Στα μπλεξίματα που μας συμβαίνουν ενίοτε, δοκιμαζόμαστε εμείς απ’ τη μία, παρουσιάζοντας στις στιγμές κρίσης τις αντοχές μας αλλά και την ουσία της προσωπικότητάς μας, δοκιμάζονται όμως κι αυτοί που πιστεύουμε, πόσο κοντά μας είναι και πόσο μας στηρίζουν όταν τους χρειαστούμε…

Και φυσικά όταν λέω αυτοί που πιστεύουμε, σίγουρα δεν εννοώ το Θεούλη, ο οποίος για να το λένε όλοι και να επιμένουν, μάλλον υπάρχει, είναι ζωντανός, αλλά δεν εμφανίζεται γιατί απλά μάλλον δε θέλει να μπλέξει…

Γιατί όταν μας συμβαίνουν περίεργες καταστάσεις και μπλεξίματα, πιθανώς αν το φιλοσοφήσουμε, μπορεί και να ναι θέλημα Θεού. Μπορεί απλά να επεξεργάζεται κείνη την ώρα ένα νέο σχέδιο για μας. Τώρα γιατί μας αφήνει να γινόμαστε έρμαια διαφόρων καταστάσεων, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο το οποίο όμως θα έπρεπε να ήξερε…

Κι έτσι μένουμε μόνοι, μ’ ένα-δυο άτομα το πολύ, να μας στηρίζουν και να μας καταλαβαίνουν. Ίσως τελικά να είναι αυτός ο Θεός μας, ο δικός μας Θεός,  αλλά να μην μας το μαρτυράει μπας και του ζητήσουμε να μας βγάλει κανένα λαγό απ’ το καπέλο…

Γιατί ο Θεός ίσως είναι όχι κάτι ανέγγιχτο και φοβιστικό όπως τον παρουσιάζουν, ο οποίος κατέβηκε μόνο μια φορά στη γη, κι αυτό για να δώσει τις δέκα εντολές στον Μωυσή, κι αυτές είναι γεμάτες ου ου ου ου!   Αυτό δεν είναι Θεός, αυτό είναι η θύρα 7 όταν μπαίνει στο Καραϊσκάκη η ομάδα του Παναθηναϊκού…  

Ο Θεός ίσως είναι η συνείδησή μας, ίσως κάθεται δίπλα μας, κι είναι ντυμένη με τα λιγότερα δυνατά ρούχα που επιβάλλει η στιγμή, ο Θεός ίσως είναι δυο-τρεις άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας και μας ακούνε θέλουν δε θέλουν,  ένα τσιγαράκι που μας χαλαρώνει, μια ωραία ατμόσφαιρα που επίσης μας χαλαρώνει, κι ένα ουισκάκι (δυο, τρία τέσσερα) , που δε μας χαλαρώνει, αλλά το βάζω έτσι…για όποιον θέλει τέλος πάντων….

Γιατί ίσως ο καθένας μέσα του κουβαλάει τον προσωπικό του Θεό, που δεν έχει χαράξει κανένα σχέδιο για σένα, σε σώζει όποτε γουστάρει από διάφορα μπλεξίματα ντυμένος ένστικτο, σε κάνει να το βουλώνεις ενίοτε κι όταν πρέπει να σιωπήσεις ντυμένος λογική, γελάει με την αφέλειά σου ντυμένος Άγιος- Βασίλης, σε αναβαθμίζει για τις ικανότητες σου (σπανίως) ντυμένος προϊστάμενος, σε βοηθά να ζεις και σου δίνει το δικαίωμα να αρρωστήσεις και να σε περιθάλψει αξιοπρεπώς ντυμένος κράτος, σου κάνει τα γλυκά μάτια μετά σε κλέβει και σε πετάει και μετά σου κάνει κηδεία δημοσία δαπάνη ντυμένος ελληνικό κράτος, πάνω απ’ όλα όμως, σε ευχαριστεί που υπάρχεις για να υπάρχει…

Και δεν του αρέσει να τον δέχεσαι έτσι, αβασάνιστα, γιατί τότε δε σ’ έχει σε υπόληψη, όπως ένας καλλιτέχνης που υπογράφει αυτόγραφα σε χιλιάδες θαυμάστριές του στο τέλος της βραδιάς για να διατηρήσει τον κόσμο του, αλλά τις άλλες μέρες κρύβεται απ’  αυτές μην τον πάρουν είδηση και τον σακατέψουν απ’ την υπερβολική λατρεία…και γουστάρει να αμφιβάλλεις γι’ αυτόν, γιατί κι αυτός συνέχεια αμφιβάλλει για σένα.

Γιατί ο Θεός ξέρει μόνο ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από μια ιδέα, αν είναι η μοναδική που έχουμε…