Καμιά φορά λοιπόν, βλέπεις δυο ανθρώπους και θαρρείς πως κάποτε υπήρξαν ένα. Δεν αναφέρομαι σε ζευγάρι. Αναφέρομαι σε μια μορφή.. την ’ννα-Μαρία.

   Δεν ξέρω το λόγο, μα εκείνη χωρίστηκε στα δυο... Και έτσι λοιπόν γνωρίζω δυο νεράιδες από κόσμο διαφορετικό. Την ’ννα και την Μαρία. Και γεμίζω χαρά και ανακαλύπτω νέα νοήματα και αξίες.

     Ενώ η ώρα περνά, η Μαρία έρχεται δίπλα μου. Μόλις έχω κατέβει απ' τη σκηνή και ανάβω ένα τσιγάρο. Μαρία. Όμορφη, γλυκιά γεμάτη καλοσύνη. Δεν μπορείς να της πάρεις το χαμόγελο απ'τα χείλη. Καλύτερα να παλέψεις με μια τίγρη, παρα να της κλέψεις το χαμόγελο. Δεν μπορείς... Μιλούσε και θαρρείς ότι απ'τα λόγια της θα πάρεις λίγο μέλι, έτσι, για να δοκιμάσεις τη γεύση απ' τη ζωή της. Για λίγο έμεινε δίπλα μου, αφού την καλούσε κόσμος μυστικός και παραμυθένιος. Έπρεπε να φύγει. Μου δίνει ένα φιλί στο χέρι και απομακρύνεται ώσπου και χάνεται...έτσι απλά, όπως ήρθε.

   "Είναι φοβερό μου είπε, να βλέπεις κάποιον μόνο 2-3 φορές και να νιώθεις πως τον νοιάζεσαι, πως τον αγαπάς!"  Απίστευτο...

      Απέναντι, σε κάποιες ξύλινες κερκίδες που ξέχασε ο χρόνος να πάρει μαζί του, η ’ννα ταξιδεύει...Η μελαγχολία, τις περισσότερες φορές δεν της αρέσει όμως ήδη στη δεύτερη στροφή αρχίζει και σιγοτραγουδά..."Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω....". Κοιτάζοντας την, θαρρείς πως θα δεις την σκέψη της να φεύγει για τόπο μακρινό, ονειρεμένο, όπως εκείνη αγαπάει. Με τρόπο μυστικό και ήσυχο, το βλέμμα της τρυπάει τον τοίχο και φεύγει. Θα 'θελα να δω που ταξιδεύει...για που βάζει πλώρη και αφήνεται..ελπίζω πως κάποτε θα με πάρει μαζί της να μου πει...

        Και οι δυο, ίσως είναι πρόσωπα της φαντασίας μου που είναι το πιο πιθανό. Γιατί τέτοια μικρά νεραϊδάκια δεν είδα ποτέ ως τώρα κι ας ταξιδεύω κάθε βράδυ προς άγνωστα λημέρια που λένε πως κρύβονται μικρές νεράϊδες. Έπειτα, όλα έγιναν με την πρώτη δειλή ηλιαχτίδα της αυγής και τότε λένε πως παίρνουν σώμα και πνοή, άγγελοι που νομίζεις πως θα τους πιάσεις , πως θα τους αγγίξεις... 

         Θα ορκιζόμουν όμως πως τις είδα! Και τις δυο! Ολοζώντανες, γεμάτες φως κι αγάπη....τρυπώντας το σκοτάδι μου, με μια ριπή φωτός, όπως οι φάροι αιώνες τώρα.

      ’ννα και Μαρία, ευχαριστώ...