Κοιτάζω τις ζάρες στο πρόσωπό σου, το πλαδαρό δέρμα στο λαιμό σου και χάνομαι μέσα στο χρόνο. Αγαπώ τις ζάρες σου και το πλαδαρό σου δέρμα όσο αγαπούσα κάποτε το λείο αλάβαστρο του κορμιού σου.

     Ανεβήκαμε στο αεροπλάνο ανύποπτοι για τις θύελλες και τις καταιγίδες που μας περίμεναν στο ταξίδι, κι οι αναταράξεις μάς προκάλεσαν τρόμο. Ευτυχώς, δεν είχαμε παραδώσει την ελπίδα στον ιμάντα, δεν τη στείλαμε στο αμπάρι.

             Αυτήν και το πιο ζωηρό μας όνειρο: να αγαπιόμαστε πάντα. 

         Το πρόσωπο του "καθυστερημένου" συνεχίζει να χαμογελά, τα χείλη του σχηματίζουν κάποιες λέξεις: "Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ"...

      Πάρε τούτο το μαγικό κλειδί που το λένε ΑΓΑΠΗ. Χρησιμοποίησέ το. Πες στον καθένα "Σ'ΑΓΑΠΩ". Θα δεις τις καρδιές να ανοίγουν σαν το τριαντάφυλλο στο φως της αυγής...

Κι ύστερα χάνεται.

      Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ. Τόσο απλό. Τόσο θαυματουργό. Γυρίζω την πλάτη μου στη μούχλα του Χειμώνα και τη σαπίλα, τραβάω για τον κόσμο που μ'έκλεισε έξω, που τον έκλεισα έξω. Βγάζω το κλειδί και ξεκλειδώνω. Τόσο απλό. Το είχα πάντα μέσα μου. Σκουριασμένο απ' την αχρησία, χαμένο μέσα σε ένα σωρό από σκουπίδια, κάτω απ' την απληστία, τη φιλοδοξία, τη ματαιότητα. Ανασύρω το χρυσό κλειδί από το σωρό, το ξεπλένω και λάμπει, όπως πάντα το χρυσάφι.

          Κι ο κόσμος μου, γεμίζει φως...

(από το βιβλίο, Η αγάπη είναι το μυστικό, Όμηρος Αβραμίδης)