Τελευταία αναλογίστηκα πολύ πάνω στη σοφία αυτής της ρήσης του Αρκά, καθώς στην επαρχία και γενικά στις μικρές κοινωνίες μια απλή καλημέρα μπορεί να πάρει απίθανες προεκτάσεις και να καταλήξεις να κουβεντιάζεις ας πούμε (πραγματικά τα παραδείγματα) για το συνάχι της θείας του γείτονα, για την κουνιάδα της παπαδιάς, της οποίας η κόρη παντρεύτηκε ένα Πορτογάλο στην Ιταλία και εγκατέλειψε τις σπουδές της διαμένουσα πλέον μονίμως ες Λισαβόνας, ή ακόμη για τον Μανώλη τον μανάβη (όχι αυτόν της Φρουτοπίας) ο οποίος τα είχε με την αρχαιολογίνα αλλά τα χαλάσανε γιατί τον θεωρούσε κατώτερο, ενώ σε πιο extreme καταστάσεις μπορείς να μάθεις για τις νεανικές ερωτοδουλειές του Δημάρχου ή (και φρικτότερο όλων) για τις αιμορροΐδες της θείας της Καλλιόπης με τ’ όνομα (παρεμπιπτόντως μεγάλη Μεσσαλίνα στα νιάτα της αυτή η θεία Καλλιόπη).

Δε θέλω ούτε και να το σκέφτομαι το τι μπορεί να λένε για μένα...

Και για να καταλάβετε πιο παραστατικά τι θέλω να πω, να η χτεσινή κουβέντα μου στο κατεξοχήν meeting point του νησιού το (σουπερ διάφανο…) Mini Market.

-Γεια σας τι κάνετε;

-Καλά-Μια χαρά-Υπέροχα-Βεβαίως-Εννοείται, δηλαδή κάπως έτσι θα απαντούσα αν μου το έδινε σε μορφή γραπτού ερωτηματολογίου, αλλά έτσι στον αέρα μόνο ένα γενικό «όλα μια χαρά» μπορώ να πετάξω και βουρ για τις ντομάτες και τις κονσέρβες μπας και γλυτώσω την ανάκριση πρώτου βαθμού. Αλλά που να αποφύγω την εγχώρια Γκεστάπο καθώς η κάθε ερώτηση, η κάθε κουβέντα, η κάθε λέξη ακόμη οδηγεί σε απίθανα μονοπάτια, 

-Συγνώμη αλλά δε βλέπω πουθενά τις ντομάτες

-Ναι δε τις φέρανε από απέναντι, γιατί οι παραγωγοί κάνανε απεργία για τις τιμές, αλλά μη φοβάσαι ο Μηνάς ο φορτηγατζής, που είναι και εξάδερφος της Ελένης που δουλεύετε μαζί, μου είπε πως θα διαρκέσει για λίγες ημέρες, γιατί λέει την υποκίνησε ο πρόεδρος του συνεταιρισμού που είναι Πασοκατζής και θέλει λέει να φτιάξει σκηνικό για να πάρει πόντους στο ΠΑΣΟΚ και αργότερα να κατεβεί για βουλευτής, βλέπεις είχε ήδη κατεβεί δημοτικός σύμβουλος αλλά δε βγήκε για 150 ψήφους γιατί όταν ήταν στη Γεωπονική είχε αφήσει έγκυο μια κοπέλα η οποία… 

-Τι μου λέτε, σα δε ντρέπονται λιγάκι αλλά τι τα θες τι τα γυρεύεις όλοι ίδιοι είναι, τελικά ντομάτες πότε θα ξαναέχουμε;

-Αυτό ξαναπές το, όλοι τους κλέφτες είναι, αλλά μην ανησυχείς ο Μηνάς μου λέει ότι αύριο το πολύ μεθαύριο θα ξαναέχουμε τα φορτία, γιατί σου λέει δε γίνεται για το πολιτικό γινάτι του ενός να χάσει λεφτά τόσος κόσμος, άλλωστε πεινάει ο κοσμάκης παλικάρι μου και η ακρίβεια θερίζει, δε βλέπεις άλλωστε τι γίνεται και στις τηλεοράσεις; Και πολύ το φοβάμαι πως και εδώ φέτος ο τουρισμός θα είναι πεσμένος, ήδη πιάσαμε Ιούνη και η κίνηση ακόμη ελάχιστη και να σκεφτείς ότι το χειμώνα πληρώσαμε 10 χιλιάρικα στον Αλία τον Αλβανό για να φρεσκάρουμε τα ενοικιαζόμενα δωμάτια αλλά δε βλέπω να βγάζουμε ούτε τα μπογιάτικα! Ακριβήνανε βλέπεις και οι Αλβανοί! Αλλά αυτός ο Αλία είναι πρώτος μπογιατζής και αν ποτέ χρειαστείς… 

-Δε θα παραλείψω, αλλά για πες τε μου ψωμί φέρατε γιατί δεν προλαβαίνω να πάω στον πάνω φούρνο

-Βέβαια και φέραμε πόσο θες; Α! Στον πάνω φούρνο καλύτερα να μην πολυπηγαίνεις προτίμα τον κάτω, γιατί ο πάνω έχει χαλάσει πολύ, προχθές η ανιψιά μου η Βαγγελίτσα βρήκε μέσα στο ψωμί ένα κομμάτι πλαστικό, βέβαια ο Αντώνης ο φούρναρης είναι πολύ καλό παιδί και φίλος μου από το σχολείο, αλλά από τότε που παντρεύτηκε εκείνη την Καλαματιανή-είναι κάτι κωλοπετσωμένες αυτές-τον έχει πάρει η κάτω βόλτα, όλο τσακώνονται, προχθές μάλιστα άκουσαν πιάτα να σπάνε και κάτι φωνές άλλο πράγμα! Κακό πράγμα αγόρι μου η συζυγική δυστυχία, να εγώ 30 χρόνια είμαι με τον Πανούλη μου και δε λέω… 

-Συγνώμη αλλά χτυπάει το κινητό μου (και καλά το είχα βάλει στο αθόρυβο, μια κλασική δικαιολογία για να αποφεύγω δύσκολες καταστάσεις που πάντα πιάνει) λοιπόν τι σας οφείλω;                                    

-35,5 ευρώ, μήπως έχεις 5,5; Μόνο 5; δε πειράζει σου χαρίζω το μισό, λοιπόν να μου φιλήσεις την Ελενίτσα, ξέρεις είμαστε πολύ αγαπημένες από το σχολείο ακόμη και σου έχω πει ότι αυτή ήταν αφορμή να γνωρίσω τον Πάνο μου; Ήτανε που λες μια φορά…

Τώρα για να πω την αλήθεια, κάπου και εγώ έχω αρχίσει να το ψιλογουστάρω αυτό το λεκτικό αλισβερίσι μέσα από το οποίο μπορείς να μάθεις κάθε πιθανό και απίθανο κουτσομπολιό, φήμη και είδηση (εγώ βέβαια που είμαι διακριτικός άνθρωπος, δεν ασχολούμαι με κουτσομπολιά, απλά κάνω κοινωνική κριτική). Έχω καταλήξει λοιπόν να πιστεύω ότι δεν είναι απλά θέμα φλυαρίας, αλλά μια βασική ανάγκη εξωτερίκευσης συναισθηματικών φορτίων και επικοινωνίας, με λίγα λόγια ένα χαρακτηριστικά επαρχιώτικο μπλα μπλα, το οποίο απουσιάζει παντελώς από την Αθήνα.

Ευτυχώς θα πουν οι περισσότεροι, ευτυχώς θα έλεγα και εγώ, αλλά να που μια και εγώ σε έναν τέτοιο μικρόκοσμο αρχίζω και εθίζομαι και το βλέπω αύριο-μεθαύριο που θα κατέβω Αθήνα και θα πίνω τον καφέ μου στα ZEPPELIN να πετάω στο σερβιτόρο «Εσύ ποιανού είσαι;»… 

Συμπέρασμα:

• Όσο πιο μικρό είναι ένα μέρος τόσο πιο μεγάλη είναι η επαφή και η αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων που ζουν εκεί, με όλα τα θετικά και αρνητικά που αυτό συνεπάγεται.

• Όσο πιο μεγάλο είναι ένα μέρος, τόσο πιο μικρή είναι η επαφή και η αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων που ζουν εκεί, με όλα τα θετικά και αρνητικά που αυτό συνεπάγεται.

Και είμαι σίγουρος ότι μαζί μου συμφωνεί και η θεία Καλλιόπη, ο Μηνάς ο φορτηγατζής, η μικρή Βαγγελίτσα, ο Πασοκατζής πρόεδρος του συνεταιρισμού και ο Αλία ο Αλβανός (τον Αντώνη το φούρναρη τον βγάζω στην απ’ έξω, αφού πήγε και παντρεύτηκε Καλαματιανή καλά να πάθει- είναι κάτι κωλοπετσωμένες αυτές!).