Εκεί που κάθομαι με πλημμυρίζουν δάκρυα.
Μόνο εσύ το κατάφερες αυτό.
Είμαι τόσο ευτυχισμένη που σε γνώρισα.
Που μπόρεσε κάποιος να με κάνει να κλάψω τόσο αληθινά.
Χωρίς να το προσπαθήσω, χωρίς να σκέφτομαι άσχημα πράγματα που με πονάνε.
Απλά σχηματίζω τη μορφή σου στο μυαλό μου και κλαίω.
Χωρίς λιγμούς, δε μου χρειάζονται πια. Απλά κλαίω.
Σ’αγαπάω και πάντα θα το κάνω, ακόμα και αν χρειαστεί να με σκοτώσω γι αυτό.
Δε λυπάμαι για τον πόνο και τη θλίψη που ανθίζουν μέσα μου.
Δεν κουράζομαι να σ’αγαπώ.
Είναι το μόνο που δεν κάνω για μένα. Κι όμως το κάνω τόσο αληθινά.
Ίσως και λίγο για τις στιγμές που μπορεί εσύ να με φέρνεις στο μυαλό σου.
Ναι, ίσως και γι αυτές.
Μακάρι να ήξερα ότι το κάνεις πού και πού.
Μακάρι να μου το έλεγες.
Μακάρι να ήξερα πότε έρχονται.
Θα ήθελα τόσο να είμαι κοντά σου, ακόμα και αν είναι μόνο γι αυτές τις στιγμές.

[26 Nov 2007 03:29 pm]