Το "μυστήριο" του ταξιδιού,ένας τύπος, Έλληνας, τον οποίο καταλάβαμε όταν τον ακούσαμε να βρίζει στα Ελληνικά έναν οδηγό σε μια διάβαση και αμέσως πιάσαμε κουβέντα. Μας είπε ότι είναι αστυνομικός, αλλά δε μας είπε ακριβώς τι δουλειά είχε εκεί. Μιλούσε άσχημα για τους Τούρκους, έλεγε τα καλύτερα για την αστυνομία και κάπως τραβήχθηκε όταν τον ρωτήσαμε για το ιδιόμορφο στρατιωτικό κατεστημένο στην Τουρκία. Ρωτούσε συνεχώς πληροφορίες για το πρόγραμμα μας και εντελώς τυχαία (;) τον συναντήσαμε και το βράδυ, και την επόμενη μέρα πριν πάμε στα σύνορα! Είχα ακούσει ότι παλιά, τους Έλληνες που πηγαίναν την Πόλη, τους παρακολουθούσαν. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι τέτοιο σήμερα. ’λλωστε είναι τόσοι πολλοί οι Έλληνες στην Πόλη. Αλλά ίσως αυτός να είχε αναλάβει κατά κάποιον τρόπο την «προστασία» μας. Αυτό το συμπαιράναμε γιατί μας είπε δυο τρεις φορές ότι «έπεσαν τηλέφωνα για να έρθετε εδώ»! Η κάτι στο παρασκήνιο παιζόταν για την ασφάλειά μας, ή πέσαμε σε κανένα ψώνιο...

Περιστατικά άξια αναφοράς, για να καταλάβετε τι επικρατεί στην Τουρκία δύο. Το ένα στην πλατεία Ταξίμ όπου απέναντι από 40-50 άτομα που έκαναν διαδήλωση, υπήρχαν 15(!) κλούβες της αστυνομίας, γύρω στους 50 αστυνομικούς με γκλομπ και αυτόματα όπλα (κάτι σαν τα δικά μας ΜΑΤ), 20 με μάσκες, 10 γυναίκες αστυνομικοί, και 5 με εκπαιδευμένα σκυλιά!! Το άλλο, Σάββατο βράδυ, πάλι στο κέντρο όπου ενώ περπατούσαμε αμέριμνα και αθώα, έστριψε τρέχοντας στη γωνία μπροστά μας ένας τύπος και από πίσω δύο αστυνομικοί, από τους οποίους ο ένας πυροβόλησε δύο φορές! Μπροστά μας, πάνω στη στροφή, με χιλιάδες κόσμο γύρω! Κι όποιον πάρει ο χάρος! Προτού συνέλθουμε, ο δεύτερος αστυνομικός προλαβαίνει τον «ύποπτο», τον πετάει κάτω, και, παιδιά δεν έχω ξαναδεί μπροστά μου άνθρωπος να τρώει τόσο ξύλο. Αφού πολλοί τρομάξαμε και κάποιες κοπέλες έβαλαν τα κλάμματα. Το πιο πιθανό είναι αυτός ο άνθρωπος να είχε κλέψει κάτι, ή να είχε χτυπήσει κάποιον. Δε φαινόταν έτσι όπως ήταν, ικανός για κάτι χειρότερο. Όμως η οδηγία σαφής: τον πιάνουμε ζωντανό ή νεκρό. Πολύ άγριες καταστάσεις. Σου θυμίζουν ότι στην Ελλάδα απολαμβάνουμε ακόμα, έστω τις βασικές ελευθερίες, τα βασικά δικαιώματα.

...

Το πιο περίεργο συναίσθημα, το οποίο εντόπισα σε αρκετούς, ήταν η ανεξήγητη (;) αίσθηση οικειότητας μέσα στην Πόλη. Ένοιωθα πως είμαι στην Αθήνα, ή πολύ περισσότερο τη Θεσσαλονίκη, ότι θα τελειώσω τη βόλτα και θα πάω σπίτι, το οποίο είναι κάπου εκεί κοντά! Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως ότι μοιάζουμε σα λαοί, ίσως ότι είναι η Πόλη που ζούσαν και χτίσαν εν μέρει οι προπαππούδες μας, ίσως ότι η ίδια η Πόλη έχει το μοναδικό χάρισμα να σε αγκαλιάζει και να σε κάνει δική της, όπως έχει κάνει μέ τόσους και τόσους λαούς και πολιτισμούς που την επισκέφθηκαν (και ουσιαστικά την έπλασαν, όλοι κι από λίγο). Αυτήν την αίσθηση δεν την είχα ούτε στο Λονδίνο, ούτε στη Γαλλία όταν πήγα, πόσο μάλλον στη κρύα Φιλανδία. Παντού μου άρεσαν τα μέρη αλλά ήμουν επισκέπτης, τουρίστας και το καταλάβαινα, το ένοιωθα. Έλεγα ότι το σπιτάκι είναι πολύ μακριά από εδώ. Στην Πόλη όμως...

Πράγματα που πρέπει να κάνετε και μέρη που πρέπει να επισκευθείτε:

Αγια Σοφιά (χωρίς σχόλια)

το Μπλε Τζαμί, για να δείτε την αξιόλογη αλλά όχι αρκετή, προσπάθεια των τούρκων να επισκιάσουν τη Αγια Σοφιά,

το παλάτι Ντολμάμπαχτσέ για να μπουχτίσετε από χρυσάφι και πολυτέλεια,

την πλατεία Ταξίμ, για να κατεβείτε το πεζόδρομο με τα μαγαζιά, την «Ερμού» της Πόλης, μόνο υπολογίστε τριπλάσιο μέγεθος και δεκαπλάσιο κόσμο!

τα Πριγκηπόνησα, όπου πέρα από τη θεολογική σχολή της Χάλκης, θα πάρετε μια γεύση από το πως ζούσε ο κόσμος 100 χρόνια πριν,

οπωσδήποτε κανονίστε μια κρουαζιέρα στο Βόσπορο, είναι σχετικά φθηνή και διασχίζει όλο το στενό, περνώντας κάτω από τις κρεμαστές γέφυρες που ενώνουν Ευρώπη και Ασία,

για τα ψώνια σας προτείνω να πάτε στην κλειστή Αιγυπτιακή αγορά, όπου θα δοκιμάσετε τις ικανότητες σας στα παζάρια, στις δημόσιες σχέσεις και τις διαπραγματεύσεις. Να ξέρετε πως τις αρχικές τιμές που ζητάνε, δεν τις πιστεύουν ούτε και οι ίδοι και να μη μείνετε ευχαριστημένοι αν δεν ρίξετε την τιμή δύο και τρεις φορές κάτω!

για καφέ Ιντερκοντινένταλ, 19ος όροφος στο καφέ μπαρ, καμία σχέση με Τουρκία το ξενοδοχείο, όμως η υπέροχη θέα του Βοσπόρου από τη μεγάλη τζαμαρία είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος που δεν πρέπει να το χάσετε. Α, πιείτε καλύτερα μια σόδα, αν θέλετε να έχετε λεφτά να γυρίσετε πίσω...

για φαγητό: Galik. Που μη ρωτάτε δεν είμαι το lonely planet. Είναι το παλιό σπίτι μιας ξακουστής Πολίτισας, της Λωξάνδρας, το οποίο τώρα είναι εστιατόριο (κατάντια...). Είναι όμως από τα καλύτερα της Πόλης και εκεί θα δοκιμασετε παραδοσιακά φαγητά με πολύ έντονες γεύσεις και μυρωδιές. Τόσο πολύ μπαχαρικό, που χάνεται το κρέας! Αλλά είναι υπέροχα και όχι τόσο ακριβά.

Πρόταση για βράδυ: ένα από τα αμέτρητα oriental houses που θα βρείτε παντού στην Πόλη. Πολλά πλεον προσφέρουν show με χανούμισες (κλασικά), δερβίσιδες, παραδοσιακούς χορούς, ντόπιους τραγουδιστές και διάφορες εκπλήξεις με αρκετό κέφι. Συμβουλή: τα κυρίως πιάτα φαγητού, που είναι προπληρωμένα βέβαια, τα σερβίρουν όταν βγαίνουν οι χανούμισες και όπως καταλαβένετε η προσοχή φεύγει από το κοτόπουλο και στρέφεται αλλού (άλα marketing οι Τούρκοι!). Οπότε μη ξεχνιέστε γιατί τα παίρνουν και θα μείνετε νηστικοί! Εμείς βέβαια μείναμε, αλλά δεν το μετανοιώσαμε! :)

Προσοχή μακριά από τα μαγαζιά της Πλάκας, δηλαδή τα αντίστοιχα «τουριστικά μαγαζιά», εστιατόρια και gift shops που σας βλέπουν σαν πενηντάευρα. Βέβαια αν πάτε με γκρουπ (καλή ώρα) δεν θα τα γλυτώσετε.

Αυτά είχα να πω για την Πόλη. Η μάλλον αυτά επέλεξα να γράψω εδώ. Αν τα διαβάσατε θα καταλάβατε πως δεν κάνω για τουριστικές συμβουλές. Ήθελα να γράψω κυρίως τις σκέψεις και τα αισθήματα που είχα σε αυτό το ταξίδι και όχι τόσο για (όλα) τα μέρη που επισκευθήκαμε. Αυτά στην Πόλη είναι πάρα πολλά και υπάρχουν σε όλους τους τουριστικούς οδηγούς. Πραγματικά, οι 4 μέρες είναι ελάχιστος χρόνος για να δεις την Πόλη. Αρκετός όμως για να κάνεις μια πρώτη γνωριμία...

Υ.Σ. Συγχαρητήρια που φτάσατε ως εδώ! Αν διαβάσατε και τα τρία μέρη, διαβάσατε 2.402 λέξεις!!!

Υ.Σ.2 (προς τους musicheaven generals..) Προτείνω πρώτη εκδρομή του musicheaven στην Κωνσταντινούπολη!!