Επειδή είμαι ολίγον τι περίεργο παιδάκι και μ’ αρέσει να ασχολούμαι με τη ψυχοσύνθεση των άλλων και να την αναλύω, πρόσφατα μου μπήκε η ιδέα να βιώσω τον πόνο εκείνων που ανελλιπώς παρακολουθούν αυτά τα καθημερινά και εβδομαδιαία δακρύβρεχτα σήριαλ, και λιώνουν και στενάζουν και σπαράζουν. 

Από μια πλευρά τους καταλαβαίνω. Στ’ αλήθεια, έχουμε γίνει πολύ συναισθηματικά εσωστρεφείς. Ο οργανισμός μαζεύει συμπλέγματα απ’ την καθημερινότητα  και κάπου όλο αυτό πρέπει να ξεσπάσει. 

Απ’ την άλλη όμως εκνευρίζομαι. Όχι, δε δέχομαι να βλέπω την κουκλάρα, 1,90 με κορμί κορδόνι, φάτσα κορνίζα και με πόδι δύο χιλιόμετρα να το παίζει ευαίσθητη μέχρι θανάτου, ιδεολογικά μονογαμική και να κάθεται να μιξοκλαίει στην ασχημούλα φίλη της (η οποία κινείται μεταξύ Μόνικα Μπελούτσι και θεάς Αφροδίτης) για το γκόμενο που την παράτησε, για τον πλούσιο ψυχικό του κόσμο (α πα πα) και το  χειρότερο? Ότι θα κάτσει να τον περιμένει!! (Αυτά ούτε στον άρχοντα των δακτυλιδιών) 

Ίσως φυσικά να μην έχει τα προσόντα να βρει άλλον. Καθώς, εκτός της λεπτομέρειας ότι είναι γυναικάρα, ότι διαθέτει μια μικρή βιλίτσα με πισίνα, ένα κάμπριο για τα καθημερινά της ψώνια και μια νταντά για το άφαντο παιδί της, κατά τα άλλα έχει προβλήματα! Και αν την κάνει μια φορά το μήνα στο Λονδίνο για ψώνια και τι μ’ αυτό? Εδώ ο Παπακαλιάτης στα σήριαλ σηκώνεται 6 το πρωί και 8 είναι στο Παρίσι για να σκεφτεί το μέλλον της σχέσης του (με τη Γαλλική κυβέρνηση? α πα πα) 

Κι ο άντρας της που ‘αναγκάστηκε’ να τη χωρίσει (λόγω συνθηκών βεβαίως βεβαίως) είναι κι αυτός μια τραγική περίπτωση με τη σειρά του. Πρόσωπο μυτερό, γκρίζες γωνίες παντού, μάτια κουμπότρυπες, στήθος άσφαλτος και μπράτσα σα σακούλες σούπερ- μάρκετ. Αυτός λοιπόν ο σκοτεινός τύπος με το μπόλικο χιούμορ και μια βαλίτσα κατανόηση μπλέκει τα μπούτια του διαρκώς (από αγάπη). Αμολάει με τη γυναίκα του ένα παιδί (το άφαντο) αμολάει και κανά-δύο ακόμη και το παίζει εθνοπατέρας. 

Ο πατέρας του- ο οποίος έχει τουλάχιστον ένα κολοσσό- τον καταλαβαίνει απόλυτα, καθώς τα εξώγαμα κι αυτουνού ξεπηδάνε το ένα μετά το άλλο σαν μπαλάκια του τένις, ενώ η καλή του γραμματέας, μάνα, και γκόμενα φέρνει ελάχιστα στην Κλόντια Σίφερ. Αγαπάει με πάθος τη γυναίκα του που έχει να τη δει δύο βδομάδες, η οποία τα χει κι αυτή μ’ ένα τεκνό έτσι κι  έτσι (σαν τον Αντόνιο  Μπαντέρας) ο οποίος την αγαπάει αληθινά κι ας έχει γίνει σα χτικιό! 

Της γυναίκας η μάνα είναι μια ταλαιπωρημένη βιοπαλαίστρια με ένα βιογραφικό στα μαγειρέματα σαν του Μπιλ Γκεητς! Τον πατέρα τον έχει στείλει πρόωρα στα θυμαράκια (ε-ε-έρχεται σαν το Λάζαρο). Ο πατριός πάλι (σαραντάρης, γιάπης με μαλλί ψαρό σα ζέβρα και με χαμόγελο ταπετσαρία ) που είναι ένας βέβηλος, τα ρίχνει στη μικρή, έχει παιδί (άντε!) με την άσχημούλα που λέγαμε, και παλιότερα είχε σχέσεις με τη μάνα του συζύγου της θετής του  κόρης!(α πα πα)  

Για το τέλος? Μοιχείες πολλες, εγκυμοσύνες τρελλές, μια αυτοκτονία, μια νεκρανάσταση, μια πτώχευση, και μελαγχολικά ταξίδια στην εξωτική Κούβα, στις Μαλβίδες, στη Σιγκαπούρη, για να ξεχάσουν…(τα ελληνικά τους μάλλον) 

Βγαλμένα δηλαδή απ’ τη ζωή!!!! (α πα πα)