«Γιουναν καρντάς, γιουναν καρντας» ήταν οι δυο πρώτες λέξεις που μάθαμε στα Τούρκικα. «Έλληνες αδέρφια», όπως μας αποκάλεσε ο υπάλληλος του εστιατορίου που καθήσαμε να ξεκουραστούμε και να φάμε κάτι, μετά από 12 ώρες ταξίδι. Τις επόμενες μέρες θα καταλαβαίναμε ότι δεν το έλεγε απλά επειδή ήμασταν πελάτες, αλλά επειδή το πίστευε και ίσως επειδή είναι αλήθεια.

Άυπνοι και κουρασμένοι, κάναμε σχέδια για το βράδυ και για τις επόμενες ημέρες καθώς περιμέναμε τα σουτζουκάκια και το ρύζι με τα μπαχαρικά. Στους τοίχους χαλιά, ανατολίτικη διακόσμηση και στο ταμείο διαφημιστικά για την Αγια Σοφιά. Ήμασταν πλέον στην Κωνσταντινούπολη. Είχαμε επιτέλους φτάσει στην Πόλη!

Υπάρχει μια υπέροχη συνταγή, όπου βάζεις ένα μικρό πήλινο στο φούρνο, γεμάτο με ρύζι, αρακά και 15 ειδών μπαχαρικά. Πάνω πάνω, ρίχνεις τυρί, έτσι ώστε να σχηματιστεί μια κρούστα που δεν θα αφήνει τις μυρωδιές και τις γεύσεις να φύγουν. Όταν βγαίνει από το φούρνο και «σκάει» η κούστα του τυριού, έχεις τότε την ωραιότερη μυρωδιά που μπορείς να πάρεις. Μια γεύση δημιουργημένη από τη συνύπαρξη 15 διαφορετικών μεταξύ τους μπαχαρικών σε ένα σκεύος. Κάπως έτσι γίνεται και με την Πόλη. Άνθρωποι και πολιτισμοί, μέσα της, ενώνονται, γίνονται ένα και μαγειρεύουν με τους αιώνες ένα απολαυστικό πιάτο για κατοίκους και επισκέπτες.

Μείναμε σε ένα ωραίο ξενοδοχείο, στην κεντρικότερη πλατεία της Ευρωπαϊκής Πόλης, τη πλατεία Ταξίμ. Ακριβώς δίπλα, η περιοχή Μπεσικτάς, με το γήπεδο της ομώνυμης ομάδας, το Ινονού, όπου έκανε τους πρώτους του αγώνες ο ερασιτεχνικός τότε σύλλογος που μετονομάστηκε σε ΠΑΟΚ. Λίγο πιο κάτω στην παραλία, το απόλυτο μνημείο «νεοπλουτισμού», ο ορισμός της επίδειξης, το παλάτι Ντολμάμπαχτσε. Λέγεται έτσι (και δεν είναι αστείο) διότι είναι φτιαγμένο σε έναν κόλπο που το γεμίσαν με χώμα για να χτιστεί, όπως εμείς γεμίζουμε τους ντολμάδες. Κρυστάλλινοι πολυέλαιοι που ζυγίζουν τόνους, χαλιά από μετάξι κεντημένα στο χέρι μεγέθους 80 τ.μ., χαυλιόδοντες με ασήμι στολισμένοι, τζάκια από χρυσάφι, αμέτρητης αξίας πίνακες και έργα γλυπτικής, τι άλλο να πω... Υπέροχο, λαμπερό, τεράστιο και επιβλητικό. Και με αυλή το Βόσπορο! Τώρα, γιατί το σχόλιο στην αρχή; Γιατί ο Σουλτάνος τότε, δανείστηκε υπέρογκα ποσά για να το φτιάξει, ώστε να εντυπωσιάζει τους Ευρωπαίους ηγέτες. Και γιατί το χαρέμι, το οποίο είναι ο χώρος του παλατιού, (χώρος όταν λέμε εννοούμε ένα δυο στρέμματα!) όπου δεν πατάει κανείς παρά μόνο ο Σουλτάνος και οι γυναίκες του, δε θυμίζει σε τίποτα το υπόλοιπο παλάτι. Λιτή διακόσμηση, μικρά ξύλινα κρεβάτια και τίποτα (σε σχέση με τα υπόλοιπα ε;) τόσο ακριβό, αφού δεν το βλέπει κανείς ξένος! Αφήστε που για να φτιαχτεί αυτό πέθαιναν εκατομμύρια άνθρωποι από την πείνα τότε και καταστράφηκαν χιλιάδες (και ελληνικά βέβαια) κειμήλια, για να πάρουν το χρυσάφι και το ασήμι. Παρ’ όλα αυτά το αποτέλεσμα οφείλω να ομολογήσω ότι εντυπωσιάζει, περισσότερο μάλιστα κι από το άλλο πασίγνωστο παλάτι, το Τοπ Καπί.

Πολύ όμορφο και περιποιημένο κομμάτι (από αυτά βέβαια που προλάβαμε να δούμε σε 4 μέρες) της Πόλης, τα παράλια του Βοσπόρου, όπου τα έχουν με αρκετό πράσινο, δέντρα, μεγάλα πάρκα και πεζόδρομους για υπέροχες βόλτες. Μοιάζουν σαν όαση μέσα στην αρκετά βρόμικη Πόλη. Κάδοι σκουπιδιών δεν υπάρχουν καθώς φοβούνται τρομοκρατικό χτύπημα, οπότε φανταστείτε 17 εκατομμύρια κόσμο χωρίς κάδους σκουπιδιών... Από εκεί λοιπόν, από τα δυτικά παράλια του, ξεκίνησε και η μίνι κρουαζιέρα που κάναμε στο Βόσπορο. Πόσο μαγευτικό ακούγεται αυτό, πόσο το ήθελα σαν τρελός. Όμως δε θυμάμαι και πολλά να πω την αλήθεια. Κι αυτό γιατί δυστυχώς δε βρήκαμε τη χρυσή ισορροπία του ταξιδιώτη. Το σημείο που ο τουρισμός δεν επισκιάζει τη διασκέδαση, και η διασκέδαση δεν ακυρώνει τον τουρισμό. Τρείς μέρες βλέπετε είχαμε κοιμηθεί συνολικά τέσσερις ώρες! Που να αντέξει ο οργανισμός ρε παιδιά... Αλλά τι να κάνουμε, τόσοι Έλληνες φοιτητές σε ένα ξενοδοχείο; Να μη βγούμε; Και μετά τι, θα κοιμηθούμε; Δύσκολα πράγματα... Θες δε θες παρασύρεσαι. Οπότε την κρουαζιέρα την απόλαυσαν όσοι κοιμήθηκαν στα (λιγά) ήσυχα δωμάτια ή όσοι δεν καταλαβαίνουν από ύπνο και τέτοιες ιστορίες (είχαμε και τέτοιους)... Πάντωςμου έμειναν στο μυαλό οι εικόνες και ίσως αυτές είναι πιο σημαντικές κι από τα σχόλια του ξεναγού για το πως και το τι... Απλά μια συμβουλή: αφήστε τη (τρελή) διασκέδαση για την Ελλάδα, για να μπορέσετε να χαρείτε τα πάντα στην πόλη! (...)

Υ.Σ. Τελικά είναι τόσα πολλά που βλέπεις και αισθάνεσαι εκεί... Έτσι λοιπόν βγήκαν αρκετά αυτά που έγραψα, και είπα να τα μοιράσω σε 3 ποστάκια για να μη γίνω κουραστικός. Συγχωρέστε με για λάθη στα ονόματα ή τις εντυπώσεις. Περιμένω και τις δικές σας...

Υ.Σ.2 Στη φώτο, η ανατολική πύλη του παλατιού Ντολμάμπαχτσε, μπροστά στα μαγευτικά νερά του Βοσπόρου. Οι υπόλοιπες φώτογραφίες δυστυχώς αυτή τη στιγμή είναι κάπου στη Θεσ/νίκη οπότε θα προστεθούν αργότερα.