Οι «καπάτσες»

(με την κακή έννοια!)

Λίγα λόγια: Η πολυπληθέστερη σήμερα (δυστυχώς) κατηγορία των γυναικών, όχι όμως (ευτυχώς) και των 20άρων. Είναι αυτές που τα θέλουν «όλα» (καθόλου μεμπτόν). Αλλά θέλουν τα λάθος «όλα» (μεμπτόν) και με λάθος μεθόδους (πολύ μεμπτόν). Συνήθως μετρίου αναστήματος, ομορφιάς και εξυπνάδας μα μεγάλης πονηριάς.

Επειδή είναι τόσες πολλές, (αδίκως) χαρακτηρίζουν και το σύνολο των σημερινών γυναικών. Είναι οι γυναίκες που θέλουν άντρα που να τον έχουν στο φουστάνι τους, θέλουν να είναι οι καλύτερες (από τις άλλες γυναίκες) στη δουλειά τους με κάθε τρόπο, να έχουν τη ζωή τους χωρίς λογαριασμό σε κανέναν και να την (κ)λένε σε όλους. Η αξιολόγηση του άντρα που θα του κάνουν τη τιμή να τον κοιτάξουν, προκύπτει από έναν αλγόριθμο που συνυπολογίζει τα λεφτά του, το ύψος του, το αμάξι του, το πόσο διάσημος είναι (έστω στη γειτονιά), πόσο θα τη ζηλεύουν οι φίλες (κυρίως), πόσα χατίρια θα της κάνει και την ικανότητά του να λέει «ναι μωράκι μου».

Όταν βρεθεί αυτός (που σίγουρα θα βρεθεί), τον αναφέρει σε φίλες ως: «ο βλάκας», «ο ξενέρωτος», «ο νούλης» και προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρει και τον εραστή που θα συμπληρώσει την ευτυχία της. Δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να φλερτάρουν μπροστά στο σύντροφο με άλλους, θέλουν να είναι μπροστά με κάθε τρόπο, μιλούν με τσαμπουκά του στυλ «είμαι γυναίκα του 21ου αιώνα και κάνω ότι γουστάρω» χάνοντας έτσι πολλή από τη θυλικότητά τους. Έχουν τεράστιο πρόβλημα με τις μάνες των αντρών, αφού κατά βάθος θέλουν να τους πάρουν τη θέση.

Είναι αυτές που δημιουργούν και προωθούν τα στερεότυπα για εμάς τους άντρες, που έχουμε ως Ευαγγέλια στη σημερινή κοινωνία: Δεν υπάρχουν άντρες πια, όλοι είναι μαμάκες κτλ… Αλλά βέβαια το ότι φταίνε αυτές και η συμπεριφορά τους για αυτό το κατάντημα δεν υπάρχει περίπτωση να το σκεφτούν ποτέ. Το άσχημο είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί απελπισμένοι εκεί έξω, και η συγκεκριμένη κατηγορία ξέρει να το κουνάει καλά (το μαντήλι ντε) με αποτέλεσμα να βλέπεις ότι μπορεί και να ισχύουν όλα αυτά που λένε!

Στις παρέες τους είναι αρκετά δημοφιλείς και μπορώ να πω αρκετά ευχάριστες, αν δεν αρχίσουν να μιλούν για το πόσο καλύτερες είναι από τις πρώην συμμαθήτριες. Ένα ακόμη από τα λίγα προτερήματα που έχουν είναι ότι μοιάζουν συνήθως με την κατηγορία «οι ανεξάρτητες» (θα αναφερθεί σε λίγο καιρό) χωρίς όμως αυτογνωσία και συναίσθηση του ρόλου τους.

Μια είναι η γιατρειά! Να σταματήσουμε να φερόμαστε σαν ψαρωμένοι και να πέσουν και κάποια (διαφόρων ειδών, είπαμε όχι βια!) χαστούκια ώσπου να καταλάβουν οι εν λόγω κυρίες ότι καλός ο τσαμπουκάς, απαραίτητα τα όνειρα και οι φιλοδοξίες, ναι! όμως αν αλλάξουν εντελώς οι ρόλοι των δύο φύλλων, όχι τίποτε άλλο, αυτές θα ξενερώσουν πρώτες! Γιατί δε μπορείς από τη μια να θες τον άντρα μέσα στο βρακί σου και από την άλλη να μας λες όλοι οι άντρες είναι φλώροι. Δε γίνεται ρε γαμώτο να έχεις ως πρότυπο τον Beckham (παράδειγμα φέρνω, μη πέσετε να με φάτε..) και μετά να απορείς που πήγαν οι πραγματικοί άντρες! Γίναν όλοι σαν τα πρότυπά σου, να που πήγαν!

Κάπου στα 40: Δεν αλλάζει ο άνθρωπος! Εκτός αν πετύχουν οι τρόποι που αναφέραμε.

Τι λέμε; Όχι αδέρφια, αντίσταση! Υπάρχουν πολύ καλύτερες εκεί έξω. Αν και, υπάρχουν και οι τρόποι που αναφέραμε.

Επόμενη κατηγορία: «οι ευαίσθητες»