(φωτ.angie)

Το πιάνο παρατημένο σε μια γωνιά του σπιτιού.Σκονισμένο.Έχω πάνω απο μήνα να το αγγίξω.Περνάω απο μπροστά του και δεν το κοιτάω καν.Σαν να φοβάμαι.Να φοβάμαι τι?Μήπως μου θυμήσει ποια ειμαι?Τι πρέπει να κάνω?Μήπως φοβάμαι τα συναισθήματα που θα μου βγάλει αν του αφεθώ?Φοβάμαι να νιώσω?Το προσπερνάω περιφρονητικά κάθε μέρα με ένα ανόητο σφίξιμο στο στομάχι και με την σκέψη οτι αύριο ίσως μπορέσω.Ίσως να μπορέσω...

Απο το βάθος του χώρου με φωνάζει.Με μεγάλα αποφασιστικά βήματα το πλησιάζω και τραβάω το σκαμπό.Βυθίζω τα δάχτυλα μου στα πλήκτρα.Άλλοτε θα με πείραζε η σκόνη που κόλησε με αυθάδεια στα χέρια μου.Τώρα όχι.Ενα μικρό τρέμουλο και η σκέψη οτι ξέχασα.Ξέχασα?

Αρχίζω να παίζω.Μελωδίες βγαίνουν απο μέσα μου,μεταφέρονται στις χορδές και απλώνονται στον χώρο.Οι σκέψεις διαλύονται και παρασύρομαι σε ένα υπέροχο ταξίδι ονείρων.Τα μάτια κλειστά.Το κορμί συντονισμένο σε απόλυτη αρμονία.Γύρω σκοτάδι.Και η μουσική.Σαν ηλεκτρικό ρεύμα με διαπερνάει απο τα πόδια,την ραχοκοκαλιά μέχρι ψηλά το κεφάλι.Σκοτάδι.Και μουσική.

 Μερικές φορές απομακρύνεσαι απο όλα αυτα που αγαπάς και σε γεμίζουν.Κλείνεσαι στον μικρόκοσμό σου και το μόνο που κάνεις είναι να περιμένεις να περάσουν οι μέρες...

Να περάσουν οι μέρες...

Να περάσουν οι μέρες...