Σε περίπτωση που δε σας αναγνωρίσετε στο παρακάτω κείμενο, πρώτον είστε τυχεροί γιατί σήμερα αναλύεται η κακή πλευρά της ανθρώπινης ποικιλίας και δεύτερον αναμείνατε το part II...

Σιχαίνομαι απόλυτα την ανθρώπινη βλακεία. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν γνωρίζω καταστάσεις που αποδεικνύουν πόσο «λίγοι» μπορεί να είναι κάποιοι άνθρωποι, λόγω βλακείας σε συνδυασμό με κακία. Μερικές φορές θυμάμαι και εκείνο το ανέκδοτο με τον Έλληνα, που ζηλεύοντας τα αποκτήματα κάποιου άλλου, αντί να ζητήσει τα ίδια, ζήτησε να καταστραφεί ο άλλος. Έτσι και μερικοί άνθρωποι.

Βλέπουν κάποιους να πετυχαίνουν στην επαγγελματική τους πορεία, ξαφνικά εκνευρίζονται... «Γιατί αυτός και όχι εγώ δηλαδή?» Κάτσε ρε μεγάλε... Δούλεψες όσο αυτός? Το κυνήγησες όσο αυτός? Μύρισες τα νύχια σου όσο καλά το έκανε αυτός? Έχεις την έντονη προσωπικότητα που απαιτείται για τη θέση αυτή? Όχι, αλλά νομίζεις ότι σου άξιζε γιατί εσύ είσαι γ*μώ τα παιδιά και στην τελική εσύ τον σνομπάρεις κιόλας, άρα πώς γίνεται να παίρνει προαγωγή κάποιος που σνομπάρεις και εσύ να μένεις στάσιμος? Πώς γίνεται? Θα σου πω... Όταν αυτός με το χαμόγελο στα χείλη καλημέριζε όλο το γραφείο και όχι για κάποιο λόγο, αλλά γιατί δεν είναι ξινός και κουτοπόνηρος, εσύ έσκυβες το κεφάλι και το ‘παιζες έξυπνος και αφεντικό. Με το συμπάθιο τώρα, αλλά εδώ και καιρό κανένας στο γραφείο δε σε συμπαθεί. Το πιο πιθανό είναι να πάρεις πόδι, όχι προαγωγή.

Αντίστοιχο παράδειγμα... Το κράξιμο του στυλ «μου έφαγες τη γκόμενα». Είσαι κολλημένος εσύ καμιά πενταετία με μια γκόμενα, αλλά η γκόμενα δε σε θεωρεί καν άξιο να σε φτύσει και αυτό όχι επειδή της είπαν τίποτα για σένα, αλλά επειδή εσύ είσαι κατεστραμμένος, και ξαφνικά εμφανίζεται ένας τύπος και την κερδίζει... στο μυαλό, στο σώμα, παντού ρε παιδάκι μου... Είναι από τα πιο ιδανικά ζευγάρια! Ξαφνικά εσύ επειδή είσαι μ*λάκας, δε θα χαρείς με την ευτυχία της γκόμενας που στην τελική γουστάρεις (είπαμε ρε μεγάλε, δε θα την έχεις ποτέ εσύ, δεν είσαι για γκόμενες τέτοιων κυβικών) και όχι απλά θα βλέπεις τον τύπο και θα σου γυρνάνε τα άντερα ενώ κάποτε ήσουν θετικός απέναντί του, αλλά θα λες και τον πόνο σου σε όλους τους γνωστούς και μη για να καταλάβουν την τραγική θέση στην οποία βρίσκεσαι - κοινώς να σε λυπηθούν... Γιατί ναι, ο τύπος είναι πολύ μαλάκας που πριν τα φτιάξει με τη γκόμενα δε ρώτησε ποιοι ήταν οι προηγούμενοι wannabe γαμπροί… Ε ρε μεγάλε get a life ή βρες μια γκόμενα να απασχολείσαι να αφήσεις και τους άλλους στην ησυχία τους!

Άλλο θέμα. Οι άνθρωποι που για όλα τα σκηνικά πιστεύουν το «Ο θάνατός σου η ζωή μου». Βέβαια, γιατί στον πλανήτη Γη θα επιβιώσει μόνο ένας. Και αν ήταν έτσι ρε φίλε γιατί να επιβιώσεις εσύ, αφού υπάρχει ο Hulk! Οδηγάς στο δρόμο εσύ τώρα και ξαφνικά βλέπεις τον Χ Ψ ηλίθιο να σε προσπερνάει από δεξιά, ασχέτως με το ότι εσύ είσαι στη μεσαία λωρίδα και πας με 150. Βέεεεεεβαια, αλλά το ωραίο δεν είναι αυτό… Γιατί πες ρε παιδί μου ότι του χαλάσανε τα φρένα του ανθρώπου και γι αυτό πάει έτσι. Το ωραίο είναι πως μετά την άθλια προσπέραση θα έρθει να μπαστακωθεί μπροστά σου και να κόψει για να πηγαίνετε όλοι με 100. Και όταν θα βγάλεις εσύ το φλας να μπεις αριστερά για να κάνεις κανονική προσπέραση και συνεχίσεις με τα 150 σου αυτός θα έρθει από πίσω σου, θα σου αναβοσβήσει τα φώτα και θα σε θεωρεί και μαλάκα που πας με 150 στην αττική οδό. Το ίδιο πράγμα και στην εφορία ας πούμε. Ακολουθεί διάλογος:

-Συγγνώμη, να σας κάνω μια ερώτηση? (Στον δημ.υπάλληλο)

-Πείτε μου (ευγενέστατος, γιατί τους κράζουν όλοι?)

-Κυρία μου υπάρχει ουρά (κυριούλα που εξυπηρετείται και περιμένουν άλλα 12 άτομα πίσω της γιατί ξέχασε να φέρει το ΑΦΜ της και το ψάχνουμε στο σύστημα)

-Μια ερώτηση θέλω μόνο να κάνω για να δω αν πρέπει να περιμένω εδώ ή κάπου αλλού

-Παρακαλώ (επιμένει να είναι ευγενικός ο δημ.υπάλληλος)

-Αν ήταν να κάναμε όλοι από μια ερώτηση δε θα τελειώναμε ποτέ εδώ μέσα. (Η ίδια κυριούλα).

-Αν δε θυμόμασταν όλοι το ΑΦΜ μας και θέλαμε να εξυπηρετηθούμε άμεσα στην εφορία να βλέπατε τι θα γινόταν.

Φανταστείτε τις σκηνές απείρου κάλους που ακολούθησαν.

Άλλη κατηγορία ανθρώπων είναι αυτοί που μένουν πάντα παιδιά. Αυτούς δεν τους μισώ, κάθε άλλο, όποτε έχω αγαπήσει άνθρωπο, ανήκε σε αυτή την κατηγορία. Απλά στο τέλος πάντα σε πληγώνουν, γιατί τα παιδία δεν έχουν την αίσθηση του φόβου και του κινδύνου, ούτε τη δύναμη που έχει κάποιο «μεγάλο παιδί».