Είχα - δεν είχα, να 'μαι κι εγώ

με Χριστουγεννιάτικο πνεύμα.

Να φταίει ο πρώτος για το 2008 στολισμός

την περασμένη Κυριακή?

(ασχέτως αν απλώς κοιτούσα...)

Να φταίει το κείμενο του αγαπημένου μου Pavel

που με έκανε να σκέφτομαι?

Να φταίει που, τώρα που εγώ γράφω,

η μάνα μου στολίζει το δέντρο στο σπίτι?

Ό,τι κι αν φταίει, εγώ δεν αλλάζω γνώμη.

Η Χριστουγεννιάτικη περίοδος είναι μια από τις ομορφότερες.

Τουλάχιστον για κάποιους ρομαντικούς.

Για αυτούς που γουστάρουν το παιδί που κρύβουν μέσα τους.

Για αυτούς που, ακόμα και στις δύσκολες ημέρες που ζούμε,

θα πάνε στα μαγαζιά, θα ψωνίσουν για τους ίδιους και τους δικούς τους,

θα πάνε δώρα σε παιδιά, ανήψια, βαφτηστήρια...

Θα τον βρούνε τον τρόπο.

Δεν μασάνε ούτε από κρίση, ούτε από δάνεια,

ούτε από εβδομάδες 3-4 εργασίμων.

Μπορεί μετά του Αη-Γιαννιού να μην έχουνε ούτε για τσιγάρα,

αλλά θα την βρούνε την άκρη!

Άλλωστε, τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο μια χριστιανική γιορτή.

Δεν είναι μόνο μια καλοστημένη εμποροπανήγυρις.

Δεν είναι μόνο τα λαμπιόνια και τα στολίδια,

ούτε μόνο τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες,

ούτε μόνο τα πιτσιρίκια που χτυπάνε από τα χαράματα

το κουδούνι τσιρίζωντας "Να τα πούμεεεεεε?"...

Τα Χριστούγεννα είναι μια μέρα Ελπίδας.

Της Ελπίδας που εμπνέει μέσα μας Αυτός

του οποίου τη γέννηση γιορτάζουμε.

Της Ελπίδας ότι ίσως αύριο ξημερώσει μια καλύτερη μέρα...

Υ.Γ. 1 : Κλείνω το γραφείο και πάω σπίτι. Θέλω να βοηθήσω κι εγώ στο στόλισμα.

Υ.Γ. 2 : Μάνααααααα!... Το μαγαζί πότε θα το στολίσουμε???

Υ.Γ. 3 : Η φωτογραφία για όλες τις φανατικές αναγνώστριες.
Για τους αναγνώστες έχω ένα θεϊκό πλάσμα για το επόμενο post.