Χθες, έκανα ένα ακόμα ταξίδι. Αφορμή, ένα τραγούδι που με πήγε τόσο μακριά...δεν ήθελα να γυρίσω. Ελάτε, ελάτε να σας πάω ως εκεί...

   Νοσταλγώ λοιπόν στιγμές που δεν έζησα ποτέ. Κι όμως ήμουν εκεί λέει, φορούσα τα καλά μου ρούχα, είχα γυαλίσει τα παπούτσια μου και έβλεπα πράγματα πολλά να περνούν από μπροστά μου.

   ... Μάγοι με μεγάλα καπέλα, ωπ! Μια κίνηση κι απ' τα καπέλα έβγαιναν χιλιάδες πουλιά...

     Παλιάτσοι στη σκηνή με δάκρυ ζωγραφιστό, μαζί κι αληθινό, με έκαναν να χαμογελώ, μαζί και να δακρύζω....μα τι κάνουν αυτοί??..Είναι υπέροχοι, πόσο τους αγαπάω Θεέ μου...

     Καλικάτζαροι με κόκκινα σκουφιά αυτή τη φορά, σε πειράζουν, πάντα είχαν τη ζαβολιά μεσ'στο αίμα τους...είναι μικροί σατανάδες...!

    Ωραίες γυναίκες με μεγάλα λευκά στήθη, πουλούν γλυκίσματα, καλαμπόκι και ένα ρόφημα ζεστό που δεν είχα ιδέα τι είχε μέσα...ήταν ωραίο, ακόμα έχω τη γεύση του στα χείλη μου νομίζω..

      Δεν έζησα ποτέ εκεί, σ'αυτό το παραμύθι. Κι όμως θαρρώ, ξέρω το κάθε δρομάκι απ'έξω, μπορώ να σε πάω όπου θες...έκανα άλλωστε και πολλές φιλίες εκεί, δεν θα χαθούμε ποτέ, μη με φοβάσαι...

         Συνέχισε τα "κόλπα" σου ψευτο-μάγε μου. Μα μην κλαις γιατί η μάσκα σου θα φύγει και θα δουν το πρόσωπό σου! Κι αν κάποιο τρικ σου αποτύχει, δεν θα σε γέλασω,δεν θα κοροιδέψω.

           Επειδή τα δικά μου κόλπα ποτέ δεν πιάνουν...