Ήταν οι μέρες εκείνης της περίεργης δίκης που έκανε τόσο

θόρυβο.

Απ΄  το πρωί κόσμος πολύς συνωστιζόταν στη μεγάλη αίθου-

σα και τους διαδρόμους,

και παρ΄ όλο που έβρεχε κι άλλος κόσμος στα πεζοδρόμια,

πολλά τετράγωνα γύρω. Καθένας θυμόταν τη ζωή του. Πολ-

λοί κλαίγανε.  Άλλοι ήταν πιωμένοι

και βλαστημούσαν. Μα όταν ήρθε η στιγμή και μπήκαν οι

δικαστές

έγινε απέραντη ησυχία. Και σε λίγο, ύστερ΄ από κάπως σύν-

τομη, βέβαια, διαδικασία,

έβγαινε η απόφαση. Πρόδωσες: θάνατος, ακούστηκε η αμεί-

λιχτη φωνή της δικαιοσύνης.

Ένα  κύμα ανακούφισης πέρασε πάνω απ΄ το πλήθος. Μακριά

ακούστηκαν καμπάνες,

ίσως ακόμα και βελάσματα. Μα πάλι όλα πάψανε ξαφνικά

σα βγήκε η δεύτερη απόφαση. Δεν πρόδωσες:

θάνατος, ακούστηκε ξανά η αμείλιχτη φωνή  της δικαιοσύνης.

Κι άρχισε τότε η μια απόφαση ν΄ ακολουθεί την άλλη.

Μίσησες: θάνατος. Αγάπησες: θάνατος. Αρνήθηκες: θάνα-

Τος. Υπάκουσες:  θάνατος.

Και περνούσαμ΄ ένας-ένας μπροστά απ΄ τους δικαστές

που ύστερ’ απ΄ την στερεότυπη, μικρή διαδικασία

βγάζανε την απόφαση. Δείλιασες: θάνατος. Τόλμησες: θάνα-

τος.

Αδίκησες: θάνατος. Συγχώρεσες: θάνατος.

Και γυρίζαμε στα σπίτια μας και το ζεστό μας δείπνο

ήσυχοι πως ξοφλήσαμε το χρέος μας

μ΄  αυτή την καταδίκη.

(ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: Ποιήματα 1958-1964, Κέδρος, 1984)

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.