- Μη φοβάσαι! Είναι καλό!

Μα φυσικά! Γιατί να φοβηθώ;! Ένα καφέ καθαρόαιμο ντόπερμαν έρχεται τρέχοντας κατά πάνω μου γαβγίζοντας με μανία! Το μόνο που το συγκρατεί, δεν είναι ούτε οι αναστολές ούτε οι κανόνες ευγενικής συμπεριφοράς αλλά ένα δερμάτινο λουράκι που την άλλη του πλευρά κρατά μια γιαγιά, κάπου στα εβδομήνταβάλε που με το ζόρι περπατάει! Από αυτές που δε ξέρεις ποιος βγάζει βόλτα ποιόν.

Μα γιατί να φοβηθώ κυρία μου;!

Τέλος πάντων, έχοντας παρόμοιες εμπειρίες, επιστρατεύω κάθε ίχνος ψυχραιμίας που μπόρεσα να βρω και αποφασίζω να σταθώ ακίνητος μην εκνευρίσω κι άλλο το μη-με-φοβάσαι-είμαι-καλό-ντόπερμαν. Είναι λέει κόλπο αυτό γιατί αν τρέξεις θα σε κυνηγήσει και άμα σε κυνηγήσει, δεν υπάρχει περίπτωση, θα σε φτάσει. Άρα κάτσε μην κουραζόμαστε άδικα. Ήταν και μια χρυσή ευκαιρία να δώ αν ισχύει το ρητό «σκυλί που γαυγίζει δε δαγκώνει» με πειραματόζωο εμένα βέβαια.

Κι εκεί που είχα αρχίσει να συμβιβάζομαι με την ιδέα της πάλης, συμβαίνει το εξής φοβερό (με θυμήθηκε ο Θεός μάλλον): Με την ορμή που είχε το μη-με-φοβάσαι-είμαι-καλό-ντόπερμαν να έρθει κατά πάνω μου (προφανώς για να μου πιάσει κουβέντα) έριξε κάτω τη γιαγιά! Ακούγοντας το "γκτουπ" σταματάει απότομα, γυρίζει πίσω να δει και αφού μου ρίχνει ένα βλέμμα τύπου «εμείς οι δύο δεν τελειώσαμε ακόμη» πηγαίνει δίπλα της με την ουρά στα σκέλια κι αρχίζει να βγάζει αυτές τις κραυγές που βγάζουν τα σκυλάκια σαν να κλαίνε και κάνουν τις κοπέλες να λένε «ααχ το γλυκούλι, αααχου».

Αφού συνήλθα από το σοκ, απίστευτα ανακουφισμένος να πω την αμαρτία μου, σκέφτηκα να πλησιάσω τη γιαγιά να τη βοηθήσω να σηκωθεί. Από την άλλη το καλό σκυλάκι μου είχε ορμήξει ενώ περπατούσα όλο χαρά δέκα μέτρα μακριά, τώρα που θα πήγαινα και στην κυρά του δε θέλω να φανταστώ την αντίδρασή του. Κι ενώ όλα αυτά περνούσαν από το μυαλό μου στιγμιαία, τη λύση την έδωσε το μη-με-φοβάσαι-είμαι-καλό-ντόπερμαν που συνεχίζοντας αυτό το «κλάμα» άρχισε να με κοιτάει με αλλαγμένο πλέον υφάκι, σαν να μου έλεγε «έλα βοήθα έκανα μαλακία».

Η γιαγιά ούτε μιλιά ούτε κίνηση! Προσπαθούσε μάλλον να συνέλθει κι αυτή ή της άρεσε η ευκαιρία για λίγο αραλίκι στο πεζοδρόμιο. Με τα πολλά, πλησιάζω, τη βοηθάω να σηκωθεί, ακούω τις ευχαριστίες και κάποια αναπάντεχα μπινελίκια για το σκυλί και τους αφήνω να συνεχίσουν το δρόμο τους, αφού επέμενε η ηλικιωμένη αυτή κυρία ότι είναι μια χαρά και δε θέλει καμιά άλλη βοήθεια!

Μετά λοιπόν κι από αυτό το σημερινό, δυο πράγματα δεν ανέχομαι ξανά..

1. Την ηλίθια φράση «μη φοβάσαι», η οποία προφανώς σημαίνει: «εγώ δε φοβάμαι δικό μου είναι σιγά μη μου ορμήξει, τώρα αν στην πέσει εσένα, ε τι να κάνουμε!».

2. Κυρίες και κυρίους όλων των ηλικιών που για να γλυτώσουν από την κακομοιριά και τη μοναξιά τους αποφασίζουν υπό τον μανδύα της «ζωοφιλίας» να μαντρώσουν στα μικρά διαμερίσματά τους κάθε είδους ζώα τα οποία στην ουσία καταπιέζονται και υποφέρουν από τους περιορισμούς που εμείς έχουμε συνηθίσει στη ζωή μας. Χώρια τις βρωμιές στα πεζοδρόμια και τα περιστατικά σαν το σημερινό για τα οποία φυσικά δε μπορούμε να κατηγορούμε τα τετράποδα, αλλά τα δίποδα ζωάκια της πόλης μας. Το ξέρω κάποια πράγματα και ορισμένες καταστάσεις είναι σκληρές, αλλά υπάρχουν κι άλλοι τρόποι αντιμετώπισης, πιο αξιοπρεπείς και κοινωνικά πιο ωφέλιμοι.