Γεννήθηκε το 1933. Η μητέρα του ήταν βιολονίστρια από την Αθήνα και ο πατέρας του ράφτης από το Νυμφαίο Φλώρινας. Ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσε στη Φλώρινα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, παρά τις αντιρρήσεις του αυταρχικού πατέρα του, με δάσκαλό τον Γιάννη Μόραλη. Σπούδασε επίσης μουσική. Ασχολείται με την ποίηση και την λογοτεχνία. Η πρώτη του έκθεση έγινε το 1957 στη Φλώρινα, ενώ το 1961, με τη φροντίδα του ποιητή Γ. Βαφόπουλου, πραγματοποίησε την πρώτη του έκθεση στη Θεσσαλονίκη. Σιγά σιγά άρχισε να καταξιώνεται. Η διεθνής αναγνώριση ήρθε μέσα στη δεκαετία του ’60, με μια σειρά ατομικών εκθέσεων στη Νέα Υόρκη, που του έδωσαν πολύ επαινετικές κριτικές. Από τότε, συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον να ζωγραφίζει και να εκθέτει έργα του στην Ελλάδα και το εξωτερικό και θεωρείται ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες ζωγράφους.

Όμως ο Κωστάκης Λούστας δεν «χωράει», είναι αδύνατον να «χωρέσει» σε ένα βιογραφικό. Καιρό τώρα θέλω να γράψω στο μπλογκ μου γι΄ αυτόν και συνεχώς το αφήνω, το αφήνω, από άγχος ότι δεν θα μπορέσω να αποδώσω ούτε κατ΄ ελάχιστο το μέγεθος της προσωπικότητας και της τέχνης του.  Είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές παρουσίες της Φλώρινας, γνωστός για τον πολύμορφο λυρισμό της ζωγραφικής του, αλλά και για τις καυστικές του κριτικές σε πρόσωπα και πράγματα. Με μια ιδιοσυγκρασία εκρηκτική, υπήρξε γνήσιος επαναστάτης σε εποχές όπου η ανυπακοή και η ιδιαιτερότητα αποτελούσαν έγκλημα.

«Ζωγράφο με κορυφαία ταλέντα», τον χαρακτηρίζει ο Χάρης Καμπουρίδης στα «Νέα». «Ζωγραφική καθαυτή», λέει, είναι η ζωγραφική του, «δηλαδή αστραπιαία οπτική σύλληψη του θέματος και γρήγορη μεταγραφή του στο τελάρο, με κινήσεις και χρώματα εξπρεσιονιστικά , σχεδόν βίαια, αλλά και αθώα, παιδικά πολλές φορές. Ο Λούστας ζει το τοπίο, γίνεται ένα με τη Βορειοελλαδίτικη υγρασία που βαραίνει τα χρώματα και θυμίζει τις τονικότητες των Ολλανδών τοπιογράφων».

Ο Μιλτιάδης Παπανικολάου, στο «Μπλε άλογο», αναφέρει:«Ο Λούστας αποφεύγει τα ρητορικά και ανεκδοτολογικά σχήματα προκειμένου να μείνει στο ουσιαστικό και το κύριο. Αν και βαθύτατα συναισθηματικός, δεν παρασύρεται σε εύκολες και εξεζητημένες διατυπώσεις, σε συνήθεις συνθετικές λύσεις και σε διάφορα οπτικά επινοήματα. Αντίθετα, η γλώσσα του είναι έντονα ποιητική και λυρική, εξαιτίας της ιδιαίτερης τονικότητας του χρώματος’ η γραφή του είναι εξαιρετικά ασφαλής και σίγουρη, όπου χρώμα και φως συνθέτουν ένα σύνολο αυστηρά δομημένο και με ακρίβεια οργανωμένο.

Ο Λούστας, περνώντας από τα πιο δημοφιλή στάδια της παραστατικής ζωγραφικής, κατέληξε, κυρίως ύστερα από το ’80, σε μια ιδιότυπη προσωπική γραφή. Το θεματολόγιο του είναι περίπου το εξής: πορτρέτα, νεκρές φύσεις, καθημερινά αντικείμενα, μουσικά όργανα και θαλασσινά τοπία. Τα χρώματά του είναι διαφανή, μελωδικά και πλούσια, συγχρονισμένα με μια μουσική αντίληψη. Έχει κανείς την εντύπωση πως βλέπει τα θέματα μέσα από μια διάφανη σφαίρα, όπου τα επίπεδα αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο, τα αντικείμενα αλλάζουν κλίμακες και ρόλους, ενώ οι μορφές και τα διάφορα μοτίβα αναλύονται σε χρωματικά μορφώματα και μοιάζουν να αιωρούνται σ΄ έναν δυναμικό –μη προοπτικό, κατά κανόνα χώρο».

Πριν από ένα περίπου χρόνο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιανός το βιβλίο του Κωστάκη Λούστα, με τίτλο «Εκατό και πλέον δαχτυλίδια για πρίγκιπες», όπου περιγράφει τις αναμνήσεις, τα βιώματα και τις περιπέτειές του, αλλά και τις οξυδερκείς επισημάνσεις του για τη σημερινή κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική πραγματικότητα. Οι ιστορίες του αυτές χαρακτηρίστηκαν ως «λογοτεχνικοί πίνακες».

(Πηγές: 1.Εφημερίδα «Τα Νέα», Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2006, Ορίζοντες, Κριτική Εικαστικών, Χάρης Καμπουρίδης, 2. Μιλτιάδης Παπανικολάου, Το Μπλε άλογο (θέματα ιστορίας και κριτικής τέχνης), Βάνιας, 1994, 3. Κώστας Λούστας, Εκατό και πλέον δαχτυλίδια για πρίγκιπες, Ιανός).