Γλυκοχαράματα στην Ίο... 

Δε ζητώ πλέον τίποτα. Για τα ρούχα μου θα παλέψω. Για τα τσιγάρα μου θα ματώσω. Για την καρδιά θα ξεψυχήσω. Για τον έρωτα θα τραγουδήσω. Τι να έχω άραγε; Ότι χρειάζομαι, δυο πνευμόνια, μια κιθάρα και μια ζωή. Μοίρα μου είναι η ματιά μου, η κορμοστασιά. Ο άνεμος αρχίζει από μέσα μου, η φωτιές ανάβουν από τη σπίθα των χεριών μου(..)

 Σβήνω τα πάντα από τό μυαλό μου. Όσο κι αν με τρομάζει, φορώ το σκοτάδι, και μόνος πλέον ισοπεδώνω τα χτισμένα μου όνειρα, τις ετοιμόροπες ιδέες και τους σχολικούς δρόμους, καθαρίζω το κεφάλι μου ακόμη κι από τη σκόνη και τα συντρίμια, αδειάζω. Πετώ όλα αυτά που μου δανείσαν, όλα τα σχοινιά που με έδεσαν στις πλάτες τους. Χαίρομαι με τους ανθρώπους που μου προσφέρουν, γλεντώ με την αγάπη τους. Δεν θέλω όμως βοηθούς, μήτε χορηγούς, σε κανέναν να χρωστάω(..)

Τι να τα κάνω τα τραγούδια εδώ, χωρίς εσένα; Σπάνε μέσα μου, δε μοιράζονται. Μόνος να ακούω, μόνος να κλαίω και να χορεύω, ποτέ δε νοήθηκα. Μόνος έζησα κοιτάζοντας τη μαύρη θήκη με το βελούδινο μωβ χνούδι. Νύχτες ατέλειωτες, σύννεφα και εφιάλτες άσκοποι. Δεν με τρομάζουν ούτε διδάσκουν. Μόνο εγώ, όρθιος, μικροκαμωμένος και ασάλευτος μπροστά στη βουρκωμένη θήκη. Εγώ είμαι το παιδί της, εγώ την ανασταίνω και τη σκοτώνω κάθε στιγμή. Δεν μπορεί να γεννήσει χωρίς εμένα κι εγώ δεν θα ζήσω αν δε τη βλέπω, αν δεν τη πιάσω, αν την αφήσω κλειστή. Χα. Τα τραγούδια τελειωμό δε ξέρουν, ότι κι αν τους πεις. Απρόσμενα τραίνα στη μέση της ερήμου, που με μαγνήτες σε τραβούν να συμμετάσχεις στην ανούσια ρότα τους. Ας ξέρουν πως δε με ενδιαφέρει το πλοίο μα ο καπετάνιος, ότι δε με ενδιαφέρει η μοίρα, μα ο Θεός, δε με συγκινεί ο πόνος, μα η αγάπη, δε με μαγεύουν οι νότες, μα το σαξόφωνο στα χέρια μου. Τώρα σαλιώνω το ξυλάκι και ξεμουδιάζω τα δάχτυλα πατώντας τα μισοσκουριασμένα κλειδιά. Φυσώ να καθαρίσω το λαιμό, τα πνευμόνια και το μυαλό μου. Πεθαίνω για το ολόσωμο τρέμουλο της πρώτης μου νότας. Για την ανατριχίλα του πρώτου λάθους, τα πρησμένα χείλη στο τέλος. Μα δε γιατρεύει η μουσική τις απουσίες(..)

Είναι εκεί. Όλη η ζωή είναι εκεί, απέναντι, μπροστά μου, εδώ, μέσα μου, παντού. Του κόκκινου κρασιού η μυρωδιά, ένα χάδι σε γυναικείο λαιμό, η σι ύφεση ελάασονα, μια γαρδένια στο στόμα, η ολύμπια δροσιά της ανατολής. Αλήθεια πες μου παράδεισε μου εσύ τι θα μου δώσεις ; Τι κρατάς στα χέρια και στο παινεμένο σου μαυσωλείο; Με ποια φώτα θα μας διώξεις από τη ζωή; (..)

Δεν μου φτάνουν τα φώτα, θέλω κι άλλα, πιο δυνατά, πιο λευκά. Να μη μπορώ να κρυφτώ πουθενά. Να βλέπω τα θνητά μου όνειρα όσο καλύτερα γίνεται. Τα πολυαγαπημένα μου. Αυτά με κάνουν άνθρωπο. Αυτά κι εσύ (..)

Ήρωας μου είναι ο εαυτός μου, δεν είμαι εγώ. Έχω την εικόνα του κρεμασμένη και τον θαυμάζω για αυτά που έχει κάνει. Τον χλευάζω και καίω το κάδρο του όταν με απογοητεύει. Τον αγαπώ γιατί δίνει νόημα στις προσπάθειές μου και τον μισώ όταν μου τις καταστρέφει. Μα πάντα τον έχω μέσα μου και προσέχω να έχει ότι χρειάζεται(..)

Θα δακρύσω όταν νοιώσουν τα τραγούδια μου, όχι όταν χειροκροτούν το όνομά μου γιατί τα τραγούδια μου δακρύσαν σαν άνθισα την αγάπη μέσα μου, όχι όταν γέμιζα το νου μου με αρώματα (..)

 Υ.Σ. Τους συνειρμούς του πρωϊνού να τους προσέχεις, κρύβουν μέσα τους κάτι από ανατολή...

                                                                             Ίος 04.08.05