ΕΤΣΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Έχει το ποίημα ζωή πριν από εμάς;
Μήπως το ποίημα είναι αρχέγονος σπόρος
που με τη γέννησή μας
ελπίζει κάποτε να σπαρθεί σε γόνιμο έδαφος;
Έχουμε εξουσία ζωής ή θανάτου επί του ποιήματος;
Εμείς διαλέξαμε το ποίημα ή αυτό εμάς;

Δια βίου μοχθούμε για την ανάπτυξη του ποιητικού δέντρου
Τις εποχές της ανομβρίας σταλάζουμε στις ρίζες του
το νάμα των δακρύων μας
Συλλέγουμε και γευόμαστε τους καρπούς του
Πλην κάποιων που για την απόκτηση μάταιου πλούτου
ενίοτε τους εκθέτουν προς πώληση

Κι όταν μας αγγίζουν οι μέρες των παγετών
οι αδύναμοι της αντοχής
τσακίζουν τα κλαδιά του
και τα καίνε για να ζεσταθούν

Τότε μόνο πεθαίνει το ποίημα

Υ.Γ.
Για να μάθεις να νοιώθεις, πρέπει η ποίηση να σε έχει σκοτώσει
και να σε έχει αναστήσει χίλιες φορές.

από το Σωτήρη