Προς ικανοποίησιν βίτσιου #2, σύμφωνα με το οποίο το νιόπαντρο ζευγάρι καθηλώνει τα πλήθη με ένα συγκλονιστικό ταγκό, αντί του ξενέρωτου *χασμ χασμ* σλόου (βλ. νύφη κρεμασμένη απ’ το λαιμό του γαμπρού, αμελητέες πέρα-δώθε κινήσεις, κοιταζόμαστε-στα-μάτια-ωσαν-ερωτευμένοι-πιγκουίνοι, είμαστε-πτώματα-αλλά-ας-φιληθούμε-γιατί-δε-λέει-να-μην-και-εξάλλου-δεν-έχουμε-και-τίποτα-άλλο-να-κάνουμε).

Εννοείται ότι πρόκειται περί βιτσίου της μέλλουσας νύφης, γιατί ο μέλλοντας γαμπρός δεν είναι και πολύ φαν των φαντασμαγορικών show (το πολύ πολύ να μας ρίξει καμιά ζεμπεκιά έτσι για το έθιμο - στο "θα ζήσω ελεύθερο πουλί").

Πρώτο μάθημα ψες. Ντίβα ο χοροδιδάσκαλος, με το αξάν το δεν-είμαι-από-δω-really, λεπτοκαμωμένος και ανάλαφρος, αλλά αριστότατος στη δουλειά του, όπως διεφάνη. Όταν χρειάστηκε σε κάποια φάση να παραστήσει την ντάμα για να δείξει στον ήμισυ μια λαβή – σόρρυ, βήμα – νόμισα ότι δεν θα γλύτωνε το ξύλο: τι «κοίταζέ με στα μάτια», τι «κράτα με από πιο ψηλά», τι «κράτησέ με πιο σφικτά»… γυΑλιΖε το μάτι του ήμισυ. Ήθελα να σπουρτίσω αλλά σεβάστηκα την ιερότητα της στιγμής, μην τους το χαλάσω! Εξάλλου, αν έδειχνα το παραμικρό ίχνος διασκέδασης εις βάρος του, εννοείται ότι δεν θα ξαναπηγαίναμε.  

Συνοπτικά, το πρώτο τέταρτο το διήλθαμε ωσάν με κατεψυγμένα παγίδια, το επόμενο με τεράστια άτσαλα βήματα α λα S.A.G.A.P.O., και πάνω που ψιλοζεσταθήκαμε τελείωσε η ώρα. Μας αποκεφάλισε κανονικά ο Grand Master (40 ευρωπαϊκά) και πήγαμε σπίτια μας. 

Όλως παραδόξως, δεν γκρίνιαξε (πολύ) στην επιστροφή. Ατενίζοντας βλοσυρά το μέλλον έξω απ' το παράθυρο, αρκέστηκε μόνο σ’ ένα...

«εννα μας περιπαίζουν…»