Τα μάτια σου έκλεισες

Και μ’ άφησες απέξω

Άλλη μια νύχτα

Θα τη βγάλω στη βροχή 

Όλα για πάρτη σου

Κι απόψε θα τα παίξω

Και δε με νοιάζει

Τι θα φέρει το πρωί  

Για τον Άλκη Αλκαίο δε θα μιλήσω. Δεν τον έχω δει ποτέ. Ούτε συνέντευξή του έχω διαβάσει. Και γιατί άλλωστε?

Οι στίχοι του άλλες φορές τρυφεροί, άλλες δυνατοί και καταγγελτικοί. Οδυνηρές εξομολογήσεις. Καταδιώξεις των ηρώων του πάνω στις γέφυρες των δισεκατομμυρίων και των αδιεξόδων. Κατακόρυφη πτώση στις απέραντες θάλασσες των λαθών τους.

Που βρίσκεται λοιπόν η αλήθεια?

Ό,τι πονά, κυλάει μέσα μας. Σαν άρωμα, σα σκέψη, σαν ανάσα.

Η ομολογία ως αποτέλεσμα κρίσης είναι πράξη δικαστική, στη γενικότερη λογική του συντονισμού ενεργειών.

Η ομολογία ως αποτέλεσμα επινόησης, εσωτερικής διεργασίας και πνευματικής εξάντλησης είναι πράξη ποιητική, στο πνεύμα μιας αναίμακτης σύγκρουσης ψυχών και πραγμάτων.

 Ο Άλκης Αλκαίος σε  κάθε τέλος ενός έργου του μας πετά στα μισά του δρόμου. Όπως οφείλει να κάνει κάθε μεγάλος δημιουργός. Αφήνει τις σκέψεις του, τις ενοχές του, τα μηνύματά του διάχυτα, ελεύθερα, σ’ όλους εμάς, τους  τυχοδιώκτες οραμάτων να τα σπρώξουμε όσο αισθανόμαστε, κι αν είναι δυνατό, να τα ολοκληρώσουμε. 

Να γράφεις να τηλεφωνείς

Και ας μη μένει εδώ κανείς

Αφού το ξέρω θα χαθείς

Τόση αγάπη δε μπορείς