H ανάγκη για τη μεγάλη έξοδο ήταν επιτακτική! 3 συνεχόμενα μηνάκια στο L.A. (Lekanopedio Attikis), εκτός του ότι ήταν γεμάτα εξατάσεις και δύσκολες περιόδους, είναι το ρεκόρ μου μακριά από την πατρίδα! Οπότε βρήκα ευκαιρία τη γιορτή του Πολυτεχνείου για να γιορτάσω κι εγώ την (προσωρινή) απελευθέρωση μου από τη "Χούντα" της Αθήνας...
 Τέσσερις μερούλες υπέροχες, είδα αυτούς που ήθελα να δω, έκανα μια βόλτα στην πανέμορφη Σαλονίκη (τα ρέστα μου για αυτήν τη γλυκιά ομίχλη, που διάσπαρτη στην ατμόσφαιρα κάνει το Θερμαικό να μοιάζει σκηνικό ταινίας..) και γέμισα μπαταρίες ως τα Χριστούγεννα.
 

 Στο τραίνο του γυρισμού, περικυκλωμένος από γιαγιάδες που έπλεκαν(!) και βαρετούς σαραντάρηδες, από εκείνους που δε μιλάν ούτε στον εαυτό τους, αναγκάστηκα να περάσω την ώρα μου με ένα βιβλίο που άρπαξα τελευταία στιγμή, φεύγοντας από το σπίτι.                                 

"The picture of Dorian Gray" του Oscar Wilde. Γραμμένο σε κακής ποιότητας χαρτί, δώρο από την "Κυριακάτικη", θα ήταν το όπλο μου στη μάχη με τις 6 ολόκληρες ώρες του ταξιδιού. Από τις πρώτες σελίδες άρχισα να το ψιλοβαριέμαι. Πολύ ωραίος ο Wilde, υπέροχες οι θεωρίες του, ριζοσπαστικές στην εποχή του (μάλλον συντηρητικές πλέον), καταπληκτικοί ορισμοί για την τέχνη, όμως η ιστορία μάλλον αδιάφορη. Ένας νεαρός, που τον θέλουν δύο άντρες και  αυτός ερωτεύεται μια κοπέλα, όπου τελικά τον πείθουν πως αυτός ο έρωτας είναι παράλογος! Τουλάχιστον ως εκεί διάβασα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλλόφιλους. ο καθένας είναι ελεύθερος να ζήσει όπως θέλει τη ζωή του. Πολλούς μάλιστα, τους εκτιμώ σαν άνθρωπους. Αλλά αυτή η εμμονή τους να βγάζουν όλους εμάς του "straight" (άκου όρος!) οπισθοδρομικούς ή κολλημένους με νευριάζει! ’φησα λοιπόν το βιβλίο και προσπάθησα να ρίξω κανέναν υπνάκο...

Πράγμα αδύνατο για μένα στο τραίνο. Προσπερνώντας λοιπόν τις σεξουαλικές προτιμήσεις και τα κολλήματα του Wilde, και με το μισό βαγόνι σε λήθαργο, είπα να συνεχίσω λίγο το βιβλίο γιατί δεν περνούσαν με τίποτα, όχι οι ώρες, αλλά τα λεπτά! Κάπου λοιπόν στη σελίδα 33, και χωρίς να καταλάβω από που μου ήρθε, διαβάζω έναν εξαιρετικό ύμνο, μια ανεπανάληπτη ωδή στη νιότη και την ομορφιά! Παραθέτω αποσπάσματα μόνο, για να μη γίνω κουραστικός:

 [...] Αχ! Συνειδοποιήστε τη νιότη σας όσο ακόμα την έχετε. Μη σπαταλήσετε απερίσκεπτα το χρυσάφι των ημερών σας ακούγοντας τους ανιαρούς ανθρώπους. [...] Μετά, σιγά σιγά εκφυλιζόμαστε σε φρικαλέες μαριονέτες, στοιχειωμένες απ' την ανάμνηση των παθών που φοβηθήκαμε κι αποφύγαμε, απο τους εξαίσιους πειρασμούς στους οποίους δεν είχαμε τι θάρρος να ενδώσουμε. Αχ, Νιότη!
 [...] Και η ομορφιά είναι μια μορφή μεγαλοφυϊας, για την ακρίβεια είναι ανώτερη από τη μεγαλοφυϊα γιατί δε χρειάζεται να την εξηγήσεις. Είναι ένα από τα μεγάλα γεγονότα της ζωής. [...] Τελικά η αναζήτηση της ομορφιάς είναι το κρυφό νόημα της ζωής...

 Έκλεισα το βιβλίο και κόλλησα χαζευόντας αφηρημένα τα βουνά της Θεσσαλίας. Ακόμη και ο Mick Jagger σταμάτησε να τραγουδά από τα ακουστικά μου, φαίνεται άρχισε να σκέφτεται κι αυτός. Ναι, η αναζήτηση της ομορφιάς. Το έβρισκα λίγο άδικο πάντα αυτό, να θεοποιούμε την ομορφιά. Πολύ ρηχό και επιπόλαιο. Όμως σήμερα τα είδα όλα ξεκάθαρα. Αν αφήσουμε στην άκρη τα κόμπλεξ και τα κολλήματα με τον εαυτό μας, θα δούμε πως η ομορφιά είναι το παν στη ζωή. Η ομορφιά και τα νιάτα. Εκεί μας οδηγεί το ένστικτο, στην ομορφιά τείνουμε πάντα ασυνείδητα, γιατί αυτό αισθανόμαστε, αυτός είναι ο προορισμός μας, για αυτήν υπάρχουμε. Κάθε είδους αναστολή ή περιορισμός της ομορφιάς, μας σκλαβώνει τελικά, κάνει τη ζωή μας πιο μικρή, πιο μίζερη, ανούσια. Ασήμαντη είναι η σκέψη, ο διαλογισμός, ακόμα και η τέχνη, μπροστά στην ομορφιά. Όλα προσπαθούν είτε να την εξηγήσουν είτε να τη μιμηθούν.
 Μη συμβιβάζεστε. Τίποτα λιγότερο από το όμορφο, δεν είναι αρκετό.

 Υ.Σ. "Τίποτα πέρα από τις αισθήσεις, δε μπορεί να θεραπεύσει τη ψυχή"

 Υ.Σ. Εκπληκτικές οι σκέψεις και οι διαπιστώσεις στα ταξίδια, όσο βαρετά κι αν προβλέπονται... Ίσως λόγω αυτής της αίσθησης, της αλλαγής, της διαρκούς κίνησης. Αυτής που μας κρατάει ζωντανούς...