Όχι βέβαια, εγώ δε θα έλεγα ποτέ τέτοιο πράγμα, μια εκπομπή στην κρατική τηλεόραση  είχε βγεί με αυτό το θέμα – έτσουζε βλέπεις η σαρωτική επιτυχία τους και η άνοδος της νεοσύστατης τότε ιδιωτικής TV που μετά από χρόνια και χρόνια ΕΡΤ 1,2 και 3 με ατελείωτες συζητήσεις στη Βουλή, Ειδικό Δικαστήριο, ντοκιμαντέρ για κάθε πιθανή μορφή ζωής στην Αυστραλία, από κοάλα μέχρι αμοιβάδα (τι στα κομμάτια η Αυστραλέζικη Πρεσβεία τους πλήρωνε πια) και την βαρετότατη όλων Κινηματογραφική Λέσχη της Δευτέρας, μπήκε σφήνα η ποικιλία των ιδιωτικών. Και η αλήθεια είναι ότι ξεκινήσανε πολύ δυνατά, αφήσανε υποσχέσεις για το μέλλον, τις οποίες τελικά πρόδωσαν, ευτέλισαν μέχρι αηδίας σε σημείο που σήμερα να μιλάμε για ποιοτική ΕΡΤ, ρε πώς αλλάζουν οι καιροί!

Ένα κόσμημα όμως διαχρονικό για την private TV, είναι οι Απαράδεκτοι, η μοναδική σειρά με την οποία μπορώ να πώ ότι μεγάλωσα μαζί της. Τι την έκανε τόσο μοναδική, μα η αυθεντικότητα της, βλέπετε οι ηθοποιοί παίζανε με τα πραγματικά τους ονόματα και ρόλους πολύ κοντά στην δική τους persona (εντάξει κύριε Μπέζο μας μη βαράς εσύ είσαι έξω). Το σενάριο της Δήμητρας Παπαδοπούλου ήταν πανέξυπνο, προσάρμοζε τις τρέχουσες στιγμές της επικαιρότητας και «έπιανε» ένα κλίμα που μόνο στις παλιές ελληνικές ταινίες μπορεί να βρεις, δηλαδή το πηγαίο και αυθόρμητο χιούμορ. Πρόσφατα η Ρένια Λοιζίδου σε συνέντευξη της είπε ότι σήμερα δεν υπάρχει περίπτωση να γυριστεί σήριαλ με τον άναρχο χαβαλέ του «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» των Απαράδεκτων, οι άνθρωποι λειτουργούσαν και εκτός κάμερας παρείστικα, είχαν φοβερή χημεία και διασκέδαζαν με αυτό που έκαναν.

Από ατάκες και επεισόδια τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, την «Παπαρήγα την καλή», τον ΛεβεντόΣπυρο και το ΚΟΛΑΝ, την Eurovision (σιγά μωρή μη στείλουμε ελληνικό τραγούδι με ξένο στίχο που ακούστηκε – ακούστηκε Γιάννη μου ακούστηκε), τα μουσικά σκέτς (παρεμπιπτόντως την πολύ επιτυχημένη μουσική επιλογή έκανε ο Μουρατίδης) ή το Πρωτοχρονιάτικο special το οποίο έβαζε το MEGA χρόνια μετά (ξέρεις τι είναι να ακούς ευτυχισμένο το 1992 το 1997!) και είμαι σίγουρος ότι καθένας θα θυμάται και άλλα πολλά, γιατί βλέπεις οι Απαράδεκτοι κατάφεραν και τρύπωσαν στο θυμικό μας οι αφιλότιμοι (πρόσφατα σε μια καφετέρια, δίπλα μου μια παρέα από 18χρονα χαβαλέδιαζαν με ατάκες τους που είχαν «ψαρέψει» από το διαδίκτυο).

Συνεπώς μάγκες, μπορεί η οδός Αδάμαντος 4 στον Λυκαβηττό όπου μένανε, να μην υπάρχει στον χάρτη της Αθήνας, υπάρχει όμως στις αναμνήσεις μας…

Και μια εν συντόμω παρουσίαση τους:

Σπύρος: ο κλασικός αποδομημένος αριστερός, μπήκε στο Πολυτεχνείο για να ρίξει την χούντα και την Κούλα και τελικά έριξε μόνο τη χούντα, διαφημιστής το επάγγελμα νοσταλγεί το ΚΚΕ, θυμιατίζει το Πολυτεχνείο αλλά κεφαλαιοκράτης του κερατά και τσίπης από τους λίγους… γνώρισμα του, το απορημένο βλέμμα στην κάμερα και «τι έγινε ρε παιδιά; πώς την πάθαμε έτσι;» και μια ατάκα που θυμήθηκα μόλις τώρα:  

Σπύρος: Δήμητρα, που είναι η σκάλα;
Δήμητρα: Στο ψυγείο.
Σπύρος: Τι την έχεις στο ψυγείο, ν’ανεβοκατεβαίνει ο Μπάρμπα-Στάθης;

Βλάσης: ένα πρόσωπο που όντως μας λείπει, αυτό που τον χαρακτήριζε ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη το είχε πεί ο Σπύρος καλά ρε Βλάση εσύ τι τελικά είσαι ηθοποιός, τραγουδιστής, μουσικός … Ότι θέλω είμαι τραβάς κανά ζόρι; Τυπικό ελληνικό καμάκι αλλά Α’ κατηγορίας, με μόνιμη γκόμενα τη Ρένια και από μια έκτακτη σχεδόν σε κάθε επεισόδιο, απολαυστικό το εξόχως μπονατσικό «Πάρα πολύ ωραία» και ατάκες όπως αυτή, 

Βλάσης: Αρίμπα Μουτσάτσος!
Δήμητρα: Ποιος είναι ο Μουτσάτσος;
Βλάσης: Ένας καθηγητής της Παντείου! Μα τι να της πω τώρα; 

Γιάννης: ο αστικός μύθος λέει ότι ο Γιάννης Μπέζος θορυβήθηκε τόσο πολύ από την απήχηση του ρόλου του που απαίτησε να παίξει μετά τον ρόλο του Ζάχου Δόγκανου (εμπνευσμένο από τον Ζάχο Χατζηφωτίου) με τις χιλιάδες γκόμενες και γενικά να παίζει ανδροπρεπείς ρόλους, κάλλιο να σου βγεί το μάτι που λένε. Πάντως ο Γιάννης δεν ήταν ένας Φίφης των 90’ αλλά μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με τις καλλιτεχνικές και υπαρξιακές του αναζητήσεις, με την μόνιμη και ανεπιτυχή αναζήτηση γκόμενου και τα νευρωτικά του ξεσπάσματα στους άλλους. Ατάκα που θυμήθηκα έτσι στα πρόχειρα 

Μπάτσος (Φιλιππίδης): Δεν το τρώω το κοτόπουλο
Γιάννης: Γιατί, φοβάστε μη βγάλετε βυζιά;

Η Δήμητρα, πάλι ήταν ο ορισμός της μικροαστής νοικοκυρούλας, άεργη, χάλια μαγείρισσα, με κουλτούρα σκυλολαικών τραγουδιών, ρομάντσων και της αιώνιας ζήλιας μη της φάνε τον άντρα, απλά απολαυστική. Σε μόνιμη συνεργασία με τον – ο καλύτερος φίλος της γυναίκας – Γιάννη, μια σχέση αμοιβαίας αγάπης και περιφρόνησης, κορυφαία τους ατάκα στο επεισόδιο με τον Τζάκ (Κοντογιαννίδη), 

Κύριος Τζακ: Χαχαχαχαχα Βγήκα!!! Βγήκα είμαι ΘΕΟΣ!
Δημητρα: Κοίτα τώρα, ένα φύλλο ήθελα και έβγαινα…
Κύριος Τζακ: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΕΤΕ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ!
Γιάννης: Ε, ναι, είστε Θεός στο κουμκαν
Κύριος Τζακ: Είμαι Θεός γενικά!!!
Δήμητρα: Τιιιιιι είπατε πως είστε κύριε Τζακ;!

Και στη συνέχεια ο κορυφαίος διάλογος:

Γιάννης - Δήμητρα: Μα προηγουμένως μας είπατε πως είστε ο Τζακ
Τζακ: Είμαι ο Τζακ!
Γιάννης - Δήμητρα: Και τώρα μας λέτε ότι είσαστε Θεός;
Τζακ: Είμαι Θεός!
Γιάννης - Δήμητρα: Δεν είστε ο Τζακ;
Τζακ: Είμαι ο Τζακ!
Δημητρα: Α, δε θα συνεννοηθούμε ...

Για το τέλος αλλά εξίσου σημαντικούς έχουμε το Αστροπελέκι (Ρένια), τυπικό τρίκαλομοντέλο, με αναρίθμητους γκόμενους στο παρελθόν, συντηρητικό μπαμπά και εξίσου αναρίθμητα κέρατα από τον Βλάση, ο οποίος την υπερασπιζόταν κάπως έτσι:

Δήμητρα: ...Άσε μας και συ ρε Αστροπελέκι!

Ρένια: Βλάση! Με λέει αστροπελέκι!

Βλάσης: Δήμητρα! Μην την λες αστροπελέκι

Δήμητρα: Χέσε μας και συ ρε Βλάση!

Βλάσης: Καλά με συγχωρείς.

Ο κύριος Βασίλης Χαλακατεβάκης με τ’ όνομα, ο ιδιοκτήτης των σπιτιών και ο κλασικός σκρούτζ, μίζερος, χαφιές, ρουφιάνος και γλοιώδης τύπος τον οποίο και καταλήγεις να συμπαθείς τελικά, να μια ατάκα από το παιχνίδι πόκερ,

Βασίλης: Παίζω τα παπούτσια μου!
Δήμητρα(απνευστί): Καλέτινατακάνουμεταπαπούτσιασας κάτιπιοχρήσιμο!
(μεσολαβεί άλλη σκηνή)
Γιάννης: Έχασα και το καλό μου πουκάμισο!
Βασίλης: Κερδίσατε το δικό μου!
Γιάννης: Αυτό είναι από τα καλάθια του Λαμπρόπουλου…

Περατζάδες έκαναν και πολλοί άλλοι ηθοποιοί, αλλά ο συχνότερος ήταν ο Πέτρος Φιλλιπίδης ο μπάτσος της γειτονιάς, πιο κοντά στο στυλ του χωροφύλακα, με το «εγώ μιλάω τώρα» και ο οποίος έφαγε κάποτε, ελέω Απαράδεκτων και ξύλο από τους συναδέλφους του.

Ας κλείσουμε μουσικά με ένα απαράδεκτα παραδεκτό τραγούδι, που δυστυχώς δε στείλαμε ποτέ στη Eurovision (σόλο μπαγλαμαδάκι ο κύριος Βασίλης),

Είμαστε ομάδα με πατρίδα την Ελλάδα

είμαστε ωραίοι και ιστορικά μοιραίοι

δώσαμε τα φώτα η Ελλάς δεν είναι κότα (δις) 

(ρεφραίν)

[Ώπα είπα κράτσα κρούτσα

ζήτω οι ομάδες

Ώπα είπα κράτσες κρούτσες

και στον εικοστό αιώνα

κάποτε μια χάι ομάδα

έχτισε τον Παρθενώνα ]

Τσαμπουκάδες κάναμε

και ναυμαχίες της Σαλαμίνας

βγάλαμε Αριστοτέλη

και κρασί απ’ το βαρέλι (δις)

(ρεφραίν) 

[Ώπα είπα κράτσα κρούτσα

Ζήτω οι ομάδες

Ώπα είπα κράτσες κρούτσες

Και στον εικοστό αιώνα

Κάποτε μια χάι ομάδα

έχτισε τον Παρθενώνα ]

Καλημέρα σε όλους και όλες