Κατά την προηγούμενη και ένδοξή μου καριέρα ως εκπαιδευτικός, κάναμε στη τάξη την ακόλουθη μικρή ιστορία του James Thurber του 1940 (σε ελαφρώς συντομευμένη μετάφραση – προσπεράστε αν την ξέρετε).

~~~~~~~~~Ένας μονόκερος στον κήπο~~~~~~~~~

Μια φορά κι ένα πρωί, ένας άντρας βλέπει ένα μονόκερο με ένα χρυσό κέρατο να μασουλάει τα τριαντάφυλλα στον κήπο του. Ο άνθρωπος ανέβηκε στην κρεβατοκάμαρα και ξύπνησε τη γυναίκα του. «Είν’ ένας μονόκερος στον κήπο», της είπε. «Τρώει τα τριαντάφυλλα». Εκείνη άνοιξε ένα εχθρικό μάτι και τον κάρφωσε. «Ο μονόκερος είναι μυθικό ζώο», είπε και γύρισε απ΄ τ΄ άλλο πλευρό.

Ο άντρας κατέβηκε τα σκαλιά και μπήκε αργά στον κήπο. «Να, μονόκερε», είπ΄ ο άντρας, κι έκοψε έναν κρίνο και του τον έδωσε. Ο μονόκερος τον έφαγε σοβαρός. Πανευτυχής, που ένας μονόκερος βρισκόταν στον κήπο του, ο άντρας ανέβηκε στην κρεβατοκάμαρα και ξαναξύπνησε τη γυναίκα του. «Ο μονόκερος», είπε, «έφαγε έναν κρίνο». Η γυναίκα του ανακάθισε στο κρεβάτι και τον κοίταξε ψυχρά. «Είσ΄ ένας μπούφος», είπε «και θα σε χώσω μέσα». «Αυτό θα το δούμε», είπε ο άντρας. Πήγε ως την πόρτα. «'Εχει κέρατο χρυσό καταμεσίς στο μέτωπό του», της είπε.

Μετά ξαναγύρισε στον κήπο να δει τον μονόκερο. Ο μονόκερος όμως είχε φύγει. Ο άντρας κάθισε στο χώμα ανάμεσα στα τριαντάφυλλα και αποκοιμήθηκε.

Με το που βγήκε ο σύζυγός της απ΄ το σπίτι η γυναίκα σηκώθηκε και ντύθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Ήταν πολύ βιαστική και το μάτι της γυάλιζε. Τηλεφώνησε στην αστυνομία και σ’ έναν ψυχίατρο. Τους είπε να κάνουν γρήγορα και να φέρουν ένα ζουρλομανδύα. Όταν οι αστυνομικοί κι ο ψυχίατρος έφτασαν, κάθισαν σε καρέκλες και την κοίταζαν, με μεγάλο ενδιαφέρον. «Ο σύζυγός μου», είπε αυτή, «είδε ένα μονόκερο σήμερα το πρωί». Οι αστυφύλακες κοίταξαν τον ψυχίατρο κι΄ ο ψυχίατρος τους αστυφύλακες. «Μου ‘πε ότι ο μονόκερος έφαγε έναν κρίνο», είπε αυτή. Ο ψυχίατρος κοίταξε τους αστυφύλακες κι οι αστυφύλακες τον ψυχίατρο. «Μου ‘πε ότι είχε ένα χρυσό κέρατο στο κέντρο του μετώπου του», είπε αυτή. Μ΄ ένα νεύμα απ΄ τον ψυχίατρο, οι αστυφύλακες πετάχτηκαν απ’ τις θέσεις τους κι άρπαξαν τη σύζυγο.

Ακριβώς τη στιγμή που της φόραγαν το ζουρλομανδύα, ο σύζυγος ξαναμπήκε στο σπίτι. «Είπατε στη γυναίκα σας ότι είδατε ένα μονόκερο;» ρώτησαν οι αστυνομικοί. «Και βέβαια όχι», είπε ο σύζυγος. «Ο μονόκερος είναι μυθικό ζώο». «Αυτό ήθελα μοναχά να μάθω», είπε ο ψυχίατρος. «Πάρτε τη. Λυπάμαι, αγαπητέ μου κύριε, αλλά η γυναίκα σας είναι μεγάλη τρελλάρα». Την πήρανε λοιπόν -εκείνη να καταριέται και να στριγγλίζει- και την κλείσανε σ΄ ένα ίδρυμα. Ο άντρας έζησε καλά κι εμείς καλύτερα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Την ιστορία ακολουθούσαν ερωτήσεις, μια εκ των οποίων ήταν η εξής:

Τι πιστεύετε ότι έγινε πραγματικά;

α) Ο άντρας δεν είδε ποτέ το μονόκερο, ήταν όλα ένα σχέδιο για να ξεφορτωθεί τη γυναίκα του.

β) Ο άντρας είδε το μονόκερο, αλλά προσποιήθηκε στους αστυφύλακες ότι δεν είδε τίποτα για να εκδικηθεί τη στρίγγλα γυναίκα του γι’ αυτό που πήγε να του κάνει.

γ) Ο άντρας δεν είδε ποτέ τίποτα ούτε και είπε στη γυναίκα του οτιδήποτε, απλά αυτή γύρευε ευκαιρία να τον ξεφορτωθεί.

δ) Ο άντρας ήταν τρελλός – νόμισε ότι είχε δει μονόκερο αλλά μετά το ξέχασε.

ε) Ο άντρας ήταν τρελλός – νόμισε ότι είχε δει μονόκερο αλλά ήθελε να εκδικηθεί τη στρίγγλα γυναίκα του.

Όλοι στην τάξη επέλεγαν α, γ, δ, και ε – κανείς το β. Μόνο εγώ. Αφού η ιστορία λέει ότι τον είδε!

Το περιστατικό αυτό μου άνοιξε τα μάτια και συνειδητοποίησα ότι πρέπει να είμαι πολύ αφελής τελικά. Ό,τι μου πουν το χάβω. Τα παίρνω όλα τοις μετρητοίς. Α, και με τη Φωλιά του Κούκου το κατάλαβα αυτό. Όταν ο ήρωας άρχισε να τα χάνει και να «βλέπει» να συμβαίνουν διάφορα, εγώ πίστευα σ’ αυτά που έβλεπε. Οι κριτικές όμως άλλα λέγανε. Λέγανε ότι ο ήρωας στο τέλος τρελάθηκε.

Ακολούθησαν κι άλλα πολλά παρόμοια που με έπεισαν ότι ο υπόλοιπος κόσμος διαβάζει between the lines ενώ εγώ οίδα ό,τι είδα.

Η μόνη φορά που κατάλαβα ότι τα είχε χάσει ο αφηγητής, ήταν στο Ημερολόγιο ενός Τρελλού – αν και ακόμα κι εδώ άργησα (παρά τον τίτλο, ΧΑΛΛΟΟΥ;!), πραγματικά είχα πιστέψει ότι άκουσε τα σκυλιά να μιλούν.

Και με το Sound Machine του Roald Dahl – αφού έβαλα μυαλό – πήγα να το δω διαφορετικά αλλά πάλι δεν μου κάθεται: αφού ακούει τα δέντρα να μιλούν!;!;

Αυτό αντικατοπτρίζεται και στις καθημερινές μου επαφές και έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να στο πω, εκτός από ευθέως. Ζηλέυω που άλλοι ακούνε ένα και αντιλαμβάνονται δέκα, ενώ εγώ ακούω ένα και καταλαβαίνω ένα. Αφού ένα δεν είπες;;;

Και μετά περνιέμαι για έξυπνη.

>:[