Όλα μεταξύ τους συνδέονται με μια μαγική κλωστή, που σε κάνει να νιώθεις συχνά έρμαιο των επιλογών κάποιων ανθρώπων που ούτε ξέρεις, ούτε συνάντησες ποτέ.

Ακόμη σκέφτομαι πως όταν μιλάμε για το χαρακτήρα μας, μιλάμε περισσότερο για τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι εκάστοτε συνθήκες και τα πράγματα παρά για τον τρόπο που τα αντιμετωπίζουμε εμείς.

Έτσι λοιπόν, γνωρίζεις ανθρώπους, προχωράς, γνωρίζεις κι άλλους και πορεύεσαι μ’ αυτούς που ταιριάζεις περισσότερο, βάζοντας το μυαλό σου σε μια διαδικασία να δεχτεί ο,τι τους αφορά, κι απορρίπτοντας τους υπόλοιπους καθώς και τα πράγματα που τους αντιπροσωπεύουν.

Λένε ότι μια παρέα μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο.

Εγώ λέω ότι μια παρέα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο της.

Πραγματικά μπορεί.

Αλλά πάντα ο κόσμος πέραν των πέντε μέτρων θα παραμένει άγνωστος, σκοτεινός και απροσπέλαστος, έτοιμος να σε κατασπαράξει προκειμένου να μη χαρακτηριστεί δολοφόνος απ’ την ιστορία.

Τι μας κυβερνά? Τι μας αντιπροσωπεύει?

Χιλιάδες νόμοι και μια τάξη, σκληρή, ωμή, ατσάλινη κι επιθετική.

Μια δικαιοσύνη όχι τυφλή αλλά ταξική όπως έχω δει γραμμένο  σε κάποιους τοίχους της Αθήνας.

Τι μας σώζει απέναντι στη λαίλαπα της επιβαλλόμενης ηθικής, της υποκρισίας και της αυθαιρεσίας?

Μάλλον η πίστη στα ιδανικά μας, η συνέχιση της προσπάθειάς μας χωρίς αποκλεισμούς και αριβισμούς. Και τ’ όνειρο που αντιπροσωπεύουμε να είναι φωτεινό, ελκυστικό, έτοιμο να προκαλέσει όπου χρειάζεται, έτοιμο να δεχτεί στον κόσμο του και ν’ ακούσει τον οποιοδήποτε

Κι αν η ψυχολογική βία που ασκούν τα καθεστώτα είναι δυσβάστακτη, η δύναμη της αγάπης μπορεί να τη νικήσει και αυτήν. Κινητήριος δύναμη που ωθεί τον άνθρωπο να κάνει τα πιο παράξενα πράγματα, να σκεφτεί τόσο παράλογα, που η αργόστροφη δημόσια τάξη να τον χάσει στην πρώτη στροφή.

Στο τέλος νικά πάντα η ελπίδα. Κι αυτό  αποτελεί νομοτέλεια αντίθετα σ’ αυτούς που πιστεύουν πως η ανθρώπινη φύση είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να υποτάσσεται και να υπομένει τα δεινά μιας παρανοϊκής νομενκλατούρας.

‘Οι Άθλιοι’ του Βίκτωρ Ουγκώ, αυτό το , για πολλούς, παιδικό ανάγνωσμα, φανερώνει με τρόμο το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας, δείχνει με αγανάκτηση την προσπάθεια των ανθρώπων για ευτυχία πατώντας στη δυστυχία ενός άλλου, αλλά παρουσιάζει και το μεγαλείο μιας ανθρώπινης φύσης, που παρά τις αδικίες που υπέστην, παρά το ανελέητο κυνήγι από τους εκάστοτε φορείς εξουσίας, κατάφερε και στάθηκε όρθιος, δυνατός, ακολουθώντας το όραμα που έφτιαξε μες στις φυλακές και στις γωνιές βρώμικων πεζοδρομίων.