Διαβάζοντας στο φόρουμ το τόπικ Blog 42 μέρες και πηγαίνοντας στο αντίστοιχο λινκ, θυμήθηκα -ναι θυμήθηκα- πόσο ανόητη είμαι που σήμερα δεν ευχαρίστησα τον Θεό, το σύμπαν...

 Υπάρχω. Αναπνέω. 

 Υπάρχω. Θα δω και σήμερα τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει. Θα δω και πάλι τον χορό την θάλασσας και θα ακούσω τον παφλασμό των κυμάτων της.

 Υπάρχω. Έχω τη ευλογία να αγαπώ και να με αγαπούν.

 Υπάρχω. Έχω την δυναντότητα να μπορώ να χαρώ και πονέσω, να γελάσω και να κλάψω.

 Υπάρχω. Είμαι εδώ!

 Ναι, ξαφνικά η δουλειά δεν φαίνεται να είναι τόσο βαρετή σήμερα.

 Μετά θα πάω για καφέ με τους φίλους μου κι αυτά που θα πούμε δεν θα είναι τα ίδια και τα ίδια.

 Σήμερα δεν θα γκρινιάξω αν έχει κίνηση στον δρόμο, παρά θα γυρίσω να κοιτάξω προς τον ουρανό. Είναι όμορφος σήμερα, έχει φορέσει ξανά τα γαλάζια του. Κι ύστερα θα χαμογελάσω τον οδηγό του διπλανού αυτοκινήτου.

 Θα περάσω κι από το ανθοπωλείο της γειτονιάς μου. Είδα κάτι πολύ ωραίους Ήλιους περνώντας και θα τους στολίσω στο κέντρο του δωματίου μου.

 Και μετά θα ανοίξω το παράθυρό μου, να μπει αυτό το γλυκό φθινοπωρινό αεράκι, να φυσήξει στο πρόσωπο μου και να καθαρίσει τον αέρα του δωματίου μου από όποια πικρή σκέψη μπορεί να κρατάει στα μόριά του.

 Ευχαριστώ άγνωστε φίλε μου! Σου στέλνω ό,τι θετικό έχω μέσα μου, να έρθει να σε βρει, να γίνει ένα με τις ψυχές όλων αυτών που σε αγαπούν, να σε πλημμυρίσει, να κερδίσουμε παρέα την μάχη που δίνεις!