Αν κάτι μένει σ’ αυτή τη ζωή είναι να θυμάσαι τις μάχες που έχεις δώσει για τα μάτια κάποιας κάπου κάποτε. Φυσικά το σύνηθες είναι να δίνεις μάχη να την κερδίσεις, αν μιλάμε για μια φυσιολογική κάποια. Το πιο σπάνιο είναι να την έχεις κερδίσει ήδη, και να δίνεις μάχη να μην την κερδίσουν ταυτόχρονα κι άλλοι τρεις χιλιάδες…

Δεν είχαμε προλάβει να αγαπηθούμε, τα είχαμε φτιάξει μόλις δυόμισι λεπτά όταν έπρεπε να πάρω τη βαλίτσα να πάω στο αεροδρόμιο να φύγω ταξίδι…

-         Μωρό μου να προσέχεις, ε?

-         Τι να προσέχω, δεν πάω στον πόλεμο, στην Αθήνα πάω…

-         Και να είσαι φρόνιμος εκεί κάτω, ε?

-         Θα είμαι φρόνιμος…

-         Και να μη βγαίνεις για πολλούς καφέδες, ε?

-         Δε θα βγαίνω…

-         Και να μην κοιτάς άλλες, ε?

-         Δε θα κοιτάω…

-         Και να μη σε παρασύρουν οι φίλοι σου να πηγαίνετε σε τίποτα γυμνές, ε?

-         Δε θα με παρασύρουν…

-         Και να κάθεσαι σπιτάκι με τις ώρες, ε?

-         Θα κάθομαι σπιτάκι με τις ώρες…

-         Κι αν βαριέσαι, να σκέφτεσαι εμένα και να ξεβαριέσαι, ε?

-         Αν βαριέμαι θα σκέφτομαι εσένα και θα ξεβαριέμαι…

-         Άντε μωρό μου, φύγε τώρα και να περάσεις καλά!!!

-         Τώρα πλάκα μας κάνεις, ε?

Το ταξίδι διήρκεσε τέσσερις μέρες. Δε γίνανε φυσικά όλα σύμφωνα με τις εντολές της μαντάμ, αλλά γύρισα με φρέσκο αέρα, έτοιμος να ζήσω ο,τι είχαμε υποσχεθεί στα δυόμισι λεπτά σχέσης μας, αλλά κι άλλα πολλά…

Ώσπου μαθαίνω ότι τις μέρες που έλειπα την πολιορκούσε ένας κοκοβιός ο οποίος αγωνιζότανε να μπει στην καρδιά της, όπου είχα απλώσει προ πολλού όμως την αρίδα μου εγώ!

-         Ποιος είναι ο κοκοβιός μαντάμ?

-         Είναι πολύ καλό παιδί, μάλιστα είπε ότι θέλει να σε γνωρίσει!

-         Εμένα? Χα! Πες του να κάνει μια τούμπα στην αυλή να δούμε πώς γυρίζει!

-         Είναι μουσικός και γράφει και ποιήματα!

-         Ναι ε? τη «Ζωή εν τάφω» τη ξέρει ή να του τη μάθω?

-         Δε ξέρω αν ακούει Πετρέλη!

-         Ντόινγκ! Μ’ αρέσει που μου θες και ποιητή μωρή Φωφώ!

Ο κοκοβιός όμως που συναντήθηκαν κάποια στιγμή οι δρόμοι μας, συνέχιζε να την πολιορκεί, αδιαφορώντας καν για την ύπαρξή μου! Εκείνη απ’ τη μία φυσικά δε μπορούσε να ξεπεράσει τα δυόμισι λεπτά σχέσης μας, από την άλλη όμως έπαιζε και μ’ αυτόνε. Γιατί το μόνο που μας χώριζε ήταν δυόμισι λεπτά, που για τον στίβο μεν αν τρέχαμε, για να με ξεπεράσει ο κοκοβιός θα ήθελε μια αιωνιότητα και μία μέρα, για τη σχέση όμως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα «καλησπέρα, τι θα πάρεις?»…

Έτσι αποφάσισα να πάρω δραστικά μέτρα και να ξηγηθώ μια κι έξω…

-         Τι τρέχει ρε λεβέντη? Μου λες?

-         Το αυτοκίνητο. Το βρήκα?

-         Δεν παίζουμε ρουκ ζουκ αγαπητέ, με τη μαντάμ λέω, τι τρέχει???

-         Τίποτα δεν τρέχει, τη συμπαθώ πολύ κι είναι φίλη μου.

-         Να τη συμπαθείς λιγότερο, αν δε θες φυσικά να σε κλαιν τα χταπόδια στο ιόνιο πέλαγος!

-         Συγνώμη ρε φίλε, για ποια σχέση μου μιλάς? Τα ‘χετε εσείς οι δύο? Δεν έχω δει τίποτα…

-         Σόρρυ που δε στα δείξαμε!

-         Και πόσο καιρό τα χετε?

-         Δυόμισι λεπτά!

-         -???- Ε??? Ε τότε να αποσυρθώ ρε μάγκα… Δε μ΄ αρέσει να μπαίνω ανάμεσα σε τόσο αγαπημένα ζευγάρια… (Τι μαλάκας θε μου…)

-         Να πάρεις και τα ποιήματά σου μαζί…(νοιώθω λίγο μαλάκας, αλλά ευτυχώς που δε φάνηκε…)

Η πρώτη νίκη μου ήτανε γεγονός. Έστω και Πύρρειος που θα έλεγε κι ο φανταστικός βιογράφος μου…(μη χ….)