Τα  Χριστούγεννα έρχονται και μαζί τους απ’ τις κινηματογραφικές αίθουσες ποσότητες αισθηματικών ταινιών, ρομαντικών κομεντί, προσπαθώντας να προλάβουν το κλίμα και ίσως- μην είμαστε συνέχεια καχύποπτοι- και να εμπνεύσουν.

Η επιτυχία τους είναι δεδομένη καθώς μας βρίσκουν σε μια φάση αναδίπλωσης που αναζητούμε την αγάπη παντού, μετά το ξεσάλωμα του καλοκαιριού.

Μ’ αρέσανε οι κριτικές που διάβασα- αν και δεν έχω δει την ταινία- για μια καινούργια που βγήκε και λέγεται ‘Paris je t’ aime’. Πρόκειται για διάφορες ιστορίες αγάπης που εξελίσσονται γύρω απ’ τα Ιλίσια Πεδία και στις όχθες του Σηκουάνα.

Μου θύμισε κάποια Χριστούγεννα, όταν είχα δει την υπέροχη ταινία ‘Love actually’, η οποία έσμιγε την ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων με το χιούμορ αλλά και την πρωτογενή ανάγκη του ανθρώπου για έρωτα αληθινό.

Κι ας είναι οι περισσότερες ταινίες προϊόντα του Hollywood, κάποιες φορές- ελάχιστες- καταγράφουν την αλήθεια. Ότι δηλαδή σπάνια θα ανακαλύψεις την αγάπη εκεί που την κυνηγάς. Στα events της αμηχανίας και στις αχανείς μουσικές αρένες της αχαλίνωτης υποκρισίας. Κι αν τη βρεις, πιθανότατα θα ναι κάτι ψεύτικο, κάτι πρόσκαιρο.

Γιατί η αγάπη γεννιέται μέσα από το βλέμμα σε φωτεινά δωμάτια που οι επιθυμίες και οι ανάγκες του καθενός μας δεν μπορούν να κρυφτούν.  Γεννιέται μέσα από μικρές αλλά σπουδαίες πράξεις που αναδεικνύουν το συναίσθημα αυτό σε κάτι μεγαλειώδες.

Και αν όλοι μας, ή έστω οι περισσότεροι, έχουμε βιώσει την πρόσκαιρη έλξη που ολοκληρώνεται, μακροπρόθεσμα το αποτέλεσμα είναι μηδενικό. Γιατί εδώ μιλάμε για πράγματα που μένουν.

Γιατί το μυαλό και η καρδιά, αντίθετα με το σώμα, δεν κάνουν εκπτώσεις. Χαράσσουν μόνο ο,τι αξίζει, ο,τι κατακτήθηκε με πόνο και με μια δόση αυτοθυσίας.

Κουβαλάνε μόνο αυτά στα οποία καταθέσαμε ψυχή, αυτά στα οποία δώσαμε ζωή και αυτοδίκαια στη μνήμη μας κέρδισαν την αθανασία.

Κι απ’ τη μνήμη περνούν στη φαντασία, η οποία τους δίνει μια αλλιώτικη έκφανση, μια μαγική υπόσταση ώστε όταν χρειαστεί να ανασυρθούν, να βγουν στο προσκήνιο τις δύσκολες ώρες της εσωστρέφειας, να μας αγκαλιάσουν και να μας σώσουν.

Κάπως έτσι…

Υ.Γ.  Αν με βλέπετε tres romantique μάλλον φταίει ο Νοέμβρης ο οποίος κατά τα φαινόμενα ‘μ’ έπιασε’ κι εμένα, και οι πλανήτες μου οι οποίοι το χουνε ρίξει στο χασαποσέρβικο.  Είπαμε να είναι ανάδρομοι όχι να πάρουν τα βουνά! Μάλλον κατάλαβαν ότι είμαι ανισόρροπος και με δουλεύουνε. Θα επιληφθώ όμως του θέματος και θα απευθυνθώ άμεσα στην αστρολόγο που έχουμε εδώ γιατί αν συνεχίσω έτσι σε κανένα μήνα με βλέπω να ξαναγράφω τη ‘Λίμνη των κύκνων’ και τα ‘Τρία γουρουνάκια’…