Όταν γνωρίστηκαν ο ήλιος έλαμπε μα ο ουρανός ξεχάστηκε και γέμισε αστέρια! Οι άνθρωποι γύρω έπαψαν να μιλάνε, μια άγνωστη μελωδία δυνάμωνε ολοένα...Για μήνες τον έβλεπε με λατρεία. Για μήνες την αγκάλιαζε σα να ήτανε το πιο εύθραυστο κρινάκι στον κόσμο.

 Μα...Η μελωδία τον τελευταίο καιρό, σταμάτησε να ακούγεται. Οι άνθρωποι γύρω απόκτησαν και πάλι μιλιά.

Το κορίτσι πρόσεξε ότι τελικά δεν ήταν και τόσο ψηλός. Σίγουρα δεν την περνούσε δύο κεφάλια όπως νόμιζε στην αρχή. Της κρατούσε μάλιστα μούτρα όταν αποφάσιζε να φορέσει παπούτσια με λίγο τακούνι...  Δεν χαμογελούσε πια, δεν την ευχαριστούσε η παρέα του. Και πώς κιόλας, αφού ολοένα και της έδινε την εντύπωση πως θα την ήθελε διαφορετική...

Την είχε πείσει να βάψει τα μαλλιά της ξανθά. Και τώρα κάθε φορά που έβλεπε το είδωλό της στον καθρέφτη ήθελε να κλάψει. Η αισθητική της δεν επέτρεπε τον συνδιασμό της σταρένιας επιδερμίδας με αυτό το σταχένιο μαλλί.... Είχε μάλιστα χάσει την λάμψη και τη ζωντάνεια του, σα νεκρό έπεφτε στα μάγουλά της... Όχι, δεν της άρεσε αυτό που αναγκαζόταν να βλέπει. 

Το αγόρι κατάλαβε ότι είχε ερωτευτεί την γλύκα του χαμόγελου της. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν του άρεσε που ολοένα φορούσε τζιν, που έπαιζε ποδόσφαιρο, που άρεσε στον κολλητό του. Κάτι είχε γίνει τώρα που έφυγε εκείνο το κορακίσιο μαλλί. Πώς δεν το είχε προσέξει νωρίτερα, αλήθεια; Θα την ήθελε να φοράει φούστες, να βάφεται λίγο πιο έντονα, να μπορεί να «την κυκλοφορήσει» πιο άνετα. Απέφευγε πια να βγαίνει μαζί της τα βράδια, της συμπεριφερόταν όπως σε μια φίλη. Μα αυτή στην κοσμάρα της, αντί να βάλει μυαλό και να αλλάξει, να γίνει πιο προκλητική, τον έγραφε κανονικά. Τί στο καλό; 

Και τώρα ετοιμάζονταν να βγούνε. Είχε φορέσει πάλι ένα σκούρο παντελόνι κι ένα μπλουζάκι. Και γόβες..που την έκαναν πιο ψηλή του!  

-          Αγάπη μου, θα μπορούσες να έβαζες ένα φορεματάκι καλύτερα;

-          Φορεματάκι... καλά....  Έβαλε ένα φόρεμα μαύρο και κοντό. Τα πόδια της ήτανε μακριά, καλίγραμμα. Της ζήτησε να φορέσει ένα άλλο που της είχε αγοράσει. Μπήκε στο φόρεμα σε χρώμα που θύμιζε καρναβάλια.Και το δώρο που της είχε κάνει στα γενέθλειά της, ένα ζευγάρι γόβες χρυσές με πέτρες κόκκινες.. Ανατρίχιασε το κορίτσι, μα τί να κάνει;  

-          Αγάπη μου, γιατί δεν βάφεσαι και λίγο περισσοτερο; Μια πιο έντονη σκιά ίσως, ένα πιο έντονο κραγιόν;

-          Καλά, αγάπη μου...Είχε αποφασίσει να κάνει ότι της ζητούσε απόψε. Να παραβεί τους νόμους της και να βάψει έντονα και τα μάτια και τα χείλη. Αυτός χαιρότανε, που για πρώτη φορά τον άκουσε. Επιτέλους, θα μπορούσε να κυκλοφορήσει μαζί της χωρίς να ντρέπεται. 

-          Σου αρέσω;

-          Ναι! Είσαι κουκλίτσα! Αν και...

-          Τί;

-          Θα μπορούσες να έβαψες και τα νύχια.

-          Ειναι βαμμένα, Αγάπη μου!

-          Χμ.... Αλήθεια;

-          Απαλό ροζ....

-          Δεν έχεις κανένα κόκκινο; Είδα και μερικές που φοράνε στρασάκια... και τα έχουνε πολύ μακριά, ξέρεις...

-          Δεν προλαβαίνω να βάλω ψεύτικα, θα πρέπει να αρκεστείς στα ροζ...

-          Δεν μπορείς να τα βάψεις κόκκινα έστω;

-          Να τα βάψω, μωρό μου... Κόκκινα! Μάλιστα....  

Μία προς μία είχε εφαρμόσει τις ...επιθυμίες του, σαν τσίρκο για ενήλικες ένιωθε... Κι αυτός χαμογελούσε, έλαμπε μετά από τόσο καιρό. Τον αγνόησε επιδεικτικά, πήγε στο σαλόνι, στάθηκε μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη. Ανατρίχιασε. Έβλεπε μια κοπέλα που σίγουρα δεν ήταν ο εαυτός της. Μια άλλη, από τις πολλές που προσπερνούσε στο δρόμο. Ώστε μόνο έτσι θα του άρεσε. Γέλασε πικρά με το γούστο του....

Ενώ αυτός ετοιμαζόταν, μάζεψε τα πράγματά της, φόρεσε το παλτό και τον αποχαιρέτησε. Θα τα έλεγαν κάπου, κάπως...σύντομα ίσως. Την επόμενη μέρα τα μαλλιά της έγιναν ξανά μαύρα. 

Το αγόρι ακόμα την κατηγορεί ότι τον εγκατέλειψε. Σε φίλους και γνωστούς την ρεζιλεύει. Μα το κορίτσι ξέρει πως δεν θα άντεχε ποτέ να υποκριθεί κάτι που δεν είναι. Εξάλλου θέλει να αγαπιέται για αυτό που είναι.