Προχωράει βιαστικά. Η ομορφιά της ένα βάρος στα επίμονα μάτια των περαστικών, σαν να θέλει να την κρύψει καλά μες στην τσάντα της μπας κι απελευθερωθεί. Κατεβαίνει γρήγορα τις κυλιόμενες. Έχει φτάσει στην πλατφόρμα περιμένοντας το επόμενο τραίνο…

Ο freddo είναι το φάρμακο των αγουροξυπνημένων. Γιατί εκτός από ναρκωτικό, το γυριστό καλαμάκι που το γυρίζεις δεξιά κι αριστερά, ενίοτε βοηθάει και σαν κιάλι υποβρυχίου, ώστε να εντοπιστούν οι όμορφοι στόχοι που θα σου φτιάξουν τη μέρα…

Κρυμμένος καλά ο καφές καθώς απαγορεύεται, κι η μαντάμ στο ίδιο βαγόνι, απέναντι, με τα βλέμματα να σχηματίζουν ένα τρελό χορό από αινίγματα και ανομολόγητες υποσχέσεις…

Μοσχάτο 7:25 π.μ.: Το βλέμμα μου τη διαπερνά. Το αισθάνεται και πιθανώς να της αρέσει. Γι’ αυτό και γυρίζει από την άλλη. (να το νοιώσει και στο υπόλοιπο σώμα…)

Καλλιθέα 7:29 π.μ.: Έχω και γω γυρίσει από την άλλη τάχα μου τάχα μου, ότι μ’ ενδιαφέρει το τοπίο. Οι ακτίνες του ήλιου χαράσσουν  το κορμί της με μια μόνο πινελιά, ενώ το μυαλό της ενδεχομένως τρέχει στις διακοπές που δεν έζησε. Εκείνη ξαπλωμένη στο έρημο νησί, όπως στα καρτ- ποστάλ, ενώ εγώ να συμπληρώνω ελεύθερα κι ατίθασα την υπέροχη αυτή ζωγραφιά κάνοντας οτιδήποτε για να της τραβήξω την προσοχή…(εκτός απ’ το σκυλόψαρο…)

Πετράλωνα 7:34 π.μ.: Το βλέμμα της επιτέλους πέφτει πάνω μου. Εγώ της σκάω ένα στιγμιαίο χαμογελάκι, που δε μου βγήκε όμως τόσο ερωτικό, μάλλον έμοιαζε σα να ‘χω συνάχι. Στάσεις απομέναν λίγες και προσδοκίες πολλές. Καθώς ετοιμάζομαι για το δεύτερο και θανατηφόρο, σκάει ένας Σαουδάραβας ανάμεσά μας με κάτι φαρδιά ρούχα σα να χε ‘ρθει για κάμπινγκ στο βαγόνι μας. Εκείνη γυρίζει το βλέμμα της αλαζονικά προς την ασφάλεια της δύσης ενώ εγώ προσπαθώ να βρω μια τρύπα  μέσα απ’ το τσιμεντένιο μαλλί του να τη δω, αλλά οι τρίχες στέκονταν τόσο σφιχτά δίπλα- δίπλα σαν τους δίδυμους πύργους, κι όρθια όλες, σα να το χε φτιάξει με σκαλωσιά…

Μοναστηράκι 7:40 π.μ.: Ήρθε η ώρα να κατέβω. Εκείνη παραμερίζει, σημάδι ότι θα συνέχιζε. Ο Σαουδάραβας στην κοσμάρα του να το παίζει Ναταλία Γερμανού και το μαλλί του το τείχος που μας χωρίζει οριστικά απ’ το ραντεβού στα τυφλά. Κατεβαίνω. Συνεχίζει. Ένα χαμόγελο που δεν είδε ποτέ. Κι ένα δεύτερο που δεν έφτασε ποτέ.