Σημερα αποχαιρετησα το αυτοκινητακι μου.

Μετα από 8,5 συναπτά έτη μιας αρμονικής και πανεμορφης συμβίωσης, ήρθε η ωρα να πουληθεί.

Κοιτάζοντας το σήμερα για τελευταία φορά, όπως καθόταν παρκαρισμένο έξω από το σπίτι του (νέου πλέον) ιδιοκτήτη του, μου ήρθε στο μυαλό αυτό που τόσο καιρό ήθελα να αποφύγω: Εκτός απο ένα απλό μικρό αυτοκίνητο, αποτελούσε και μια "αποθήκη" αναμνήσεων και όμορφων στιγμών. Σαν χτες το θυμάμαι, που ήρθε και σταθμευσε για πρώτη φορά κάτω απο το σπίτι μου, ολοκαινουργιο και αστραφτερό, και σηματοδότησε την περίοδο της οδηγικής μου ζωής.

Τι να πρωτοθυμηθώ? Στην αθώα ηλικία των παρά κάτι 19, ένα καινούργιο αυτοκίνητο για ένα αγοράκι είναι μεγαλύτερο και από το Φοξ Νοτρ για έναν επαγγελματια κλέφτη! Είναι το παιχνιδάκι του, μόνο που αυτό το παιχνιδάκι εχει την δυνατότητα να σε πάει παντού. Στα φοιτητικά μας χρόνια, έκανε αμέτρητα χιλιομετρα στη διαδρομή σπίτι-πολυτεχνειο-έξοδος-σπίτι και πάλι απο την αρχή. Έσπασε το ρεκορ φορτωσης Φιατ, καθώς μια μέρα που εβρεχε (οχι μονοτονα που λέει το τραγούδι) καταφερε και χώρεσε 8 ατομα για μια συντομη διαδρομή (και απο τότε πήρε επάξια τον τιτλο του ταξί) :-)

Και συνεχώς πάντα εκεί, δίχως να παραπονιέται, συνέχιζε να προχωράει σε κάθε συνθήκη. Σε μέρες με πλημμύρες, να περνάει μέσα από χειμαρρους σφυρίζοντας αδιάφορα, ενώ στην διπλανή λωρίδα να έχουν σβήσει μέχρι και BMW. Στα μεγάλα χιόνια της Αθήνας, να βγάζει παγοπέδιλα και να πηγαίνει εκεί που τα άλλα σταματούν (σιγα μην εχανα την ευκαιρία για λιγη διασκεδαση!). Στα ταξίδια στην εθνική, παρέα με το ραδιοcd, να περνά και να αφήνει μέρη και πολιτείες πίσω του. Στις φοιτιτικές εξορμήσεις, να είναι το πρωτο που θα ξεκινούσε να μαζέψει τον κοσμο (ειμασταν και μεγάλη παρέα με μονο 3 αυτοκίνητα) και το τελευταίο που θα γυρνουσε πίσω. Στον τελικό του Γιούρο, είχε βρεθεί με 3 σημαίες να πανηγυρίζει κάπου στο συνταγμα και 5 ατομα κρεμασμενα απο τα παραθυρα (εκει παραλίγο να το χάσω!). Στην απίστευτη ικανότητα του να χωράει να παρκάρει σε χώρο 3,55μ, όταν αποδεδειγμένα έχει μήκος 3,60μ. Εδώ εξηγείται μονάχα με την θεωρία της σχετικότητας!

Πέραν των παραπάνω όμως, το θυμάμαι με ακόμη περισσότερη νοσταλγία για εκείνες τις μοναχικές βραδιές που η μοναξιά σε κυριεύει, και για τις βόλτες που έκανε μόνο του στους άδειους δρόμους της Αθήνας, παρέα μονάχα με την μουσική και με ενα τσιγαρο. Ουτε εκεί είπε ποτέ οχι. Και πάντοτε, παρέα με την μουσική, εξαφανιζε τα χιλιομετρα και τα πράγματα γινόντουσαν πιο ομορφα. Αυτές οι στιγμές όντως θα μου λείψουν.

Εν κατακλείδι, σήμερα συνειδητοποίησα πως το αυτοκινητακι μου κουβαλούσε μέσα του πολλές περισσότερες αναμνήσεις απο ότι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Και ακόμα περισσότερο, αποτελούσε ίσως την τελευταία γέφυρα που με συνέδεε με εκείνη την ομορφη εποχή. Ας του ευχηθούμε λοιπόν πολλά καλά χιλιόμετρα ακόμα και είθε οι ρόδες του να μην σταματήσουν να γυρνούν ποτέ!

Μπιπ-Μπιπ!

Ναι. σωστά το καταλάβατε. Πήζω στην δουλειά. Η επιχειρηση "κωδικό ονομα ζελεδάκι" έχει τραβήξει πολλές μέρες και δεν αντέχω. Θέλω κάπου να βγω να φωνάξω να ξεσπάσω! Ετοιμοι? Κλειστε τα αυτιά σας! ΓΚΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 Ουφ, τα ειπα και εκτονώθηκα! Ελπιζω συντομα να ξε-πήξω (σαν τα παγακια ενα πράγμα) και να μπορέσω να γράψω κάτι πιο εποικοδομητικό.

 Καλο σας βραδυ