Ίσως το μόνο πράγμα που με διασκεδάζει τις τελευταίες ημέρες είναι η πλάκα που κάνω σε όποιον με ρωτήσει πώς θα φτιάξω τα μαλλιά μου τη μέρα του γάμου. Με πολλή σοβαρότητα απαντώ "κότσο μπανάνα" (για όσους δεν γνωρίζουν πρόκειται για ντεμοντέ hairdo, χωριατιλίκι, κυπριστί πατρωνιά). Τα ύφη, τα ξεροκαταπιώματα και οι εσωτερικές πάλες των φίλων μου είναι συλλεκτικά. Για πιο πιστευτό εφφέ, προσθέτω ότι η κομμώτρια μου ήθελε να μου αφήσει και λίγα κιρκιλλούθκια (=τούφες μαλλιών που σουστάρουν) εκεί στα αυτιά, αλλά της είπα "γιααααξξξ χωρκατοσύνες".

Κατά τ' άλλα, τα νέυρα μου είναι πολτοποιημένα. Λίγο η χαλαρότις του Νωχέλα και η ανοργανωσιά του (μέσα σε 3 μέρες καλέσαμε 3 άτομα - μείναν 30 μέρες και 200 άτομα), λίγο (εώς πολύ) ο τύπος στο κατάστημα που πήγαμε για γαμπριάτικο κοστούμι, ο εγκέφαλός μου ξεκαπνίζει.

Στο κοστουμομάγαζο του δίνει να φορέσει ένα πολύ ωραίο off-white κοστούμι, με γιλέκο από μέσα από ύφασμα ταπετσαρίας (με ιριδίζοντα, άλλως περλέ, μοτίβα). Δεν ήταν άσχημο, φτάνει να μην έβγαζε το σακάκι - τότε, σφικτοτυλιγμένος με την ταπετσαρία, ήταν σαν νυφικό κουπέπι (=κυπριακός ντολμάς).

"Να μη δούμε και καμιά γραβάτα λίγο μακρύτερη, γιατί αυτή του γιλέκου είναι σαν σαλιάρα και άμα βγάλει το γιλέκο θα είναι ρεζίλας;", επιχειρώ.

"ΜΑ ΤΟ ΓΙΛΕΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΒΓΑΛΕΙ, ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ!", θίγεται ο τύπος.

"Ναι, αλλά δεν του πάει να είναι μόνο με το γιλέκο. Είναι σαν Αιθίοπας", συνεχίζω. "Και να φοράει το σακάκι από πάνω όλη μέρα, δύσκολο το κόβω".

[ύφος "είσαι άσχετη - πού μπλέξαμε"]

[ξαναπαίξτε τον άνωθεν διάλογο τρις]

"Όπα," εντοπίζω, "οι τσέπες του παντελονιού πώς φεγγίζουν έτσι;! Θα μπορούσαμε να τις φοδράρουμε λίγο να μη φαίνονται έτσι κάτω απ' το παντελόνι; (ΌΠΩΣ ΤΟΝ ΠΙΝΟΚΙΟ?!?!)"

"Μα είναι ήδη φοδραρισμένο το παντελόνι!", απαντά σοκαρισμένος.

"Τότε να ξαναεπενδυθεί με κάτι άλλο ώστε να μη φαίνονται έτσι;", προτείνω, πνίγοντας το αλληθώρισμά μου στη θέα των τσεπών.

"Μα όλα τα Ιταλικά κοστούμια σε αυτό το χρώμα είναι έτσι και κανείς δεν έχει πρόβλημα", απαντά ο ειδήμων, προσπαθώντας να πνίξει κι αυτός το σοκ του με την ιδιοτροπία μου.

[ξαναπαίξτε τον άνωθεν διάλογο πεντάκις]

Μ' αυτά και μ' αυτά, "Να βάλουμε από κάτω ένα κομμάτι άσπρο ρούχο", υποχωρεί ο ειδήμων.

"Όχι άσπρο!! Το άσπρο κάτω από το άσπρο φεγγίζει περισσότερο. Μπεζ πρέπει να μπει!", σπεύδω.

"Καλά", λέει αγανακτισμένος, "ζαχαρί".

"Μπεζζζζ, δερματί, κρεατί, καφετί, ΌΧΙ ΖΑΧΑΡΙ, γκρρρρ", τρελλαίνομαι.

[ύφος "έχε χάρη που είστε καλοί πελάτες και θα με χρυσώσετε και πάλι άρα πρέπει να σφικτώ να μη σε δείρω, παλιοστρύφνα"]

Εξωθούμαι σε ένα απεγνωσμένο τόλμημα. Παίρνω ένα κομμάτι άσπρο χαρτί και το μπήγω κάτω απ' το άσπρο μου μπλουζάκι. "Δες", επιδεικνύω, "πώς ξεχωρίζει το άσπρο κάτω από το άσπρο. Και δες και το μπεζ", λέω και δείχνω το καλυφθέν από μπεζ σουτιέν αριστερό μου στήθος. "Χμ, ναι", μου κάνει βιαστικά και πουφφουρίζοντας (μετά από λίγο το ξέχασε τελείως - δεν ήμουν σε mood να το εκλάβω ως απόρριψη των στηθιών μου).

Μετά πάμε στο παπούτσι. Καφέμυτεροκροκοδειλί.

"Γκουχ", κάνω, "είναι πολύ ωραίο, μόνο που είναι πολύ καφέ και δεν θα ταιριάζει με τη δική μου εμφάνιση..."

"Είναι πολύ καλό. Είναι τέλειο".

"Δεν αντιλέγω, αυτό είπα κι εγώ. Αλλά το νυφικό μου θα φέρνει προς το ασπρο-ασημί, αυτό το παπούτσι σε συνδυασμό με τη ταπετσαρία από πάνω φέρνει προς το καφε-χρυσό. Θα είμαστε σαν πανηγύρι. Να δούμε κάτι σε πιο ανοικτό χρώμα;"

"Μάνα μου, εν έshει λάθος τούτο το κοστούμι. Είναι τέλειος έτσι!"

[ξαναπαίξτε τον άνωθεν διάλογο τετράκις]

"ΡΕ ΚΟΥΜΠΑΡΕ, ΕΙΠΑ ΕΓΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΤΟ ΚΟΣΤΟΥΜΙ;; ΕΓΩ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΑΠΛΩΣ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ", και νιώθω να υγραίνεται το μάτι μου - shit, σκέφτομαι, είναι σημάδι ότι τα νεύρα μου είχαν γίνει βασιλικός πολτός.

Στη διάρκεια όλων αυτών, ο ιδρωμένος Νωχέλας αγανακτούσε που τον βάζαμε να βάζει και να βγάζει ρούχα και να τσακωνόμαστε άνευ αυτού (με το γάντι πάντα) για τις τσέπες και τις φόδρες. "Εν εντάξει", έλεγε και ξανάλεγε α λα damsel in distress, "εν πολλά καλό, εν μια χαρά, εν θέλει τίποτε".

"ΓΙΕ ΜΟΥ?!?!", στρίγγλιζα με το βλέμμα μου, "ΜΕΝ ΛΑΜΝΕΙΣ, ΠΟΝΝΑ ΜΟΥ ΣΙΚΚΙΡΤΙΣΤΕΙΣ ΘΕΜΑΣ" (=μη μουρμουράς, που θα μουρμουρήσεις κιόλας).

Και καμώνομαι πως εντυπωσιάστηκα με κάτι μπλουζάκια που κρέμονταν πίσω μου, ευχόμενη να μη στάξει το λαμπυρίζον μάτι μου και φκάλουμε νάμιν.

Βασικά, *&!@$%*#.

Υποσυνείδητο δίδαγμα: Κάτω από το άσπρο να φοράτε μπεζ