Ευτυχώς που συμβαίνουν πέντε- έξι πράγματα και δίνουν άλλο νόημα στη ζωή μας…

Προχτές έκανα την απεγνωσμένη κίνηση. Εκείνη δεν έδινε πολλή σημασία από τη μία και παρακολουθούσε τα πράγματα από μακριά, κοινώς το ‘παιζε Ντελακρουά στο ’21 ένα πράγμα, όμως απ’ την άλλη όλο και το γυρόφερνε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται να έκανα κίνηση υπό φυσιολογικές συνθήκες, αλλά αυτό το τραγούδι του Καρβέλα, το  «δε γαμιέται» ήρθε στην κατάλληλη στιγμή να με εμπνεύσει και να μου υπενθυμίσει το ρίσκο…

-         Θα κάνεις τίποτα το βράδυ?

-         Δε θα λεγα όχι, εσύ Γιώργο? 

-         Ούτε εγώ!

-         Ωραία!

-         Να σου στείλω μήνυμα για το βράδυ?

-         Αμέ, να μου πεις πώς πέρασες!

-         …

Τελικά τα τραγούδια δεν λένε όλη την αλήθεια. Άκου εκεί «δε γαμιέται»…

Κατά τ’ άλλα ο κόσμος, κι εγώ μαζί, έχουμε πολλά προβλήματα. Το μεσημέρι βγήκε ο πρωθυπουργός κι είπε με θράσος ότι θα δώσει λύση στα προβλήματά μου. Με ρώτησε εμένα αν θέλω να μου τα λύσει? Εγώ του πείραξα τα δικά του? Γιατί μου τα πειράζει δηλαδή? Έκανα αμάν και πώς να τα μαζέψω για να δείχνω την ηλικία μου, κάνω χωρίς λόγο δυο δουλειές, τρέχω από το πρωί ως το βράδυ, κι έρχεται σαν μην πω, να κάνει τι τώρα?

Πάντως περισσότερο απ’ τα προβλήματά μου, τρέμω τις λύσεις που σκέφτηκε…

Αλλά είχαμε το συγκινητικό γράμμα της Στέλλας Μπεζαντάκου στον Καραμανλή. Αυτό που προκαλεί εντύπωση στο γράμμα της εκτός του λυρικό ύφος του γράμματος βεβαίως βεβαίως, δεν είναι φυσικά το γεγονός ότι η Στέλλα στηρίζει Κώστα, αυτό είναι ηλίου φαεινότερο,  αλλά το γεγονός ότι κατάφερε να γράψει γράμμα…

Συνεχίζονται με κατάνυξη οι συναυλίες στο καλλιμάρμαρο. Όλοι οι ευαίσθητοι δήθεν αριστεροί εκατομμυριούχοι παίζουν για όλους και για όλα έτσι άβουλα για να μαζέψουν χρήμα, ακόμα και για τα παιδιά των τραπεζοϋπαλλήλων. Θα μου πει κάποιος ότι έχουν ευαισθησίες, εξάλλου ανέκαθεν είχαν όπως λεν, από τότε που ήτανε νέοι και ήταν παιδιά των λουλουδιών. Και λένε ότι δεν άλλαξε τίποτα γι’ αυτούς στο μέσα τους, στην ιδεολογία τους, παρά μόνο λίγες λεπτομέρειες. Θα συμφωνήσω κι εγώ. Από παιδιά των λουλουδιών έγιναν μπουμπούκια…

Κι επιστρέφω στο θέμα του έρωτα έτσι για να κλείσω. Μια καλή γριούλα ήρθε το πρωί για να με συμβουλεύσει…

-         Πόσο χρονώ είσαι παιδάκι μου?

-         28…

-         κι ακόμα να παντρευτείς?

-         Τι λες βρε γιαγιάκα, θα μας τρελάνεις? Εγώ είμαι ακόμα τζόβενο…

-         Σε ηλικία γάμου είσαι, μια χαρά λεβέντης, ψηλός, με τη δουλειά σου, κοινωνικός! Τι φταίει δηλαδή και δεν έχεις τακτοποιηθεί ακόμα παιδάκι μου?

-         Δε θέλω προς το παρόν και αν σου εξηγήσω τι φταίει δε θα καταλάβεις κιόλας…

-         Τι φταίει πες μου, κι εγώ όλα τα καταλαβαίνω!

-         Δε θα καταλάβεις γιαγιάκα, άστο…

-         Πες μου και θα δεις αν θα καταλάβω!

-         Η σεξουαλική απελευθέρωση φταίει γιαγιάκα!!!

-         Α! είσαι και πατριώτης! Είδες που κατάλαβα?