθαιναν λίγες ωρες αργότερα...

Αλλά αυτό ειναι μια αλλη ιστορία...

(Συνεχίζεται...)

Επιστρεψαμε Αθήνα! Ανοιξαμε και σας περιμένουμε! ;-)

Θέλω πολλά να γράψω σήμερα, αλλά θα πρέπει να ξεκινήσω καταρχήν με το παραδοσιακό πλέον θέμα του τραγουδιού της εβδομάδας. Μην ξεχνιομαστε κιόλας!

Για αυτή τη βδομάδα, ενα υπέροχο τραγουδάκι του Διονυση Τσακνή... Αφιερωμένο σε όλα τα αστεράκια της ζωής μας, που φροντίζουν να μας δίνουν λίγο απο το φως τους στις σκοτεινές εκείνες στιγμές που κινδυνεύουμε να χάσουμε το δρόμο μας... 

Αστεράκι - Διονύσης Τσακνής

Υπάρχει ψηλά εν' αστέρι
το πιο λαμπερό τ' ουρανού
Μαζί του μιλάω και παίζω
αν θέλω τα βράδια

Αν νιώθω μονάχος το ξέρει
κι ανοίγει τις πόρτες του νου
Γλυκά με χαϊδεύει με φως
και μου δείχνει σημάδια

Καληνύχτα αστέρι
να μου γνέφεις πού πας
να 'σαι πάντα ψηλά φωτεινό
κι από κει να με βλέπεις

Καληνύχτα αστέρι
να μου γνέφεις πού πας
να 'σαι πάντα ψηλά φωτεινό
κι από κει να με βλέπεις

Η μνήμη σαρώνει τη σκέψη
κι ο χρόνος που τραβάει το χαλί
Αυτό που επάνω του χρόνια
σκυφτός περπατάω

Μα εσύ αστεράκι μου ξέρεις
το πώς έχω φτάσει ως εκεί
μια νύχτα του Οκτώβρη το φως
μου χαρίζεις και σπάω

Καληνύχτα αστέρι...

Καληνύχτα αστέρι, καληνύχτα αστέρι
καληνύχτα αστέρι, λαμπερό τ’ ουρανού...

Καλή μας εβδομάδα!