Αν δεν ήμουν τόσο κουρασμένη απόψε θα γούσταρα μια μεγάλη βόλτα μέσα από τα στενά της πόλης. Εκεί που τα φώτα είναι χαμηλά και τα πεζοδρόμια σχεδόν γυμνά από ανθρώπους. Κι αυτό για να μην μου δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι έχω κόσμο γύρω μου πολύ, τη στιγμή που αρκεί μια πιο προσεκτική  ματιά για να θυμηθώ ότι η φαντασία μου οργιάζει και φτιάχνει δικά της σενάρια, αυτά που τη βολεύουν (ψυχή δεν υπάρχει, βλέπεις;).

Και να'χει αέρα. Τόσο που, σφυρίζοντας στα αυτιά μου, να αναγκάζει τη σκέψη μου να απομακρυνθεί από τα επικίνδυνα.

Ποιον άραγε φοβάμαι πιο πολύ..εσένα ή εμένα;

Κι ό,τι κι αν σου πουν, μην το πιστέψεις.