Πάντα στη ζωή μου ήθελα να γίνω ένας λαϊκός ήρωας. Προσπάθησα δυο-τρεις φορές να καταφέρω κάτι, έτσι να με θυμούνται, αλλά την τελευταία στιγμή πάντα κάτι τύχαινε και τα ‘κανα π***ανα…

Το λάθος μου όμως δεν ήτανε αυτό. Το λάθος μου ήτανε που δεν κατάλαβα ποτέ ότι το να γίνεις λαϊκός ήρωας, αν δεν τερματίσεις, απέχει ελάχιστα από το να γίνεις λαϊκό ανέκδοτο…

Πανεπιστήμιο Κέρκυρας. Η πρόταση για κατάληψη του Παλαιού Φρουρίου της Κέρκυρας από τους φοιτητές έπεσε σαν κεραυνός (στο κεφάλι μου), καθώς δυστυχώς με τις μαλακίες που ασχολιόμουνα, έπρεπε να συμμετέχω...

Στην είσοδο μας περιμένανε τα ΜΑΤ. Μπροστά οι αριστεριστές που ήτανε ντυμένοι με κάτι πολύχρωμα ρούχα σα σερπαντίνες και από την άλλη κάτι σκοτεινοί αναρχικοί στα μαύρα με κάτι μπουκάλες στα χέρια σαν να γύριζαν ξημερώματα από τον Πλούταρχο. Λίγο πιο πίσω οι κοπέλες των αριστεριστών με κάτι μουστάκια που θα τα ζήλευε και ο Αναστόπουλος και ακόμα λίγο πιο πίσω οι κοπέλες των αναρχικών που ήταν φτυστοί οι άντρες τους μην τις ματιάσω!  

Κι εγώ με μια καμπαρτίνα και το τσιγάρο στο στόμα να κάθομαι να ψάχνω στο πλήθος κανέναν της συνομοταξίας μου και να αναρωτιέμαι που έκανα λάθος…βρίσκω μια αναρχόφατσα πρώτου μεγέθους με ένα μούσι σαν τον Αμαζόνιο, σκεπτόμενος ότι «αυτός θα ξέρει…»

-         Ρε φίλε μου συγνώμη δηλαδή, δεν ήτανε υποχρεωτικό να ‘ρθουμε όλοι στην πορεία? Δε ψηφίσανε όλοι υπέρ?

-         Ε και? Που ζεις ρε φιλαράκο? Τι σημαίνει υποχρεωτικό? Όχι βέβαια!  Σιγά μη σου κόψουμε κι απόδειξη!

Άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιλές. Οι φοιτητές τις τρώγανε στεγνά από τα ΜΑΤ, ενώ οι κοπέλες τους, οι ελάχιστες δηλαδή που μπορούσα να διακρίνω που δε χρειαζότανε να κάνεις σωματικό έλεγχο προκειμένου να δεις αν είναι κορίτσι ή αγόρι, φώναζαν από χιλιόμετρο «Κωλόμπατσοι, θα σας μπιπ τον μπιπ σας μπιιιιιιπ!», ενώ εγώ γύριζα μέσα στο πλήθος πανικόβλητος κοιτώντας προς τα πάνω σα να κυνήγαγα κουνούπια…

Ξάφνου ένα ΜΑΤ αρχίζει και τραβάει ένα φίλο να τον βάλει σε μια κλούβα. Σταματάω απότομα το παράνομο κυνήγι πεταλούδας στην πορεία και προσπαθώ να πάω κοντά μπας και τον γλιτώσω. Δεν έχω φτάσει ακόμα όταν το ΜΑΤ τον πάει προς την κλούβα, ώσπου τρώει μια ψιλή από το πουθενά, κι ο φίλος πετάγεται πάνω μου, που είχα φτάσει εν τω μεταξύ μόλις…

-         Με γλίτωσες! Σ΄ ευχαριστώ πολύ, θα στο χρωστάω!

-         Ποιος ήρθε?

-         Αν δεν ήσουνα εσύ θα καταστρεφόμουνα! Τι θα έλεγα στους γονείς μου?

-         Έλα μου ντε!

-         Θα πω σ’ όλον τον κόσμο ότι εσύ μ’ έσωσες να μάθουν τι αγωνιστής είσαι! Και πάνω απ’ όλα θα ενημερώσω με τι μάγκικο τρόπο τα κατάφερες να με σώσεις!

-         Αμέ! Να το πεις, να το πεις! Αλλά κάνε μου μια χάρη πρώτα ρε αδερφέ…

-         Ο,τι θες!

-         Δεν ενημερώνεις εμένα πρώτα…?