(Εκδόσεις Σύγχρονη εποχή, Μετάφραση:Σταυρούλα Παπαδάκη, Κλαίρη Σταθάτου)

Ο Μανουέλ Κοφίνιο γεννήθηκε στην Αβάνα το 1936. Σπούδασε Δημοσιολογία, Φιλοσοφία και Φιλολογία. Υπήρξε καθηγητής στη Σχολή Διοικητικών Στελεχών του Υπουργείου Παιδείας της Κούβας και μέχρι το τέλος της ζωής του δούλευε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Το 1969 πήρε το βραβείο των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων για τα διηγήματα του «Χρόνος της αλλαγής» και το 1971 πήρε το βραβείο «Κάσα ντε λας Αμέρικας»   για το μυθιστόρημα του «Η τελευταία γυναίκα και η επόμενη μάχη». Πέθανε το 1987 στην Αβάνα.

«Ένας νεαρός μιγάς, εργατικής καταγωγής, γίνεται μύστης μιας αφρικανικής θρησκείας (νιάνιγο), πιστεύει στους θεούς της Αφρικής και συμμετέχει στον παράνομο αγώνα ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα. Μετά τη νίκη της Κουβανέζικης Επανάστασης αρχίζει η πάλη ανάμεσα στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις και τον επαναστατικό του ενθουσιασμό, που καταλήγει στην απόρριψη των θεών του και στο ολοκληρωτικό δόσιμο στην επανάσταση και στην ιδεολογία της».

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

-Δεν ραγίζει πρώτα το πεζοδρόμιο και μετά γεννιέται το χορτάρι. Το χορτάρι με τη δύναμή του είναι αυτό που σπάει το τσιμέντο.  […] Υπάρχουν πράγματα που μοιάζουν αδύνατα κι όμως γίνονται.

-Έζησε, υπόφερε και μίσησε μέσα στην άγνοια. Έζησε μες στο σκοτάδι, ψηλαφίζοντας όπως ο τυφλός. Δεν έφταιγε. Δεν ήξερε τίποτε άλλο. Υπήρξε πιστή σ΄ αυτό που ήξερε. Πάντα με το φόβο της τιμωρίας, προσκολλημένη στους θεούς της, ζητώντας συγκατάθεση από τους αγίους και τα βοτάνια της, γυρεύοντας απάντηση μέσα από το μελέτημα των οιωνών. Δεν είχε τίποτα δικό της, κι αυτοί που δεν έχουν τίποτα δικό τους έχουν τους θεούς τους. Είναι το λιγότερο που μπορούν να έχουν.

-…Με το θάνατο της Αιμέ ανακάλυψε ότι η απώλεια  είναι αυτό που μας δένει με την αγάπη και μας μαθαίνει να υπάρχουμε΄ ανακάλυψε πως δεν υπάρχει ευτυχία ή δυστυχία, αλλά περίοδος ευτυχίας και δυστυχίας που εναλλάσσονται ΄ κι όλα πορεύονται προς την ανάλωση και την αναγέννηση, γιατί το μίσος κι η αγάπη βρίσκονται εδώ, γεννιούνται και πεθαίνουν ασταμάτητα. Έμαθε ακόμα πως η ζωή είναι δυνατή, πάντα δυνατότερη από το θάνατο, γιατί συνεχίζει και προσθέτει καινούριες μέρες στις παλιές, και πως τίποτα δεν δύει χωρίς ν΄ ανατείλει κάτι νέο.

Καλές αναγνώσεις....