Οδεύουμε πλέον προς τη Μεγάλη Εβδομάδα,την Εβδομάδα των Παθών του Χριστού.Μια Βδομάδα που ξεκινάει με την απόλυτη οδύνη του Θεανθρώπου και τελειώνει με την Ανάστασή του,τη κυριαρχία του πάνω στην αμφιβολία και το θάνατο,στην Ανάληψή του.

Εγώ όμως,γράφω αυτό το κείμενο,με το κίνητρο της προβολής της άποψής μου για ένα ''άλλο'' πρόσωπο του Χριστού,ένα πρόσωπο που περιγράφηκε από τον Νίκο Καζαντζάκη στον ''Τελευταίο Πειρασμό'' υπό μορφή βιβλίου,και στη συνέχεια απεικονίστηκε σε κινηματογραφική μορφή από το Μάρτιν Σκορσέζε στην ομότιτλη ταινία.Όπως είναι γνωστό,τόσο ο συγγραφέας Καζαντζάκης,όσο και ο κινηματογραφικός δημιουργός Σκορσέζε,υπέστησαν έντονες αμφισβητήσεις,επικρίσεις,αρνητικές αντιδράσεις και διαμαρτυρίες,με τα αποτελέσματα του αφορισμού του πρώτου από την Ορθόδοξη Εκκλησία,και όσον αφορά τον δεύτερο,την απαγόρευση της ταινίας του στην Ελλάδα,το 1988 και τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας από πλευράς των πιστών.Αυτό συνέβη επειδή και οι δύο παρουσίασαν μια διαφορετική εκδοχή της προσωπικότητας του Χριστού.Παρουσίασαν ένα Χριστό ευάλωτο στο πειρασμό της ανθρώπινης ψυχής και σάρκας,έναν άνθρωπο-το τονίζω αυτό-που διακατέχεται από τα πάθη,τις αμφιβολίες,τις τύψεις και τις οδύνες.Ο Χριστός,παρουσιάζεται ως άνθρωπος(και όχι Θεάνθρωπος)να αντιμετωπίζει την εσωτερική αμφισβήτηση,να αντιμετωπίζει την αγάπη και τον έρωτα(με μια πόρνη).Παρουσιάζει δηλαδή καθαρά ανθρώπινα χαρακτηριστικά,πλήρως αντίθετα με αυτά που προσδίδονται από τις Γραφές.Ο Χριστός του Καζαντζάκη βρίσκεται σε μια ανηλεή ψυχική πάλη με τις αμφιβολίες της θεάρεστης αποστολής του,σε ένα εσωτερικό μετάιχμιο ανάμεσα στο σκοπό της θυσίας του για τις αμαρτίες του κόσμου,και στην εκπλήρωση των δικών του,ανθρωπίνων ονείρων,που πηγάζουν από την ερωτική αγάπη και την ανάγκη για οικογένεια.Το σκοπό δηλαδή ενός απλού,κοινού ανθρώπου που μαθαίνει να ζει με τα πάθη του και τις εσωτερικές του ορμές.Παρουσιάζει ένα Χριστό επιρρεπή στην ανθρώπινη αμαρτία και στο συνεχή προβληματισμό.

Αυτές τις παραμέτρους απεικόνισης της προσωπικότητας του Χριστού,καταδίκασαν πολλοί,άνθρωποι της Εκκλησίας και απλοί πιστοί.Κατηγόρησαν τους δύο δημιουργούς για αθε'ί'α,διαστρέβλωση της αληθινής εικόνας του Θεανθρώπου,μίλησαν ακόμα για αναρχισμό και αντικομφορμισμό.

Εγώ αυτό που θέλω να πω,είναι πως τόσο ο Καζαντζάκης,όσο και ο Σκορσέζε,αποτελούν για μένα πρόσωπα απόλυτης αποδοχής και ατέρμονου θαυμασμού,γιατί το έργο τους είναι ανυπέρβλητης αξίας,ο καθένας στο δικό του χώρο.Δεν καταδικάζω την οπτική τους για το Χριστό,επειδή και οι δύο προέβαλλαν τη δική του άποψη.Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω πως αποτελεί αιρετική πράξη ή και ακόμα αθε'ί'α,αν λάβουμε υπόψιν πως ο Σκορσέζε δηλώνει ορκισμένος Καθολικός,ενώ ο Καζαντζάκης αναζητούσε σε όλη του τη ζωή απαντήσεις σε ερωτήματα πίστης,χωρίς να αποτρέπει τον εαυτό του να δεχτεί το Θεό.Είναι μια διαφορετική προσέγγιση της προσωπικότητας του Χριστού που είναι απόλυτα αποδεχτή.Δεν προσβάλλει ούτε υβρίζει την εικόνα Του,απλά αναζητά απαντήσεις σε αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα.Άλλωστε,γιατί να μην είναι πραγματικότητα μερικές πλευρές αυτής της απεικόνισης?Ο Χριστός είχε και μια ανθρώπινη πλευρά,είχε επομένως και προβληματισμούς,ερωτήματα,ακόμα και σωματικές ορμές-ενδεχομένως-να προβάλλει.Αυτό δεν μειώνει την θεάρεστη αποστολή Του να θυσιαστεί για τις αμαρτίες του κόσμου.Η μεγαλύτερη δικαίωση της θε'ι'κής πλευράς του Χριστού,είναι το γεγονός ότι πέρασε όλους αυτούς τους πειρασμούς και όλες τις ψυχικές δοκιμασίες για να καταφέρει στο τέλος να νικήσει και να λυτρωθεί.Το γεγονός ότι κατάφερε να δοκιμάσει τους πειρασμούς της αμαρτίας έτσι ώστε να τις νικήσει και να τις συντρίψει.