Αλήθεια, πόσο ειλικρινείς είναι οι χρόνιες σχέσεις?

Σίγουρα πολλοί από σας το έχουν βιώσει ή το βιώνουν ήδη. Και γω με τη σειρά μου το έκανα το αγροτικό μου. Αλλά δε θα μιλήσω για μένα σήμερα γιατί απλά δεν αφορά κανένα. Θα μιλήσω όμως για πράγματα που έχω δει ή έχω ζήσει από πολύ κοντά πάντα σε πλαίσιο γενικό. Έχουνε περάσει πολλά χρόνια, πλέον όλα αυτά έχουν τελειώσει, καθώς αναφέρομαι για γεγονότα κυρίως πριν το 2000.

Έζησα για πέντε χρόνια στην επαρχία όπου σπούδαζα. Εκεί όλα τα παιδιά, μακριά από τις οικογένειές τους και χωρίς να δουλεύουν, μπορούσαν να εκφραστούν ελεύθερα να κινηθούν, να κάνουν ο,τι θέλουν.

Κορίτσια περισσότερα, αλλά και αγόρια αρκετά.

Πολλές κοπέλες είχαν σχέση στα μέρη τους, ή εδώ στην Αθήνα. Στις κουβέντες συνέχεια τους μνημόνευαν με πολλή αγάπη και λαχταρούσαν την ώρα και τη στιγμή που θα το σκάσουν για ένα σαββατοκύριακο να τους δουν ή εκείνοι θα πήγαιναν. Τα ταξίδια  την πρώτη περίοδο ήταν συχνότατα, ενώ από τις πολλές φορές που ερχόντουσαν, καταντούσαμε και παρέα. Μετά όμως αραίωναν. Τα εργαστήρια έδιναν και έπαιρναν, οι υποχρεώσεις, τα  αγγλικά, τα ισπανικά κι ο,τι άλλο άρχιζαν και έμπαιναν στη ζωή των κοριτσιών.

Εμείς  ήμασταν έξω από το πρόβλημα, καθώς με αυτά που βλέπαμε και μαθαίναμε, είχαμε αποφασίσει να τα ‘φτιάχνουμε’ με κορίτσια που μένανε εκεί, ει δυνατόν από την ίδια γειτονιά!

Επειδή ήταν η περιοχή μικρή και γνωριζόμασταν κυριολεκτικά όλοι, σχηματικά από τις 100 κοπέλες οι 99 συστηματικά τα χανε με έναν ή με δύο ταυτόχρονα,  οι οποίοι κατά κύριο λόγο ήτανε φίλοι και γνωρίζανε την ύπαρξη του άλλου που μένει μακριά. Όποτε κατάφτανε φυσικά ο επίσημος, κρύβονταν μες στο πλήθος ή πηγαίναν στις δικές τους κοπέλες. 

Για τα αγόρια δε, πρέπει να γράψω μυθιστόρημα. Όσοι τα είχανε με κοπέλες μακριά απ’ το μέρος αυτό, οι οποίοι ήταν όμως λίγοι σχετικά, ειλικρινά δεν επιτρέπεται να γράψω το τι γινότανε. Οι κοπέλες τους όταν ερχόντουσαν, σπανίως, ήταν δακτυλοδεικτούμενες. Όταν κυκλοφορούσαν με τ’ αγόρι τους στο δρόμο λες και υπήρχε από το φοιτητόκοσμο μια omerta, η οποία δεν έσπαγε με τίποτα και γι’ αυτό τους αξίζουν συγχαρητήρια. Αλλά τα σχόλια και τα θαψίματα πίσω από την πλάτη αρκετές φορές ήταν άνω ποταμών.

Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι κάποιος ενώ τα είχε, σ’ όλο το διάστημα πρέπει να πήγε με πάνω από σαράντα γυναίκες, ο οποίος μιλούσε με κείνη πάνω από έξι φορές την ημέρα. Κι άλλοι όμως δεν πήγανε πίσω με σκορ από 10 έως 20, οι οποίοι αναλογικά ήταν αρκετοί. Τέλος οι πιο πιστοί το ρίχνανε στο δίπορτο, το οποίο θεωρείτο και πεπερασμένο συν τοις άλλοις.

Αλλά και στην περίπτωση μας, όσοι και όσες  τα είχανε με άτομα που βρίσκονταν εκεί, γινόταν το έλα να δεις. Κι αυτές οι ιστορίες πραγματικά είχανε τρελό γέλιο, γιατί εκτός του ότι χρειαζόταν η αυτονόητη θέληση για το κάτι διαφορετικό, ταυτόχρονα χρειαζόταν και η επιστράτευση κι άλλων χαρισμάτων όπως η πονηριά, η συνομωσία, και ο,τι χρειάζεται για να μείνει κάτι κρυφό. Οι γκάφες δεν ήταν η εξαίρεση αλλά ο κανόνας με όλα τα επακόλουθα του απίστευτου γέλιου και των μουντζωμάτων εκατέρωθεν. Οι χωρισμοί, οι επαναπροσδιορισμοί, τα συγχωροχάρτια, η εκδίκηση ήταν η κύρια ασχολία όλων  των αργόσχολων φοιτητών καλή ώρα.

Δε θα αναφέρω καμία από αυτές, κρίμα γιατί άνετα γινόντουσαν σήριαλ, αλλά η κάθε ιστορία έχει στοιχεία του χαρακτήρα εκείνου που ενεπλάκη, και θα ήταν προσβολή και η ελάχιστη αναφορά τους.

Και μπορεί το πτυχίο να το πήραμε με το ζόρι μετά από χροοόνια σπουδών(?), τις ανθρώπινες σχέσεις όμως τις είδαμε από μέσα, τις ζήσαμε, τις φάγαμε με το κουτάλι.

Και είδαμε καθαρά την υποκρισία που τις διαχέει. Και φυσικά δεν είναι έτσι ο κόσμος που ζούμε γιατί ζούμε υπό ένα συνεχές καθεστώς πίεσης. Αποδεικνύεται όμως πως αν αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να σκεφτεί και να δράσει, είναι ικανός για πάρα πολλά που ούτε καν είχαν περάσει από το μυαλό του.

Και φυσικά εγώ προσωπικά δεν το θεωρώ κακό. Ήμασταν τότε κακοί με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μας, γιατί η κοινωνία η ίδια χωρίς να θέλουμε, μας επέβαλε αυτό το σκεπτικό.

Βλέποντας πια όμως εμένα, αλλά και εκείνους που ζούσαν μαζί μου τότε, μας έκανε πολύ καλό όλο αυτό το σκηνικό. Είχαμε ξεκινήσει από τα σπίτια μας αθώα, αγνά παιδιά μες στο ρομαντισμό. Όχι ότι αυτά φύγανε, οι άνθρωποι εξάλλου δεν αλλάζουν, αλλά προστέθηκαν και χαρακτηριστικά που μας κάνουν να μπορούμε να ‘διαβάζουμε’ καλύτερα ένα βλέμμα, ένα νεύμα, μια πράξη που επιφανειακά στηρίζεται στην ανιδιοτέλεια.

Η ψυχή μας έγινε πιο σκληρή σίγουρα. Για την καρδιά μας θα σας γελάσω. Πάντως θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έζησα και είδα όλα αυτά. Εξάλλου αυτές οι μικρές ιστορίες που θεωρούνται ‘σκανδαλώδεις’, αυτές οι ίδιες μας κάνουν και ταξιδεύουμε όταν μαζευόμαστε οι παλιοί φίλοι από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας.

Λέγοντας συνέχεια τα ίδια, αλλά περιγράφοντας τα με τρόπο διαφορετικό κάθε φορά, προσθέτοντας ή αφαιρώντας ανάλογα με τη διάθεσή μας, είναι μυστήριο πώς γελάμε συνέχεια με την ίδια ένταση! Τολμώ να πω πως όσο περισσότερο τα λέμε, τόσο περισσότερο γελάμε!

Γι’ αυτό στη ζωή δεν είναι οι καταστάσεις που μας δίνουν χρώμα. Γιατί οι καταστάσεις, αν γίνουν κτήμα, γίνονται ταυτόχρονα καθεστώς και μας καταπιέζουν, μας κάνουνε και υποφέρουμε.

Οι στιγμές κρύβουν την ουσία, κι αυτήν πρέπει να ψάξουμε. Οι στιγμές μάς δίνουν χρώμα, μας δίνουν το υλικό για τα όνειρά μας. Καλημέρα σε όλους.