Αυτοκίνητο. Η μοναξιά που μοιάζει με μια τρελή πυγολαμπίδα υπό το LSD. Φώτα. Κορίτσι. Λουλούδι ροζ με άρωμα κρέμα ζαχαροπλαστικής. Η κάμερα κουνιέται γρήγορα. Θαμπώνει. Θαμπώνεις. Την κοιτάς. Φιλιά σαν έκρηξη πυρηνικού εργοστασίου μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού στην Τυνησία. Σε αγγίζει και μουδιάζεις, νιώθοντας εκατομμύρια τερμίτες να έχουν κρεμαστεί από το δέρμα σου και να χορεύουν υπό τους ρυθμούς των Daft Punk. Ψηφιακός ¨Ερωτας. Σαν να ξυπνάς το βράδυ ιδρωμένος, έχοντας χορέψει ώρες με την ερωμένη σου, μέσα σε αίθουσα τελετών ενός εξοχικού σπιτιού στη Φιλανδία το 1889. Ηλεκτρική ματιά, με γεύση από γρανίτα φράουλα που έτρωγες μικρός, με το μπαμπά σου, στα θέατρα της νεότητάς σου. Η μουσική. Το soundtrack της ζωής σας. Νότες βουτηγμένες στον καφέ, σαν μπισκότα που θυσιάζονται στο βωμό ενός τιραμισού. Τράβα με πάνω. Ρίξε με κάτω. ΤιραΜιΣου σε παρακαλώ. Για ένα φιλί και μόνο. Γιατί μόνο αυτό πρέπει να σου κάνω από εδώ και μπρος. Γιατί μόνο αυτό σου αξίζει. Και πόσο ωραίο είναι να αξίζεις ακριβώς όσο ένα φιλί. Που η πιθανότητα του οποίου με κάνει να λέω τόσο γλυκά πράγματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. ’λλαξε φακό. Πάμε να μαγειρέψουμε και άσε όλα τ' άλλα. Βάλε εκείνο το σκονισμένο υπερ-ευρυγώνιό σου. 19mm. Και σήκωσε τη μηχανή σου. Κι άλλες φωτογραφίες. Η μουσική σου τώρα είναι Nick Cave. Joy Division και χάνεις τον έλεγχο ξανά. Δεν ξέρω που τελειώνει. Ίσως κάποτε γράψω ένα βιβλίο σε 3 μέρες. Αλλά ποτέ δεν θα είναι σαν εκείνο το βιβλίο. Αυτό με τους υποχθόνιους. Που τελειώνει τόσο άσχημα και τόσο όμορφα. Που εκείνος, ο συγγραφέας του ταξιδιού σου, τόσο απλά, γύρισε σπίτι έχοντας χάσει τον έρωτά σου. Και για άλλη μια φορά, ένα κείμενο που αφιερώνεται στη Mardou Fox.

"...and I go home having lost her love. And write this book."