σαν κιθάρα που μόλις σταμάτησε κι ακους την ηχώ της τελευταίας νότας, σαν έρωτας που έσβησε κι έχεις τη γεύση του τελευταίου φιλιού στο στόμα.

Είναι πολύ γλυκιά η πόλη όταν κοιμάται. Μακρυά απ'τα τραγούδια, έξω από τις λέξεις ξαπλώνει κουρασμένη μα χαμογελαστή, μεθυσμένη από τη γλύκα της προσμονής.

Εγώ δεν κοιμάμαι, φοβάμαι να χάσω αυτήν την ομορφιά. Κι όσο δεν κοιμάμαι ακούω τα βήματά σου, τις ανάσες σου καθώς σκορπάς όνειρα και ευωδίες, αγάπη και ζεστασιά. Ίσως τελικά δεν είναι η πόλη τόσο όμορφη τα βράδια μα η συντροφιά σου, κι αυτά τα άσπρα γιασεμιά μες την καρδιά σου. Μια αρμαθιά από αλήθειες στα δυο σου μάτια. 

Ναι, είναι όμορφη η πόλη όταν κοιμάται, γιατί κοιμάσαι πλάι μου...

 Υ.Σ. Όταν ξυπνήσει αυτή η πόλη, εγώ θα βρίσκομαι στο δρόμο για την μία, τη μοναδική Πόλη με Π κεφαλαίο. Εύχομαι όταν γυρίσω, να έχω μαζί μου εικόνες και μυρωδιές από εκεί για να τις μοιραστούμε...